Een Leidse WC

U kijkt naar een afbeelding van een samenleving die ook de latrine heeft geprivatiseerd omdat geld de norm en waarde is geworden. Dit is een foto van het Leidse Centraal Station. U kent het gevoel: hoge nood, dus op het moment dat u een openbare WC ziet ontspannen de spieren zich als het ware. Nog enkele stappen en men is gered. Maar niet op het Leidse CS. Voordat iemand daar het toilet kan betreden moet hij of zij eerst vijftig cent in het apparaat werpen voordat de glazen deuren openfloepen. Heeft de ongelukkige het muntstuk niet voor handen dan is hij of zij de klos en moet men langs kiosken en loketten rennen in een poging geld te wisselen om de deuren te openen. Degene zonder geld is al helemaal de dupe. De toiletjuffrouw is niet in u geinteresseerd, ze doet geen enkele poging om potentiele klanten die zichtbaar hulp behoeven te helpen binnen te komen. Integendeel. Ze blijft zitten waar ze zit met een blik in haar ogen van: mij krijgen ze hier niet weg, had je maar gepast geld mee moeten nemen. Vooral voor bejaarden en lichamelijk gehandicapten is het privatiseren van de publieke ruimte uitgedraaid op een beproeving. Het is een van die talloze illustraties dat onze samenleving veranderd is in iets dat geen samenleving meer is, maar een berekenend systeem om geld te genereren onder het motto: ieder voor zich en niemand voor ons allen.