Een hoogbejaarde buurman van mij vertelt het tegen een ieder die wil luisteren, ‘bombardeer heel Rusland plat.’ Men kan niet anders dan concluderen dat de tendentieuze westerse berichtgeving uiterst succesvol is geweest, want mijn buurman verwoordt een ressentiment dat in Nederland wijd verspreid is. Dat een oorlog met de Russische Federatie snel kan uitlopen op een nucleaire holocaust mag dan wel bekend zijn bij goed geïnformeerde burgers, die zich niet hebben laten platwalsen door de tsunami aan mainstream-propaganda, maar de modale gehersenspoelde consument die zijn meningen van criminele politici en even misdadige opiniemakers krijgt aangereikt, denkt dat zijn bewust gefabriceerde opinie getuigt van het toppunt van democratische vrijheidszin. Toch was tegelijkertijd sprake van een ‘historisch lage opkomst’ bij de gemeenteraadsverkiezing van woensdag 16 maart 2022, waardoor de staatsomroep NOS genoodzaakt was zich af te vragen: ‘waarom gingen zo weinig mensen naar de stembus?’ Ongeveer de helft van de kiesgerechtigden van het 'democratische’ Nederland nam de moeite niet meer om te stemmen, vanwege het besef dat de neoliberale ‘democratie’ een wassen neus is die alleen de meest geprivilegieerden, de elite, bevoordeelt.
In de virtuele werkelijkheid, waarin de postmoderne mens gevangen zit, draait intussen alles om ‘packaging, marketing and advertising,’ waarbij degene die zich het handigst op de markt verkoopt, wint. In de praktijk betekent dit: 'winner takes all,' waardoor de kloof tussen arm en rijk almaar groter wordt, en inmiddels de helft van de burgers niet meer van zins is om vijf minuten uit te trekken om het gecorrumpeerde en failliete systeem te legitimeren. ‘America’s leading industry is still the manufacture, distribution, packaging and marketing of bullshit,’ aldus de Amerikaanse stand-up comedian George Carlin, ‘The entire country is full of shit. In fact, this country was founded by a group of slave-owners who told us that all men are created equal.’ De satiricus voegde hieraan toe:
Then you have the media, the media are almost literally exploding with bullshit, because they are located right at the crossroads of all the other bullshit. The media are made up of equal parts advertising, politics, business, public relations and show business. These people are sitting right at bullshit-junction.
Hetzelfde gaat op voor Nederland. Zelfs de schijn van democratie wordt niet eens meer hoog gehouden. Dit feit wordt doorgaans door middel van ‘perception management’ stil gehouden. Het probleem is dat zodra de werkelijkheid alleen nog virtueel is, er geen werkelijkheid meer bestaat, laat staan een waarheid. In het virtuele bewustzijn functioneert dan alleen nog het ‘perception-management,’ of zoals de bekende Amerikaanse ‘television-host’ Bill O’Reilly eens opmerkte: ‘U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere, perceptie de werkelijkheid is.’ In die perceptie is momenteel Oekraïne het slachtoffer van één man, ‘Poetin’ of ‘Poedler,’ zoals onder andere de Volkskrant de Russische president demoniseerde. Vanzelfsprekend werd Bush junior die vele honderdduizenden Afghanen en Irakezen liet afslachten nooit ‘Bushler’ genoemd, en Obama die Libië en Syrië verwoestte nooit ‘Obamler,’ want ‘wij’ van het Witte Westen staan boven het internationaal recht. Onthoudt één ding: propaganda werkt alleen als die totaal is, geen enkele dissidente stem mag dan ook tot de mainstream doordringen. Om een effectieve massa-hysterie op te wekken moet eerst een zwart-wit beeld worden gecreëerd door de massamedia. Een dergelijk manicheisme dient altijd simplistisch te zijn, nuances die de complexiteit van een geschil tonen zijn absoluut taboe.
het opheffen van de discussies, en men heeft een afkeer van iedere vorm van samenleving die berust op de erkenning van objectieve richtsnoeren, van de gewone gedachtewisseling af tot het parlement, de wetenschap inbegrepen. Dat wil zeggen dat men afziet van een culturele samenleving, welke een samenleving is die aan normen is gebonden, en dat men terugvalt tot een barbaarse maatschappij.
Wie ook maar een paar minuten aandacht besteedt aan hetgeen de massamedia te melden hebben, weet dat zij inmiddels het 'opheffen van de discussies’ tot norm hebben verheven. Vandaar dat de hedendaagse mainstream-pers in dezelfde terminologie, met dezelfde voorbeelden dezelfde boodschap blijft verspreiden, zonder ook maar één dissidente visie toe te laten die twijfel zou kunnen zaaien. Inmiddels verkeren we in een totalitaire situatie waarbij een journalist die zich niet neerlegt bij de gemanipuleerde consensus, eerst van hogerhand een waarschuwing krijgt, om bij herhaling te worden gemarginaliseerd of gecriminaliseerd, dan wel zijn congé krijgt. Fundamenteel afwijkende opvattingen van de officiële lezing van de werkelijkheid zijn vandaag de dag uit den boze. Zij worden op een indirecte of, zo nodig, directe manier uit de berichtgeving gefilterd.
Van doorslaggevende belang om de moderne massamaatschappij te doorgronden dient de lezer niet te vergeten dat het ‘opheffen van de discussies’ het kenmerk bij uitstek is van het totalitarisme. In haar boek The Death of Truth (2018) stelt de scherpzinnige Amerikaanse literair critica Michiko Kakutani, ‘former chief book critic for The New York Times’ dat ‘cynicism and weariness and fear can make people susceptible to the lies and false promises of leaders bent on unconditional power.’ Ruim zes decennia eerder schreef de uit Nazi-Duitsland gevluchte joodse filosofe en politiek theoretica Hannah Arendt in The Origins of Totalitarianism (1951) dat:
Just as terror, even in its pre-total, merely tyrannical form ruins all relationships between men, so the self-compulsion of ideological thinking ruins all relationships with reality. The preparation has succeeded when people have lost contact with their fellow men as well as the reality around them, for together with these contacts, men lose the capacity of both experience and thought. The ideal subject of totalitarian rule is not the convinced Nazi or the convinced Communist, but people for whom the distinction between fact and fiction (that is, the reality of experience) and the distinction between true and false (that is, the standards of thought) no longer exist.
Toen zij in 1960 het Eichmann-proces in Jeruzalem bijwoonde en oog in oog kwam te staan met de man die een essentiële logistieke rol had gespeeld bij de deportatie van onder andere 437.000 joodse Hongaren, werd ze getroffen door het feit dat ondanks al zijn intellectuele capaciteiten hij volstrekt niet in staat was na te denken:
It was his thickheadedness that was so outrageous, as if speaking to a brick wall. And that was what I actually meant by banality. There’s nothing deep about it — nothing demonic! There’s simply resistance ever to imagine what another person is experiencing,
waardoor Eichmann’s kadaverdiscipline hem uiterst geschikt maakte voor het nazi-apparaat. Hij hoefde zich zelfs niet eens aan te passen, aangezien hij als schakel in een anoniem bureaucratisch bolwerk volkomen gedachteloos bevelen kon uitvoeren. Dezelfde ‘banaliteit van het kwaad,’ zien we vandaag de dag overal en in talloze vormen, getuige de westerse steun aan het uithongeren en bombarderen van Jemenitische kinderen, vrouwen en bejaarden, tot aan de hulp Nederlandse regering aan islamitische terroristen, die Syrië hebben verwoest, louter en alleen omdat dit naadloos paste in de gewelddadige strategie van de NAVO, onder aanvoering van de VS. Ook hier geldt de doctrine van elk totalitair functionerend systeem, te weten, het ‘Befehl ist Befehl,’ en de weigering de eigen verantwoordelijkheid te accepteren, immoraliteit die tijdens het Neurenberg-Proces resulteerde in het ter dood veroordelen van de overgrote meerderheid van de gedagvaarde nazi-top. Geen enkele politiek verantwoordelijke voor het steunen van terroristen is in Nederland juridisch vervolgd, want niemand wordt meer verantwoordelijk gehouden voor wat dan ook. Behalve dan als het een ‘vijand’ is. Die wordt per definitie altijd verantwoordelijk gehouden voor alles. Vandaar dat de huidige massa-hysterie tegen de Russen zo intens weerzinwekkend is, een teken van waanzin. Een schoolvoorbeeld van het Nederlandse opportunisme gaf in 2015 Geert Mak toen hij zich publiekelijk afvroeg: ‘Wat is er toch mis met de elite?’ Hij pleitte in één adem voor een herbezinning, ook binnen de elite zelf. Want:
Een goede elite kenmerkt zich door kwaliteit, zeker, maar ook door empathie en courage. Een goede elite erkent dat ze een elite is, en dat ‘noblesse oblige,’ in de breedste zin van het woord. Een goede elite luistert en kijkt met duizend ogen en oren. Een goede elite ligt dwars. Een goede elite durft het idee los te laten dat politiek alleen maar een vorm is van publiek management, durft luidop te dromen, durft ook onaangename waarheden onder ogen te zien en uit te spreken. Een goede elite durft te verliezen en klappen te krijgen. Een goede elite vecht voor het ambt, als trotse dienaren van de publieke zaak. Een goede elite gedraagt zich niet als burgers, maar als citoyens, elke dag.
Kwaliteit, empathie en courage, ja, dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig. Maar de grootste van deze drie is courage.
Amsterdam, 16 april 2015
Hoe gestoord is een tijd, waarin een journalist en bestseller-auteur, de 'chroniqueur van Europa,' deze woorden kan uitspreken, zonder dat de spreker aan zijn eigen geloofwaardigheid begint te twijfelen? Multimiljonair Mak lijdt aan een ingrijpende vorm van schizofrenie. Zijn tweeslachtigheid bleek opnieuw toen hij maandag 28 februari 2020 weer eens in een Hilversums tv-praatprogramma verscheen, waarin hij met een getormenteerd gelaat en een steeds kaler wordende kruin meedeelde:
Rusland heeft de drempel voor het gebruik van tactische kernwapens verlaagd, al een poosje geleden. Dat is een doctrine, en het zou zo maar eens kunnen dat de kat in het nauw, Poetin natuurlijk, opeens hele rare sprongen gaat maken.
Maar de historische- en politieke context van de recente gebeurtenissen, toont een geheel ander verhaal. Jaren geleden, op 10 februari 2007, tijdens de ‘Munich Security Conference’ heeft president Poetin zowel Europa als de VS gewaarschuwd dat het steeds verder oostwaarts oprukken van de NAVO-basis door de Russische politieke- en militaire leiding als een ernstige bedreiging werd gezien. Met het oog op het massale Amerikaanse geweld in het Midden-Oosten bekritiseerde de Russische leider:
what he called the United States' monopolistic dominance in global relations, and its ‘almost uncontained hyper use of force in international relations,’ en constateerde hij dat ‘the result of such dominance was that, ‘no one feels safe! Because no one can feel that international law is like a stone wall that will protect them. Of course such a policy stimulates an arms race.
Putin quoted a 1990 speech by Manfred Wörner (voormalig secretaris-generaal NAVO. svh) to support his position that NATO made a binding promise not to expand NATO into new countries in Eastern Europe.
Bovendien verzette Poetin zich publiekelijk tegen:
plans for the U.S. missile shield in Europe, and presented President George W. Bush with a counter proposal on 7 June 2007 which was declined. Russia suspended its participation in the Treaty on Conventional Armed Forces in Europe on 11 December 2007 because ‘Seven years have passed and only four states have ratified this document, including the Russian Federation.’
Het antwoord op de Russische vrees voor het oprukken van de NAVO langs de Russische grenzen kwam een jaar later, toen in 2008 Washington de grensstaten Georgië en Oekraïne uitnodigde NAVO-lid te worden, maar ‘Germany, France and smaller NATO states withstood pressure from U.S. President George W. Bush’ met als reden dat ‘Russia could be antagonized.’ Dit argument is de afgelopen jaren, vanwege Washington’s claim op de hegemonie van tafel verdwenen, met als gevolg: de huidige crisis. Sterker nog, in tegenstelling tot wat Geert Mak suggereert, introduceerde de VS als eerste zogeheten ‘usable nuclear weapons.’ The Guardian berichtte op 10 november 2015 over ‘America's new, more ‘usable,' nuclear bomb in Europe. The B61 bomb, 180 of which are stockpiled in Europe, is getting an upgrade which will make it more ‘usable’ in the eyes of some in the American military.’ Onder die ‘some’ bevinden zich hoge militairen als ‘the former head of US Strategic Command, General James Cartwright.’ En ‘as Hans Kristensen of the Federation of American Scientists, points out:
Cartwright’s confirmation follows General Norton Schwartz, the former U.S. Air Force Chief of Staff, who in 2014 assessed that the increased accuracy would have implications for how the military thinks about using the B61. ‘Without a doubt. Improved accuracy and lower yield is a desired military capability. Without a question,’ he said.
Maar ook het bestaan van ‘America's new, more “usable,” nuclear bomb in Europe’ verzwijgt Geert Mak, omdat het niet past in zijn anti-Russische retoriek, want iets anders kan men zijn werk niet noemen. Dit bleek al eerder in onder andere de Engelse versie van zijn boek over de VS, getiteld Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012). Daarin betoogde hij:
Russia is on the move again. After the collapse of the Soviet Empire it wants to start history once more, and how! Old myths about Russian greatness and the Russian soul are being dusted off. Borders are being redrawn, spheres of influence determined by force — it's as if we're back in the nineteenth century, complete with rigid and short-sighted tsarism. Russians have a sense that the Western world, including Western values and Western ways of thinking, are no longer paramount.
Over welke ‘westerse waarden en westerse manieren van denken,’ die ‘niet langer meer’ in Rusland ‘van het hoogste belang’ zijn, maakt Mak wijselijk niet bekend, want na de onafzienbare reeks Amerikaanse oorlogsmisdaden in bijvoorbeeld Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, blijkt president Eisenhower nog immer gelijk te hebben dat de Amerikaanse inlichtingendiensten, inclusief de CIA, ‘a legacy of ashes’ hebben achtergelaten. Voor mijn oude vriend was de VS, waarvoor hij nog steeds een ‘geheime liefde’ koestert, al die tijd de ‘politieagent en ordebewaker’ van de wereld, en de leiders van de nucleaire grootmacht Rusland moeten het niet in hun hoofd halen om opnieuw ‘geschiedenis te maken,’ want dat prerogatief is alleen aan Washington en Wall Street voorbehouden tot het einde der tijden, naar we moeten aannemen. Meer over Mak’s stuitende intellectuele gebrek aan ‘kwaliteit, empathie en courage,’ dat ‘wij, als elite, in deze tijd nodig’ hebben de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten