Cultureel links is de opvolger van marxistisch links

 

Libertair Links

19 06 2023

Totalitarisme is de rode lijn tussen marxisme, bolsjewisme, trotskisme, fascisme, nazisme, maoïsme, liberalisme en het wokisme van cultureel links. Cultureel links is dan ook de rechtmatige opvolger van marxistisch links, dat voor de oorlog heulde met het bolsjewisme van Lenin en Trotsky, tijdens de oorlog (door het Molotov-von Ribbentrop pact) met het nazisme van Hitler en na de oorlog met het al even moordlustige Maoïsme van Mao. 

En inmiddels heult cultureel links vol overgave met het totalitarisme van liberalisme en wokisme. Dat cultureel links heeft de zwakkeren namelijk al lang ingeruild voor de sterken; weinig kritische, links- en rechtsliberale Nederlanders die bij voorkeur deel uitmaken van de één of andere militante minderheid. Want het luisteren naar democratische meerderheden die niet meer op links stemmen, is volgens cultureel links "populistisch". En dat er überhaupt alternatieven zouden zijn voor centralistisch links en een liberalisme dat in alle uithoeken van de samenleving de dienst uitmaakt, is door traditioneel links angstvallig weggestopt, in de hoop dat niemand het ontdekt.

Maar populisme heeft ten onrechte een slechte naam. Luisteren naar de stem van het volk, het nemen van besluiten die gesteund worden door een meerderheid van de bevolking, is iets waar een echte democraat trots op hoort te zijn. Mijn links is juist populistisch, wat wil zeggen dat het luistert naar de democratische meerderheid van het volk, in plaats van naar een kleine voorhoede die vooral aan de eigen macht denkt. Mijn links is niet marxistisch maar Proudhonniaans, libertair en communalistisch. Mijn links is actief voor de eigen lokale gemeenschap, komt op voor de zwakkeren en is voor een politiek die besluiten neemt op basis van meerderheden - terwijl ze ondertussen minderheden beschermt.

Mijn links is een links dat het gewone volk niet veracht, ook niet als dat volk in een klein dorp woont. Het is het links van een lokale democratie van onderop, in de regio, in een democratie van, voor en door het volk. Met referenda op initiatief van burgers, en direct verkozen onafhankelijke vertegenwoordigers van regio's. In een staat die wordt bestuurd door onafhankelijke bestuurders met imperatieve mandaten, die ook direct en voor een eenmalige periode van 7 jaar worden verkozen op basis van een programma, maar die dankzij die imperatieve mandaten tussentijds weg kunnen worden gestuurd door een democratische meerderheid - als ze zich niet houden aan dat programma.

Maar cultureel links, dat als plichtsgetrouwe opvolger van het Marxisme de vingers in de oren stopt wanneer bovenstaande alternatieven voor centralistisch links worden benoemd, heeft de linkse alternatieven voor marxisme; Pierre-Joseph Proudhon, Jean Jaurès, Jan Antoon Fortuyn, Domela Nieuwenhuis of Michel Onfray niet voor niets eerst verketterd, vervolgens actief op een zijspoor gezet en uiteindelijk doodgezwegen. 

Het resultaat mag er zijn: het gewone volk kent de alternatieven voor centralistisch links niet meer, is bestolen van alle invloed die het hoort te hebben in een echte democratie en is zo beroofd van alle vrijheid om zelf richting te geven aan het eigen leven. Want het grootste gevaar voor de macht van de links- en rechtsliberale elite is persoonlijke en nationale soevereiniteit.

Het is de reden dat we nooit postbodes, winkelmedewerkers, vuilnismannen of keuterboeren als Tweede Kamerlid zien. De Tweede Kamer vertegenwoordigt niet het volk maar een kleine, liberale, mondialistische, eurofiele elite. 

Cultureel links is tegenwoordig net zo liberaal als Mark Rutte en net als Mark een fervent voorstander van een imperialistisch Europa, met volksvertegenwoordigers die op ondemocratische wijze aangesteld worden - Ursula von der Leyen zelfs ondanks het feit dat ze haar cv vervalst heeft. Cultureel links is net als haar al even liberale vrienden bij centralistisch rechts vóór het sturen van alsmaar meer wapens naar Oekraïne, vóór een proxy-oorlog met Rusland; waar tot nu toe al meer dan 25 miljard euro aan belastinggeld naartoe is gegaan zonder enige democratische legitimatie. Ze is vóór nog meer ecokapitalisme, vóór de gekte van onomkeerbare geslachtsveranderende operaties en puberteit-blokkerende hormonen voor kinderen en net als liberaal rechts verkettert ze de wortels, talen en culturen van de verschillende Europese volken - met als doel iedere Europeaan te reïficeren en om te vormen tot een woke consument - die alleen nog maar Engels praat en cultuur uitsluitend ziet als iets waar geld mee te verdienen valt - in Disneyland Nederland. 

Voor de gemiddelde liberaal moet alles in het teken staan van de nieuwe mens; de woke, russofobe Europeaan met zijn mondialistische, Angelsaksische cultuur. Een mens die een liberale consument moet zijn in de Verenigde Staten van Europa, die er uitsluitend is voor een kleine liberale elite - in plaats van voor de zwakkeren.

Het constructivisme van cultureel links wil, net als jakobinisme, bolsjewisme, nazisme en maoïsme, deze nieuwe mens construeren. Maar daarvoor moet die mens wel eerst gedeconstrueerd, oftewel afgebroken worden. Het verschil tussen man en vrouw, leerling en leraar, autoriteit en macht, cultuur en economie; alles moet gelijk gemaakt worden, want het constructivisme is een ideologie van het maaiveld; een kuddemoraal die geen verschillen accepteert. Iedereen die het waagt om door aanleg, opleiding of ervaring boven het maaiveld uit te steken, en iedereen die het waagt om kritisch te zijn op cultureel links, is verdacht. 

Gelukkig is het wel zo dat, mochten we onverhoopt voor een libertaire democratie kiezen, alle bestaande volksvertegenwoordigers op zoek zullen moeten gaan naar een ander baantje; niemand van hen heeft immers een democratische meerderheid achter zich en niemand van hen heeft een visie op of talent voor het besturen van een land. 

We worden bestuurd door mensen die de macht die ze hebben over het volk belangrijker vinden dan dat volk zelf en de scheidslijn tussen links en rechts is vaak dun, wat een onderbouwing is voor goed, en goed toegankelijk onderwijs voor iedereen; om alle burgers de kans te geven gelukkig te worden, in een echte democratie. Of, om met Proudhon te spreken: politiek is de wetenschap van de vrijheid.

Onderwijs in de filosofie vind ik essentieel voor een democratie van, voor en door het volk. Op die manier kan iedereen die dat wil met feitelijke informatie zijn visie op de werkelijkheid vorm geven, zonder storende invloeden van de mythes die horen bij overtuigingen die niet zijn gebaseerd op de werkelijkheid - maar op een idee van de werkelijkheid. 

Een opvoeding waarbij informatie transparant en eerlijk wordt gedeeld, geanalyseerd en besproken, zorgt ervoor dat mensen zelf, in alle vrijheid, hun politieke voorkeur kunnen bepalen. Want voor een echte, libertaire democratie moet je de burger wel opvoeden. 

Enige nuchterheid, een goed analytisch vermogen, standvastigheid en daden die overeenkomen met woorden kunnen daarbij helpen. 

Dat zien we ook aan de slechte voorbeelden in de politiek; de carrières van al die beroepspolitici uit heden en verleden. De Franse oud-president Mitterand bijvoorbeeld, begon zijn politieke carrière als rechtse nationalist, werd later communist en vervolgens socialist. Maar hij eindigde begin jaren '80, net als zijn Nederlandse tegenhanger Wim Kok, als liberaal, zonder dat hij zijn Pétinisme ooit afzwoor (Zo was hij de trotste bezitter van de Francisque en koesterde hij zijn vriendschappen met oude Vichy kopstukken tot het einde van zijn leven). 

Misschien was operatie Overlord (vrij vertaald: "Baas boven baas") wel niet voor niets een operatie die moest zorgen voor het vazalliseren van Frankrijk - en na D-Day de rest van Europa, door de Franse soevereiniteit over te dragen aan Amerika. Dankzij een generaal als de Gaulle ging dit plan niet door, zoals in Duitsland, hoewel het ver gevorderd was. Compleet met een organisatie in Charlottesville die bezig was voorbereidingen te treffen om tijdelijk geld (Amgod) in Europa te introduceren en ambtenaren en bestuurders van het fascistische Vichy regime te installeren als leenheer van de Amerikanen in Frankrijk - want de mensen van het Vichy regime waren tenminste anticommunistisch. 

Uiteindelijk werd Frankrijk in 1992 met het verdrag van Maastricht door Mitterand alsnog overgeleverd aan het (neo)liberalisme van de Amerikanen, net als Nederland rond diezelfde tijd door Wim Kok tot vazalstaat werd gemaakt. 

Waar Frankrijk na de oorlog de Gaulle had, hadden wij de ongekozen maar typisch Nederlandse anti-held Bernhard, die voor de oorlog gewoon lid was van de NSDAP, en die zijn obsessie met geld en dus zijn deelname aan de dictatuur van de nazi's, maar al te graag inwisselde voor het deelnemen aan de volgende dictatuur - als dat maar meer geld opleverde. Deze dictatuur van het grote geld, de dictatuur van het neoliberalisme van de Amerikanen, maakt tot op de dag van vandaag de dienst uit in Europa - en onze gevazalliseerde monarchie doet, zoals altijd, kritiekloos mee. 

Want laten we wel wezen; als Rutte zich 's morgens afvraagt wat hij moet doen belt hij met Ursula von der Leijen, die vervolgens belt met "war mongering milquetoast neoliberal" Joe Biden. En gezien de fysieke en mentale staat van die laatste belooft dat weinig goeds voor een veilige toekomst. Joe Biden is het levende argument voor een democratie van onderop; als we het lot van een heel land in handen van één man leggen kunnen we net zo goed meteen de zee in wandelen. 

 

Een belangrijk kenmerk van zowel centralistisch links als centralistisch rechts is het onvermogen om te gaan met meningen die afwijken van de eigen ideologie. Niet zo vreemd natuurlijk als de eigen politieke lijn zo zwabbert; dan is het wel zo rustgevend als iedereen gezellig mee-zwabbert - en geen kritiek levert op een ideologie die is gebouwd op drijfzand. 

Zie daar één van de grootste problemen van een constructivist als minister president; oftewel iemand die continu eerst het ene beweert en drie seconden later met droge ogen volstrekt het tegenovergestelde. Voor Mark Rutte bestaat de waarheid niet, die waarheid hoort zich aan te passen aan de grillen van de markt. 

Maar wat nog erger is: Mark zorgt met zijn ruggegraatloze politiek die met alle winden meewaait om maar aan de macht te blijven, in een hiërarchisch systeem ook voor meezwabberende ondergeschikten, op allerlei sleutelposities binnen de overheid - want bij het verdelen van de mooie baantjes wordt uiteraard goed gekeken of iemand wel de juiste politieke kleur heeft. Hoe de politieke wind waait, waait hun jasje - en geef ze eens ongelijk. 

Een stabiele politieke lijn, met oog voor de werkelijkheid en de doelen die uit die werkelijkheid volgen om Nederland uit het moeras van het liberalisme te trekken, staat voor iedere ambtenaar onder de dictatuur van Rutte's liberalisme gelijk aan politieke zelfmoord. 

Zie daar de reden dat binnen de overheid niet de werkelijkheid maar ideologie centraal staat, dat geen goede ideeën worden bedacht, voorgelegd aan de kiezer en gerealiseerd, maar ideologie, dogma en daarop gebaseerde theorieën en algoritmes worden uitgerold over de bevolking.

En mensen met kritiek op deze gang van zaken worden afgevoerd naar de moderne goelags; onverkiesbare plaatsen, achterafbankjes in de Tweede Kamer, ww-uitkeringen, vervroegde pensioenen, doodgezwegen boeken. En de rij voorbeelden is eindeloos lang. Rudolf Valkhoff, Nicolette van Berkel, Laurens Buijs, Pieter Omtzigt om er eens een paar te noemen. 

De nu onder bepaalde cultureel linkse types populaire manier om onwelgevallige meningen op transport naar de moderne goelags te zetten door de mensen die ze verkondigen "fascist" te noemen is een oud gebruik in dezelfde lijn. Een gebruik waar Stalin ooit mee begon, om iedereen die het niet met hem eens was te kunnen afserveren. 

Net zo was het zowel tijdens het regime van de bolsjewisten van Lenin als bij de nazi's van Hitler gebruikelijk om mensen met kritiek weg te zetten als geestesziek, zoals we nu ook weer zien gebeuren met een libertair linkse held als Laurens Buijs. 

Het verband tussen cultureel links en marxistisch links is duidelijk. Het is het totalitarisme dat hen verbindt.

Misschien wordt het daarom zo langzamerhand eens tijd om na te gaan denken over de toenemende haat die cultureel links voelt voor het eigen land en de eigen cultuur. Waar komt die haat vandaan en welke gevolgen zou het kunnen hebben. Hoe en wat kan cultureel links leren van meningen op rechts - ook of misschien wel vooral als die meningen de eigen cultuur en de eigen wortels nog wèl koesteren - en hoe kunnen we de verbinding leggen waarmee door links en rechts gezamenlijk weerstand kan worden geboden aan de almaar toenemende macht van een kleine liberale elite - die allang die verbinding tussen links en rechts heeft gelegd, maar die door haar dogmatisch liberalisme steeds gevaarlijker, want totalitairder wordt.

J. Mekkes