Ton Lankreijer op Bali

Van mijn vriend:

ton Lankreijer	12:27 (26 minuten geleden)
aan ais

Ooit op Bali, tijdens een gesprek over de mogelijkheid daar te overwinteren, zei een jongen die alleen Indonesisch sprak, ineens: 

‘Het leven bestaat uit werken, eten, drinken, poepen, neuken en slapen.’

Iedereen viel prompt stil en keek hem verbijsterd aan.

Had ie van z’n vader geleerd.

En ja, hij wist wat het inhield.

Een Hollandsere voetafdruk is nauwelijks denkbaar.

Tijdens een verblijf in de theetuinen van Munar leek zelfs overwinteren in India zelfs een mogelijkheid. 

Maar is die langdurige, vochtige hitte... wel iets voor zwaardere, oudere lijven…?

Volgens Hans & Josje moesten we op de terugweg uit Nepal eens een kijkje nemen in Prachuap Khiri Khan en dan meteen de groeten doen aan Henk van het restaurantje Milano, de enige ontbijtplek met een redelijke cappuccino.

Henk keek lang naar het spetterende spek in de koekenpan en zei: 

‘Heb je misschien een foto van ze?’

Ais vond er een van Josje op z’n smartphone.

‘Ik denk dat je vrouwen beter herkent dan mannen,‘ zei ik terugkerend. 

Even keek hij naar Ais aan mijn tafeltje binnen en zei: ‘Dat klopt, ja.’

Ach ja, Jos kan ook een mannenaam zijn.

Daarna keek hij naar de foto en zei langzaam ‘ja, ja’.

Maar z’n gezicht zei nog steeds ‘nee, nee’. 

Later, na het ontbijt, schoten Hans & Josje plots wel terug in z’n herinnering. 

Wellicht worden hersenen wat kleiner in zo’n pensionado dorpje, je hebt ze nauwelijks nog nodig.

Naast ons zit een ouder echtpaar - hij is mager en heeft een dun racefietsje voor de waranda staan, zij is allesbehalve mager en heeft sigaretten voor zich op tafel liggen. 

‘Al twintig jaar zijn we voor een half jaar hier,’ zegt ze met trots en een Belgisch accent, ‘het is ons tweede huis.’ 

Ze waren eerst daar en daar maar daar was het te druk en toen werd hier toch hun vaste overwinteringsplek.

Vroeger ging het om de reis, nu gaat het om de juiste plek op de juiste tijd. Vroeger vroegen ze elkaar ‘Heb je al gegeten?’ Nu vragen ze elkaar: ‘Heb je al kunnen poepen?’

Ze zitten duidelijk om aanspraak verlegen, we ontkomen er niet aan maar even wat vrijwilligerswerk te doen.

Alles in de omtrek hebben ze een keer gezien en nu gaan ze nergens meer heen. Ze hebben het gezien.

In no time vliegt het gesprek daarna van wisselkoersen die zij tot achter de komma opsomt, naar politiek en corruptie, naar belastingen en de dood. 

Ze wil absoluut niet begraven worden. Niet hier, niet daar.

Ik probeer maar weer eens de grap van Bob Hope. Toen hij de honderd haalde, vroegen z’n nabestaanden wat hij eigenlijk wilde: begraven of cremeren?

‘Surprise me!’ 

De grap blijkt niet meer dan een interruptie. 

Het lukt Ais de naald van de plaat te tillen met de vraag: 

‘Heeft u soms kinderen?’

Moeke somt forse aantallen op en eindigt trots met: ‘…èn één achterkleinkind…!’

Terwijl ik naar zijn dunne fietsje voor de waranda staar, houdt de man zich nu verre van het gesprek.

- En komen ze wel eens hier langs?

‘Nooit,’ zegt zij kortaf. ‘Nooit geweest.’

- Waarom niet?

Ze haalt haar schouders op. ‘Werken, werken, geld verdienen.’

Dan blijft het stil.

Hersenen worden in Pensionado-land misschien wat minder, maar hartzeer duidelijk niet.

‘Werken, eten, drinken, poepen, neuken en slapen,’ resoneert het in mijn geheugen.

Hm, morgenochtend toch maar elders een cappuccino zoeken.