Philip Freriks

Nederland is voor zover ik weet het enige land ter wereld waar de nationale nieuwslezer een dislecticus is, wiens leukste versprekingen jarenlang op de website van zijn fanclub stonden. Zijn jolige presentatie van het NOS-Journaal heeft hem tot een van de populairste sprekende hoofden van ons land gemaakt, wat maar weer eens bewijst dat de Nederlander gek is op mensen met een schlemielig voorkomen. Op zich is dat een aardig trekje van de doornsnee poldermens. Veel minder leuk is het feit dat Philip een ronduit slechte journalist is, die zelfs de meest elementaire journalistieke regels keer op keer aan zijn laars lapt. Vanavond sprak hij over 'terroristen' die met vliegtuigen werden vervoerd, terwijl de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken sprak over gevangenen die 'van terrorisme worden verdacht.' En zo is het ook, zolang verdachten niet door een onafhankelijke rechter zijn veroordeeld in een eerlijk proces, zijn en blijven het verdachten. Is dat Philip aan zijn verstand te brengen? Ik denk van wel, maar hij vergeet het meteen ook weer. Ik ben ervan overtuigd dat hij niet beseft dat sommige mensen bereid zijn om hun leven te geven voor de handhaving van deze rechtsregel en dat woorden soms letterlijk dodelijk kunnen zijn. Het interesseert hem ook niet echt. Het enige waar zijn aandacht naar uitgaat is zijn presentatie, de vorm, sta ik er wel leuk op, kom ik goed over? Dat soort dingen. De inhoud komt voor hem op de tweede, derde, vierde plaats, soms speelt de inhoud geen enkele rol meer. Philip wil in de smaak vallen, opvallen, behagen. En zoals de auteur Kundera ooit eens zei: 'Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.' En in die werkelijkheid voelt Philip zich als een vis in het water. Hij is de vleesgeworden kitschfiguur.