Donderdag 4 juli 2019 verklaarde de journalist Jan van Benthem, redacteur buitenland van de protestants-christelijke krant Nederlands Dagblad met grote stelligheid absoluut niet te geloven dat er onder de Nederlandse commerciële pers sprake is van zelfcensuur. Alleen al de gedachte hieraan leek hij absurd te vinden. Omdat ik veel minder stellig hierover ben, en in sommige gevallen door een halve eeuw ervaring zelfs niet eens twijfel aan het feit dat mainstream-collega’s van mij de zelfcensuur hebben geïnternaliseerd, wilde ik van Van Benthem weten hoe hij het verklaart dat de Nederlandse pers niet alleen Kees van der Pijl’s in het Engels, Duits, Russisch en Portugees verschenen boek over de MH17-affaire heeft genegeerd, maar ook talloze andere kritische publicaties over dit onderwerp. Hoe is die kadaverdiscipline van de zogeheten ‘vrije pers’ in Nederland te verklaren? Ik verwees daarbij naar Bas Heijne die als NRC-opiniemaker al vier dagen na het neerstorten van het verkeersvliegtuig Rusland als dader aanwees, en, zonder ook maar over één bewijs te beschikken, impliciet voorstelde een oorlog met de Russische Federatie te beginnen, want ‘Zeker, Nederland is een klein land, maar we hebben machtige bondgenoten en we maken deel uit van een krachtige alliantie die zijn weerga niet kent.’ En deze verstrekkende, levensgevaarlijke oproep deed de veel geprezen columnist in een stukje met een ‘leestijd’ van ‘5 minuten.’
Het gebrek aan kwaliteit van de polderpers bleek tevens uit feit dat Bas Heijne meteen sprak van een ‘terreurdaad,’ begaan in opdracht van het in zijn ogen door Nederland geknuffelde ‘Rusland.’ Hoe pathetisch en bovenal levensgevaarlijk de toenmalige NRC-columnist reageerde blijkt tevens uit zijn volgende kritiek:
De minister-president weigerde zich te laten verleiden tot speculaties over de daders en sprak slechts van een reusachtige ‘ramp.’ Eerst moesten alle feiten bekend zijn, sprak hij — in zijn geval een bekend refrein.
Als onafhankelijke waarnemer, die destijds in Italië verbleef, liet ik mij niet meeslepen door de nationale hysterie die in het vaderland was uitgebroken. Ik beschouwde de reactie van premier Rutte als juist. Zonder enig rechtsgeldig bewijs kan een ‘minister-president’ van een ‘democratische rechtstaat,’ én NAVO-lid, vanzelfsprekend niet gaan gissen over de identiteit en nationaliteit van ‘de daders.’ Zou de premier dit wel hebben gedaan dan waren de politieke- en mogelijk zelfs militaire consequenties niet te overzien zijn geweest. Even mallotig was Heijne’s stelling dat premier Rutte ‘slechts [sprak] van een reusachtige “ramp.”’ De NRC-columnist besefte niet dat een ‘minister-president’ op dat moment onmogelijk kon spreken van een ‘terreurdaad.’ Ook als ‘de daders’ ooit zullen worden veroordeeld, dan nog hoeft dit niet op grond te zijn van een ‘terreurdaad,’ maar vanwege een gruwelijke vergissing als gevolg van de 'fog of war' tijdens de Oekraïense burgeroorlog. Vanzelfsprekend moeten eerst ‘alle feiten bekend zijn,’ voordat een rechtbank ‘de daders’ kan aanwijzen. Dit geldt niet alleen voor de premier van Nederland, maar zelfs voor Bas Heijne, de zogeheten ‘scherpste pen van NRC Handelsblad,’ die als een populist in zijn ‘kwaliteitskrant’ uiterst tendentieus te keer ging, en desondanks of misschien wel juist daarom de P.C. Hooftprijs ontving. Ironisch was tevens dat Heijne zijn aanval deed in dezelfde NRC die 11 jaar eerder het Nederlandse kabinet had opgeroepen deel te nemen aan de grootschalige Shock and Awe-inval in Irak, zonder dat Heijne zich hiervan publiekelijk distantieerde. Sterker nog, zonder dat Bas van zijn vooruitgangsgeloof viel, en zonder dat hij ‘Nederland’ opriep ‘om eens te stoppen met zijn knuffelhouding tegenover’ de Verenigde Staten, terwijl de bewijzen van Amerikaanse ‘terreurdaden’ allang door Amerikaanse soldaten en intellectuelen waren aangedragen, en de inval in Irak een ‘agressieoorlog’ was, volgens de normen van de Neurenberger Processen uit 1946. Van dezelfde journalistieke hysterie getuigde de column van Heijne’s leermeester Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 30 juli 2014, toen ‘de beste journalist van de eeuw’ zonder enig hard bewijs, met 100 procent zekerheid wist te berichten wie precies de daders waren geweest. Onder de kop 'Poetins escalatie' beweerde de toenmalige nestor van de Nederlandse opinie-journalistiek met grote stelligheid in De Groene dat:
Het neerschieten van het Maleisische verkeersvliegtuig door Oekraïense separatisten nu de oorzaak [blijkt] te zijn van een internationale escalatie die zich in steeds hoger tempo ontwikkelt,
om aansluitend met nauwelijks ingehouden enthousiasme te constateren dat:
[d]egenen die Poetin als de hoofdschuldige zien en scherpere maatregelen eisen, worden snel talrijker. De voorstanders van een diplomatieke oplossing verliezen terrein.
Dat de Nederlandse mainstream-journalisten, van wie de overgrote meerderheid zelf nooit een oorlog van nabij heeft meegemaakt, een ongekend oorlogsenthousiasme tonen, verraadt een ernstige pathologie.
De christelijke opiniemaker Jan van Benthem verkondigt het ware woord bij actualiteitenprogramma Family7.
De MH17-affaire is een illustrerend voorbeeld van hoe het kleine Nederland, vazalstaat van de Verenigde Staten, de mist ingaat zodra Den Haag geconfronteerd wordt met de geopolitiek. Hoewel de polderpolitiek en de polderpers, bijgestaan door het ambtelijk apparaat, verrassend snel Rusland aanwees als de dader van deze zogenaamde ‘terreurdaad,’ weigert Maleisië bij gebrek aan bewijs het NAVO-lid Nederland te volgen. Die ‘bewijzen’ waren niet meer dan ondermeer ‘foto’s en filmpjes van sociale media’ van de actiegroep Bellingcat. Vrijdag 31 mei 2019 werd bekend dat de Maleisische premier Mahathir Mohammad ‘de onafhankelijkheid van het JIT-onderzoek naar het neerhalen van vlucht MH17 [betwijfelt]…
Mahathir zei donderdag volgens het Maleisische persbureau Bernama dat niet zeker is of Rusland de raket gelanceerd heeft waarmee de Boeing werd neergehaald. Hij acht het zelfs onaannemelijk, omdat professionele Russische militairen geweten zouden hebben dat het om een passagiersvliegtuig ging.
‘Je moet hard bewijs hebben om aan te tonen dat [de raket] is gelanceerd door de Russen; het zouden de rebellen in Oekraïne geweest kunnen zijn, het zou de Oekraïense regering geweest kunnen zijn, want die hebben dezelfde raket,’ zei de premier volgens Bernama. Hij wierp ook vragen op over de manier waarop het onderzoek wordt uitgevoerd, en waarom Maleisië geen toegang kreeg tot informatie uit de zwarte doos.
Politiek
In het onderzoek speelt volgens de premier politiek een te grote rol. De onderzoekers zouden niet gericht zijn op het achterhalen van de toedracht van de ramp, maar vooral pogen ‘de Russen de schuld in de schoenen te schuiven,’ zei Mahathir. ‘Dit is geen onderzoek van de neutrale soort.’
Op mijn vraag aan Jan van Benthem hoe hij het verklaart dat onder andere Bas Heijne zonder enig bewijs in de zogeheten ‘kwaliteitskrant’ NRC Handelsblad kon suggereren dat Rusland de dader van het neerstorten van de MH17 was, wilde deze christelijke opiniemaker niet ingaan, ‘dat moet je hemzelf vragen.’ Desondanks wist Van Benthem tegelijkertijd met grote stelligheid te beweren niet te geloven dat er sprake kon zijn van zelfcensuur. Het probleem met de overgrote meerderheid van mijn mainstream-collega’s is dat zij nauwelijks tot geen studies hebben gelezen over hun vak, de journalistiek. Desondanks zijn propagandisten als Van Benthem ervan overtuigd dat de doorsnee mainstream-journalist te ‘anarchistisch’ zijn om zich op sleeptouw te laten nemen door niet journalistieke belangen. Hoe lachwekkend deze veronderstelling is toonden de Amerikaanse geleerden Edward S. Herman en Noam Chomsky aan in hun 412 pagina's tellende studie Manufacturing Consent. The Polical Economy of the Mass Media (1988), waarin zij tot de conclusie kwamen dat:
Given the imperatives of corporate organization and the workings of the various filters, conformity to the needs and interests of privileged sectors is essential to succes. In the media, as in other major institutions, those who do not display the requisite values and perspectives will be regarded as 'irresponsible,' 'ideological,' or otherwise aberrant, and will tend to fall by the wayside. While there may be a small number of exceptions, the pattern is pervasive, and expected. Those who adapt, perhaps quite honestly, will then be free to express themselves with little managerial control, and they will be able to assert, accurately, that they perceive no pressures to conform. The media are indeed free — for those who adopt the principles required for 'societal purpose.
Ook over de opzet en het functioneren van de ‘vrije pers’ valt het nodige op te merken. Zo schreven beide hoogleraren:
The technical structure of the media virtually compels adherence to conventional thoughts; nothing else can be expressed between two commercials, or in seven hundred words, without the appearance of absurdity that is difficult to avoid when one is challenging familiar doctrine with no opportunity to develop facts or argument... The critic must also be prepared to face a defamation apparatus against which there is little recourse, an inhibiting factor that is not insubstantial... The result is a powerful system of induced conformity to the needs of privilege and power. In sum, the mass media of the United States are effective and powerful ideological institutions that carry out a system-supportive propaganda function by reliance on market forces, internalized assumptions, and self-censorship, and without significant overt coercion. This propaganda system has become even more efficient in recent decades with the rise of the national television networks, greater mass-media concentration, right-wing pressures on public radio and television, and the growth in scope and sophistication of public relations and news management.
Het zou een ontwikkeld mens niet moeten verbazen dat de pers in een zogeheten democratie de belangen van de ‘ruling class’ dient. Die bezit namelijk de pers. Maar dit alles ontgaat de geconditioneerde reflexen van de brave Nederlandse journalist. Meer daarover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten