De Zionistische Mythen. Les 4

Benny Morris, in Israel de meest gerespecteerde Joodse historicus, verklaarde na uitgebreid archievenonderzoek van het Israelische Leger over de periode voorafgaand aan de onafhankelijkheidsverklaring van Israel: 

What the new material shows is that there were far more Israeli acts of massacre than I had previously thought. To my surprise, there were also many cases of rape. In the months of April-May 1948, units of the Haganah [the pre-state defense force that was the precursor of the IDF] were given operational orders that stated explicitly that they were to uproot the villagers, expel them and destroy the villages themselves.

En:

From April 1948, Ben-Gurion is projecting a message of transfer. There is no explicit order of his in writing, there is no orderly comprehensive policy, but there is an atmosphere of [population] transfer. The transfer idea is in the air. The entire leadership understands that this is the idea. The officer corps understands what is required of them. Under Ben-Gurion, a consensus of transfer is created...Ben-Gurion was a transferist. He understood that there could be no Jewish state with a large and hostile Arab minority in its midst. There would be no such state. It would not be able to exist.

En dit gebeurde allemaal nog voordat Arabische legers de Palestijnse burgerbevolking probeerde te beschermen tegen de terreur van de Irgoen Zvai Leumi en de Haganah. De feiten spreken voor zich. 'Transfer' is, zoals bekend, een eufemisme voor etnische zuivering, zoals nog eens duidelijk wordt uit de volgende uitspraak van Morris, die notabene tot het Israelische progressieve kamp wordt gerekend: 

Ik denk dat [Ben-Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse straat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de transfer in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.

Kortom, ook de laatste 150.000 Palestijnen hadden in 1948 verdreven moeten worden om een etnisch zuivere 'Joodse staat' mogelijk te maken.

Al in 1937 schreef de Vader des Vaderlands David Ben-Gurion in een brief aan zijn zoon: 'We must expel Arabs and take their places. 67 jaar later stelde Benny Morris: 'Ben-Gurion was right... Without the uprooting of the Palestinians a Jewish state would not have arisen here.' 

Israel is inmiddels verworden tot een gehate immorele schurkenstaat, die door de publieke opinie in het Westen als een gevaar wordt gezien, en door doortrapte westerse realpolitici 'de Joodse staat' cynisch wordt gebruikt om de eigen politieke en economische belangen veilig te stellen. De Joden in Israel hebben zich uiteindelijk in de positie gemoeuvreerd van de oude 'hofjoden,' een onmogelijke situatie die al in oktober 1945 door de grote joodse denkster Hannah Arendt werd voorzien toen zij in haar essay Het Zionisme Bij Nader Inzien het volgende schreef:

'Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ''vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.'' Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.'

Uit deze analyse trok Arendt de volgende profetische conclusie:

'Een dergelijke onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het Joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ''hofjoden'' die vorsten financieel ten dienste stonden. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen […] Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn […] Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-Joodse conflict?” 

Hannah Arendt heeft gelijk gekregen, opnieuw spelen de Joden in Israel de rol van 'hofjoden' voor de belangen van de westerse machthebbers. Opnieuw worden de Joden gebruikt en zijn ze daarvan zelf de dupe geworden. (Voor de hele slechte verstaander: Arendt bedoelde dit niet als rechtvaardiging van de Holocaust, maar als verklaring van de jodenhaat) Want, zoals Arendt benadrukte, door de Palestijnen te verdrijven zou de haat alleen maar kunnen toenemen. Israel zou immers alleen kunnen overleven door 'bij een buitenlandse macht bescherming te zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten […] de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan […] De joden die ''realistisch'' proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.'