Anoniem heeft een nieuwe reactie op je bericht "Poisoned Agriculture" achtergelaten:
Twee weken terug was ik op een internationaal straatdoktercongres in Californië. In een van de meest welvarendste stukjes van Amerika, waar je succes van bedrijven als Apple en Google afleest aan de huizen, auto’s en dure restaurants, struikelde ik over de daklozen die buiten op straat sliepen. De op vier na grootste daklozenpopulatie van de Verenigde Staten woont er letterlijk op straat. Maar als een van hen medische hulp nodig heeft, dan krijgt hij dat direct. Zonder identiteitskaart, zonder adres, zonder inschrijving bij de gemeente of waar dan ook. Gewoon, omdat hij een mens is en een inwoner van de VS.
In het land van de grote aantallen daklozen is Obamacare toegankelijk voor iedereen met een inkomen onder de 12.000 dollar. In Nederland is daarvoor een adres, een inschrijving in de basisregistratie van de gemeente (BRP) en een ID nodig. Veel daklozen hebben dat niet en de straatdokters onderschrijven dat dit uiterst moeilijk te bewerkstelligen is. Ook heeft Nederland een stoelendans van betaling en terugbetaling van zorgpremies, zorgtoeslagen en eigen risico, die voor een groep mensen volstrekt onbegrijpelijk is...
Lees verder, Marcel Slockers op artsennet
https://www.flickr.com/
2 november 2015
Tijd voor Ruttecare - Marcel Slockers
Onverzekerd viel Peter van zes hoog naar beneden. De benedenburen schrokken op van de klap. Peter brak zijn heup, knieën, enkels en enkele ribben en wervels. Hij had een dubbele klaplong en bloed onder zijn schedel.
Peter was een bankslaper. Hij had al jaren geen vast adres en sliep bij vrienden en familie. Niet door verslaving of psychiatrie, maar door een negatieve spiraal. Hij had suiker en regelde zijn insuline via familie. Maar toen zijn verzekering stopte, raakten zijn diabetescontroles in het slop en zijn suiker ontregeld. Met als gevolg dat hij in een delier terechtkwam en – in de war door zijn extreem hoge suiker – over het balkon viel, van zes hoog naar beneden.
De Nederlandse overheid heeft ervoor gekozen dat mensen zonder adres uit hun verzekering gezet worden. Veel dak- en thuislozen zijn daardoor niet meer verzekerd en kunnen geen aanspraak maken op medische basiszorg. Tegelijkertijd kan de minister stellen dat het aantal wanbetalers meevalt. Voor zorgverzekeraars is de regeling een administratieve opluchting.
Na zijn val komt Peter in een groot ziekenhuis. Per direct wordt ervoor gekozen om zijn heup te opereren, die dreigt af te sterven. Ook krijgt hij gips om zijn botbreuken.
Aan Peter wordt uitgelegd dat zijn enkels en knieën zo verbrijzeld zijn dat een operatie de enige kans is om nog ooit te kunnen lopen. Maar operaties kosten geld, en omdat Peter niet verzekerd is, wordt gekozen voor gips. Peter moet voortaan kreupel door het leven.
Ik heb veel waardering voor mijn collega-dokters en bestuurders in het ziekenhuis. Zij willen Peter absoluut opereren. Waarom ze toch de idiote beslissing moeten nemen om het niet te doen, is helder verwoord in de ontslagbrief. Hulde daarvoor. Dokters staan in hun hemd bij dit dilemma. Onverzekerd zijn voor even, dus kreupel door het leven? Dit systeem dat onverzekerdheid in stand houdt, maakt dat dokters hun werk niet kunnen doen en patiënten kreupel door het leven moeten. Ons verzekeringssysteem voor daklozen is zelf kreupel!
Twee weken terug was ik op een internationaal straatdoktercongres in Californië. In een van de meest welvarendste stukjes van Amerika, waar je succes van bedrijven als Apple en Google afleest aan de huizen, auto’s en dure restaurants, struikelde ik over de daklozen die buiten op straat sliepen. De op vier na grootste daklozenpopulatie van de Verenigde Staten woont er letterlijk op straat. Maar als een van hen medische hulp nodig heeft, dan krijgt hij dat direct. Zonder identiteitskaart, zonder adres, zonder inschrijving bij de gemeente of waar dan ook. Gewoon, omdat hij een mens is en een inwoner van de VS.
In het land van de grote aantallen daklozen is Obamacare toegankelijk voor iedereen met een inkomen onder de 12.000 dollar. In Nederland is daarvoor een adres, een inschrijving in de basisregistratie van de gemeente (BRP) en een ID nodig. Veel daklozen hebben dat niet en de straatdokters onderschrijven dat dit uiterst moeilijk te bewerkstelligen is. Ook heeft Nederland een stoelendans van betaling en terugbetaling van zorgpremies, zorgtoeslagen en eigen risico, die voor een groep mensen volstrekt onbegrijpelijk is.
Naar aanleiding van Kamervragen over een vorig blog, meldde de minister ‘dat er goede zorg aan onverzekerden geleverd wordt’. Het verhaal van Peter bewijst het tegendeel. Dokters krijgen van hun directies opdrachten die strijdig zijn met goede zorg. Mijn stad steunt haar straatdokters en onverzekerden wel, maar hoe komen we in heel Nederland verder?
Minister-president Mark Rutte, is het niet eens tijd voor Ruttecare? Obamacare werkt in Amerika erg goed. Geen gedoe voor de onderlaag in de samenleving. Geen dure incassoprocedures. Er zijn vast minder schuldsaneringen te verwachten. En goede medische zorg aan daklozen!
Peter kon uiteindelijk na een maand verzekerd worden. Zijn operaties werden alsnog uitgevoerd, zijn diabetes is nu beter geregeld. Ondertussen oefent hij hard om niet kreupel te blijven.
Dokters willen helpen. Straatdokters zien daklozen worstelen met ziekten. Onverzekerdheid maakt dat uiterst moeilijk. Accepteren we dat een 30-jarige kreupel blijft voor de rest van zijn leven? Zijn onze bureaucratische regels deze belemmeringen in de zorg waard? Of is het tijd voor Ruttecare?
1 opmerking:
Mijn naam is José... hoe heet jij?
Een reactie posten