Veertien jaar voordat de 'journalist' Hubert Smeets met instemming de Russische 'ex-oligarch Chodorkovski' citeerde, toen die eind april 2014 in Kiev had opgemerkt dat president Poetin 'niet op[komt] voor het Russisch belang,' schreef de Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert Friedman in zijn boek over de Russische mafiose 'oligarchen' als 'Khodorkovsky' dat onder het presidentschap van Boris Jeltsin
the Russian mob and its cronies in government and big business have looted the country into a condition resembling medieval beggary: the economy has declined every year since 1991.
Dit proces is geen typisch Russische verschijnsel, zoals een deel van de westerse mainstream-pers dat Jeltsin bejubelde, doet voorkomen, maar een alledaags verschijnsel zodra de bestaande ordening is verdwenen. Hetzelfde fenomeen, in veel lichtere mate, heeft zich na de deregulering en privatisering van de afgelopen drie decennia ook in Nederland voltrokken. Naar aanleiding van een serie corruptieschandalen voelde de Volkskrant-redactie zich dan ook genoodzaakt om zich op 7 november 2015 de vraag te stellen: 'Hoe laten de schandalen in de semipublieke sector zich verklaren?' Een deel was 'eenvoudig te doorgronden' namelijk 'bij semipublieke organisaties als Rochdale, Meavita en NS zaten [er] megalomane managers achter en falende toezichthouders met te veel bijbanen.' Maar kennelijk bevredigde dit antwoord niet geheel, aangezien de betrokken journalisten er onmiddellijk aan toevoegden, 'Of is er toch meer aan de hand?'
the Russian mob and its cronies in government and big business have looted the country into a condition resembling medieval beggary: the economy has declined every year since 1991.
Dit proces is geen typisch Russische verschijnsel, zoals een deel van de westerse mainstream-pers dat Jeltsin bejubelde, doet voorkomen, maar een alledaags verschijnsel zodra de bestaande ordening is verdwenen. Hetzelfde fenomeen, in veel lichtere mate, heeft zich na de deregulering en privatisering van de afgelopen drie decennia ook in Nederland voltrokken. Naar aanleiding van een serie corruptieschandalen voelde de Volkskrant-redactie zich dan ook genoodzaakt om zich op 7 november 2015 de vraag te stellen: 'Hoe laten de schandalen in de semipublieke sector zich verklaren?' Een deel was 'eenvoudig te doorgronden' namelijk 'bij semipublieke organisaties als Rochdale, Meavita en NS zaten [er] megalomane managers achter en falende toezichthouders met te veel bijbanen.' Maar kennelijk bevredigde dit antwoord niet geheel, aangezien de betrokken journalisten er onmiddellijk aan toevoegden, 'Of is er toch meer aan de hand?'
Natuurlijk speelt eveneens corruptie een belangrijke rol, zodra toezicht van hogerhand ontbreekt en de 'marktwerking' haar beloop krijgt. Het is een welbekend truïsme dat 'power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely.' En dus is de volgende kop in dezelfde krant alles behalve opzienbarend: 'Eén op twintig publieke bestuurders ontspoorde bij invoering marktwerking,' doordat 'het toezicht gebrekkig was.'
Zodra gewetenloze individuen ongecontroleerd hun weg kunnen gaan, dan is het tamelijk voor de hand liggend dat de 'de vrije pers' naderhand tot de slotsom moet komen dat er sprake is van 'de teloorgang van het publieke belang in Nederland' en dat zij de vraag moet stellen of het moment niet is aangebroken 'om het geloof in privatisering op te zeggen?'
http://www.trouw.nl/tr/nl/4500/Politiek/article/detail/3685678/2014/07/08 Privatiseringsverdriet.dhtml
Na ruim 30 jaar de neoliberale privatisering en deregulering van de achtereenvolgende kabinetten te hebben gepropageerd, komen nu de 'waakhonden' van de 'democratie' ineens tot de ontdekking dat er 'nauwelijks discussie over het waarom het privatiseren' is geweest, en dat op het 'gebied van privatisering de Nederlandse naïviteit het refrein [is],' met als gevolg dat 'de vrije pers' die de maatschappelijke en politieke discussie daarover had moeten aanzwengelen zich plotseling vertwijfeld afvraagt: 'Hoe veroveren we na dertig jaar privatiseren het algemeen belang terug?'
Onnozelheid, doortraptheid, luiheid, conformisme, opportunisme, egoïsme, betweterigheid, verwaandheid, en pure stupiditeit, aldus in een notendop de kwalen waaraan de polderpers leidt, en ik heb het allemaal van nabij meegemaakt. Zo mag de Volkskrant-opiniemaker Martin Sommer dan wel achteraf constateren dat tegelijk met 'de overheid ook de Nederlandse gezamenlijkheid in de verkoop [werd] gedaan,' en dat het tot 'vandaag ontbreekt aan een gedeelde strategie of gedeeld perspectief,' terwijl 'bij de verlangde splitsingen en privatiseringen' Nederland 'voorop [ging],' maar dit alles leidt bij hem en zijn mainstream-collega's geenszins tot enig zelfonderzoek. En de reden waarom niet is al even simpel als hun teksten: de polderpers is intellectueel corrupt en drijft met de waan van de dag mee. Het is niet eigen aan de commerciële pers om haar werk kritisch te analyseren. Hetzelfde gaat op voor zogeheten deskundigen. De gezaghebbende Amerikaanse hoogleraar Russian studies and history aan New York University, Stephen F. Cohen, wijst in zijn studie Failed Crusade. America and the Tragedy of Post-Communist Russia (2000) dat
Mainstream journalists and scholars alsof have strong conformist connections. Much as Russia scholars prefer consensus, even orthodoxy, ton dissent, most journalists, one of them tells us, are 'devoted to group-think' and 'see the world through a set of standard templates.' For many decades... both professions have usually taken their 'templates' on Russia, for better or worse, from U.S. policy. They did so during the long Cold War with Soviet Russia and then again during the decade-long crusade to transform post-Soviet Russia.
For them to break with 'standard templates' requires not only introspection but retrospection, which also is not a characteristic of either profession. In the practice of journalism, acknowledging basic misjudgments of reporting, news analysis, or editorial opinion is exceedingly rare; as an eminent columnist laments, 'There is not much of a place for looking back.' Scholars sometimes do look back on their work, but not often or very critically in the politically thin-skinned field of Russian studies.
Mainstream journalists and scholars alsof have strong conformist connections. Much as Russia scholars prefer consensus, even orthodoxy, ton dissent, most journalists, one of them tells us, are 'devoted to group-think' and 'see the world through a set of standard templates.' For many decades... both professions have usually taken their 'templates' on Russia, for better or worse, from U.S. policy. They did so during the long Cold War with Soviet Russia and then again during the decade-long crusade to transform post-Soviet Russia.
For them to break with 'standard templates' requires not only introspection but retrospection, which also is not a characteristic of either profession. In the practice of journalism, acknowledging basic misjudgments of reporting, news analysis, or editorial opinion is exceedingly rare; as an eminent columnist laments, 'There is not much of a place for looking back.' Scholars sometimes do look back on their work, but not often or very critically in the politically thin-skinned field of Russian studies.
Most biased choices in the media arise from the preselection of right-thinking people, internalized preconceptions, and the adaption of personnel to the constraints of ownerships, organization, market, and political power. Censorship is largely self-censorship, by reporters and commentators who adjust to the realities of source and media organizational requirements, and by people at higher levels within media organizations who are chosen to implement, and have usually internalizes, the constraints imposed by propriety and other market and governmental centers not power.
Daarom zult u kritische journalisten als ik nooit op de Nederlandse televisie aantreffen, maar wel plooibare journalisten als bijvoorbeeld Mak, Hofland, Smeets, Krielaars, Kijne. Immers,
views that challenge fundamental premises or suggest that the observed modes of exercise of state power are based on systematic factors will be excluded from the mass media even when elite controversy over tactics rages fiercely.
Kortom, de welhaast natuurlijke vanzelfsprekendheid
of these processes, with inconvenient facts allowed sparingly and within the proper framework of assumptions, and fundamental dissent virtually excluded from the mass media (but permitted in a marginalized press), makes for a propaganda system that is far more credible and effective in putting over a patriotic agenda than one with official censorship.
Dat laatste is ook niet nodig, zolang 'de vrije pers' er zelf op toeziet dat dissidente informatie nauwelijks tot niet in de massamedia verschijnt. Ik heb deze schaamteloze praktijk ontelbare keren van zeer nabij meegemaakt, en er uitgebreid over gerapporteerd. Om terug te keren naar Michel Krielaars, hij geeft zonder het zich te realiseren een onthullend inkijkje in hoe de tendentieuze mainstream-journalistiek werkt. Zo schrijft hij in een poging 'Poetin' af te schilderen als een 'genadeloze tsaar' van de 'Kremlin BV,' die uit is op het creëren van een nieuwe 'Sovjet-Unie':
waarom werd er op de staatstelevisie gedaan alsof de Verenigde Staten op de ondergang van Rusland uit waren?
waarbij de NRC-chef er blind van uitgaat dat dit alles totale waanzin is, in tegenstelling tot de 'informatie' die hij al die jaren van 'Radio Echo Moskvy' ontving, en dat allemaal gratis en zonder dat hij de deur uit hoefde. Wat dat betreft verschilt zijn werkwijze in niets van die van een toenmalige Sovjet-journalist, die zijn 'informatie' regelrecht van het officiële orgaan van het Centraal Comité van de Communistische Partij kreeg. Dat volgens de Amerikaanse voormalige minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger, de politiek van Washington daadwerkelijk erop gericht is om 'Rusland te breken,' wordt daarbij als een te verwaarlozen detail gezien, dat dan ook niet door de polderpers gemeld wordt. Net als in de Sovjet Unie worden onwelgevallige feiten domweg verzwegen, of in een leugenachtige context geplaatst. Om te kunnen bepalen hoe onafhankelijk en daarmee betrouwbaar Krielaars' 'belangrijkste informatiebron' was en is, moet men onder andere het volgende te weten:
ECHO OF MOSCOW CHIEF EDITOR MEETS WITH MIKHAIL KHODORKOVSKY
Posted on March 19, 2014
Lik
The editor-in-chief and host of the Russian radio station Echo of Moscow, Alexei Venediktov, has published his impression of an impromptu meeting with Mikhail Khodorkovsky in Berlin earlier this month.
Venediktov explained that it was not an interview, but an unplanned meeting with Khodorkovsky – he originally arrived in Berlin to meet with the former Ukrainian Prime Minister, Yulia Tymoshenko, where she was hospitalised, but things didn’t go as planned and he instead met with Khodorkovsky.
In an interview, the radio host shared his impressions from the meeting:
'during our conversation, I felt the politician in him. I felt this during our very first meeting after his release, on January 7, and I feel this now, after over two months have passed. I understand that he regards the events from a viewpoint of a politician. But politics – is a struggle for power, and he is not fighting for power.
It seems to me that he does not want to become some kind of public figure (and a politician by no means is a public figure). Perhaps, he could get involved on another level – with ideas, organization, funds, support, but to become a public figure and to participate in any elections… I didn’t feel that.'
Waarom is de hoofdredacteur van een radiozender wezenlijk geïnteresseerd in de politieke plannen van een Russische gangster? Vanwaar de nauwelijks verhulde sympathie van een westers georiënteerde Russische journalist voor een 'ex-oligarch' die dankzij een amnesty van president Poetin vervroegd uit gevangenschap werd vrijgelaten? Vanwaar het nauwelijks verhulde hoofdredactionele pleidooi om de naar Zwitserland uitgeweken Khodorkovsky salonfähig te maken? Waarom beschouwt Krielaars' 'belangrijkste bron' de neoliberale 'ideas, organization, funds, support,' die deze voormalige communistische apparatsjik in slechts één decennium miljardair maakten en 70 procent van de Russische bevolking in armoede dompelde, een alternatief voor de door het Westen zo gehate 'Poetin'? Omdat de opiniemakers van de commerciële media overal ter wereld een systeem propageren dat 85 miljardairs zo rijk heeft gemaakt dat ze nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid, en waarover TheHuffington Post onder de kop 'Debt Serfdom in America' op dinsdag 10 november 2015 berichtte:
As of October 2015, American consumers owe $8.17 trillion in mortgages, $900 billion in credit cards, and $1.19 trillion in student loans. Home mortgages, credit cards, and student loans occupy the most of the consumer credit market.
The consumer credit market is the dream paradise of money merchants, known as moneylenders. Just as pharma companies sell drugs to make money by way of profit, money merchants sell money to make money by way of interest. Note again, money merchants sell money to make money. They sell money to millions of American consumers needing to buy houses, cars, or home appliances. They sell money to millions of American students becoming physicians, lawyers, managers, as well as to college students. Big operators set up banks, brokerage houses, and credit unions. Small operators run payday loans and pawnshops. The rich and the wretched, the lord and the tenant, teachers and students, men and women, all this and all that, except the privileged few, are obligated, in one form or the other, to money merchants…
Interest rates ranging from 3% to 30% lie at the core of the credit market. After nullifying laws against usury, federal and state legislatures have rewarded money merchants with handsome legal names, such as creditors, mortgagees, card issuers, and secured parties. In turn, money merchants use various 'credit products' to compose the ensemble of interest rates. They sell money for fixed periods with structured payments, such as a 30-years mortgage. They sell money as endlessly spinning Ixion wheels, known as credit cards. These credit spinning wheels could carry an interest rate over 30% for individuals with questionable credit. Occupying all nooks and crannies of American life, the money merchants have unbolted an ever-expanding credit juggernaut, much larger than equity markets. The Federal Reserve Board controls the interest-rate push button to modify the behavior of Pavlovian money merchants.
We live in an age of growing inequality: The policies of neoliberalism and the financialization of economic life have created a social order in which the rich are continually getting richer at the expense of everyone else. It is hardly surprising, therefore, that the middle class is shrinking in many Western societies, while there is a dramatic drop in the standard of living for the majority of the working population, the young and the retirees. It is also hardly surprising that the United States, with its free-market mentality and anti-social policy orientation, is leading the pack in rising inequality. The more than 46 million Americans who are living below the poverty line, meanwhile, are poor by global standards.
Wat The Huffington Post kortweg 'Schuld Slavernij' noemt is een logische fase in de kapitalistische ontwikkeling. Het is uitgemond in een totalitaire wereld waarin iedereen schatplichtig is aan de anonieme financiële macht, een werkelijkheid die als 'democratie' wordt verkocht door de westerse 'vrije pers.' Net als tijdens de middeleeuwen een drie standenmaatschappij bestond, zijn er vandaag de dag drie sociale lagen: de rijke-, de midden-, en de onderkaste, waarbij de middenkaste momenteel drastisch uitgedund wordt, omdat zij evenals de onderkaste, overbodig is geworden. Het ongeschoolde werk is naar de lage-lonen-landen 'geoutsourced,' terwijl het kantoorpersoneel door computers wordt vervangen, waardoor bijvoorbeeld bij ING 'de komende drie jaar ' nog eens '2700 banen' zullen verdwijnen, zo werd november 2014 bekend gemaakt. Het 'verlies van banen in de financiële sector zet onverminderd door,' terwijl precies een jaar later de NRC weet te melden dat PVDA-minister Dijsselbloem ING liet meeschrijven aan een nieuw wetsontwerp, waardoor de 'minister met hulp van ING fiscaal voordeel voor alleen banken' mogelijk maakte. Dit is in de praktijk van alle dag datgene wat Geert Mak bejubeld als de 'kracht van onze westerse samenleving,' te weten 'onze democratie, onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.' Op zijn beurt stelt NRC's 'chef boeken' Michel Krielaars dat dezelfde 'ethische normen en waarden wezenlijk' zullen 'bijdragen' aan een democratische 'ontwikkeling' in de Russische Federatie. En geen enkel zichzelf respecterend lid van de 'politiek-literaire elite,' waar volgens Henk Hofland geen 'natie zonder [kan],' die ook maar een seconde met de wenkbrauwen fronst na het horen van zoveel leugens in één zin. Terwijl de corrupte mainstream-pers zichzelf en haar neoliberale ideologie gedachteloos als voorbeeld stelt van de wijze waarop de wereld gerund moet worden, liet op donderdag 23 januari 2014 nrc.next onbedoeld zien hoe de westerse democratie daadwerkelijk functioneert. In een vertaald artikel uit The Economist liet het invloedrijke neoliberale weekblad en Krielaars' bedrijf weten dat in de toekomst
Veel van de banen die gevaar lopen voor mensen [zijn] onderaan de maatschappelijke ladder, terwijl de vaardigheden die het minst kwetsbaar zijn voor automatisering (creativiteit, management) vaak het terrein zijn van hoger geplaatsten.
De boosheid over de toegenomen ongelijkheid zal groeien, maar politici zullen moeite hebben er iets aan te doen. De vooruitgang mijden zal net zo onzinnig blijken te zijn als protesteren tegen de gemechaniseerde weefgetouwen in 1810. Want elk land dat weigert mee te doen wordt ingehaald door landen die de nieuwe technologie omarmen. En de mogelijkheden om de rijken te straffen met hoge belastingen zullen beperkt zijn, omdat kapitaal en hooggeschoolde arbeidskrachten dan doodleuk naar een ander land verhuizen.
Let op de terminologie: hogere belastingen betekent in de neoliberale journalistiek 'de rijken straffen.' En in dit bewustzijn mag een Nederlandse sociaal-democraat blijven zitten wanneer hij zich door een grote bank, die door eigen zwendel vervolgens met belastinggeld overeind moest worden gehouden, de wet laat voorschrijven. Elke belastingverhoging voor de rijken wordt als te hoog beschouwd, vandaar ook dat de belastingen op het vermogen van westerse rijken de afgelopen kwart eeuw zijn verminderd, nog afgezien van het feit dat de rijken dankzij door politici gecreëerde mazen in de wet een minimum aan belastingen betalen, waardoor vandaag de dag 1 procent van de wereldbevolking rond de 50 procent van alle rijkdommen op aarde bezit. De NRC presenteert progressieve belastingheffing op het vermogen en inkomen van rijken letterlijk als een vorm van 'straffen.' Voor het feit dat er belastingen worden geheven om een samenleving mogelijk te maken is in dit mens- en wereldbeeld geen plaats. En dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen wordt als absurd gezien. De staat is er om het kapitalisme overeind te houden wanneer het weer eens failliet dreigt te gaan, zoals in 2008 opnieuw werd aangetoond, toen wereldwijd de met lucht speculerende banken ineens dreigden om te vallen en de staten vele honderden miljarden aan banken moesten verstrekken om te voorkomen dat de 'vrije markt' explodeerde. Dankzij de overheidssteun aan de neoliberale ideologie konden The Economist en nrc.next naderhand melden dat
de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen. De beste manier om hen te helpen is niet, zoals links vaak denkt, dan maar het minimumloon te verhogen. Dat zou de verschuiving van 'werk laten doen door mensen' naar 'werk laten doen door computers' alleen maar versnellen. Het is beter hun lonen op te hogen met publiek geld, zodat iedereen die werkt een redelijk inkomen heeft.
Het meest fascinerende van deze tekst is misschien wel het feit dat het door nrc.next vertaalde artikel geen discussiestuk is, maar een kennisgeving van hogerhand. Hier wordt de burger verteld hoe zijn toekomst is uitgestippeld en wat zijn mogelijkheden, maar vooral ook onmogelijkheden, zijn in een neoliberale 'democratie,' die geen democratie is aangezien de meerderheid van de bevolking niet de mogelijkheid bezit om haar eigen lot te bepalen. Wat hier wordt verkondigd is dat een kleine rijke elite, bijgestaan door managers en technocraten, en gesteund door hun pleitbezorgers in de commerciële massamedia, zonder enige zinvolle tussenkomst van volksvertegenwoordigers de wetten en de toekomst van de mensheid bepalen. Op welk moment dit beslist is, door wie, en op grond waarvan wordt in het midden gelaten omdat dit alles domweg onbelangrijk wordt geacht. 'Innovatie, het wondermiddel dat voor vooruitgang zorgt, heeft altijd banen gekost,' is de enige rechtvaardiging in de bekendmaking in nrc.next. De Britse geleerde John Gray schreef over dit radicaal geloof:
Modern revolutionaries from the Jacobins onwards share these beliefs, but whereas the millenarians believed that only God could remake the world, modern revolutionaries imagined it could be reshaped by humanity alone. This is a notion as far-fetched as anything believed in medieval times. Perhaps for that reason it has always been presented as having the authority of science. Modern politics has been driven by the belief that humanity can be delivered from immemorial evils by the power of knowledge.
En dus meldt nrc.next onder de kop 'Wie is er beter in jouw werk? Jij of een robot?' dat
In een recent onderzoek van de Oxford Universiteit gesuggereerd wordt dat 47 procent van de huidige banen in de komende twintig jaar zou kunnen worden geautomatiseerd.
De vanzelfsprekendheid waarmee neoliberale woordvoerder in The Economist en de nrc.next stelt dat
de mogelijkheden van mensen ongelijk [zullen] blijven. In een wereld die economisch steeds meer gepolariseerd is, zullen velen hun kansen zien verminderen,
is een signaal van hoever de technocratie is geëvolueerd c.q. gedegenereerd in een totalitair systeem. Het cynisme waarmee burgers enerzijds wordt verteld dat een steeds groter deel van hen overtollig zal worden, en anderzijds dat 'optimisme' het 'uitgangspunt [moet] blijven,' is zowel even verbijsterend als levensgevaarlijk, want in een technocratie, met als enige waarden nut en efficiency, zal iedereen die hier niet aan voldoet op den duur als nutteloos worden weggezuiverd. Zonder de bevolking via bijvoorbeeld een referendum te raadplegen worden tegenwoordig EU-maatregelen voorbereid waarvan de consequenties voor de Europeaan onoverzienbaar en zelfs onvoorspelbaar zijn. De politieke, bestuurlijke, en economische elite gaat haar eigen weg, de consumptiecultuur moet koste wat kost gehandhaafd blijven, het totalitaire systeem duldt geen tegenspraak. De Franse filosoof Bernard Stiegler schreef in zijn boek For a New Critique of Political Economy (2009) in verband hiermee:
Whether we must, in order to avoid a major economic catastrophe, and to attenuate the social injustice caused by the crisis, stimulate consumption and the economic machine such as it still is, is a question as urgent as it is legitimate — as long as such a policy does not simply aggregate the situation at the cost of millions and billions of euros or dollars while at the same time masking the true question, which is to produce a vision and a political will capable of progressively moving away from the economic-political complex of investment, which must be a social and political investment or, in other words, an investment in a common desire, that is, in what Aristotle called philia (liefde voor de medemens. svh), and which would then form the basis of a new type of economic investment.
Intussen droomt Michel Krielaars in zijn pamflet Het Kleine Koude Front van 'een Moskouse Maidan,' dus van veel geweld dat, net als in Oekraïne, een corrupte miljardair aan de macht zal helpen, en voorspelt hij dat 'eens de dag [komt],' waarin het Russische volk juichend door de straten zal trekken om de nieuwe rijken die hun land hebben geplunderd te bejubelen. Net als overal waar het neoliberalisme heerst 'zullen velen hun kansen zien verminderen, terwijl hun salarissen worden afgeknepen,' maar dat is nu eenmaal de prijs die de mensheid moet betalen voor de onstuitbare vooruitgang. Als historicus kan Krielaars bijna niet wachten tot het moment voor Rusland aanbreekt, maar godzijdank voor hem koestert hij net zoveel 'hoop' als de miljonair Geert Mak dat 'eens' de mens zal worden verlost uit Het Kwaad. Het zal wat bloed kosten, maar voor niets gaat de zon op, aldus menen de dwaze boekhouders in de commerciële journalistiek. Vanachter hun schaakbord lijkt de wereld nog steeds maakbaar. En dus bleven jarenlang 'Radio Echo Moskvy,' met zijn 'website' -- die ideologisch en financieel een onmisbaar onderdeel vormden van het milieu waartoe ook de Russische gangsters behoren -- de 'belangrijkste informatiebronnen' van Michel Krielaars. Op die manier hoefde hij er niet op uit te trekken om in de winterse kou of de zomerse hitte te ontdekken wat de werkelijkheid was in het eindeloos uitgestrekte land.
Michel Krielaars, chef boeken NRC Handelsblad zet de wereld op zijn kop, en dan krijg je een heel gek gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten