Tijd kunnen we meten, maar niet begrijpen. De oneindigheid van tijd en ruimte is het grote raadsel. Vandaar dat eindeloze zoeken naar zin en betekenis van het leven en naar een plaats in die oneindigheid waar men zich beschermd voelt. Geconfronteerd met onbegrip en zelfs haat zoekt de allochtone jongere (het woord allochtoon alleen al, alsof iemand die hier geboren is, hier niet hoort te zijn, alsof deze ruimte van anderen is) naar een plaats in het geheel. Hij moet die plaats in de ruimte bevechten, hij heeft er niet van nature recht op, zo vindt een aanzienlijk deel van de anderen die in die ruimte leven. Deze plaats in de oneindigheid is van ons, is de rotsvaste overtuiging van deze mensen. Ze zijn bang hun plaats te verliezen. En juist die plaats is de zin en betekenis van hun leven. De gedachte is: hier zijn onze ouders en grootouders tot in het zevende geslacht geboren en dus is deze plaats van ons en van niemand anders. Het is uiteindelijk een absurde gedachte, in feite een geloofsartikel. We reizen met meer dan zes miljard individuen door dat plaatje hierboven, ergens tussen die miljarden sterrenstelsels met een onverstelbare snelheid. Niets is bestendig, alles beweegt en verandert elke nano seconde weer. De 'allochtone jongeren' zoeken in een kille omgeving naar warmte, naar een plaats in die oneindige ruimte. Misschien vinden ze het. Ze hebben die plaats maar even nodig, enkele decennia tot ze doodgaan. En dan nemen andere hun plaats weer in. Misschien moeten ook die weer vechten voor ruimte, misschien niet. Niemand weet het in deze oneindigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten