Ik kreeg net een reactie van Maria Goos op mijn kritiek op de inhoud van haar Volkskrant-column van afgelopen zaterdag. http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/02/maria-goos.html Ze schrijft: 'Beste Stan, dank voor je mail. Wellicht is wat je schrijft te veel om in een mail allemaal te behandelen. Wat me opvalt is dat jij bij het woord 'primitief' alleen negatieve associaties krijgt, of dat je uitgaat van de vooronderstelling dat ik het woord 'primitief' als een negatief kenmerk beschouw. Ik bedoel met 'primitief' heel simpel: kleinschalig en eenvoudig. En ik bedoel ook, maar dat zijn van die nuances die een stuk onleesbaar maken als je dat allemaal probeert te verwoorden: een kleine gemeenschap waar de nadruk meer op de gemeenschappelijkheid ligt dan op het individu. Ik richt me op de Marokkanen in de column omdat de jongens die in de krant te kennen geven de Nederlanders te haten nu eenmaal nadrukkelijk van Marokkaanse afkomst zijn. Ik kan me heel erg goed verplaatsen in een jong mens dat zich telkens moet bewijzen en ik weet ook dat Marokkaanse jongens die nu achttien jaar zijn en een stageplaats zoeken ( waarbij ze dus gratis werk aanbieden) nauwelijks respons krijgen op hun verzoek. Maar jij, op jouw beurt, bent erg aan het generaliseren als je stelt dat Marokkanen 'veracht en gewantrouwd worden omdat ze uit een primitieve dorpsgemeenschap komen.' Het slaat eerlijk gezegd nergens op. Je koppelt dingen aan elkaar die ik niet bedoeld heb en die er ook niet staan. Dat is jammer, want volgens mij spreek je oprecht. Hartelijke groeten, Maria Goos.' Ik zal haar deze reactie mailen: 'Laat ik meteen stellen dat je mij verkeerd citeert. Ik heb met nadruk geschreven dat de jongens die jij "Marokkanen" noemt voelen dat ze gediscrimineerd, veracht en gewantrouwd worden. Zij, niet ik, zoals jij schrijft, zij voelen dat op duizend en 1 manieren, in gebaren en taalgebruik, in de wijze waarop in de openbare ruimte naar hen gekeken wordt, en tijdens sollicitaties, ze merken het aan de achteloze terloopse opmerkingen. Ze lezen het bij Maria Goos wanneer ze in de Volkskrant Magazine schrijft: ''Soms haat ik Marokkanen. Echt waar.'' En hier raken we de kern van het probleem. Het gaat niet om wat wij vinden, maar om wat zij voelen. Een gevoel dat gevoed wordt op elk niveau, van de wijze waarop onze beleidsbepalers islamietische landen politiek behandelen totaan de manier waarop ze bij voorbaat in de publieke ruimte gewantrouwd worden. In het laatste nummer van het damesblad Esta schrijf je dat je ''de Koran zo moeilijk leesbaar vind, op veel momenten zo multi-interpretabel.'' Zoals jij weet geldt dat voor elke tekst. Sterker nog: dat is een van de belangrijkste kenmerken van de taal. Ik ben van mening dat je je niet duidelijk genoeg hebt uitgedrukt. In de Volkskrantcolumn gebruik je 'primitief' in de zin zoals de dikke Van Dale het geeft: 'behorend tot het vroegste stadium in een ontwikkeling.' Primitief is in onze cultuur geen waardevrij adjectief maar een kwalificatie en zo gebruik je het ook om aan te geven dat 'de geisoleerd levende moeders, die hier tegen hun zin naartoe zijn gehaald, die op de wereldbol niet kunnen aanwijzen in welk land zij zich bevinden... om hier kinderen te krijgen op een etage in de Kinkerstraat.' Met andere woorden uit een 'primitief levende gemeenschap' komen ze ineens in een geavanceerd levende beschaving terecht. Je zegt iets anders te bedoelen dan er staat en ik ga er onmiddellijk vanuit dat je te goeder trouw bent, maar zo wordt het niet door de 'Marokkanen' gelezen. Wat ze lezen is wel dat je 'Marokkanen' soms haat. 'Echt waar.' Vervang het woord 'Marokkanen' door het woord 'Joden' en je zult begrijpen wat ik bedoel. Iemand die van de pen leeft, weet hoe breekbaar woorden zijn, hoe multi-interpretabel teksten zijn, net zo multi-interpretabel als de Koran. Hartelijke groeten, Stan van Houcke.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten