A sovereign, given that he never places himself in danger in a war, 'can thus decide on war, without any significant reason, as a kind of amusement' or hunting party.' (Immanuel Kant. Zum ewigen Frieden. 1795 svh) The war hunt may be defined not only by a particular kind of relationship with the enemy but also, at an earlier stage, by a mode of decision marked by the fact that the decider's life is not at stake.
In a republican regime the situation is different. Since 'the consent of the citizens is required to decide whether or not war is to be declared, it is very natural that they will have great hesitation in embarking on so dangerous an enterprise. For this would mean calling down on themselves all the miseries of war. (Opnieuw Kant. svh) When the costs of the decision are assumed by the person who makes that decision, his clearly understood interest forces him to be circumspect. This involves, as it were, a cunning ruse on the part of pacifist reason: by respecting the fundamental principles of political law and opting for a republic, one brings into play a decision-making mechanism that tends, through the interplay of its own calculations, to limit recourse to warfare or possibly even to rule it out. The principle of moderation that political economy sought to impose upon a a war-waging sovereign is mechanically one with the mode of functioning. What Kant called a 'republic' and we hastily call a 'democracy' seems to possess the virtue of being in essence a type of regime that is inclined toward peace.
Deze logica, die de commerciële massamedia voortdurend verzwijgen, is onweerlegbaar, tenzij iemand van de absurde veronderstelling wil uitgaan dat de mens geen zelfbehoud kent, en van nature een masochist is. Kant's logica werpt de voor de hand liggend vraag op hoe het te verklaren is dat de VS, als machtigste 'democratie,' sinds zijn onafhankelijkheid in 1776 op elk werelddeel militair geïntervenieerd heeft, van Chili tot Vietnam en van Irak tot Libië, ten koste van ontelbare slachtoffers, de overgrote meerderheid van hen ongewapende burgers. In zijn 239-jarige bestaan is de VS slechts 21 jaar niet in oorlog geweest, de rest van de tijd zijn de Amerikaanse geopolitieke en economische belangen met maximaal militair geweld geëxpandeerd. Hoewel Henk Hofland spreekt van 'het vredestichtende Westen,' en Geert Mak volhoudt dat de VS 'ordebewaker en politieagent' van de wereld is geweest, blijkt in werkelijkheid precies het tegenovergestelde het geval te zijn. Maar aangezien voor 'onze' opiniemakers en de rest van de spraakmakende gemeente in de polder de Orwelliaanse Newspeak geldt 'Oorlog is Vrede' kunnen zij onweersproken hun leugens blijven verspreiden. Daarentegen zijn Amerikaanse intellectuelen wel in staat de realiteit te beschrijven:
Pick any year since 1776 and there is about a 91% chance that America was involved in some war during that calendar year.
No U.S. president truly qualifies as a peacetime president. Instead, all U.S. presidents can technically be considered 'war presidents.'
The U.S. has never gone a decade without war.
Opnieuw, uitgaande van Kant's logica kan de conclusie niet anders zijn dan dat de VS geen 'democratie' is. Geen enkel volk is bereid om nagenoeg altijd 'all the miseries of war,' over zich af te roepen. Tenzij natuurlijk die bevolking geen repercussies te vrezen heeft, en zij overal op aarde door goed getrainde en bewapende strijdkrachten consequentieloos oorlog kan laten voeren. In dat geval verkeert een dergelijke bevolking in dezelfde positie als Kant's 'vorst.' En juist dit laatste is voor een aanzienlijk deel van de Amerikaanse geschiedenis het geval geweest. Tot 11 september 2001, toen de VS voor het eerst in zijn geschiedenis op eigen grondgebied werd aangevallen, en Amerikaanse burgers het slachtoffer werden van de oorlogsterreur van hun tegenstanders. (Hawaii werd pas in 1959 de vijftigste staat en was tegen militairen gericht). Vanzelfsprekend was de aanval in 2001 vanuit moreel oogpunt volstrekt verwerpelijk, maar vanuit een strategisch en tactisch perspectief was het offensief ronduit briljant. Ik gebruik met opzet deze kwalificatie, aangezien de vijand totaal onverwacht de Amerikaanse bevolking thuis confronteerde met 'all the miseries of war,' net zoals Washington en Wall Street voorheen volstrekt verblijvend en consequentieloos bevolkingen elders kon confronteren met Amerikaanse terreur. Die aanvallen hebben de Amerikanen weer bewust gemaakt van de werkelijkheid van hun voortdurende oorlogsvoering.
Hetzelfde gaat op voor de aanvallen in Parijs. Ook die zijn een antwoord geweest op de westerse aanslagen in ondermeer de Arabisch sprekende wereld, van Irak tot Libië. In de VS werden de symbolen van het Amerikaanse neoliberalisme en militarisme het doelwit, in Parijs de vrijplaatsen van westers vertier: terrasjes, een oosters restaurant, een voetbalstadion, een concertzaal. Op die manier werden westerse doorsnee burgers geconfronteerd met het feit dat hun naties sinds 2001 oorlogen steunen tegen andere naties die slachtoffer zijn van westerse terreur. Zo is bekend dat ruim 90 procent van de slachtoffers van aanslagen met Amerikaanse Drones onschuldige burgers zijn. In tegenstelling tot de aanslagen in het Westen worden de Drone-aanslagen niet gezien als terrorisme, maar als geavanceerde oorlogsvoering waarbij nu eenmaal 'collateral damage' optreedt. Alleen al de term 'bijkomende schade' toont de misdadige onverschilligheid van de westerse burger. Deze Drone-aanslagen zijn dermate genormaliseerd dat zij niet eens meer door de mainstream-media worden gemeld. En als er zo nu en dan wel over het westers schrikbewind elders wordt bericht, dan is de enige reactie dat men dit voor kennisgeving aanneemt. Het opmerkelijke nu is dat 'onze' tegenstanders met minimale middelen een maximaal effect hebben weten te bereiken. Waarvoor het Westen ontelbare miljarden aan zogeheten 'defensie' nodig heeft, hebben de aanvallers in Parijs met slechts een fractie van dit bedrag ervoor gezorgd dat bijvoorbeeld zelfs de 'Nederlander bang [is],' zoals uit een 'AD-enquête' van eind november 2015 duidelijk werd, aangezien '70 procent een aanslag [vreest].' De 'vijand' bewijst keer op keer dat de westerse staten, met hun monopolie op het geweld, niet meer in staat zijn hun burgers te beschermen tegen de aanvallen, zoals opnieuw bleek in Parijs, want
Despite growing alarm in French counterterrorism circles about the threat they posed , the overburdened security apparatus proved ill equipped against an enemy practicing what one official calls 'dartboard terrorism,' hurling multiple lethal darts at a distant target until one hits the mark,
aldus de International New York Times van woensdag 2 december 2015. De lezer dient hierbij niet te vergeten dat ook de westerse terreur er juist op gericht is om gewone burgers te intimideren, zoals alleen al blijkt uit de term 'Shock and Awe,' en uit de uitspraak van de toenmalige Amerikaanse ambassadeur Madeleine Albright dat de dood van meer dan een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar 'de prijs waard' was geweest om de Irak-politiek van de VS succesvol uit te kunnen voeren. Toch weerhield deze weerzinwekkende terreur de gemeente Den Haag er niet van om mevrouw Albright tot voorzitter te benoemen 'van de raad van advies van The Hague Institute for Global Justice' dat in 2011 in de hofstad is opgericht, en om haar op 17 juni 2015 in de 'internationale stad van vrede en recht' ook nog eens te verwelkomen 'voor de inaugurale Madeleine K. Albright Global Justice Lecture.' Het zal geen zinnig mens echt kunnen verbazen als de stad die een politica eert, bekend vanwege haar rechtvaardiging van grootschalig terreur tegen peuters en babies, het doelwit wordt van contra-terreur. Het Nederlands establishment en de Nederlandse bevolking mogen het misdadige Amerikaanse geweld dan wel normaal vinden en ethisch verantwoord, maar feit is dat de slachtoffers van de westerse terreur een geheel ander oordeel hebben, en dit op een bepaald moment kenbaar zullen maken door de onverschilligen te confronteren met wat zij normaal zijn gaan vinden. Terreur roept contra-terreur op, zo simpel is de wet van oorzaak en gevolg. Met betrekking tot het 'democratisch militarisme' wijst Chamayou wijst erop dat:
Significantly enough, Kant's text was rediscover by American political science in the 1990s. From it, despite the bloody lessons provided by the twentieth century, beginning with World War I, an optimistic theory of 'democratic pacifism' emerged. The German of Königsberg (geboorteplaats Kant. svh) was translated into the more familiar economic vocabulary of the theory of rational choice: whereas a dictator externalizes the costs of war even as he garners all its benefits, the citizens of a democracy must weigh both the benefits and the costs. The citizen-electors' internalization of the human and fiscal costs of war triggers political leaders' internalization of the corresponding electoral costs, so democracies tend to avoid recourse to armed force, even to the point of ruling it out completely save for exceptional emergencies.
Dat deze logica niet opgaat voor de NAVO-landen verraadt zowel het buitengewoon gebrekkig functioneren van hun democratisch bestel als het feit dat tot nu toe de NAVO-bevolkingen ervan uitgingen dat de terreur, die in hun naam werd gepleegd, voor hen geen negatieve consequenties opleverde omdat hun eigen staten hen wisten te beschermen. Vandaar ook de noodzaak van de westerse tegenstanders om de onverschilligen te laten voelen dat in een oorlog, zoals de Europese leiders het inmiddels betitelen, beide partijen slachtoffer kunnen worden. Een extra probleem dat hierbij speelt is dat veel tegenstanders van het Westen onder het juk leven van door het Westen gesteunde tirannieke regimes, en dus geen kans hebben om het beleid van hun onderdrukkers te veranderen. Saoedi-Arabië en Egypte zijn de twee meest in het oog lopende voorbeelden daarvan. Daarentegen kan de bevolking van een democratie via het stemmen het beleid van hun regering veranderen, althans theoretisch gesproken. Hier stuiten 'we' op de kern van de zaak. Het Westen bezit geen functionerende democratie. De militaristische neoliberale koers van de NAVO-landen wordt niet door de bevolking uitgestippeld, maar door financiële, militaire en economische elites, onder aanvoering van Washington en Wall Street. Het militair-industrieel complex is met duizenden vertakkingen tot diep in het maatschappelijk weefsel geïnfiltreerd. De VS is, in de woorden van oud-president Jimmy Carter, een 'oligarchy with unlimited political bribery,' die beschikt over een miljarden verslindend militair apparaat dat zich op zijn beurt in stand houdt door een 'Militair Keynesianisme,' aldus de Amerikaanse geleerde, wijlen Chalmers Johnson, daarmee bedoelend dat het militair-industrieel complex een het belangrijkste onderdeel is geworden van de Amerikaanse economie. Johnson zei tegenover mij daarover:
In toenemende mate fabriceren wij in de Verenigde Staten niet zoveel. We hebben gezien hoe in de afgelopen decennia onze economie ernstig is uitgehold. Daarentegen produceren we wel massaal wapens, een buitengewoon lucratieve zaak, we verkopen ze wereldwijd. Het heeft nagenoeg niets te maken met de defensie van ons land maar alles met de commerciële belangen van de wapenindustrie. Die industrie is buitengewoon wonderlijk, het heeft maar één klant, er bestaat nauwelijks enige concurrentie en hier is geen sprake van kapitalisme, maar staatssocialisme. Ik ben van mening dat het belangrijkste punt is dat de beleidsbepalers in de Verenigde Staten zich in 1991, ten tijde van de ineenstorting van de Sovjet Unie, zich simpelweg niet konden voorstellen dat hun economie zou groeien zonder door te gaan met het militair-industrieel complex en dus met de wapenindustrie. Meer algemeen gesproken was de Verenigde Staten eraan gewend geraakt een imperium te bezitten en om op elk continent de dienst uit te maken, te geloven dat het praktisch overal bij elk besluit betrokken moest zijn. Tegelijkertijd was het al in 1991 niet langer meer in een economische positie om zijn wereldwijd imperium te handhaven.
Desondanks zocht de VS onmiddellijk na de val van de Sovjet Unie naar een vervangende vijand terwijl het zich die niet kon permitteren. Eén van kwalijkste aspecten van het besluit om als het ware de Koude Oorlog voort te zetten was het feit dat de Verenigde Staten geen rekening hield met de mogelijkheid dat het dezelfde weg zou opgaan als de Sovjet Unie. Ook wij zijn in steeds grotere problemen geraakt door 'imperial overstretch' (dat wil zeggen: het rijk kost meer dan het opbrengt). De oorzaak is het toenemend economisch verval en onze overmatige afhankelijkheid van de wapenindustrie. Daarnaast krijgen we steeds meer te maken met wat de CIA noemt 'blowback,' een term daterend uit 1953 toen de Amerikaanse overheid in het geheim betrokken was bij de omverwerping van een democratisch gekozen buitenlandse regering, te weten de Iraanse premier Mohammed Mossadeq die de oliebronnen had genationaliseerd. Blowback betekent de onbedoelde consequenties van geheime buitenlandse operaties. Het is daarbij belangrijk te benadrukken dat het wraakneming betreft voor buitenlandse operaties die volstrekt geheim gehouden werden voor het Amerikaanse publiek, natuurlijk niet voor de slachtoffers ervan. Het resultaat is dat zodra er represailles volgen de Amerikaanse burger volstrekt onvoorbereid is en de gebeurtenissen niet kan zien in termen van oorzaak en gevolg. De aanslagen van 11 september 2001 zijn het duidelijkste voorbeeld daarvan. In plaats van te vragen waarom ze ons haten, had president Bush zich beter kunnen afvragen wie op aarde ons niet haat, en had hij moeten vertellen dat men ons met goede redenen haat.
Iedere onafhankelijke waarnemer die de geschiedenis van de afgelopen zes decennia heeft gevolgd weet dat een systeem dat 85 miljardairs in staat heeft gesteld om evenveel te bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen, natuurlijk geen democratie kan zijn, en dat het alleen door het grootste mogelijke geweld in stand wordt gehouden. Het geweld dat armoede heet, en het geweld dat oorlog wordt genoemd. Hoe nu verder? Dit is de centrale vraag die ieder mens zich stelt na een traumatische gebeurtenis, maar die vanwege voor de hand liggende redenen nooit door de mainstream-pers wordt opgeworpen. Vandaar ook dat het de nationale opiniemaker Henk Hofland ruim veertien jaar kostte voordat hij in De Groene Amsterdammer van 18 november 2015 tot zijn eigen stomme verbazing ontdekte dat 'we [feitelijk] al in oorlog [zijn] sinds 9/11,' een feit dat ik, getuige mijn boek 11 september. het keerpunt (2001) al enkele uren na de aanslagen besefte toen ik in een notitieboekje schreef:
Een aanval op het financiële en militaire bolwerk van de westerse wereld, op de iconen van de VS. De ontheemden, de machtelozen, de geterroriseerden, de onmondigen slaan teug met terreur. Wie is schuldig en wie onschuldig?
Rasmussen denkt aan een nieuw ‘strategisch concept.’ Een commissie onder leiding van oud-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright en de vroegere president-directeur van Shell Jeroen van der Veer is al een paar maanden bezig daarvoor een ontwerp te maken.
Zo keren we terug tot het nieuwe strategische concept van de NAVO. Na het einde van de Koude Oorlog en de betrekkelijke luxe van de jaren negentig beseft het Westen sinds september 2001 dat het opnieuw wordt bedreigd, nu door het islamistisch fundamentalisme dat zijn wortels heeft in het Midden-Oosten.
Na de enorme vergissingen die onder leiding van Bush bij de bestrijding daarvan zijn gemaakt, is er onder zijn opvolger nog geen samenhangende strategie ontwikkeld die enige verbetering belooft. Er is ook geen sprake van een duidelijke tegenstander, er zijn geen regeringsleiders met wie, om acute gevaren te bezweren, topconferenties kunnen worden gehouden. Behalve de chaos in Afghanistan zijn daar het onverzoenlijke Iran van Ahmadinejad dat aan een kernwapen werkt, het proletariaat van het theocratische Saoedi-Arabië, het half verwoeste Irak, de kernmacht Pakistan, hard op weg een failed state te worden, het verder etterende Israëlisch-Palestijnse conflict en nog wat problemen van geringer orde. De vijand is multicentrisch en bedient zich van strijdwijzen waarop wij met onze geavanceerde bewapening geen antwoord hebben.
Et voilà, de Amerikaanse oorlogsmisdaden worden onzichtbaar gemaakt door Hoflands bewering dat er sprake was van 'enorme vergissingen.' Om te onderstrepen dat dit een misdadige manier van denken is, citeer ik de Amerikaanse hoofdaanklager tijdens de Processen van Neurenberg, Robert Jackson, die verklaarde dat
To initiate a war of aggression… is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.
Wat NAVO-bondgenoot de VS een 'preventieve aanval' op Irak noemde, was zo'n 'agressieoorlog.' Het internationaal recht bepaalt dat het concept van 'preventive war' illegaal is gezien Artikel 51 van het VN-Handvest:
Nothing in the present Charter shall impair the inherent right of individual or collective self-defence if an armed attack occurs against a Member of the United Nations, until the Security Council has taken measures necessary to maintain international peace and security.
Daar komt bij dat:
In 2004 and 2005 Colin Powell (Amerikaanse minister van buitenlandse zaken. svh) acknowledged that much of his 2003 UN presentation was inaccurate:
'I looked at the four [sources] that [the CIA] gave me for [the mobile bio-labs], and they stood behind them... Now it appears not to be the case that it was that solid. At the time I was preparing the presentation, it was presented to me as being solid.'
'I feel terrible ... [giving the speech] ... It's a blot (smet. svh). I'm the one who presented it on behalf of the United States to the world, and [it] will always be a part of my record. It was painful. It's painful now.'
De 'Security Council (van de VN. svh) did not authorize the March 19, 2003 attack on Iraq,' hetgeen betekent dat de VS dus 'the supreme international crime' beging. Desondanks is deze 'war of aggression,' in de terminologie van Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' slechts één van een serie 'vergissingen,' alsof er dus sprake is van verkeerde inschattingen, en niet van grove schendingen van het internationaal recht, waarvoor hoge nazi's in Neurenberg de doodstraf kregen. De houding van Hofland cum suis is met name zo weerzinwekkend als men weet dat Robert Jackson in zijn slotwoord tijdens de Processen van Neurenberg verklaarde dat
This trial is part of the great effort to make the peace more secure. It constitutes juridical action of a kind to ensure that those who start a war will pay for it personally.
De Processen van Neurenberg legden formeel vast dat een agressie-oorlog niet meer door de mensheid getolereerd zou worden, want zoals de Amerikaanse hoofdaanklager Jackson verklaarde:
If certain acts and violations of treaties are crimes, they are crimes whether the United States does them or whether Germany does them. We are not prepared to lay down a rule of criminal conduct against others which we would not be willing to have invoked against us.
Maar in de optiek van westerse mainstream-opiniemakers is, net als destijds bij de nazi-pers, de macht boven de wet verheven, behalve dan wanneer ze zelf de dupe ervan worden. Terrorisme mag zolang anderen elders er onder lijden, niet zodra blanke mannen en vrouwen het slachtoffer worden. Het is een simplistische opvatting die niet langer meer opgaat omdat 'onze' tegenstanders met hun aanvallen 'ons' duidelijk maken dat 'onze' houding dodelijke gevolgen kan hebben. Hoe nu verder? Daarover de volgende keer.
Neurenberg. 1946.
1 opmerking:
Uitstekend stuk. Ik hoop dat velen het lezen.
Een reactie posten