Gisteravond heb ik in bioscoop Rialto aan de Ceintuurbaan 338 de nieuwe speelfilm van de Nederlandse regisseur Hany Abu Assad gezien, een beklemmend psychologisch portret van twee jonge Palestijnen die van plan zijn een zelfmoordaanslag te plegen. Terwijl ik keek schreef ik in het donker in mijn notieboekje snel enkele indrukken en uitspraken op. Een van de jongemannen zegt dat een leven zonder waardigheid waardeloos is, en gezien de situatie waarin ze verkeren, de wijze waarop ze door de joods Iraelis worden vernederd kun je je er als kijker ook iets bij voorstellen. Hoe kunnen mensen met zoveel mentale pijn leven, dag in dag uit onder een alles verpletterende bezetting? We hebben alleen ons lijf nog om tegen de nimmer eindigende bezetting te vechten, zegt een van de Palestijnen. Ze willen die aanslag op de Israelische politie en militairen plegen 'om in de dood gelijk aan hen te zijn.' Het is eerder een wanhoopsdaad dan iets anders. Ze zien geen uitweg meer nu de Israelis de wereld hebben wijs gemaakt dat zij het slachtoffer zijn, met andere woorden: de beulen, de bezetter als slachtoffer, ze zijn verbijsterd hierover. Abu Assad's film laat zien hoe onrecht mannen ontmanteld, ze in een cul de sac dwingt, in een tunnel zonder licht aan het einde. Alleen de vrouw in Paradise Now blijft vanaf het begin voor het leven kiezen. Paradise Now won tot nu toe al verschillende prijzen, de Blue Angel Award voor beste Europese film, de Amnesty International Filmprijs en een Duitse publieksprijs. In de Verenigde Staten is Paradise Now door de critici van de grote dagbladen enthousiast ontvangen. Misschien wel het belangrijkste is de humanistische ondertoon en het onbreken van die eeuwige cliches, de film probeert niet bij voorbaat te veroordelen maar probeert te begrijpen wat mensen motiveert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten