Robert Verhoeven: Waden door een ongekende stilte.

Waden door een zalige ongekende stilte. 

  Amsterdam 15 maart 2020

Om 22 uur besloot ik, omdat ik laat gegeten had, nog een wandeling te maken. Nu is het waar ik woon al redelijk rustig, - Pomonastraat , vlak bij de bocht naar de Appelweg, langs het Zijkanaal I - en in mijn woning , nagenoeg altijd stil, maar nu trof mij buiten een zalig aanwezige stilte, waarvan de inhoud zacht was, je welkom hetend in haar aanwezigheid.

 Ik ken dit uit mijn jeugd, en dan m.n. Wanneer het snachts sneeuwt  en je verrukkelijk alleen bent met dat zwijgend avontuur van het geruisloos neerkomen  , dat je deelt met de bomen. En de stammen van de berken als een verstaan dat het verstaan verstaat staan stil te staan tussen het miljoenvoudig neerdalen van vlokken , geen ander geluid makend dan stilte, en dat met de stammen en het aanwezige luisteren delend.

En nu , nu , nu , nu 22 uur 15 maart, 

Nu is/ was het niet anders maar het blijkt dus ook zonder sneeuw en bos er omheen te kunnen, die liefdevolle aanwezigheid van de stilte, als een gebed dat neerdaalde , en de deelname eraan een zo maar aanwezig geschenk. 

Zeldzaam, dit kan niet anders dan heilzaam zijn. 

Ik schreef er ooit over om het voor mezelf op te roepen , in een roman die ik nog aan geen uitgever liet lezen ‘ Aangetroffen ‘ , waarbij een soort Einstein en zijn kinderen , meemaken hoe papa, van het een op het andere moment de mensheid opheft , en alles , dwz de hyper sympathieke aanwezigheid van alles, wat simpelweg onverstoorbaar , hem en zijn kinderen omringt, voor het eerst van zichzelf spreken mag op een manier dat alles je toevalt zonder bezit, wat überhaupt een overbodige intentie is zonder meer medemensen dan slechts een dochter en een zoon. 

Maar , dat was nu ook aanwezig , was iedereen op een ongekende manier onteigend en uit een reeks van primaire beweegredenen getild, ? ,  ervan verstoken , ( verlost ?)  en was er voor mogelijkerwijs een merendeel van het gangbare bewegen, slechts een vereenzelviging met  een verplaatsen tussen a en b, een afleggen, tussen weggaan en doeleinden , zonder dat daartussen de aanwezigheid van het nu , de stilte , van een voortdurende indaling , ook maar enig klimaat en frequentie in had, ? 

 terwijl nu, nu om redenen van ,

 ja , wederom een ermee nagestreefd doel, 

iedereen zich binnen , thuis ophield omdat alles wat met hoeveelheid te maken had, waarin hun beweegreden , vervoer als vervoering besloten lag, opgeheven was, ? ! 

 omwille het alzo collectief , elkaar niet in grote aantallen ontmoetend, een mogelijk intomen besloten lag, van een blind plaatsvinden van woeker 

, zo ongeveer als , de mensheid zich aan de aarde voltrekt, en nu juist , in de inperking van een dergelijk huis houden ( Oikos nomos ) , waarin hun groei, een groei inhield , die van zichzelf niet wilde weten , dat het geen groei , maar bezeten blindgang , woeker , ten koste van aarde, klimaat , mensheid , ontstaan, en bestaan inhield , die groei , waarin hun beweegreden en doen en laten volledig , zonder hun eigen aanwezigheid verdwenen was, nu , als uitkomst van een reeks van maatregelen om een blind virale woeker te bestrijden , hen hun gangbare , massa getekende doen en laten ontnam ? 

teneinde de onbekende woeker van een virus een halt toe te roepen. ? 

Had de natuur virtuozer hen een halt kunnen toeroepen , waarin thans buiten een zeldzaam aanwezige stilte , de aarde en de bomen, in deze afwezigheid van dit collectief leven ten koste van, 

zeldzaam verstillend , helend , de mens het aan zichzelf ontnomen heden herschenkt, en de aarde zodoende weer grond onder haar voeten krijgt, en de voeten, aarde , als thans, de buitenwereld een herschepping , herschenking van zeldzaam ingrijpende gedaante . Meisje aarde, ontwaakt. 

Robert Verhoeven