Extremistische Joden beschouwen zich 'het uitverkoren volk' dat als enige in 'het beloofde land' mag leven. De rechtvaardiging vindt de tribale gelovige in de Tenach, het Oude Testament, in ondermeer Deuteronomium, waar God de Joodse stammen opdracht geeft ‘van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God, ten erve geeft, zult gij niets laten leven, dat adem heeft.’ Deze fanatieke ‘uitverkorenen,’ die menen van de hoogste macht het bevel tot genocide van andere volkeren te hebben ontvangen, gaan ervan uit boven elke juridische en morele wet op aarde te staan. Maar deze opvatting verloor pas echt aan geloofwaardigheid in de achttiende eeuw door het werk van de Verlichte joods-Duitse filosoof Moses Mendelssohn, waarin hij uiteenzette dat de moderniteit met al zijn verworvenheden alleen kon bestaan dankzij universele normen en waarden. Wikipedia:
Volgens Mendelssohn lag het jodendom dicht bij de ‘natuurlijke religie’ en waren de uitgangspunten goed te verenigen met die van de Verlichting. Hij pleitte voor scheiding van kerk en staat en was van mening dat joden volwaardige burgers van Pruisen konden zijn. Hij pleitte voor gebruik van het Duits (tegen Frans en Latijn) en van het Hebreeuws (tegen het Jiddisch).
Na de holocaust en sinds de oprichting van de ‘Joodse staat’ in 1948 groeide het aantal zionisten dat werkelijk meent dat de goyim, onder wie allereerst de Palestijnse bevolking, ondergeschikt dient te zijn aan de superieure Joden. Toch duurde het tot begin van de 21ste eeuw dat er sprake was van een doorbraak wat betreft deze primitieve geloofsopvatting.
De joods-Amerikaanse hoogleraar Benjamin Ginsberg werpt in het laatste hoofdstuk van zijn door de joods-Amerikaanse elite alom geprezen boek The Fatal Embrace (1993) de vraag op of er vandaag de dag opnieuw sprake is van ‘Another Fatal Embrace’ tussen ‘Jews and the State,’ waarvan joden in het christelijke Westen het slachtoffer kunnen worden. Die vraag is niet ver gezocht, gezien het feit dat joden veel succesvoller zijn in het onrechtvaardige neoliberale bestel dan de gojim, en afgunst één van de drijfveren is van de onverzadigbare consumptiecultuur. Ook de meedogenloze politiek van de zogeheten ‘Joodse Staat’ speelt daarbij een niet te verwaarlozen rol. Al in 1945 waarschuwde de wereldberoemde joods-Duitse politiek theoreticus en gematigd zioniste Hannah Arendt voor de gevaren die onlosmakelijk verbonden waren aan het gebruik maken van 'Joden' in Israel voor het verdedigen van de belangen van de christelijke wereld. Zij verwees naar de ‘shtadlones,' de vroegere ‘hofjoden’ die eeuwenlang de Europese machthebbers financieel ten dienste stonden, in de vergeefse hoop en verwachting te zullen worden beschermd zodra zij wederom de dupe dreigden te worden van het protestantse- en katholieke antisemitisme. Arendt herinnert de lezer eraan dat ‘de zionisten’ hofjoden ‘ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld,' maar dat nu:
ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer [kenden] dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen. Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn.
Zij benadrukte dat ‘slechts dwaasheid een beleid [kan] dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt.' Anno 2019 is haar vraag nog steeds actueel: 'Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?’
Intussen blijven de weerzin en woede tegen de onophoudelijke Joods-Israelische terreur toenemen. En ook over de steun van joden in de zogenaamde diaspora neemt de walging toe onder de westerse gojim.
In 1948 keerde Arendt zich in haar essay Wapenstilstand in het Midden Oosten tegen de 'geest van Masada,' die volgens haar was geïnspireerd door de leuze ‘of anders zullen we ten onder gaan.’ Zij constateerde dat Israel:
vastbesloten [was] om elk compromis af te wijzen, zelfs ten koste van nationale zelfmoord. Vandaag de dag spreekt de Israelische regering van voldongen feiten, van het recht dat uit de loop van een geweer komt, van militaire noodzaak, van de wet van verovering, terwijl twee jaar geleden dezelfde mensen in het Joods Agentschap van gerechtigheid spraken en van de vreselijke behoeften van het joodse volk. De joden in Palestina hebben alles op één kaart gezet.
Dit extremisme, politiek en financieel mogelijk gemaakt door de machtige joods-Amerikaanse lobby en de elite van het Amerikaans militair-industrieel complex, heeft de wereld steeds dichter richting afgrond gedreven. Het gevolg is onder andere geweest dat de meerderheid van de Europeanen Israel, als paradepaardje van het jodendom, ziet als de grootste bedreiging voor de wereldvrede. De ‘corporate media’ hadden hiermee allang rekening moeten houden, in plaats van Israel de hand boven het hoofd te houden. De massale militaire steun van de VS, en de weigering van de EU om het Associatieverdrag met Israel op te schorten, werken alleen het extremisme in de hand, zoals blijkt uit het feit dat Israel het internationaal recht blijft schenden. Het resultaat van die westerse steun aan de zionistische terreur hebben we vandaag kunnen zien. Maar al in februari 2017 werd bekend dat zelfs:
een meerderheid van de Tweede Kamer tegen een motie’ stemde, ‘ingediend door Kamerleden Harry van Bommel (SP) en Rik Grashoff (GroenLinks). In de motie pleitten de Kamerleden om het Associatieverdrag tussen Israel en de Europese Unie op te schorten.
https://www.cidi.nl/motie-opschorting-associatieverdrag-israel-verworpen/
Nog diezelfde maand schreef de zionist Max van Weezel over de PVDA in een artikel voor de Wiardi Beckman Stichting:
Hoe kan in het conceptverkiezingsprogramma ‘Een verbonden samenleving’ staan dat als Israël niet stopt met de bouw van illegale nederzettingen het land onder druk moet worden gezet, ‘bijvoorbeeld door het heroverwegen van het Associatieverdrag van Israël met de EU’? Snapt de PvdA dan niet dat zo’n maatregel alleen maar kan bijdragen tot het ontkennen van de legitimiteit van Israël — precies wat de voorstanders van een boycot en sancties willen? Tijdens gesprekken die ik met enige regelmaat voer bij Broodje Meijer aan de Buitenveldertselaan en Italiaanse traiterie Gusto di Casto aan het Gelderlandplein wordt daar door de clientèle vaak aan toegevoegd: ‘De PvdA is nog alleen uit op de moslimstem, wij zijn zo’n kleine minderheid dat ze niets om ons geven.'
https://www.wbs.nl/publicaties/de-pvda-israel-en-de-palestijnen
Dat Israel permanent 'de legitimiteit van' een Palestijnse staat schendt, speelde voor Van Weezel, die doorging voor het 'icoon' van de Nederlandse parlementaire journalistiek, geen enkele rol. Hij koesterde zijn gecultiveerd slachtofferschap, en daarin waren de Palestijnen de opvolgers van de nazi's. Dit weerhield premier Rutte niet om de zich joods voelende 'Max' te eren door te stellen dat hij 'decennialang,' ik citeer, 'één van de toonaangevende stemmen in de Nederlandse parlementaire journalistiek,' waardoor '[o]ver de jaren heen we een wederzijdse band van respect en persoonlijke waardering [hebben] opgebouwd.’ Vanwege dit politieke ‘respect’ en deze ‘persoonlijke waardering’ herdacht de voltallige Tweede Kamer, in aanwezigheid van Max's echtgenote Anet Bleich, de dood van deze door de Kamervoorzitster als ‘meesterjournalist’ geprezen zionist, die nog geen jaar voor zijn dood fantaseerde dat hij ‘met een kalasjnikov op een heuveltop’ ergens op de bezette Westbank zou staan ‘om ons de vijand van het lijf te houden. Er zit toch ook een Leon-de-Winterachtige Max in me, zo van: timmer erop los als ze met hun poten aan ons lijf of goed komen.’ Bij gebrek aan een maatschappelijk bewuste intelligentsia kwam Van Weezel met deze ordinaire moordzucht ongestoord weg. De parlementaire herdenking van ‘onze Max’ was mede daardoor een treffend voorbeeld van hoe joodse Nederlanders hier ‘heilig’ zijn verklaard, en hoe weinig respect voor het internationaal recht de Haagse volksvertegenwoordigers bezitten in de stad die zich officieel presenteert als ‘Internationale Rechtenstad.’ Het corrupte poldermodel wist zelfs van de Marokkaans Nederlandse Khadija Arib, de eerste voorzitter van de Tweede Kamer met een dubbele nationaliteit — én de eerste moslima — afkomstig uit een boeren-gehucht, een perfect voorbeeld te maken van hoe conformisme en opportunisme onder de Haagse politieke elite werkt. Voor een moreel fatsoenlijk oordeel moet men niet in de 'vredesstad' zijn, maar bij wereldbewoners die de noodzakelijke empathie bezitten. Bij iemand als bijvoorbeeld de joods-Canadese arts en auteur Gabor Maté, die als Hongaars kind de holocaust overleefde. Gespecialiseerd in ‘childhood development and trauma, and in their potential lifelong impacts on physical and mental health,’ schreef hij in de Toronto Star van 22 juli 2014 onder de kop ‘Beautiful Dream of Israel has Become a Nightmare’:
As a Jewish youngster growing up in Budapest, an infant survivor of the Nazi genocide, I was for years haunted by a question resounding in my brain with such force that sometimes my head would spin: ‘How was it possible? How could the world have let such horrors happen?’
It was a naïve question, that of a child. I know better now: such is reality. Whether in Vietnam or Rwanda or Syria, humanity stands by either complicitly or unconsciously or helplessly, as it always does. In Gaza today we find ways of justifying the bombing of hospitals, the annihilation of families at dinner, the killing of pre-adolescents playing soccer on a beach.
In Israel-Palestine the powerful party has succeeded in painting itself as the victim, while the ones being killed and maimed become the perpetrators. ‘They don’t care about life,’ Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu says, abetted by the Obamas and Harpers of this world, ‘we do.’ Netanyahu, you who with surgical precision slaughter innocents, the young and the old, you who have cruelly blockaded Gaza for years, starving it of necessities, you who deprive Palestinians of more and more of their land, their water, their crops, their trees — you care about life?
There is no understanding Gaza out of context — Hamas rockets or unjustifiable terrorist attacks on civilians — and that context is the longest ongoing ethnic cleansing operation in the recent and present centuries, the ongoing attempt to destroy Palestinian nationhood.
The Palestinians use tunnels? So did my heroes, the poorly armed fighters of the Warsaw Ghetto. Unlike Israel, Palestinians lack Apache helicopters, guided drones, jet fighters with bombs, laser-guided artillery. Out of impotent defiance, they fire inept rockets, causing terror for innocent Israelis but rarely physical harm. With such a gross imbalance of power, there is no equivalence of culpability.
Israel wants peace? Perhaps, but as the veteran Israeli journalist Gideon Levy has pointed out, it does not want a just peace. Occupation and creeping annexation, an inhumane blockade, the destruction of olive groves, the arbitrary imprisonment of thousands, torture, daily humiliation of civilians, house demolitions: these are not policies compatible with any desire for a just peace. In Tel Aviv Gideon Levy now moves around with a bodyguard, the price of speaking the truth.
I have visited Gaza and the West Bank. I saw multi-generational Palestinian families weeping in hospitals around the bedsides of their wounded, at the graves of their dead. These are not people who do not care about life. They are like us — Canadians, Jews, like anyone: they celebrate life, family, work, education, food, peace, joy. And they are capable of hatred, they can harbor vengeance in the hearts, just like we can.
One could debate details, historical and current, back and forth. Since my days as a young Zionist and, later, as a member of Jews for a Just Peace, I have often done so. I used to believe that if people knew the facts, they would open to the truth. That, too, was naïve. This issue is far too charged with emotion. As the spiritual teacher Eckhart Tolle has pointed out, the accumulated mutual pain in the Middle East is so acute, ‘a significant part of the population finds itself forced to act it out in an endless cycle of perpetration and retribution.’
‘People’s leaders have been misleaders, so they that are led have been confused,’ in the words of the prophet Jeremiah. The voices of justice and sanity are not heeded. Netanyahu has his reasons. Harper and Obama have theirs.
And what shall we do, we ordinary people? I pray we can listen to our hearts. My heart tells me that ‘never again’ is not a tribal slogan, that the murder of my grandparents in Auschwitz does not justify the ongoing dispossession of Palestinians, that justice, truth, peace are not tribal prerogatives. That Israel’s ‘right to defend itself,’ unarguable in principle, does not validate mass killing.
A few days ago I met with one of my dearest friends, a comrade from Zionist days and now professor emeritus at an Israeli university. We spoke of everything but the daily savagery depicted on our TV screens. We both feared the rancor that would arise.
But, I want to say to my friend, can we not be sad together at what that beautiful old dream of Jewish redemption has come to? Can we not grieve the death of innocents? I am sad these days. Can we not at least mourn together?
Les 3 over de zionistische mythen volgt morgen.
1 opmerking:
Pareltje, Stan.
Een reactie posten