GI tijdens de Amerikaanse genocide in Vietnam.
Onder de kop 'Het verval van de Navo' weet opiniemaker Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 13 mei 2015 het volgende te beweren:
Een kwart eeuw geleden was de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie de grootste macht ter wereld. Vandaag is het een onderling ruziezoekend bondgenootschap dat tegen groeiende bedreigingen geen gemeenschappelijk beleid weet te formuleren, laat staan dat het de opdringende vijanden weet te verslaan.
Terwijl deze ontwikkeling al jaren in toenemende mate aan de gang is verliezen de politici en de militaire leiders de steun van het volk. Hoe is die deerniswekkende afgang tot stand gekomen, wie dragen daarvoor de verantwoordelijkheid?
Dit klinkt allemaal uiterst bedreigend voor de westerse kleinburger die onderdeel is van een systeem dat 85 miljardairs zo rijk heeft gemaakt dat zij nu evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid tezamen. Nu zullen de Hoflanden van de commerciële 'vrije pers' en hun 'politiek-literaire elite' onmiddellijk met grote stelligheid verkondigen dat de obscene rijkdom van 85 onverzadigbare individuen enerzijds en 'opdringende vijanden' anderzijds niets met elkaar te maken hebben, en geredeneerd vanuit hun benarde context is dat inderdaad juist. Maar zoals de chaos-theorie duidelijk maakt dat een opvladderende vlinder in Japan duizenden kilometers verderop een orkaan kan veroorzaken omdat alles in de natuur onlosmakelijk met elkaar verbonden is, geldt eveneens dat geglobaliseerd neoliberalisme de belangrijkste oorzaak is van de 'groeiende bedreigingen.' Dit is ook de reden waarom de wet van oorzaak en gevolg door de gecorrumpeerde mainstream-opiniemakers zo vaak verzwegen wordt zodra de universele logica niet in hun ideologische wereldbeeld past. Feit is dat de gewelddadige strijd toeneemt om een greep te behouden op de almaar schaarser wordende grondstoffen en op het toenemend aantal concurrenten op de — voorheen door het westen gedomineerde — markten.
Binnen deze bredere, historische context dienen Hoflands beweringen te worden geïnterpreteerd. Na ruim vijf eeuwen westers expansionisme, waarbij volkeren werden uitgemoord, vele ontelbare miljoenen gekleurde medemensen tot slaaf werden gereduceerd om de accumulatie van kapitaal te verwezenlijken, en hele continenten als Lebensraum van de racistische blanke werden veroverd, proberen zowel Europa als de VS vandaag de dag de armen met een gekleurde huid buiten hun welvarende 'gated communities' te houden. De arme heeft geen recht op overleven, dat hebben alleen de rijken voor wie nooit grenzen bestaan. De 87-jarige Hofland kan moeiteloos binnen acht uur zijn hoogbejaarde benen 7.352 kilometer verder in Manhattan strekken, terwijl een politieke of economische vluchteling uit bijvoorbeeld Libië het gevaar loopt te verdrinken tijdens de slechts 290 kilometer lange overtocht naar het Italiaanse eilandje Lampedusa. En terwijl de opiniemaker uit de polder zijn intrek neemt in zijn favoriete Chelsea-Hotel op de 23-ste straat om zich daar een vrijbuitende kunstenaar te voelen en vervolgens in het nabijgelegen artistiekerige Greenwich Village elke ochtend twee uur lang de krant te lezen om te weten wat er in zijn wereld gebeurt, verdwijnt de naamloze en gezichtsloze arme die Europa weet te bereiken, doorgaans naar een arme buitenwijk of een tent in het gemarginaliseerde deel van het rijke Westen. Desondanks heeft de 'beste journalist van de twintigste eeuw' de 'hufterigheid' (een Hofland-woord) om zijn geschoolde lezers van De Groene mede te delen dat het 'nog altijd de vraag [blijft] hoe we het effectief moeten aanpakken,' daarbij doelend op 'het probleem van de bootvluchtelingen,' zoals dit zo onthullend door de gevestigde orde wordt gekwalificeerd. De hoogbejaarde P.C. Hooft-prijswinnaar wenst niet gestoord te worden door arme sloebers wanneer hij druk doende is de mainstream-pers te raadplegen om te weten wat er zich buiten op straat voltrekt.
De context waarin zijn praatjes zich afspelen, ontbreekt volledig in Hoflands columns, omdat dan onmiddellijk aan het licht zou treden dat zijn beweringen absurd en zelfs weerzinwekkend zijn. De meningen van de bourgeois zijn per definitie zowel beperkt als beschimmeld. Dit geldt niet alleen voor de opinies die expliciet worden uitgesproken, maar zeker ook voor de verborgen aannames. Zo begint Hofland met:
Een kwart eeuw geleden was de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie de grootste macht ter wereld. Vandaag is het een onderling ruziezoekend bondgenootschap dat tegen groeiende bedreigingen geen gemeenschappelijk beleid weet te formuleren, laat staan dat het de opdringende vijanden weet te verslaan.
Geplaatst in een bredere context stelt de stem van de gevestigde wanorde het volgende: 25 jaar geleden nog bezaten 'wij' blanken uit de christelijke cultuur 'de grootste macht ter wereld,' die onder leiding van Washington en Wall Street op elk continent 'onze' kapitalistische belangen met geweld konden afdwingen. Geen woord over de Amerikaanse genocidale politiek van Zuid-Oost Azië tot het Midden-Oosten, van Afrika tot Latijns Amerika, die ontelbare miljoenen burgerslachtoffers heeft veroorzaakt en nog steeds veroorzaakt. Maar dat verzwijgt Hofland, aangezien zijn propaganda verkondigt dat 'het Westen [vredestichtend]' is, de vermoorde burgers tellen niet mee, zij zijn vakkundig onzichtbaar gemaakt achter het begrip 'collateral damage.' Eveneens verzwijgt de opiniemaker angstvallig dat 'de grootste macht ter wereld' en de rest van de wereld tijdens de Koude Oorlog ternauwernood aan de totale vernietiging ontkwam. De toenmalige Amerikaanse minister van Defensie McNamara vertelt in zijn boek In Retrospect: The Tragedy and Lessons of Vietnam (1996) als in de bekroonde documentaire The Fog of War: Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara (2003) met betrekking tot een nucleair armageddon:
I want to say, and this is very important: at the end we lucked out. It was luck that prevented nuclear war. We came that close to nuclear war at the end. Rational individuals: Kennedy was rational; Khrushchev was rational; Castro was rational. Rational individuals came that close to total destruction of their societies. And that danger exists today.
Dat een direct betrokken autoriteit benadrukt dat slechts door pure mazzel een 'nucleaire oorlog [voorkwam]' is voor de betweterige opiniemaker Henk Hofland, die van zichzelf zegt: 'Ik weet hoe het zit,' niet meer dan een te verwaarlozen detail. Het toont aan wat voor malloot De Groene elke week aan het woord laat. McNamara's inzicht dat '[r]ational individuals came that close to total destruction of their societies. And that danger exists today,' is een treffend voorbeeld hoe diep C. Wright Mills' 'rationality without reason' is doorgedrongen in het wezen van 'de grootste macht ter wereld.' De NAVO-doctrine van de 'mutual assured destruction, de wederzijds verzekerde vernietiging,' is kenmerkend voor een cultuur die het rationele ver is ontstegen. Hofland en zijn zelfbenoemde 'politiek-literaire elite,' die het doen voorkomen alsof ze namens ieder zinnig mens spreken, zijn irrationele fanatici die propaganda maken voor een moorddadig en terroristisch systeem wanneer men tenminste de definitie hanteert uit het Amerikaanse LegerHandboek, waarbij terrorisme omschreven staat als 'het bewust geplande gebruik van geweld of dreiging van geweld om doelen te bereiken die politiek, religieus, of ideologisch van aard zijn.' Iemand die de vernietiging van de hele beschaving impliciet of expliciet verdedigt, is een mega-terrorist, en vandaar dat ik zonder te overdrijven kan stellen dat Hofland en zijn mainstream-collega's zich als super-terroristen gedragen. Dat dergelijke Schreibtisch-Mörder, die massamoord rechtvaardigen, elke dag weer in de media een platform krijgen om hun krankzinnige misdadigheid te verspreiden, illustreert hoe ziek 'onze' westerse cultuur is, en hoe groot het gebrek aan normen en waarden is. Het verlangen naar en zelfs verheerlijken van grootscheeps zinloos geweld zijn symptomen van een ernstige psychische stoornis. Gekoppeld aan de geconstateerde wraaklust in Hoflands werk kan de conclusie niet anders zijn dan dat De Groene Amsterdammer propaganda voor terrorisme verspreid. Al dan niet bewust, voeg ik hieraan toe, want
suppose people are neither aware of any cherished values nor experience any threat? That is the experience of indifference, which, if it seems to involve all their values, becomes apathy,
aldus C. Wright Mills in The Sociological Imagination (1959),
Suppose, finally, they are unaware of any cherished values, but still are very much aware of a threat? That is het experience of uneasiness, of anxiety, which, if it is total enough, becomes a deadly unspecified malaise.
Ours is a time of uneasiness and indifference — not yet formulated in such ways as to permit the work of reason and the play of sensibility. Instead of troubles — defined in germs of values and threats — there is often the misery of vague uneasiness; instead of explicit issues there is often merely the beat feeling that all is somehow not right. Neither the values threatened nor whatever threatens them has been stated; in short, they have not been carried to the point of decision.
'Since the United States was founded in 1776, she has been at war during 214 out of her 235 calendar years of existence. In other words, there were only 21 calendar years in which the U.S. did not wage any wars.'
Mills beschreef de situatie van meer dan een halve eeuw geleden. Inmiddels weten 'we' maar al te goed wat het voortbestaan van de mensheid bedreigt. Het is niet langer meer een 'vague uneasiness,' over een systeem dat de mens van zijn omgeving en zichzelf vervreemd, maar het concrete besef dat 'we' gevangen zitten in een totalitair neoliberalisme, zonder een mogelijkheid eraan te ontsnappen. In de woorden van de Paul Craig Roberts, de Amerikaans voormalig staatssecretaris Financiën en 'associate editor of the Wall Street Journal':
The Western model of 'democratic capitalism' turns out to be neither democratic nor capitalist, but a form of fascism ruled by an oligarchy. The United States is where regime change is most badly needed.
Deze opvatting is onder gezaghebbende Angelsaksische intellectuelen absoluut geen uitzondering, maar wordt gedeeld door kritische journalisten en wetenschappers als Chris Hedges, voor zijn werk onder andere onderscheiden met de prestigieuze Pulitzer Prijs. Hij werkte lange tijd als correspondent in verschillende delen van de wereld, 15 jaar lang voor de New York Times, waarvan hij bureauchef was voor het Midden-Oosten. Hedges berichtte uit meer dan 50 landen, was hoogleraar Journalistiek aan de Princeton Universiteit, en is verbonden aan het onafhankelijke Nation Institute dat het oudste weekblad in de Verenigde Staten publiceert. Over de vooraanstaande Amerikaanse emeritus hoogleraar Sheldon Wolin schreef hij:
The political philosopher Sheldon Wolin uses the term ‘inverted totalitarianism’ in his book ‘Democracy Incorporated’ to describe our political system. It is a term that would make sense to Huxley. In inverted totalitarianism, the sophisticated technologies of corporate control, intimidation and mass manipulation, which far surpass those employed by previous totalitarian states, are effectively masked by the glitter, noise and abundance of a consumer society. Political participation and civil liberties are gradually surrendered. The corporation state, hiding behind the smokescreen of the public relations industry, the entertainment industry and the tawdry materialism of a consumer society, devours us from the inside out. It owes no allegiance to us or the nation. It feasts upon our carcass.
The corporate state does not find its expression in a demagogue or charismatic leader. It is defined by the anonymity and facelessness of the corporation. Corporations, who hire attractive spokespeople like Barack Obama, control the uses of science, technology, education and mass communication. They control the messages in movies and television. And, as in ‘Brave New World,’ they use these tools of communication to bolster tyranny. Our systems of mass communication, as Wolin writes, ‘block out, eliminate whatever might introduce qualification, ambiguity, or dialogue, anything that might weaken or complicate the holistic force of their creation, to its total impression.’
The result is a monochromatic system of information. Celebrity courtiers, masquerading as journalists, experts and specialists, identify our problems and patiently explain the parameters. All those who argue outside the imposed parameters are dismissed as irrelevant cranks, extremists or members of a radical left. Prescient social critics, from Ralph Nader to Noam Chomsky, are banished. Acceptable opinions have a range of A to B. The culture, under the tutelage of these corporate courtiers, becomes, as Huxley noted, a world of cheerful conformity, as well as an endless and finally fatal optimism. We busy ourselves buying products that promise to change our lives, make us more beautiful, confident or successful as we are steadily stripped of rights, money and influence. All messages we receive through these systems of communication, whether on the nightly news or talk shows like ‘Oprah,’ promise a brighter, happier tomorrow. And this, as Wolin points out, is ‘the same ideology that invites corporate executives to exaggerate profits and conceal losses, but always with a sunny face.’ We have been entranced, as Wolin writes, by ‘continuous technological advances’ that ‘encourage elaborate fantasies of individual prowess, eternal youthfulness, beauty through surgery, actions measured in nanoseconds: a dream-laden culture of ever-expanding control and possibility, whose denizens are prone to fantasies because the vast majority have imagination but little scientific knowledge.’
Over het Wolin's moderne totalitarisme meldt Wikipedia het volgende:
Inverted totalitarianism is a term coined by political philosopher Sheldon Wolin to describe the emerging form of government of the United States. Wolin believes that the United States is increasingly turning into an illiberal democracy, and he uses the term 'inverted totalitarianism' to illustrate the similarities and differences between the United States governmental system and totalitarian regimes such as Nazi Germany and the Stalinist Soviet Union.
Wolin believes that the United States (which he refers to using the proper noun ‘Superpower,’ to emphasize the current position of the United States as the only superpower) has been increasingly taking on totalitarian tendencies as a result of the transformations that it underwent during the military mobilization required to fight the Axis powers, and during the subsequent campaign to contain the Soviet Union during the Cold War:
'While the versions of totalitarianism represented by Nazism and Fascism consolidated power by suppressing liberal political practices that had sunk only shallow cultural roots, Superpower represents a drive towards totality that draws from the setting where liberalism and democracy have been established for more than two centuries. It is Nazism turned upside-down, ‘inverted totalitarianism.’ While it is a system that aspires to totality, it is driven by an ideology of the cost-effective rather than of a "master race" (Herrenvolk), by the material rather than the "ideal."'
According to Wolin, there are three main ways in which inverted totalitarianism is the inverted form of classical totalitarianism.
Whereas in Nazi Germany the state dominated economic actors, in inverted totalitarianism, corporations through political contributions and lobbying, dominate the United States, with the government acting as the servant of large corporations. This is considered ‘normal’ rather than corrupt.
While the Nazi regime aimed at the constant political mobilization of the population, with its Nuremberg rallies, Hitler Youth, and so on, inverted totalitarianism aims for the mass of the population to be in a persistent state of political apathy. The only type of political activity expected or desired from the citizenry is voting. Low electoral turnouts are favorably received as an indication that the bulk of the population has given up hope that the government will ever help them.
While the Nazis openly mocked democracy, the United States maintains the conceit that it is the model of democracy for the whole world. Wolin writes:
'Inverted totalitarianism reverses things. It is all politics all of the time but a politics largely untempered by the political. Party squabbles are occasionally on public display, and there is a frantic and continuous politics among factions of the party, interest groups, competing corporate powers, and rival media concerns. And there is, of course, the culminating moment of national elections when the attention of the nation is required to make a choice of personalities rather than a choice between alternatives. What is absent is the political, the commitment to finding where the common good lies amidst the welter of well-financed, highly organized, single-minded interests rabidly seeking governmental favors and overwhelming the practices of representative government and public administration by a sea of cash.'
Managed democracy
Wolin believes that the democracy of the United States is sanitized of political participation and refers to it as managed democracy. He defines managed democracy as ‘a political form in which governments are legitimated by elections that they have learned to control.’ Under managed democracy, the electorate is prevented from having a significant impact on policies adopted by the state through the continuous employment of public relations techniques.
Wolin believes that the United States resembles Nazi Germany in one major way without an inversion: the essential role that propaganda plays in the system. According to Wolin, whereas the production of propaganda was crudely centralized in Nazi Germany, in the United States it is left to highly concentrated media corporations, thus maintaining the illusion of a ‘free press.’ Dissent is allowed, although the corporate media serves as a filter, allowing most people, with limited time available to keep themselves apprised of current events, only to hear points of view which the corporate media deems to be ‘serious.’
According to Wolin, the United States has two main totalizing dynamics:
'The first, directed outward, finds its expression in the Global War on Terror and in the Bush Doctrine that the United States has the right to launch preemptive wars. This amounts to the United States seeing as illegitimate the attempt by any state to resist its domination.
The second dynamic, directed inward, involves the subjection of the mass of the population to economic "rationalization," with continual "downsizing" and "outsourcing" of jobs abroad and dismantling of what remains of the welfare state created by U.S. Presidents Franklin D. Roosevelt's New Deal and Lyndon B. Johnson's Great Society. Thus, neoliberalism is an integral component of inverted totalitarianism. The state of insecurity in which this places the public serves the useful function of making people feel helpless, thus making it less likely that they will become politically active, and thus helping to maintain the first dynamic.'
De gerenommeerde Amerikaanse geleerde Chalmers Johnson, schreef in een recensie van Wolin's studie Democracy Incorporated (2008) dat
the book is a 'devastating critique' of the contemporary government of the United States — including the way it has changed in recent years and the actions that 'must' be undertaken 'if it is not to disappear into history along with its classic totalitarian predecessors: Fascist Italy, Nazi Germany and Bolshevik Russia.' In Johnson's view, Wolin’s is one of the best analyses of why presidential elections are unlikely to be effective in mitigating the detrimental effects of inverted totalitarianism. Johnson writes that Wolin’s work is 'fully accessible' and that understanding Wolin's argument 'does not depend on possessing any specialized knowledge.' Johnson believes Wolin's analysis is more of an explanation of the problems of the United States than a description of how to solve these problems, 'particularly since Wolin believes that the U.S. political system is corrupt' and heavily influenced by financial contributions primarily from wealthy and corporate donors, but that nonetheless Wolin’s analysis is still one of the best discourses on where the U.S. went wrong.'
Kevin Zeese and Margaret Flowers expressed the view that:
'We are living in a time of Inverted Totalitarianism, in which the tools used to maintain the status quo are much more subtle and technologically advanced... These include propaganda and major media outlets that hide the real news about conditions at home and our activities around the world behind distractions... Another tool is to create insecurity in the population so that people are unwilling to speak out and take risks for fear of losing their jobs... Changes in college education also silence dissent... Adjunct professors... are less willing to teach topics that are viewed as controversial. This, combined with massive student debt, are tools to silence the student population, once the center of transformative action.'
Ik ben wat uitgebreider ingegaan op de opvattingen onder Amerikaanse intellectuelen over het fenomeen 'totalitarisme' omdat het zover afstaat van de kleinburgerlijke opvattingen onder Henk Hoflands 'politiek-literaire elite' in de polder, die weinig tot geen kennis bezitten van de recente publicaties en discussies in bredere kringen van de Angelsaksische intelligentsia. In Nederland kan een bestseller-auteur als Geert Mak zonder enige ophef te veroorzaken met grote stelligheid beweren dat de VS na Guatemala, Vietnam, Chili, en ontelbaar andere grootscheepse schendingen van het internationaal recht 'decennialang als ordebewaker en politie agent [fungeerde],’ terwijl zijn collega-opiniemaker Henk Hofland na Irak, Afghanistan, en Libië het neo-koloniale Westen onweersproken kan typeren als 'vredestichtend.' Als deze beweringen ook maar één ding bewijzen dan is het wel dat 'we' inderdaad in een totalitair systeem gevangen zitten wanneer mainstream-opiniemakers kritiekloos kunnen beweren dat 'Oorlog vrede is, Vrijheid slavernij,' en 'Onwetendheid kracht.' Chris Hedges:
The two greatest visions of a future dystopia were George Orwell’s '1984' and Aldous Huxley’s 'Brave New World.' The debate, between those who watched our descent towards corporate totalitarianism, was who was right. Would we be, as Orwell wrote, dominated by a repressive surveillance and security state that used crude and violent forms of control? Or would we be, as Huxley envisioned, entranced by entertainment and spectacle, captivated by technology and seduced by profligate consumption to embrace our own oppression? It turns out Orwell and Huxley were both right. Huxley saw the first stage of our enslavement. Orwell saw the second.
Vanuit deze bredere context ga ik volgende keer in op Hoflands onthullende stelling dat:
Een kwart eeuw geleden de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie de grootste macht ter wereld [was]. Vandaag is het een onderling ruziezoekend bondgenootschap dat tegen groeiende bedreigingen geen gemeenschappelijk beleid weet te formuleren, laat staan dat het de opdringende vijanden weet te verslaan.
Volgens de domineeszoon Geert Mak, die zelf ook graag vanaf de kansel predikt, 'fungeerde' de VS in Vietnam als 'ordebewaker.' Mak's fascistische 'orde' leidde ondermeer tot het volgende:
Secret bombings again were used. So were terror weapons. Including napalm, white phosphorous and cluster bombs.
Millions of unexploded bomblets remained. Buried in fields, roads, forests, villages and rivers. Around one-third of Laos's 6.5 million people were killed, injured or displaced. Southeast Asia's wars were devastating. Killing three to four million. Causing mass destruction. Incalculable human suffering to this day.
On August 10, 1961, America began spraying Agent Orange in Vietnam, Cambodia and Laos. Operation Ranch Hand waged herbicidal warfare for 10 years. Around 20,000 sorties were flown. Other spraying was done from boats, trucks, or soldiers mounted with backpacks. Over five million acres were contaminated. About 20% of South Vietnam was sprayed at least once.
Millions of gallons of dioxin-containing defoliant were used across vast areas. Concentrations were 50 times greater than for other defoliation purposes.
Horrific consequences followed. Dioxin is one of nature's most deadly substances. It's both natural and man-made. It's a potent carcinogenic human immune system suppressant. Minute amounts cause serious health problems and death. Agent Orange kills! It accumulates in adipose tissue and the liver. It alters living cell genetic structures. Exposure results in congenital disorders and birth defects. It causes cancer, type two diabetes, and numerous other diseases.
In 2009, the US Institute of Medicine reported evidence linking Agent Orange to soft-tissue sarcoma, non-Hodgkin’s lymphoma, chronic lymphocytic leukemia (including hairy-cell leukemia), Hodgkin’s disease, and chloracne. It's associated with prostate cancer, multiple myeloma, amyloidosis (abnormal protein deposits), Parkinson’s disease, porphyria cutanea tarda (a blood and skin disorder), ischemic heart disease, hypertension, type 2 diabetes, peripheral neuropathy, cancer of the larynx, lung, bronchea and trachea, as well as spina bifida in offspring of exposed parents. Vietnam's Red Cross links it to liver cancer; lipid metabolism disorder; reproductive abnormalities; development disabilities; paralysis; and congenital deformities like cleft lip, cleft palate, club foot, hydrocephalus, neural tube defects, fused digits, and muscle malformations.
Dioxin remains toxic for decades. It's not water soluble. Nor easily degradable. It contaminates soil, foliage, air and water. It can be inhaled, absorbed through skin, or gain bodily entry through eyes, ears, or other cavity passages. It enters the food chain. Crops, plants, animals, and sea life are poisoned. Its effects killed millions of Southeast Asians. Many others were disabled and/or suffer from chronic illnesses. Future generations are affected like earlier ones.
Around three million US servicemen and women were harmed. So were many American civilians. Many died. Living victims suffer from diseases, birth defects, and other ill effects.
Agent Orange use was always controversial. Studies confirmed its enormous harm. Ecocide and genocide best describe it. Human studies provided damning evidence. In the early 1970s, Vietnam veterans reported skin rashes, cancer, psychological symptoms, birth defects, and other health problems. Victims perish to this day.
1 opmerking:
Nato oefening van het elitekorps met de wereld aan haar voeten viert de afsluiting van een geslaagd event met een oproep voor vrijgevendheid. Kan het perverser?
Een reactie posten