Laat dit goed tot u doordringen: wat Ollongren hier expliciet stelt is dat het massale geweld moet doorgaan, waarbij burgers van een land dat geen NAVO-lid is, blijven sneuvelen — inmiddels al meer dan 400.000 Oekraïners — om deze biljoenen verslindende westerse geweldsorganisatie te behoeden tegen… Ja, tegen wat eigenlijk? Wel, tegen de weigering van de Russische Federatie de NAVO steeds verder oostwaarts te laten oprukken.
De expansieve houding van de VS is opmerkelijk aangezien in oktober 1962 de wereld ternauwernood aan een kernoorlog ontsnapte nadat de Sovjet-Unie had besloten in Cuba kernraketten op te stellen. ‘Deze plaatsing was mede een reactie op de plaatsing van op de Sovjet-Unie gerichte raketten in Italië en Turkije door de Verenigde Staten.’
Op ‘zaterdag 27 oktober kwam het, zoals tientallen jaren later duidelijk werd, bijna tot een kernoorlog. De volgende dag, zondag 28 oktober, bleek een keerpunt in de crisis, toen Radio-Moskou bekendmaakte dat de Sovjet-Unie gevolg zou geven aan de eisen van de VS en de schepen rechtsomkeert zouden maken.
Deze concessie volgde op een intensieve briefwisseling tussen de Russische leider Chroesjtsjov en Kennedy, waarin niet alleen tot ontmanteling van de raketbases werd besloten, maar ook tot terugtrekking door de Verenigde Staten van de op de Sovjet-Unie gerichte Jupiter-raketten in Italië en Turkije. Tevens werd besloten dat de Verenigde Staten de territoriale integriteit van Cuba zouden respecteren, hetgeen Kennedy later van conservatieve zijde zeer kwalijk werd genomen. Om de publieke schade voor Kennedy beperkt te houden stemde Chroesjtsjov ermee in de terugtrekking van Amerikaanse raketten uit Turkije en Italië niet openbaar te maken. Daardoor leek het of de Russen een nederlaag hadden geleden. De positie van Castro werd versterkt door de crisis: de VS zou geen invasie meer sturen.’
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cubacrisis
Een mensenleven is in de ogen van Ollongren en de agressieve Amerikaanse federale politici 'zeer goedkoop,' zolang de NAVO zelf geen mannen en vrouwen naar het front moeten sturen.
Bovendien is de dreiging van een kernoorlog, als gevolg van de politieke koers van de Verenigde Staten, werd door de NAVO-bondgenoten gesteund. Het zal duidelijk zijn voor iemand met een greintje logisch verstand dat in het huidige conflict rond Oekraïne de Noord Atlantische Verdragsorganisatie een compromis zal moeten sluiten en moet afzien van het verder laten escaleren van een door Washington uitgelokte oorlog tussen twee nucleaire kernmachten. Maar aan de serviele houding van een politiek lichtgewicht als de Nederlandse minister van Defensie, Kajsa Ollongren, die in oktober 2023 verklaarde dat ‘supporting Ukraine is a very cheap way to make sure that Russia with this regime is not a threat to the NATO alliance. And it's vital to continue that support,’ is op te maken dat Amerika’s satellietlanden met een kadaverdiscipline Washington’s directieven uitvoert. De Europese bevolking beschikt niet meer over gezaghebbende staatslieden, maar moet een beleid zien te overleven van derderangs beroepspolitici, slechts gedreven door brandende ambitie. En door de voortdurend gepropageerde virtuele werkelijkheid drijft de samenleving steeds verder af van de realiteit van alledag. Niets spreekt nog in zijn eigen taal met de mens, omdat alles ons bereikt via de vervormende filter van de verpolitiekte massamedia, waardoor elk oorspronkelijk denken wordt besmet. Wonderlijk genoeg weten de meeste consumenten van ‘Het Nieuws’ dit ook, zonder in staat te zijn de gang van zaken te beïnvloeden.
Stuitend is tevens de bereidheid van democratische politici om gewone burgers na een korte training als kanonnenvoer op te offeren en wel omdat ‘het steunen’ van geronselde burgers een ‘zeer goedkope manier’ voor de NAVO-landen is om imperiale doelen na te streven. Dit argument typeert de onverschilligheid van de narcist met betrekking tot het leven van een medemens. Ollongren’s narcisme is niet alleen een gevaar voor de Oekraïners maar ook voor de Nederlandse bevolking door het belang van de Rotterdamse haven en Schiphol die in geval van oorlog de eerste doelwitten zullen zijn omdat de bevoorrading van het Europese achterland voor een niet gering deel via deze twee knooppunten verloopt.
Opvallend is eveneens het feit dat enkele mainstream-opiniemakers met extreme opvattingen blijven proberen het geweld van de Oekraiëners en nu ook dat van de extremistische zionisten te rechtvaardigen, terwijl men tegelijkertijd geen enkel begrip kan opbrengen voor de drijfveren van hun tegenstanders.
Voor de meeste Nederlanders geldt dat men liever veroordeelt dan begrijpt. In dit geval valt men gedachtenloos de Palestijnen aan die na driekwart eeuw te zijn vervolgd, vernederd, vermoord, en verdreven, in opperste wanhoop terugsloegen, aangezien ook nog eens het Europa van 'Geen Jorwerd zonder Brussel' en de VS dat '93 procent van zijn bestaan in oorlog is,' de Joods-Zionistische gerreur al die tijd bleven steunen. De Palestijnse bevolking kon domweg niet anders dan het tegengeweld toejuichen. Immers, pas in de dood zijn wij allen gelijk. Wie zou onder gelijke omstandigheden niet willen terug meppen. Daarnaast is het probleem onoplosbaar doordat extremistische Joden zichzelf als 'Gods Uitverkoren Volk' beschouwen, een irrationeel argument dat het vermoorden van niet-Joden voor de Hebreeën legitimeert.
In The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Volume I, first published in 1776 stelt de grote Engelse historicus Edward Gibbon over de historicus die het tot zijn taak rekent om het verschijnsel religie te beschrijven:
A more melancholy duty is imposed on the historian. He must discover the inevitable mixture of error and corruption, which she (de religie. svh) contracted in a long and degenerate race of beings.
Met betrekking tot de Joodse religie en die van de Christenen schreef Gibbon dat ‘The inflexible, and, if we may use the expression, the intolerant zeal of the Christians, derived, it is true, from the narrow and unsocial spirit, which instead of inviting, had deterrred the Gentiles from embracing the law of Moses.’
‘We have already described the religious harmony of the ancient world, and the facility with which the most different and even hostile nations embraced, or at least respected each other’s superstitions. A single people refused to join in the common intercourse of mankind. The Jews, who, under the Assyrian and Persian monarchies, had languished for many ages the most despised portion of their slaves, emerged from obscurity under the successors of Alexander... The sullen obstinacy with which they maintained their peculiar rites and unsocial manners, seemed to mark them out a distinct species of men, who boldly professed, or who faintly disguised, their implacable hatred to the rest of humankind.
Waar het hier om draait is dat de rol van de Jood hem en haar in conflict brengt met de omringende wereld, zoals Gibbon tracht duidelijk te maken:
'Wij hebben de religieuze harmonie van de antieke wereld al beschreven, en het gemak waarmee de meest verschillende en zelfs vijandige naties elkaars bijgeloof omarmden of op zijn minst respecteerden. Eén enkel volk weigerde deel te nemen aan de gemeenschappelijke omgang van de mensheid. De Joden, die onder de Assyrische en Perzische monarchieën eeuwenlang het meest verachte deel van hun slaven hadden weggekwijnd, kwamen onder de opvolgers van Alexander uit de vergetelheid tevoorschijn... De geïrriteerde koppigheid waarmee ze hun eigenaardige rituelen en asociale manieren handhaafden, leek hen te onderscheiden tot een apart soort mensen, die hun onverzoenlijke haat tegen de rest van de mensheid beleden of nauwelijks verhulden.'
Mede daardoor ontstond in de christelijke wereld het antisemitisme. Door zich fundamenteel anders te beschouwen als de rest van de mensheid raakten en raken nog steeds extremistische Joden onvermijdelijk in conflict met hun omgeving.
Deze onbuigzame volharding, die in de antieke wereld zo weerzinwekkend of zo belachelijk leek, neemt een verschrikkelijker karakter aan, aangezien de Voorzienigheid zich heeft verwaardigd om ons de mysterieuze geschiedenis van het uitverkoren volk te onthullen.
Meer hierover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten