Vandaag schrijft het christelijke dagblad Trouw in een commentaar: 'De jongste uitspraken van Hirsi Ali zijn ondubbelzinnig: ze wil van het bijzonder onderwijs af. Het kamerlid drijft daarmee een wig in haar partij. Erger is dat zij met haar radicale visie een wig in de samenleving drijft.' Wat onvermijdelijk was, is gebeurd: mevrouw Ali heeft zichzelf overschreeuwd en begint haar achterban van zich te vervreemden. Toen de volksvertegenwoordigster nog te gebruiken was in de stemmingmakerij tegen de islam, werd ze door Trouw toegejuicht voor haar 'onafhankelijke visie,' maar nu het handelt over christelijk onderwijs wordt ze gekwalificeerd als een radicaal. Eerder al had Geert Mak gewaarschuwd voor haar radicale methoden en opvattingen die niet passen in de historisch geleidelijk gegroeide mentaliteit in de polder. Haar voorstel om bij sollicitaties moslims eruit te lichten en apart te screenen op politieke overtuigingen is een breuk met het principe van de rechtstaat dat iedere burger gelijk is voor de wet. In een open brief in Trouw zet nu ook Hans Wiegel zijn partijgenoot Hirsi Ali uiterst elegant op haar nummer door haar de voorgeschiedenis uit te leggen van de Nederlandse vrijheid van onderwijs. Hij eindigt zijn brief met 'een welgemeend advies: Niet op de persoon spelen, geen wiggen drijven, niet zo fanatiek, respect voor andersdenkenden en verdraagzaamheid: zo kunnen wij onze Nederlandse samenleving versterken en een toekomst bieden.' Onlangs zei Hirsi Ali tijdens een Trouw-bijeenkomst in de Rode Hoed: ‘In 1989 vond ik de fatwa tegen Salman Rushdie nog vanzelfsprekend. Ik was ook een radicaal.’ En hier komen we bij de kern van de zaak. Een jaar geleden schreef ik in het tijdschrift 'De Humanist' over haar: 'Op tv vertelde ze ooit: ‘In ’86 was ikzelf ook een fundamentalist, in Kenia. Ik was lid van de Islamitische Broederschap.’ Zo is ze van de ene extreme positie in de andere gevallen en zoals vaak met bekeerlingen is ze nu roomser dan de paus.' Zie http://home.planet.nl/~houck006/autisme1.html Dat besef begint langzaamaan door te dringen. Godzijdank, per slot rekening leven we in een klein land met bijna een miljoen islamieten met wie we moeten samenleven.
woensdag 23 november 2005
Hirsi Ali
Vandaag schrijft het christelijke dagblad Trouw in een commentaar: 'De jongste uitspraken van Hirsi Ali zijn ondubbelzinnig: ze wil van het bijzonder onderwijs af. Het kamerlid drijft daarmee een wig in haar partij. Erger is dat zij met haar radicale visie een wig in de samenleving drijft.' Wat onvermijdelijk was, is gebeurd: mevrouw Ali heeft zichzelf overschreeuwd en begint haar achterban van zich te vervreemden. Toen de volksvertegenwoordigster nog te gebruiken was in de stemmingmakerij tegen de islam, werd ze door Trouw toegejuicht voor haar 'onafhankelijke visie,' maar nu het handelt over christelijk onderwijs wordt ze gekwalificeerd als een radicaal. Eerder al had Geert Mak gewaarschuwd voor haar radicale methoden en opvattingen die niet passen in de historisch geleidelijk gegroeide mentaliteit in de polder. Haar voorstel om bij sollicitaties moslims eruit te lichten en apart te screenen op politieke overtuigingen is een breuk met het principe van de rechtstaat dat iedere burger gelijk is voor de wet. In een open brief in Trouw zet nu ook Hans Wiegel zijn partijgenoot Hirsi Ali uiterst elegant op haar nummer door haar de voorgeschiedenis uit te leggen van de Nederlandse vrijheid van onderwijs. Hij eindigt zijn brief met 'een welgemeend advies: Niet op de persoon spelen, geen wiggen drijven, niet zo fanatiek, respect voor andersdenkenden en verdraagzaamheid: zo kunnen wij onze Nederlandse samenleving versterken en een toekomst bieden.' Onlangs zei Hirsi Ali tijdens een Trouw-bijeenkomst in de Rode Hoed: ‘In 1989 vond ik de fatwa tegen Salman Rushdie nog vanzelfsprekend. Ik was ook een radicaal.’ En hier komen we bij de kern van de zaak. Een jaar geleden schreef ik in het tijdschrift 'De Humanist' over haar: 'Op tv vertelde ze ooit: ‘In ’86 was ikzelf ook een fundamentalist, in Kenia. Ik was lid van de Islamitische Broederschap.’ Zo is ze van de ene extreme positie in de andere gevallen en zoals vaak met bekeerlingen is ze nu roomser dan de paus.' Zie http://home.planet.nl/~houck006/autisme1.html Dat besef begint langzaamaan door te dringen. Godzijdank, per slot rekening leven we in een klein land met bijna een miljoen islamieten met wie we moeten samenleven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Ziehier Yoeri Albrecht, die door een jonge journalist van het mediakanaal Left Laser betrapt werd tijdens een privé-onderonsje met twee ... -
NUCLEAR ARMS AND PROLIFERATION ANTI-NUCLEAR ACTIVISM MILITARY-INDUSTRIAL COMPLEX A Women state legislators and advocacy group...
-
https://russiatruth.co/lviv-on-fire-british-canadian-military-instructors-took-off-in-the-air-along-with-training-center/ LVIV on FIRE: Br...
2 opmerkingen:
Ik zie het "uiterst elegente" van Wiegel's aanpak niet zo. Hij weigert met AHA te praten zolang ze zich niet tot zijn standpunt bekeerd. Wat is daar elegant, liberaal of zelfs conservatief aan?
Zijn visie op het bijzonder onderwijs als liberale verworvenheid is te zot voor woorden. Staatsfinanciering voor godsdienstig geïnspireerd onderwijs was een ellendig compromis met de confessionelen om het algemeen kiesrecht te regelen, en bovendien historisch volstrekt overbodig. In 1917-1918 kregen alle Europese landen het algemeen kiesrecht, ook zonder zo'n soort compromis. De seculiere partijen hebben zich de hele 20ste eeuw lang ongemakkelijk gevoeld met overheidssubsidie voor bijzonder onderwijs. Nu de seculariteit definitief de royale meerderheid van de bevolking achter zich heeft, wordt het tijd maar eens een punt achter art. 23 te zetten.
Het is buitengewoon vermakelijk, overigens, dat ook nogal wat (al dan niet voormalig) linkse scribenten zich nu achter Wiegel scharen. Wiegel, die indertijd zijn opkomst dankte aan een hetze tegen uitkeringstrekkers.
het niet in gesprek gaan met mensen die elementaire regels van de rechtstaat willen schenden is het beste wat men kan doen. Niemand hoeft met een zot in gesprek te gaan. mevrouw ali komt uit een onverdraagzame samenleving en beseft niet dat dialoog een manier is om elkaar niet te vermoorden, zoals in haar geboorteland gebruikelijk is.
Een reactie posten