Wat bedoelt Henk Hofland precies wanneer hij in De Groene Amsterdammer van 28 mei 2015 beweert dat er een 'Kans op rechtvaardigheid' bestaat met betrekking tot de 'waandenkbeelden en leugens' van de 'grootscheepse oplichter' George W. Bush, de president die door de illegale inval in Irak 'de dood van honderdduizenden mensen en de verwoesting van een staat op zijn geweten heeft'? Hoewel hij aangeeft dat er genoeg strafbare feiten zijn gepleegd, doelt Hofland er in elk geval niet op dat 'Bush en zijn neoconservatieven,' voor het gerecht moeten worden gedaagd. Ze zijn immers politici en die staan boven de wet. Daarom betitelt hij 'Hillary' de 'ideale kandidaat' voor het presidentschap, terwijl zij als Senator vóór het verwezenlijken van de Amerikaanse terreur stemde. En ondanks het feit dat er een Internationaal Strafhof in het leven is geroepen, te weten het in Den Haag gevestigde permanente 'hof voor het vervolgen van personen die verdacht worden van genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden zoals deze zijn omschreven in diverse internationale verdragen,' moet Hofland niets hebben van het recht. Dat is begrijpelijk, aangezien hij in zijn columns meermaals voorstander is geweest van grove schendingen van het internationaal recht. Waar de stem van de gevestigde orde op mikt is 'een nieuwe discussie' onder politici en journalisten over wat hij kwalificeert als een 'wereldcatastrofe.' Hofland eindigt zijn beschouwing in De Groene met de woorden:
Misschien bieden de Amerikaanse verkiezingen de laatste kans om achter de Nederlandse waarheid in Irak te komen. Dat wil zeggen: achter ons aandeel in de wereldgeschiedenis die tot de puinhopen van vandaag heeft geleid. Van onze politiek valt in dit opzicht weinig tot niets te verwachten. Het zal aan de media liggen.
Kortom, van de Nederlandse mainstream-journalisten wordt nu verwacht dat zij tot op het bot onderzoeken hoe de Nederlandse politici door Washington en Wall Street op sleeptouw zijn genomen. En dit allemaal omdat er een '[k]ans op rechtvaardigheid' zou bestaan die de polderpers niet zomaar aan haar neus voorbij kan laten gaan. Het probleem is alleen dat 'we' hier te maken hebben met dezelfde 'vrije pers' die zich in de Oekraïense burgeroorlog opnieuw op sleeptouw heeft laten nemen door de neoconservatieven in de regering Obama en door het Amerikaanse militair-industrieel complex dat momenteel mega-winsten binnensleept dankzij het door de VS/NAVO veroorzaakte geweld in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Opmerkelijk is daarbij dat Hofland zelf zijn eigen krant, NRC Handelsblad, nooit onmiddellijk heeft bekritiseerd toen zij een platform bood aan de 'war mongers.' Dinsdag 28 januari 2003, bijna twee maanden voor het begin van het Amerikaanse en Britse geweld tegen Irak interviewde de NRC-hoofdredacteur Folkert Jensma de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell. Een fragment daaruit:
Jensma: Hoe lang blijven de VS in Irak?
Powell: Net zo lang als nodig. Dat hebben we vaker gedaan. In Japan, in Europa. Mensen hebben een slecht geheugen, maar we gaan vaker naar landen in nood en zorgen dan voor een oplossing. Daarvoor gebruiken we de middelen van het Amerikaanse volk -- ons geld, ons politieke kapitaal en onze mannen en vrouwen, onze grootste schat. We houden koers, ook als we het moeilijk krijgen. We hebben dat ook in Afghanistan bewezen. Als we de enorme verantwoordelijkheid nemen om een coalitie van gelijkgestemde landen Irak te leiden, als dat echt niet kan worden voorkomen, dan kennen we onze plicht en onze verantwoordelijkheid. We willen dat land intact houden en de humanitaire nood lenigen. En we willen dat land beter achterlaten dan we het aantroffen.
Intussen wisten toen al goed geïnformeerde bronnen dat Powell werd ingezet om het neoliberale expansionisme van de grote Amerikaanse wapenfabrikanten en olie-concerns mogelijk te maken. Ikzelf schreef een aantal artikelen over dit onderwerp en maakte een serie radioprogramma's voor de VPRO over de ware redenen van de 'agressieoorlog,' tegen de Iraakse bevolking.
en de serie radioprogramma's voor de VPRO:
http://www.vpro.nl/programma/madiwodo/dossiers/10840950/ (de huidige VPRO heeft de programma's verwijderd, kennelijk omdat iemand de informatie niet relevant vond, hetgeen een treffend voorbeeld is van de wijze waarop de Nederlandse media de geschiedenis ook achteraf vertekenen.)
Hoewel ik er een prijs voor kreeg van het Humanistisch Vredesberaad, werd de context van de oliebelangen angstvallig door de Nederlandse mainstream-pers verdoezeld dan wel angstvallig verzwegen. Het melden van de ware achtergrond van het westerse geweld tegen een soevereine staat was absoluut taboe, zoals ondermeer bleek uit het feit dat op de dag van de inval, 20 maart 2003, de NRC in een redactioneel commentaar benadrukte:
Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.
Het absurde was daarbij dat de NRC-hoofdredactie en de redacteuren, onder wie de hoogleraar journalistiek Marc Chavannes, liet weten dat zij tegelijkertijd
Aan de casus belli tegen Irak twijfelen,
namelijk dat Irak over massavernietigingswapens beschikte die in 45 minuten via raketten gelanceerd konden worden en Europa konden bereiken. De NRC rechtvaardigde de terreur van 'shock and awe,' dat volgens Hofland tot een 'wereldcatastrofe heeft geleid, als volgt:
Het Iraakse volk heeft recht op eerbiediging van de mensenrechten en moet kunnen profiteren van de rijkdommen van het land,
zijnde de oliebronnen, die inmiddels in handen zijn gevallen van westerse oliemaatschappijen. Niet voor niets werd het ministerie van Olie in het centrum van Bagdad als eerste omsingeld en bezet door Amerikaanse mariniers, terwijl niet ver daar vandaan de millennia-oude onbeschermde kunstschatten van de mensheid werden geplunderd.
Maar olie als belangrijke reden van de VS om het op één na olierijkste land ter wereld binnen te vallen komt in het interview van de NRC met minister Colin Powell niet voor. De Nederlandse mainstream journalistiek weet exact wat zij wel en vooral ook wat zij niet mag vragen. Toch kon de NRC-interviewer niet helemaal zwijgen over olie, aangezien Shell en Rotterdam, waar destijds nog de NRC werd geproduceerd, onlosmakelijk aan elkaar zijn verbonden. Dus vroeg Folkert Jensma via een voorzichtige omweg of er ook voor Shell nog wat in het vat zat. Powell antwoordde:
Wat gebeurt er met de olie van Irak? Die olie is van het volk van Irak. Als er een conflict komt en de VS komen tijdelijk aan de macht in een ander land, dan zullen ze met inachtneming van internationaal recht die olievoorraden beschermen en ter beschikking houden van het volk van Irak. Dat de VS die olie zelf zouden willen controleren, is nonsens. Dat klopt ook niet met onze geschiedenis van de laatste vijftig jaar.
De Nederlandse kwaliteitsjournalistiek, Folkert Jensma. Blank en Atlanticus.
Ook die bewering van Powell was een leugen, zoals de NRC wist maar keurig verzweeg, want het was algemeen bekend dat in Irak’s buurland Iran de CIA al in 1953 de democratische regering van premier Mossadeq met geweld ten val had gebracht, omdat diens regering de Iraanse oliebronnen had genationaliseerd. En ziedaar: ook nu weer worden de westerse oliemaatschappijen beloond. Want ondanks Powell's stellige bewering in de NRC dat
Het Iraakse volk... moet kunnen profiteren van de rijkdommen van het land,
is de werkelijkheid als volgt:
Western oil firms remain as US exits Iraq. The end of the US military occupation does not mean Iraqis have full control of their oil.
Baghdad, Iraq - While the US military has formally ended its occupation of Iraq, some of the largest western oil companies, ExxonMobil, BP and Shell, remain.
Hofland zweeg eveneens toen nog op 20 oktober 2013 NRC-'redacteur' Marc Chavannes, destijds tevens hoogleraar journalistiek aan de Rijksuniversiteit Groningen, benevens commentator bij de NOS en andere omroepen, in zijn krant onder de kop ‘De Aftakeling van de democratie’ het volgende beweerde:
Democratie is geen exportartikel meer. Dat was wel anders toen de Verenigde Staten in 2003 met het gelijk van de zendeling Irak binnenvielen en dictator Saddam verwijderden. De landen van het Midden-Oosten waren toe aan bestuur van het volk door het volk; de ene dominosteen na de andere zou kantelen. Na weken verlammende geruzie in Washington lijkt de Amerikaanse democratie zelf vastgelopen en uitgewoond.
Intussen was al sinds 2007 publiekelijk bekend dat Alan Greenspan de ware reden had verteld:
It was oil all along. The former head of the Federal Reserve writes in his memoir, The Age of Turbulence: Adventures in a New World, ‘I am saddened that it is politically inconvenient to acknowledge what everyone knows: the Iraq war is largely about oil.’ Greenspan even advised Bush that ‘taking Saddam Hussein out was essential’ to protect oil supplies.
Dit feit, uit de mond van een Amerikaan die als hoofd van de Amerikaanse Federale Bank achttien jaar lang één van de invloedrijkste autoriteiten ter wereld is geweest, werd nog eens bevestigd in de herfst van 2011 door de Amerikaanse oud-ambassadeur bij de Verenigde Naties, John Bolton, toen deze neoconservatief op Fox News een militaire aanval op Iran rechtvaardigde met de opmerking dat
Iran er nauwelijks een geheim van maakt dat het naar de hegemonie streeft in de regio van de Perzische Golf, het cruciale olie-en gas producerende gebied waarover wij zovele oorlogen hebben gevoerd om onze economie te beschermen tegen de nadelige impact van het verlies van deze voorraden of wanneer we er alleen maar over kunnen beschikken tegen zeer hoge prijzen.
De regering Bush junior had de Shock and Awe terreur gerechtvaardigd met uitspraken als deze:
Iraq could decide on any given day to provide biological or chemical weapons to a terrorist group or to individual terrorists... The war on terror will not be won until Iraq is completely and verifiably deprived of weapons of mass destruction.
We know that Saddam Hussein is determined to keep his weapons of mass destruction, is determined to make more.
There can be no doubt that Saddam Hussein has biological weapons and the capability to rapidly produce more, many more. And he has the ability to dispense these lethal poisons and diseases in ways that can cause massive death and destruction. If biological weapons seem too terrible to contemplate, chemical weapons are equally chilling.
• Colin Powell, Secretary of State
• Remarks to the UN Security Council
• 2/5/2003
In Iraq, a dictator is building and hiding weapons that could enable him to dominate the Middle East and intimidate the civilized world - and we will not allow it.
• George W. Bush, President
• Speech to the American Enterprise Institute
• 2/26/2003
De Nederlandse kwaliteitsjournalistiek. Ko Colijn. Blank en Atlanticus.
Zoals inmiddels geen zinnig mens meer kan ontkennen werden deze beweringen, die niet op feiten berustten, in Nederland ook nog eens gepropageerd door opiniemaker, professor Ko Colijn, directeur van het Instituut Clingendael, die met grote stelligheid verklaarde:
het [gaat] niet meer om de vraag of Saddam Hoessein massavernietigingswapens verbergt – niemand twijfelt daar nog aan.
Al op 9 september 2005 had de New York Times bericht:
Powell Calls His U.N. Speech a Lasting Blot on His Record
The former secretary of state, Colin L. Powell, says in a television interview to be broadcast Friday that his 2003 speech to the United Nations, in which he gave a detailed description of Iraqi weapons programs that turned out not to exist, was ‘painful’ for him personally and would be a permanent ‘blot’ on his record.
28 februari 2013 deden een voormalige hoge Amerikaanse diplomaat en zijn echtgenote, een oud CIA-medewerkster uit de doeken:
How the Bush administration sold the war.
As former White House press secretary Scott McClellan put it:
‘Bush and his White House were engaging in a carefully orchestrated campaign to shape and manipulate sources of public approval to our advantage.’
In februari 2013 berichtte de Huffington Post, tien jaar na het begin van de inval, in een terugblik het volgende:
Lie After Lie After Lie: What Colin Powell Knew Ten Years Ago Today and What He Said
On that February 5 in front of the UN Security Council, was Colin Powell certain what he was saying was accurate? He certainly was:
POWELL: My colleagues, every statement I make today is backed up by sources, solid sources. These are not assertions. What we're giving you are facts and conclusions based on solid intelligence.
Later, regarding whether Iraq had reconstituted a nuclear weapons program, he said:
POWELL: [T]here is no doubt in my mind...
That's in public. What about in private? According to Larry Wilkerson, Powell's chief of staff, here's what Powell was thinking at the time:
WILKERSON: [Powell] had walked into my office musing and he said words to the effect of, I wonder how we'll all feel if we put half a million troops in Iraq and march from one end of the country to the other and find nothing.
In 2012 verontschuldigde Powell zich opnieuw voor zijn beweringen:
During an interview with The Daily Show host Jon Stewart, former Secretary of State Colin Powell said he regretted telling the United Nations that Iraq was harboring weapons of mass destruction.
Desondanks blijven 'kwaliteits-journalisten' van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' als Mark Chavannes en Raymond van den Boogaard en ook Henk Hofland zelf de mythe verspreiden dat de VS in Irak de 'democratie' willen exporteren, en dat het Westen 'vredestichtend' is.
De Nederlandse kwaliteitsjournalistiek. Marc Chavannes. Blank en Atlanticus.
Wanneer in Nederland een hoogleraar in de journalistiek aan een Rijksuniversiteit onweersproken kan beweren dat voor de VS ‘[d]emocratie geen exportartikel meer [is],’ terwijl dit nooit het geval is geweest, de bestseller-journalist Geert Mak in zijn Reizen zonder John met grote stelligheid onweersproken kan verkondigen dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] -- om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde,’ en de door zijn collega's tot 'beste journalist van de twintigste eeuw' uitgeroepen Henk Hofland onweersproken kan beweren dat het Westen 'vredestichtend' is, zal de '[k]ans op rechtvaardigheid,' nooit gegrepen worden. Hofland mag dan wel stellen dat het 'aan de media [zal] liggen' om 'achter de Nederlandse waarheid in Irak te komen,' maar dat is kletskoek. Bovendien weten de meeste mensen die 'waarheid' allang. Hoflands opmerking onderstreept nog eens hoe doortrapt de opiniemaker van De Groene Amsterdammers is dat hij nog steeds pretendeert niet te weten dat het allemaal om geld draait. Zo ordinair is 'de waarheid' van de economische elite en haar 'politiek-literaire elite.' Niet voor niets constateerde de journalist Martin van Amerongen in een portret van Hofland dat de éminence grise van de polderpers op kritieke momenten 'instinctmatig' kiest voor de gevestigde orde, 'of voor de man die zijn declaraties tekent.' De Nederlandse opiniemaker speelt al naar het uitkomt de rol van dominee dan wel koopman. 'Rechtvaardigheid' legt het hier altijd af tegen de belangen van de eigen portemonnaie. Daarom houdt Hofland het op zijn 87ste nog steeds vol.
De Nederlandse kwaliteitsjournalistiek, Raymond van den Boogaard. Blank en Atlanticus.
De Nederlandse kwaliteitsjournalistiek, Henk Hofland. Blank en Atlanticus.
In George Orwell’s oft-quoted and insightful book 1984, we clearly see how this work of fiction has become reality, and in turn how reality is turned back into fiction through the manipulative, inaccurate and deceptive reporting of mainstream media. As Orwell accurately wrote:
'Day by day and almost minute by minute the past was brought up to date. In this way every prediction made by the Party could be shown by documentary evidence to have been correct; nor was any item of news, or any expression of opinion, which conflicted with the needs of the moment, ever allowed to remain on record. All history was a palimpsest, scraped clean and reinscribed exactly as often as was necessary.'
Indeed, this is the 'reality' we face when we turn to mainstream news networks, a reality colored and created through corporate interests which reflect their own agendas instead of the truth.
For example, political leaders and the mainstream media continue to explain to us that the reason for NATO’s armed interventions here and there are to bring freedom and democracy to the subjugated masses. However, as Global Research has been consistently pointing out through deep analysis and on-the-ground reporting, the concept of 'humanitarian war' is a gross oxymoron. As Prof. Michel Chossudovsky wrote about the 2011 intervention in Libya:
'The objective of the NATO bombings from the outset was to destroy the country’s standard of living, its health infrastructure, its schools and hospitals, its water distribution system. And then "rebuild" with the help of donors and creditors under the helm of the IMF and the World Bank.'
(Read: 'Destroying a Country’s Standard of Living: What Libya Had Achieved, What has been Destroyed').
Now the West and its Middle Eastern antidemocratic allies are waging a renewed 'War on Terror' in Iraq and Syria against an enemy they created, once again in the name of democracy.
We are dealing with a diabolical military agenda whereby the United States is targeting a rebel army which is directly funded by the US and its allies. The incursion into Iraq of the Islamic State rebels in late June was part of a carefully planned intelligence operation.
The rebels of the Islamic state, formerly known as the ISIS, were covertly supported by US-NATO-Israel to wage a terrorist insurgency against the Syrian government of Bashar Al Assad. (The Engineered Destruction and Political Fragmentation of Iraq. Towards the Creation of a US Sponsored Islamist Caliphate)
Turning the lens to Europe and North America, Dr. Paul Craig Roberts minces no words in describing the bleak state of the economy, with people living in poverty while funds are directed into the coffers of inflated corporate and defense funds. And true to form, the mainstream media employs distraction techniques to keep people in the dark about where their money is really going and how it is being mishandled:
'The Federal Reserve and the European Central Bank have taken the West back to the days when a handful of aristocrats owned everything. The stock markets are bubbles blown by central bank money creation. On the basis of traditional reasoning there is no sound reason to be in equities, and sound investors have avoided them. But there is no return anywhere else, and as the central banks are run by the rich for the rich, sound reasoning has proved to be a mistake for the past six years.'
FRIDAY, MAY 29, 2015 01:00 AM CEST
Lawrence Summers, Timothy Geithner, Christine Lagarde (Credit: AP/Reuters/Molly Riley/J. Scott Applewhite/Ruben Sprich/Photo montage by Salon)
Big banks run everything: Austerity, the IMF and the real story about world economy that the media won’t tell you
If you want to understand what's really happening in Greece and Ukraine, just follow the money
TOPICS: GREECE, UKRAINE, AUSTERITY, BUSINESS, EDITOR'S PICKS, BANKS, LARRY SUMMERS, INTERNATIONAL MONETARY FUND, BUSINESS NEWS
Lawrence Summers, Timothy Geithner, Christine Lagarde (Credit: AP/Reuters/Molly Riley/J. Scott Applewhite/Ruben Sprich/Photo montage by Salon)
Fascinating to watch the International Monetary Fund as it fronts for the U.S. Treasury and international lenders in the Greek and Ukrainian debt crises. In the former, the fund pins the Syriza government to the wall because it dares to represent its electorate. In the latter, it stands by the Poroshenko government because it has no intention of representing anybody other than banks, corporations and the global strategy set.
“Fascinating” is one word for this and it holds. “Greed in action” is three but they do a better job.
Coincidentally enough, both the Greek and Ukrainian cases now near their respective denouements. Miss this and you miss a singularly plain display of power, the way it works and what it works for in the early 21st century.
Athens has debt payments of €1.6 billion ($1.76 billion) due in June and must make them if it is to receive a further tranche of European and I.M.F. funding. This is essential if Greece is to recover—not from the 2008 financial crash and its economic fallout, which was long ago absorbed, but from the recovery program the fund and the European Union imposed in 2012. That is textbook neoliberalism, naturally, and the results are before us. Prime Minister Alexis Tsipras calls it “a humanitarian crisis,” and I have heard no one dare counter him on the point.
The Kiev government owes international bondholders $35 billion, and $23 billion of it is also due in June. Slightly different situation here: Ukraine, too, needs to shake loose I.M.F. and European funds to revive an economy even worse than Greece’s, but this is not about ameliorating any kind of social crisis. It is about inducing one, in effect, so the neoliberalization process can be completed and working people in Ukraine are made properly, structurally desperate.
It is highly unlikely you will read about these two crises in the same news report—this would be asking too much of media committed to conveying disembodied data without context so that readers and viewers cannot understand what they are (not) being told. Let us, then, treat Greece and Ukraine together. It is where the fascination comes in.
The Greek case. The story starts with the first bailout, in 2010, a €110 billion deal, and the second, two years later, worth €130 billion more. The Socialists negotiated the first bailout and it cost them power within a year. The second was agreed by New Democracy, the rightist party founded in 1974, shortly after the dictatorship of the colonels collapsed.
The New Democrats accepted the extensive austerity measures the I.M.F. and its European co-lenders insisted upon. These included budget targets requiring severe cuts in public service wages, pensions, nationalized health care provisions and all else Europe’s social democracies built over a long period of time. Labor law was to be eviscerated along with (and not coincidentally) regulations governing foreign investment. Privatizations of public-sector enterprises—rails, ports, airlines and airports, the profitable and potentially profitable first—were essential stipulations.
Under Carlos Menem—remember that clownish greedhead?—Argentinians took to call this brand of economic ideology “savage capitalism,” and the phrase has ever since proved its usefulness. Same thing in post-2012 Greece, the bailout years that matter most.
We have read of the consequences often enough: a 25 percent drop in GDP, wage cuts of equal size, unemployment hovering above 25 percent, people losing their homes and finding supper in dumpsters, shuttered schools, malnourished children, on and on. Among the technocrats in Brussels and at the I.M.F. and the bankers in Frankfurt and London, this is recovery. The macroeconomic targets are being approached if not met.
By tradition the I.M.F. tends to shape country programs with two features. It lends to stricken countries and conditions payments on multiple austerity measures. In effect, it writes checks to indebted governments, which then write checks to lenders. Bailouts are structured to rescue banks, not any given citizenry. The No. 1 casualty, apart from all those who suffer the effects of the fund’s conditionality, is the democratic process, since bankers and the fund assume, effectively via blackmail, the authority to dictate social policy.
One post-crisis variation is to be noted. In the 2012 bailout, the I.M.F. required lenders to accept a writedown in the principal and interest Athens owed. This is the famous “bail-in” or “haircut.” The 2012 haircut was 74 percent, although this is nominal, as it means not a loss of that percentage but a reduction in potential profit, and the reduction will not necessarily come to that, depending on market conditions.
Here is what we are looking at now.
Syriza, an impossible rainbow of leftist constituencies, defeated the rightist New Democrats in a snap election earlier this year. It immediately set out to renegotiate New Democracy’s bailout deal, and it has been crisis management ever since.
Yanis Varoufakis, finance minister in Alexis Tsipras’s government, developed an alternative economic strategy to recover from the recovery. It holds up, as analyzed previously in this space. The other day he presented E.U. officials with minutely detailed flow charts demonstrating that the bailout terms he and Tsipras inherited and the root of Greece’s problems now.
The technocratic facts of Greece’s case seem to matter not. Christine Lagarde, the I.M.F.’s director, makes no argument for burden sharing among lenders this time, and the E.U. has nothing of the kind on offer.
Patrick Smith is the author of “Time No Longer: Americans After the American Century.” He was the International Herald Tribune’s bureau chief in Hong Kong and then Tokyo from 1985 to 1992. During this time he also wrote “Letter from Tokyo” for the New Yorker. He is the author of four previous books and has contributed frequently to the New York Times, the Nation, the Washington Quarterly, and other publications. Follow him on Twitter, @thefloutist.
MORE PATRICK L. SMITH.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten