Het feit dat Pim er zin an had krijgt een wrange nasmaak voor alle 1,4 miljoen Nederlanders die op de 'grootste Nederlander aller tijden' hebben gestemd. Althans, zo vermoed ik, nu misdaad-journalist Peter R. de Vries iets te weten is gekomen over de 'seksuele escapades' van Fortuyn met 'jonge Marokkaantjes.' Misschien zit ik ernaast en maakt het hen niet uit wat de bijna premier van het land dat volgens hem te vol was in darkrooms uitspookte. Ruim drie jaar geleden schreef ik voor het tijdschrift de Humanist over Pim Fortuyn als poseur ondermeer het volgende: 'Terwijl de voltallige Nederlandse pers met uitpuilende ogen naar Pims optreden stond te kijken, was er één man die meteen zag wat dit allemaal te betekenen had, te weten de auteur Mohammed Benzakour, die als 'enige Reviaan van Marokkaanse origine' de klappen van de zweep kende. Hij schreef in de Volkskrant: 'Pim is niet op zoek naar het middelpunt van de macht. Pim is op zoek naar het middelpunt van de belangstelling… Pim is als een stroboscooplamp die enkel schittert zolang er licht op valt. Maar als de schakelaar wordt overgehaald, verkommert Pim tot een bloem die lang geen water heeft gekregen… Pim heeft de Koude Oorlog verklaard, niet aan de islam maar aan de Anonimiteit… Wat Pim zijn eenzaam hart begeert, is een enorme Rode Loper, uitmondend op een Podium. Een groot houten podium met daarboven een strak gespannen koord. Zodat hij hoog boven het publiek kan zweven, zich kan uitleven in dans, zang, jongleren, jongens, sigaren. Opdat iedereen hem kan aanschouwen, bewonderen, beminnen.' Benzakour had gelijk: Fortuyn was niets anders dan een relnicht met een circusact. Hij was mediamiek, van nature publiciteitsgeil, sprak in soundbites en was dus een godsgeschenk voor de pers, altijd al op zoek naar iets dat afwijkt. De poseur en de media kunnen niet zonder elkaar, als parasieten leven ze van elkaar, ze vormen een symbiose in het almaar uitdijende rijk van de kitsch... Een van de wezenlijke kernmerken van kitsch is dat het meer wil lijken dan het is. Het is uitsluitend gericht op effect. En omdat gedachten in een massacultuur niet het ultieme effect kunnen teweegbrengen bedient de poseur zich van sentimenten, verpakt in makkelijk te verteren meningen. Hij grossiert in frasen. Voor de poseur en zijn publiek tellen niet de feiten, maar de opinies, niet de hersenen maar de onderbuik. In het Angelsaksisch taalgebied bestaat het woord 'camp,' volgens Van Dale's woordenboek: 'kitscherig, gemaakt, verwijfd, nichterig.' Pim Fortuyn was camp. Hij speelde de politieke nicht, die in één adem pleitte voor het sluiten van de grenzen om vervolgens met een knipoog te laten weten wel met wat leuke jonge Marokkaanse knapen naar bed te willen. Tegelijkertijd speelde hij de geëmancipeerde homoseksueel, gedreven door de wens nu ook eens echt voor vol te worden aangezien, dat wil zeggen: politieke macht, omdat in de moderne wereld alleen nog de politiek telt.' http://home.planet.nl/~houck006/Poseurs.html Ik moest hieraan denken toen ik vandaag in De Telegraaf las: 'Een AIVD-agent heeft onlangs staatsgeheimen in een lease-auto laten liggen. Het gaat om uiterst gevoelige inlichtingenrapporten waarin onder meer staat dat Pim Fortuyn seks had met minderjarige jongens.' http://www.telegraaf.nl/crime/nieuws/29972061/Staatsgeheimen__op_straat.htmlInmiddels heeft het bekend worden bij het grote publiek van Fortuyn's seksuele escapades wonderlijke reacties veroorzaakt, zoals deze: 'Peter R. de Vries pleegt 'karaktermoord' op Pim Fortuyn door hem af te schilderen als 'een pedofiel'. Dat stelde de Homo LesBische Federatie Nederland (HLBF.NL) donderdag. De organisatie beschuldigt De Vries ervan Fortuyn te misbruiken „voor het bedrijven van goedkope politieke spelletjes in de aanloop naar de komende verkiezingen”.' Zou het deze federatie niet bekend zijn dat minderjarigen minderjarig zijn? Theoretisch is dat mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten