Een boot vol terroristen?
Onder de kop 'Het terroristisch gevaar' beweert columnist Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 19 mei 2015:
Volgens een functionaris van de Libische veiligheidsdienst bevinden zich onder de bootvluchtelingen die naar Europa willen leden van Islamitische Staat. Dat heeft hij vorige week in een interview met de BBC gezegd.
We weten niet hoe betrouwbaar deze veiligheidsman is, maar in dit geval kunnen we hem op zijn woord geloven.
Aldus de logica van een mainstream-opiniemaker: de eeuwige 'we weten niet hoe betrouwbaar de' bewering is, 'maar in dit geval kunnen we hem op zijn woord geloven,' omdat 'we' van de 'politiek-literaire elite,' al een heel werkzaam leven lang weten 'hoe het zit,' aldus Hofland die volgens een vooraanstaande bewonderaar van zijn werk 'liever [vertrouwt] op zijn geheugen dan dat hij in de archieven afdaalt, ook al omdat hij ervan uitgaat dat de gemiddelde lezer nog slechter gedocumenteerd is. Hofland redt zich in eerste en laatste instantie altijd door zijn stijl.' Het directe gevolg van Hoflands bewering is dat nu elke bootvluchteling door een modale Groene-lezer gezien zal worden als een potentiële ISIS-terrorist, en juist die angst wil de 'beste journalist van de twintigste eeuw' aanwakkeren. Om zijn eigen woorden te citeren: hoe meer 'voorbarige' angst bij de 'plotseling goedgelovige massa,' des te meer aanzien en inkomen de hoogbejaarde propagandist verwerft. Vooruitlopend op de geplande militaire aanpak van de stroom economische en politieke vluchtelingen rechtvaardigt Hofland alvast het geweld, dat in het kader van 'Geen Jorwert zonder Brussel,' door de NAVO wordt voorbereid, zodat de armen en vervolgden het rijke en 'vredestichtende' Westen niet kunnen bereiken. Met al één been in het graf probeert de 87-jarige over zijn graf heen te regeren, en De Groene Amsterdammer is hem daarbij graag van dienst. In hetzelfde nummer publiceert het voormalige linkse tijdschrift een vertaalt artikel van Peter Pomerantsev, een in de Oekraïne geboren auteur van een boek over 'Russia's weaponization of information, culture, and money, and a forthcoming book, Nothing Is True and Everything Is Possible, about working inside Vladimir Putin’s postmodern dictatorship.' Het artikel van de bij Amerikaanse neoconservatieven gevierde auteur begint als volgt:
Essay - In het spiegelpaleis van het Kremlin
De kneedbare realiteit
Verzonnen nieuwsfeiten, bewerkte foto’s, geënsceneerde filmpjes, betaalde onruststokers. Heeft het Rusland van Vladimir Poetin een nieuw soort informatieoorlog ontwikkeld? Of is het allemaal slechts blufpoker?
door Peter Pomerantsev
Om een indruk te krijgen wie De Groene als betrouwbare bron opvoert, is belangrijk te weten dat:
In his opening statement last month before a US Congressional Committee hearing titled “Confronting Russia’s Weaponization of Information,” the Russian-born British author Peter Pomerantsev served his Republican-led audience a piping hot serving of neocon alarmism. Quoting 'the Supreme Allied Commander Europe (SACEUR), General Philip M. Breedlove,' Pomerantsev described Russia’s 2014 takeover of Crimea as 'the most amazing information warfare blitzkrieg we have ever seen in the history of information warfare.' To which Pomernatsev added his own chilling warning:
'To put it differently, Russia has launched an information war against the West – and we are losing.'
The hearing was put on by Orange County neoconservative Republican Ed Royce; the purpose of the hearings was to drum up fear about Russia’s “unprecedented” information war on the West — a propaganda battle which obviously exists, but whose dimensions and dangers are being cynically exaggerated — and then convert that fear into budget money for US propaganda and NGOs to subvert Kremlin power… His insights into the strategic thinking behind the Kremlin’s 'information wars' are often sharp and illuminating; and yet there’s always been something glaringly absent in Pomerantsev’s writings. Not so much what he puts in, but all that he leaves out. Glaring omissions of context, that had me start to question if Pomernatsev wasn’t manipulating the reader by poaching the rhetoric of leftist critical analysis, and putting it to use for very different, neocon purposes… as if Pomerantsev has been aping the very sort of 'avant-garde' Kremlin political technologies he’s been scaring the Ed Royces of the world with.
And then of course there’s the larger nagging question—what the Hell is a presumed journalist/writer like Pomerantsev, who claims to have been most influenced by literary figures like Christopher Isherwood, doing lobbying the US and UK governments to pass bills upping psychological warfare budgets and imposing sanctions on foreign countries? Where does the independent critical analysis stop, and the manipulative lobbying begin?
Kortom, Pomerantsev is een anti-Rusland propagandist van de oude school die naadloos past in de hedendaagse anti-Poetin hetze, waaraan de polderpers zo enthousiast deelneemt.
Which brings me back now to Pomerantsev’s book, “Nothing is True and Everything is Possible,” and his thesis driven home in articles and in the halls of US-UK government power: That Putin’s brand of totalitarianism represents something absolutely new, innovative and uniquely threatening — an avant-garde totalitarianism for which we in the West are nearly helpless against; a totalitarianism constructed entirely out of virtual reality, political technologies, and distorted realities, beamed through televisions and the Internet, brainwashing the Russian public and anyone else who crosses their information-beams in ways so sophisticated and disruptive, everything we hold dear is doomed to collapse before it.
I wish I was exaggerating his thesis, but there you have it,
aldus de Amerikaanse auteur en journalist Mark Ames, die langere tijd vanuit Moskou berichtte voor ondermeer The Nation. Uitgaande van onder andere Hoflands en Pomerantsev's propaganda is het geenszins overdreven te stellen dat De Groene Amsterdammer een platform is geworden voor neoconservatieve paniekzaaierij, waarvan alleen het westerse militair industrieel complex profiteert, en een herhaling is van de vooral Amerikaanse anti-Sovjet hysterie van vlak na de Tweede Wereldoorlog. Zoals ik eerder probeerde aan te tonen is er sprake van frappante overeenkomsten tussen de naoorlogse paranoïde Amerikaanse hegemonistische politiek tegenover 'de Sovjet-Unie' en de huidige hysterie van de westerse gevestigde orde over 'Poetin.'
De oorlog waarbij iedereen verliest.
Als in een reflex is de Koude Oorlogsretoriek door de westerse commerciële media hervat, waardoor het neoliberale systeem weer een rechtvaardiging heeft om op de oude voet door te gaan. Maak het publiek zo bang mogelijk, verdeel en heers, laat de macht buiten schot, en de status quo is gered. Het manicheïsme lijkt altijd in tijden van toenemende crisis de redding te zijn, tot de barbaren ineens van binnenuit toeslaan, of zoals de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee in zijn roman Wachten op de barbaren (2002) schreef:
Slechts één gedachte beheerst de onderbewuste geest van het Imperium, hoe niet te eindigen, hoe niet te sterven, hoe zijn tijdperk te verlengen. Overdag achtervolgt het zijn vijanden. Het is sluw en meedogenloos, het stuurt zijn bloedhonden overal op af. ’s Nachts voedt het zich met beelden van rampspoed: de plundering van steden, de verkrachting van de bevolking, piramides van beenderen, akkers van troosteloosheid. Een krankzinnig visioen, maar wel een virulente: ik, die hier door het slijk waad, ben er evenzeer mee besmet als de gelovige kolonel Joll die de vijanden van het Imperium door de eindeloze woestijn achtervolgt, het zwaard ontbloot om de ene barbaar na de andere neer te sabelen.
De New York Times typeerde Coetzee's roman terecht als '[e]en haarscherp portret van de ongewone kanten van een gewone man,' terwijl de scherpzinnige maar helaas wijlen Jacq Voogelaar in De Groene van 11 oktober 2003 zijn lezers ervoor waarschuwde dat Wachten op de barbaren als 'niet mis te verstane parabel' inmiddels
[dreigt] gelezen te kunnen worden als een allegorie over de Mens, in vergelijking waarmee concrete politieke situaties in het niet vallen. De les wordt dan dat ieder mens een duistere kant in zich heeft, of zoiets,
waarbij de kleinburger opnieuw tracht aan de persoonlijke verantwoordelijkheid te ontsnappen. De kritische Voogelaar heeft gelijk gekregen, ironisch genoeg is vandaag de dag juist De Groene daarvan zo'n sprekend voorbeeld. Het is juist de 'gewone man' de 'spießbürger,' het zogenaamd beschaafde individu, voor wie de 'politiek-literaire' voormannen als Henk Hofland en Geert Mak de propaganda verzorgen, en het moderne fascisme salonfähig maken. Terecht wees de gezaghebbende onderzoeksjournalist John Pilger begin maart 2015 onder de kop 'Why the Rise of Fascism Is Again the Issue' op het volgende:
Again and again, in Afghanistan, Iraq, Ukraine and elsewhere, state lies to the public, with the help of corporate media, have allowed the United States to wage war abroad as a means to control other nations and their natural resources.
The recent 70th anniversary of the liberation of Auschwitz was a reminder of the great crime of fascism. Its Nazi iconography is embedded in our consciousness. Fascism is preserved as history, as flickering footage of goose-stepping blackshirts, their criminality terrible and clear. Yet in the same liberal societies, with war-making elites urging us never to forget, the accelerating danger of a modern kind of fascism is suppressed; for it is their fascism.
'To initiate a war of aggression,' said the Nuremberg Tribunal judges in 1946, 'is not only an international crime, it is the supreme international crime, differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.'
Like the fascism of the 1930s and 1940s, big lies are delivered with the precision of a metronome.
Had the Nazis not invaded Europe, Auschwitz and the Holocaust would not have happened. Had the United States and its satellites not initiated their war of aggression in Iraq in 2003, almost a million people would be alive today, and Islamic State, or ISIS, would not have us in thrall to its savagery. They are the progeny of modern fascism, weaned by the bombs, bloodbaths and lies that are the surreal theatre known as news.
Like the fascism of the 1930s and 1940s, big lies are delivered with the precision of a metronome: thanks to an omnipresent, repetitive media and its virulent censorship by omission. Take the catastrophe in Libya.
In 2011, NATO launched 9,700 'strike sorties' against Libya, of which more than a third were aimed at civilian targets. Uranium warheads were used; the cities of Misurata and Sirte were carpet-bombed. The Red Cross identified mass graves, and Unicef reported that 'most [of the children killed] were under the age of ten.'
The public sodomizing of the Libyan president, Muammar el-Qaddafi, with a 'rebel' bayonet was greeted by the then US Secretary of State, Hillary Clinton, with the words: 'We came, we saw, he died.' His murder, like the destruction of his country, was justified with a familiar big lie; he was planning "genocide" against his own people. 'We knew ... that if we waited one more day,' said President Obama, 'Benghazi, a city the size of Charlotte, could suffer a massacre that would have reverberated across the region and stained the conscience of the world.'
This was the fabrication of Islamist militias facing defeat by Libyan government forces. They told Reuters there would be 'a real bloodbath, a massacre like we saw in Rwanda.' Reported on March 14, 2011, the lie provided the first spark for NATO's inferno, described by David Cameron as a 'humanitarian intervention.' […]
In 1946, the Nuremberg Tribunal prosecutor said of the German media: 'The use made by Nazi conspirators of psychological warfare is well known. Before each major aggression, with some few exceptions based on expediency, they initiated a press campaign calculated to weaken their victims and to prepare the German people psychologically for the attack.... In the propaganda system of the Hitler State it was the daily press and the radio that were the most important weapons.'
In The Guardian on February 2, Timothy Garton Ash called, in effect, for a world war. 'Putin must be stopped,' the headline read. 'And sometimes only guns can stop guns.' He conceded that the threat of war might 'nourish a Russian paranoia of encirclement'; but that was fine. He name-checked the military equipment needed for the job and advised his readers, 'America has the best kit.'
In 2003, Garton Ash, an Oxford professor, repeated the propaganda that led to the slaughter in Iraq. Saddam Hussein, he wrote, 'has, as [Colin] Powell documented, stockpiled large quantities of horrifying chemical and biological weapons, and is hiding what remains of them. He is still trying to get nuclear ones.' He lauded Tony Blair as a 'Gladstonian, Christian liberal interventionist.' In 2006, he wrote, 'Now we face the next big test of the West after Iraq: Iran.'
The outbursts - or as Garton Ash prefers, his 'tortured liberal ambivalence' - are not untypical of those in the transatlantic liberal elite who have struck a Faustian deal. The war criminal Blair is their lost leader. The Guardian, in which Garton Ash's piece appeared, published a full-page advertisement for a US Stealth bomber. On a menacing image of the Lockheed Martin monster were the words: 'The F-35. GREAT For Britain.' This US 'kit' will cost British taxpayers £1.3 billion, its F-model predecessors having slaughtered across the world. In tune with its advertiser, a Guardian editorial has demanded an increase in military spending.
Once again, there is serious purpose. The rulers of the world want Ukraine not only as a missile base; they want its economy. Kiev's new finance minister, Natalie Jaresko, is a former senior US State Department official in charge of US overseas 'investment.' She was hurriedly given Ukrainian citizenship.
They want Ukraine for its abundant gas; Vice President Joe Biden's son is on the board of Ukraine's biggest oil, gas and fracking company. The manufacturers of genetically modified seeds, companies such as the infamous Monsanto, want Ukraine's rich farming soil.
Above all, they want Ukraine's mighty neighbor, Russia. They want to Balkanize or dismember Russia and exploit the greatest source of natural gas on earth. As the Arctic ice melts, they want control of the Arctic Ocean and its energy riches, and Russia's long Arctic land border. Their man in Moscow used to be Boris Yeltsin, a drunk, who handed his country's economy to the West. His successor, Putin, has re-established Russia as a sovereign nation - that is his crime.
The responsibility of the rest of us is clear. It is to identify and expose the reckless lies of warmongers and never to collude with them. It is to reawaken the great popular movements that brought a fragile civilization to modern imperial states. Most important, it is to prevent the conquest of ourselves: our minds, our humanity, our self-respect. If we remain silent, victory over us is assured, and a holocaust beckons.
En zoals Henk Hofland zijn hele werkzame leven lang de Atlantische stem van de gevestigde wanorde was, volgt hij ook nu weer braaf de door neoconservatieve extremisten uitgestippelde koers en stookt hij blijmoedig het vuur op. Volgens hem wil 'President Poetin geen compromis,' en is het 'dus noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt.' Dit soort uitspraken kenmerken het moderne fascisme, waarnaar Pilger verwees. De consequentie van een Derde Wereldoorlog is genocide op mega-schaal. Moest Hitler het nog doen met tamelijk primitieve 'Vergeltungswaffen,' zoals de VI en V2, tegenwoordig beschikken, volgens een rapport uit 2012 van het Zweedse Internationale instituut SIPRI, de twee nucleaire grootmachten ten minste over 4400 kernwapens, klaar voor onmiddellijk te worden ingezet; '2.600 van de NAVO,' waaronder de MIRV, de 'Multiple Independently Targetable Reentry Vehicle,' raketten uitgerust met elk tien kernkoppen, elk zwaarder dan die op Hiroshima en Nagasaki, waarbij naars schatting tenminste 129.000 doden vielen.
Omdat de overgrote meerderheid van burgers en militairen mentaal de gevolgen van de heersende 'rationality without reason' niet kunnen verwerken, wordt de realiteit door de gevestigde orde en haar 'vrije pers' en haar militairen verzwegen. De Amerikaanse fotograaf Paul Shambroom constateerde in zijn fotoboek Face to Face with the Bomb. Nuclear Reality after the Cold War (2003):
Military people used terminology that seems a denial of the real function of the hardware. Words such as ‘bomb’ and ‘warhead’ are rarely used. Instead, the air force uses the acronym ‘RV’ (for ‘Reentry Vehicle’). The navy, perhaps just to be different, uses ‘RB’ (for ‘Reentry Body’). I was sharply corrected the first time I referred to the MX missile and told that the official name is ‘Peacekeeper.’ Bombs are ‘gravity weapons.’ Warheads are jokingly referred to as ‘physics packages.’ Anything nuclear is ‘non-conventional.’
Het openingscitaat in zijn fotoboek is van 'Secretary of Defense Donald H. Rumsfeld' die tijdens zijn 'testimony to the Senate Foreign Relations Committee,' op 17 juli 2002 verklaarde:
Some have asked why, in the post-Cold War world, we need to maintain as many as 1,700-2,200 operationally deployed warheads. The end of the Soviet threat does not mean we no longer need nuclear weapons. To the contrary, the U.S. nuclear arsenal remains an important part of our deterrence strategy, and helps us to dissuade the emergence of potential or would-be peer competitors, by underscoring the futility of trying to reach parity with us.
Het 'nucleaire arsenaal' van de VS, dat nu voor meer dan een biljard dollar vernieuwd wordt, dient 'potentiële' mededingers af te schrikken om te pogen gelijkwaardig te worden aan de grootmacht. De Amerikaanse hegemonie mag op geen enkele wijze bedreigd worden. Washington en Wall Street dulden geen gelijkheid, omdat zij dan gedwongen zijn tegenspraak te accepteren. De wereld, inclusief de EU van 'Geen Jorwert zonder Brussel,' dient de Amerikaanse politieke en economische elite klakkeloos te gehoorzamen. Als dit niet goedschiks gaat dan kwaadschiks, met als uiterste consequentie: de nucleaire holocaust. In deze werkelijkheid leeft iedere wereldbewoner dag in dag uit. 'Rationality without Reason.' Het rationalisme is in ultieme irrationaliteit ontspoort; de hegemonistische macht chanteert de mensheid met massale vernietiging. Zij drukt daarmee de loop van het wapen ook tegen het eigen hoofd. Nu de trekker gespannen is, dringt de tijd als nooit tevoren, omdat vandaag de dag in een fractie van een seconde de tijd voorgoed gestopt kan worden voor en door de mens. 'We live with the knowledge that we have the means to eradicate our own species,' schrijft Paul Shambroom in de proloog van zijn boek. 'Strategic weapons are weapons targeted at an opponent's nuclear weapons, command centers, or civilian populations,' terwijl het internationaal recht voorschrijft dat burgers absoluut nooit als doelwit mogen dienen. De westerse burger accepteert de dreiging, want
It's natural to want, to need NOT to believe that hardware for our extinction exists, is made of real nuts and bolts, and is kept at the ready by living, breathing, human beings,
aldus Shambroom. De mens is gedwongen in een verzonnen werkelijkheid te geloven om te voorkomen dat de huidige waanzin het laatste restje zingeving vernietigt. De collectieve gekte is reëler geworden dan het gezond verstand. Intussen wordt de mensheid van alle kanten bedreigd. De Amerikaanse intellectueel Eugene Jarecki, regisseur van de 'Award-Winning Film Why We Fight' (2005) schreef in verband hiermee:
Traditional military threats have been in many ways overshadowed today by nontraditional ones: climate change, infectious diseases, overpopulation, resource scarcity, non state terror, and international economic disorder. These and other sources of international instability are of increasing concern on an ever more interconnected planet, requiring radical solutions and unprecedented levels of international coordination. Yet efforts at reform to date have been too confined by outmoded Cold War thinking.
Nu volgens de voorstaande Amerikaanse bestseller-auteur Garry Wills 'the Bomb altered our subsequent history down to its deepest constitutional roots' moet toch langzamerhand duidelijk zijn hoe krankzinnig de bewering van de domineeszoon Geert Mak is dat de 'kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen.' Op zijn beurt opiniemaker spreekt Henk Hofland van 'het vredestichtende Westen,' en schrikt hij er niet voor terug te verkondigen dat het het hoog tijd is om 'grenzen aan de Russische expansie te stellen,' inclusief dus oorlog, en wel omdat '[w]e het stadium [naderen] waarin van Poetin alles te verwachten valt.' Die houding verraadt de levensmoeheid en het extremisme van fanatieke ideologische dwazen die mega-terrorisme accepteren, en desondanks toch doorgaan voor beschaafde individuen. Wat betekent in dit verband beschaving nog? Eerder beschreef de Duitse filosoof Peter Sloterdijk in zijn Kritiek van de cynische rede (1983) de kernbom als volgt:
De atoombom is eigenlijk de Boeddha van het Westen, een perfecte, abstracte, soevereine apparatuur. Onbeweeglijk rust ze in haar atoomsilo, toppunt van werkelijkheid en toppunt van mogelijkheid. Ze is het summum van de kosmische energie en van het menselijk aandeel daarin, de topprestatie van de mens en zijn vernietigster, een triomf van technische rationaliteit en verheffing daarvan tot het paranoïde. Met de atoombom verlaten wij het gebied van de praktische rede, waar men doeleinden met gepaste middelen nastreeft. De bom is al lang geen middel tot een doel meer, want zij is het mateloze middel dat elk mogelijk doel te boven gaat. Juist omdat zij echter geen middel tot een doel kan zijn, moet zij veranderen in een medium voor de zelfbeleving. Ze is een antropologisch gebeuren, het toppunt van objectivering van de machtsgeest die aan het werk is achter de drift tot zelfbehoud. Als wij haar geconstrueerd hebben om onszelf te 'verdedigen,' dan heeft dat ons in werkelijkheid een onvoorstelbare weerloosheid opgeleverd. De bom is een voltooiing van de mens in zijn 'slechte' vorm. Slechter, intelligenter en defensiever kunnen wij niet meer worden.
In feite is de bom de enige Boeddha die ook door de westerse rede wordt begrepen. Eindeloos zijn haar rust en haar ironie. Haar maakt het niets uit hoe ze haar missie volbrengt, door zwijgend afwachten of als gloeiende wolk; voor haar maakt de aggregatietoestand geen verschil. Net als bij Boeddha is alles wat er te zeggen zou zijn, alleen al door haar bestaan gezegd. De bom is geen zier slechter dan de werkelijkheid, en geen haar destructiever dan wij. Ze vertegenwoordigt slechts onze ontplooiing, een materiële uitbeelding van ons wezen. Ze is reeds belichaamd als iets volmaakts, terwijl wij in onze relatie tot haar nog gespleten zijn. Tegenover een dergelijk apparaat zijn geen strategische overwegingen meer op hun plaats, maar men moet aandachtig luisteren. De bom eist van ons strijd noch berusting, maar zelfbeleving. Wij zijn zelf die bom. Zij is het volmaakte westerse 'subject.' Onze enorme bewapening maakt ons zo weerloos dat wij weer zwak worden, zo zwak dat wij verstandig worden, zo verstandig dat wij bang worden. De enige vraag die blijft is of wij de uitwendige weg kiezen, of de innerlijke — of het inzicht vanuit de bezinning zal komen, of uit de vuurgloed boven de aarde.
De mensheid is niet alleen het rationalisme ontstegen, maar tevens het absurdisme. Niets is tegen de huidige tijdgeest opgewassen. Zelfs de ironie, het cynisme, de satire zijn impotent geworden, en zijn slechts manifestatie van versleten overlevingsstrategieën. Wat heerst is onverschilligheid en eindeloze verveling, opgevuld door dezelfde al even versleten hoofden die telkens weer in de massamedia voorbij komen. Hun voorspelbare reacties zometeen 'het volk' gemobiliseerd houden voor nieuwe gewelddadige 'avonturen.' Ook aan een ander front zijn de gerespecteerde 'war mongers' als Henk Hofland en Geert Mak druk doende 'het volk' te bewerken. 'Meneer Poetin,' aldus Mak 'dwingt' het vreedzame 'Europa' om nog meer geld te spenderen aan het militair industrieel complex omdat het, in de woorden van zijn collega Hofland, 'niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat.' Of ze een 'preventieve oorlog' voorstaan is nog niet helemaal duidelijk, maar in elk geval moet in '[d]e kneedbare realiteit' van de polderpers oorlog absoluut niet worden uitgesloten. Een andere boodschap kunnen ze zich niet eens voorstellen. Daarom citeer ik de in vorige afleveringen opgevoerde Britse hoogleraar Richard Sakwa die, in zijn geprezen boek Frontline Ukraine. Crisis In The Borderlands (2015), erop wijst dat er maar weinig EU-leiders waren die in 2014
realized that the Ukraine crisis was not simply the outcome of Putinite Russia's alleged malevolence, but was born out of a complex set of interactions, perceptions and fears. Critics of the rush to sanctions and other coercive measures understood that sooner or later a negotiated exit from the crisis would have to be found, and condemned the failure to seize the opportunities as they emerged, for example after Poroshenko's election and after the MH17 tragedy.
Tegelijkertijd voltrok zich hetzelfde hysterische proces dat in de jaren 1946 en 1947 in de Washington plaatsvond toen het anti-communisme onvermijdelijk in de Koude Oorlog overging. In plaats van na te denken en te deëscaleren was de eerste reflex van EU-propagandisten als Geert Mak het stigmatiseren van Rusland als een levensgevaarlijke expansionistische grootmacht die door 'landjepik' het zo geciviliseerde Europa 'dwingt' nog meer geld aan bewapening te besteden, in een tijdperk van ingrijpende en langdurige bezuinigingen op alles dat het leven beschaafd maakt. En dit terwijl '[w]e zo bezig [waren] met die soft power - en dat is ook goed - alleen Poetin reageert op een 19e-eeuwse manier,' aldus de kleinburgerlijke propagandist van 'Geen Jorwert zonder Brussel.' Met die mentaliteit demonstreert de tot Ridder van het Franse Legioen van Eer verheven Mak hoe juist de kritiek van de goed geïnformeerde Sakwa is. In Frontline Ukraine schreef hij:
The Ukraine crisis posed a fundamental existential choice before the EU, the answer to which would determine its fate. On the one hand, the EU could try to refine its continental vocation and find mechanisms and means to avoid the imposition of a new Iron Curtain that would doom the continent to a renewed period of militarization and confrontation. The economic platform for renewed continentalism, whether called 'Greater Europa' or something else, has already been laid. The opportunities offered by interdependence could be used to shape behavior on all sides. Russia is highly sensitive to threats to its valuable economic partnerships with countries such as Germany, France, Italy and Holland, and throughout the Ukraine crisis sought to protect them. The politics of Greater European interdependence are based on diplomacy and negotiation and compromise in an environment where the language of threats is constrained.
Maar dit inzicht dringt niet door tot Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder. Met een pathologisch fanatisme stigmatiseert ze de Russische federatie, terwijl ze tegelijkertijd de VS als 'ordebewaker en politieagent' blijft afschilderen, de aanvoerder van 'het vredestichtende Westen,' waarvan de prijzenswaardige 'democratische' normen en waarden een voorbeeld zijn voor de ganse mensheid. Ondertussen steunt de Nederlandse intelligentsia het massale geweld van de NAVO dat Afghanistan, Irak, Libië en Syrië in totale chaos heeft gestort. Het was Nobelprijswinnaar Literatuur, de joods-Hongaarse auteur Imre Kertész, die na de ineenstorting van de Sovjet-Unie tijdens een toespraak in Hamburg in 1994 de werkelijke situatie als volgt samenvatte:
Eén ding weet ik echter zeker: een beschaving die haar waarden niet duidelijk uitspreekt, of die haar verklaarde waarden laat vallen, gaat de weg op van het verval, van de aftakeling. Dan zullen anderen deze waarden uitspreken, en in de mond van die anderen zullen het geen waarden meer zijn maar evenzovele excuses voor onbeperkte macht en onbeperkte vernietiging. Velen hebben het tegenwoordig over een 'nieuwe barbarij': we moeten niet vergeten dat Rome, toen het door de barbaren werd overspoeld, allang zelf barbaars was geworden.
En daar zijn ze dan, de Hoflanden en de Makkianen, bij gebrek aan doorleefde normen en waarden druk doende het moderne fascisme te verdedigen, 'onze' hedendaagse Koude Oorlogsprofeten, als twee druppels water lijkend op hun voorgangers die na 1945 begonnen met de 'containment' van het Grote Kwaad in de wereld. Wanneer Geert Mak in zijn bestseller Reizen zonder John. Op zoek naar Amerika (2012) stelt dat de VS 'decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde,' dan verzwijgt hij hoe die 'orde' van de 'ordebewaker' er in werkelijkheid uitziet. In de Angelsaksische wereld komt de intelligentsia minder makkelijk weg met neoliberale propaganda. Simon Johnson, 'former chief economist of the International Monetary Fund' verklaarde in Surviving Progress, een filmdocumentaire uit 2011, dat de VS gerund wordt door een oligarchie en dat
means a small group of people have got a lot of political power based on their economic power. We like to think of the United States as being much more democratic, much more spread out in terms of who has the power, while oligarchy is something usually associated with relatively poor countries, but that has to be debated because we have got an essential part of that structure in the United States today... Wall Street became really powerful. They used that power to buy influence in Washington, to get more deregulation. No more government intervention, no restrictions on what they were going to do, so they got a lot more money which bought them even more political power, and this went on for a considerable period of time till, of course, there was an enormous crash.
Nooit, maar dan ook nooit zullen Mak of Hofland onthullen dat hun neoliberale 'democratie' een façade is voor een systeem waarin geld de enige waarde vertegenwoordigt. Door gecultiveerde domheid dan wel doortraptheid zullen ze nooit, maar dan ook nooit toegeven dat zij als parasieten fungeren, profiteren van de onwetendheid van de consument, dat ze de geschiedenis herhalen, ditmaal als een 'klucht,' zoals duidelijk wordt wanneer men Walter Lippmann's fundamenteel kritische beschouwing over The Cold War (1947) leest. De prominente Amerikaanse publicist stelde het volgende:
At the root of Mr. X's (George Kennan. svh) philosophy about Russian-American relations and underlying all the ideas of the Truman Doctrine there is a disbelief in the possibility of a settlement of the issues raised by this war (Koude Oorlog. svh). Having observed, I believe quite correctly, that we cannot expect 'to enjoy political intimacy with the Soviet regime' and that we must 'regard the Soviet Union as a rival, not a partner in the political arena,' and that 'there can be no appeal to common purposes,' Mr. X has reached the conclusion that all we can do is to 'contain' Russia until Russia changes, ceases to be our rival, and become our partner.
Kortom, hetzelfde wat Mak en Hofland bijna zeven decennia nadien opnieuw beweren, zoals blijkt uit hun oproep om nog meer geld aan bewapening uit te geven, omdat 'het dus noodzaak [is] voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt.'
Wat in de loop van de Koude Oorlog 'vreedzame coëxistentie' heette, is volgens de opiniemakers niet mogelijk. De gerenommeerde Lippmann schreef destijds:
The conclusion is, it seems to me, quite unwarranted. The history of diplomacy is the history of relations among rival powers, which did not enjoy political intimacy, and did not respond to appeals to common purposes. Nevertheless, there have been settlements. Some of them did not last very long. Some of them did. For a diplomat (wat Kennan oorspronkelijk was. svh) to think that rival and unfriendly powers cannot be brought to a settlement is to forget what diplomacy is about. There would be little for diplomats to do if the world consisted of partners, enjoying political intimacy, and responding to common appeals.
Lippmann toonde hiermee aan hoe totalitair de politieke doctrine in de 'vrije wereld' was geworden. Zij duldt geen tegenspraak, geen andere doeleinden dan die welke het kapitalisme verordonneert. Zij accepteert geen grenzen en geen zelfkritiek, en is zelfs bereid om een alles en iedereen verwoestende nucleaire oorlog te beginnen. Vanuit die ziekelijke mentaliteit kon de hoogbejaarde Hofland in De Groene Amsterdammer van 31 maart 2010 onder de kop 'De volgende oorlog,' onweersproken stellen dat het Amerikaanse en Israelische dreigen met geweld tegen Iran een 'vernietigende stok achter de deur' is, daarbij refererend aan president Theodore Roosevelt's typering van de Amerikaanse buitenlandse politiek: 'Speak softly and carry a big stick.'
De ijdele Hoflanden en Makkianen en hun aanhang geloven niet in diplomatie, maar in geweld. De Russische federatie mag geen eigen belangen hebben, geen eigen weg kiezen, Moskou dient de overigens niet reëel bestaande normen en waarden van het neoliberalisme klakkeloos over te nemen. Dit is minder vreemd dan gedacht wordt: het totalitaire denken heeft het Westen altijd in zijn greep gehad, al vanaf het moment dat Columbus voet aan wal zette in 'De Nieuwe Wereld' en de eerste slachtoffers van het genocidale moderne Westen vielen. Meer later over 'onze' totalitaire dwazen.
Sonja heeft een nieuwe reactie op je bericht "Henk Hofland en de Massa 67" achtergelaten:
Toen ik het bericht las ben ik meteen gaan onderzoeken wie die (Hoflands. svh) 'functionaris van de Libische veiligheidsdienst' dan wel 'Libische veiligheidsadviseur' is. In de Engelstalige pers wordt hij bij naam genoemd: Abdul Basit Haroun. Dus wie is Abdul Basit Haroun precies? Enkele aanwijzingen in oude mediaberichten:
http://in.reuters.com/article/2013/06/18/libya-syria-idINDEE95H0CP20130618
Abdul Basit Haroun says he is behind some of the biggest shipments of weapons from Libya to Syria, which he delivers on chartered flights to neighbouring countries and then smuggles over the border.
After fleeing Libya in his 20s, Haroun established himself as a property developer in Manchester. After about two decades in the British city, he returned to Libya in 2011 to fight in the revolution, where he became a prominent rebel commander.
CIA Gun-running, Qatar-Libya-Syria.
Abdul Basit Haroun (former comander of “February 17th brigade”) says he is behind some of the biggest shipments of weapons from Libya to Syria, which he delivers on chartered flights to neighboring countries and then smuggles over the border
De February 17th brigade speelde een, of eigenlijk geen, rol in de aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi in 2012: In Benghazi, CIA Trusted Local Militia That Melted Away.
En dan kunnen we deze figuur op zijn woord geloven? In dit geval?
2 opmerkingen:
Stan,
De Amerikaanse intellectueel Eugene Jarecki, regisseur van de 'Award-Winning Film Why We Fight' (2008)
Deze film is van 2005
je hebt helemaal gelijk. bedankt voor de correctie.
stan
Een reactie posten