Onder kop Het Verval van de Navo' begint de nestor van de polderpers Henk Hofland zijn column in De Groene Amsterdammer van 14 mei 2015 met de bewering:
Een kwart eeuw geleden was de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie de grootste macht ter wereld. Vandaag is het een onderling ruziezoekend bondgenootschap dat tegen groeiende bedreigingen geen gemeenschappelijk beleid weet te formuleren, laat staan dat het de opdringende vijanden weet te verslaan.
Terwijl deze ontwikkeling al jaren in toenemende mate aan de gang is verliezen de politici en de militaire leiders de steun van het volk. Hoe is die deerniswekkende afgang tot stand gekomen, wie dragen daarvoor de verantwoordelijkheid?
En hij eindigt met de bewering dat aangezien '[d]e Navo niet [is] opgewassen tegen de nieuwe vijand het terrorisme,' er 'meer bevoegdheden aan de geheime diensten [worden] toegekend,' waardoor '[h]un macht door de digitale revolutie op een ongekende manier [is] vergroot. Ze overschrijden de grenzen van hun bevoegdheden. Dat lekt uit en zo ontstaan de schandalen die het bondgenootschap verder aantasten. Dat is nu de vicieuze cirkel van het verval.'
Ook in zijn slotconclusie schuilt een paradox, want als na een 'democratisch' tot stand gekomen besluit 'meer bevoegdheden aan de geheime diensten [worden] toegekend,' dan kan men niet tegelijkertijd staande houden dat die staatsapparaten 'de grenzen van hun bevoegdheden [overschrijden].' Wat Hofland kennelijk zonder het te beseffen impliceert is dat het Westen juist niet 'democratisch' is, waardoor 'geheime diensten' net als in totalitaire staten vrij spel hebben. Maar zodra hij deze logische conclusie expliciet trekt, zal hij zijn status en inkomen ernstig schaden. Dat zou funest zijn voor de ijdele 87-jarige die van geen ophouden weet en mede verantwoordelijk is voor het feit dat het nageslacht met een economisch, politiek, cultureel en moreel failliet systeem opgezadeld wordt. En omdat de hoogbejaarde weigert verantwoording af te leggen voor het door hem een werkzaam leven lang gesteunde geglobaliseerde onrecht, probeert hij telkens weer de 'democratische' schijn op te houden door een valse voorstelling van zaken te geven. De redactie van De Groene Amsterdammer geeft hem daarvoor maar al te graag een platform, en de rest van zijn 'politiek-literaire elite' in de polder gelooft de opiniemaker op zijn woord. Het provincialisme bepaalt in Nederland het bewustzijn onder zowel het volk als zijn intellectuele 'elite.' Zodra men evenwel over de nationale grenzen heen kijkt, blijkt al snel dat de wereld volstrekt anders is dan het ideologische beeld ervan. Hofland mag dan wel stellen dat de huidige NAVO uitsluitend is opgezet om 'ons' te beschermen tegen 'de nieuwe vijand het terrorisme,' dus ook toen die na de val van de Sovjet Unie in 1991 nog niet bestond in zijn huidige vorm en omvang, maar die nonsens is eigen aan een gezagsgetrouwe spreekbuis van de gevestigde orde in een klein land. Daarentegen wees een deskundige die vanuit directe ervaring sprak, de voormalige plaatsvervangend secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Denis J. Halliday op het volgende:
under the constant pressure of corporate arms dealer, funding for presidential elections and pathetically beribboned generals NATO has strayed beyond the scope of the original post-World War II alliance into threatening sovereign states…
The danger to global equilibrium is a growing NATO being expanded further by American and British ambitions into a monster military force of world proportions, way beyond any Atlantic or European alliance. NATO expansion, intrusive military hardware, such as cyber technology/interference and the murderous capacity of drones is threatening North/South peace. The creeping slime of NATO expansion into Asia, the attempt to surround Russia, China and others can only end badly for billions of human beings involved… the interference in the ASEAN countries (organisatie van tien landen in Zuidoost-Azië. svh) by US arms dealers and naval forces, the menacing presence of US aircraft carriers in the Indian Ocean, the South China Sea and the Strait of Malacca should remind historians of just why the Japanese considered it necessary to attack Pearl Harbor ton end the US naval strangle hold imposed upon them.
Surely we do not want another global conflagration, started in the Middle nEast over US protection of energy sources, the poison of Israeli occupation in violation of international law, or internal change within Arab states. The change that is needed is an end to the comfortable US/EU relationships with absolute monarchs, dictatorships and military regimes blindly financed by Washington. The human rights and wellbeing of the people of this extraordinary and ancient region of the world appear to have no value in the military-conditioned minds of Western democracies, the very states that provide the backbone of much of NATO's interference and deadly use of force.
The issues for us all, and in particular our young people willing to organize is how to stop NATO's growth into a global power, thereby endangering real human security that does not come from the barrels of many guns, or the use of depleted uranium, or the employment of killer drones and nuclear weapons. Instead, we need a massive reduction in financial resources wasted on military capacity so much monies can be focused on the elimination of the crushing poverty and hunger whereby over two billion persons live with an unacceptable low quality of life. Ending the violence against the environment, the good health of which we humans all depend needs focus and resources. We must all learn to accept that real people do not want war, they want love, justice, education and opportunity for better lives now and for their children in the future.
De Libische manier
De opstand, burgeroorlog, catastrofe in Syrië is het tweede jaar ingegaan, met op de televisie nog altijd dezelfde beelden van stadswijken die als fonteinen de lucht in gaan, de demonstraties en gevechten, de lijken en dan altijd weer de zelfverzekerde, onberispelijk geklede, glimlachende president Assad.
De visie van Halliday staat lijnrecht tegenover die van Hofland. De voormalige plaatsvervangend secretaris-generaal van de Verenigde Naties streeft naar een ingrijpende verandering om het onrecht te bestrijden, terwijl de ambitie van 'onze' mainstream-opiniemaker simpelweg gericht is op het met massaal geweld in stand houden van de status quo van het onrecht. In een poging zijn wens zoveel mogelijk te verhullen is Hofland gedwongen zich mentaal in allerlei bochten te wringen, moet hij zichzelf permanent tegenspreken, en ronduit liegen. Was Hofland in De Groene Amsterdammer van 4 april 2012 nog enthousiast over wat hij '[d]e Libische manier,' betitelde, waaraan '[o]nze luchtmacht ook nog [heeft] meegedaan,' en dat 'redelijk goed [is] afgelopen. Libië zien we niet meer op de televisie,' in De Groene van 14 mei 2015 komt hij tot de ontdekking dat door het NAVO-geweld Libië 'in een chaos [is] veranderd. Hetzelfde geldt voor Syrië,' het land waar, volgens zijn visie van drie jaar geleden, de 'Libische manier' van grootscheepse NAVO-bombardementen een uitkomt zou zijn geweest. Dat eveneens Afghanistan, Irak, en Oekraïne door de westerse interventies in 'chaos' zijn 'veranderd,' toont aan dat de westerse buitenlandse politiek wel goed is voor het westers militair-industrieel complex, maar niet voor de veiligheid in de wereld, het geclaimde politieke doel. Dit kan Hofland evenwel niet accepteren omdat de man een reactionaire warhoofd is. Dit blijkt voorts uit het volgende: in zijn NRC-column van 1 december 2010, naar aanleiding van de onthullingen van Julien Assange's WikiLeaks, waarschuwde Hoflandonder de kop 'De risico’s van de openbaarheid' voor het volgende:
het grote publiek is minder dan ooit geneigd om de gezagsdragers op hun woord te geloven. De nieuwe, geëmancipeerde internetgebruiker is ervan overtuigd dat hij, ongeacht zijn kennis van zaken, in staat is om zijn eigen conclusies te trekken. En dan komt WikiLeaks met een overstelpende hoeveelheid onthullingen en daarna nog zo’n stortvloed. Valt zo’n chaos van feiten nog te beoordelen, kan er een steekhoudend oordeel over de verantwoordelijken worden uitgesproken? Bestuurders voelen zich in het nauw gedreven, aan de ene kant doordat het onvermijdelijke internet ook een middel tot voorbarige openbaarheid kan zijn, aan de andere kant doordat ze daarmee worden uitgeleverd aan het onmiddellijke oordeel van de dan plotseling goedgelovige massa. De verborgen zwakte van internet is dat het oorzaak kan zijn van een laaiende volkswoede.
Was er volgens Hofland in 2010 nog sprake vande 'verborgen zwakte van internet,' waardoor '[b]estuurders zich in het nauw [voelen] gedreven' door 'voorbarige openbaarheid' die 'democratische' autoriteiten uitlevert 'aan het onmiddellijke oordeel' van de 'dan plotseling goedgelovige massa,' inDe Groene van 14 mei 2015 komt de opiniemaker weer met een geheel ander verhaal door te stellen dat '[s]inds 9/11 vooral de Amerikaanse diensten in toenemende mate [zijn] ontspoord,' en dat de 'eerste keer' dat dit 'duidelijk' werd 'in 2006' was,
nadat Julien Assange zijn WikiLeaks had opgericht. In 2013 kwamen de eerste onthullingen van Edward Snowden. Daaruit blijkt dat de Amerikaanse geheime diensten, in het bijzonder de NSA, enorme hoeveelheden data verzamelen, bij de vijand én bij de bondgenoten. Dat maakt in de geheime parktijken geen verschil meer. Onlangs is gebleken dat de telefoon van bondskanselier Merkel werd afgeluisterd. Vrienden bespioneren elkaar niet, zei ze. Toen bleek dat de Duitse geheime dienst met de collega's samenwerkte. Als Assange en Snowden in Amerika verschijnen worden ze gearresteerd en berecht; elders, ook in Navo-landen, worden ze als helden beschouwd.
Aldus H.J.A. Hofland in zijn uiteenzetting over 'Het verval van de Navo.' Gezien zijn eerdere waarschuwing moet de lezer ervan uitgaan dat het werk van 'Assange en Snowden' voorbeelden zijn van 'voorbarige openbaarheid,' waardoor '[b]estuurders zich in het nauw gedreven [voelen]'door 'voorbarige openbaarheid,' die heeft geleid tot 'een laaiende volkswoede,' onder 'de plotseling goedgelovige massa,' en dat 'wij' als fatsoenlijke burgers '[d]e risico’s van de openbaarheid' serieus moeten gaan nemen, want 'internet,' met zijn 'verborgen zwakte' isimmers één van de oorzaken van '[h]et verval van de NAVO,' waardoor het 'bondgenootschap' anno 2015 'tegen groeiende bedreigingen geen gemeenschappelijk beleid weet te formuleren, laat staan dat het de opdringende vijanden weet te verslaan.' De fans van Hofland weten inmiddels dat in de ogen van de meester-journalist 'internet het machtsgevoel van de ontevredenen [heeft] vergroot. Nu kunnen ze de wereld in hun wrok laten delen. Deze bloggers zijn de permanent wrokkenden in digitale gedaante,' aldus Hofland in zijn NRC-column van 10 maart 2010 onder de kop 'Helemaal gek maken.' Zijnwrok tegen 'bloggers' en anderen die via internet de smeerlapperij van 'onze' autoriteiten onthullen en becommentariëren is eenvoudig verklaarbaar: internet heeft Hoflands geloofwaardigheid en zijn monopolie op de waarheidsvinding definitief vernietigd nu is aangetoond dat hij niets anders is dan een opportunistische praatjesmaker. Desondanks beschouwt zijn publiek hem nog steeds als een betrouwbare bron. En juist daarin schuilt het gevaar van de propagandist. In De Groene Amsterdammer van 11 februari 2015 beweerde Hofland met betrekking tot de Oekraïense burgeroorlog:
President Poetin wil geen compromis, zoals de praktijk van deze oorlog aantoont. Economische tegenmaatregelen van het Westen hebben tot vermindering van de Russische levensstandaard en een grote daling van de roebel geleid, maar ze hebben geen effect gehad op de oorlogspolitiek van Moskou.
Het is dus noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt.
Terwijl de NAVO almaar Oostwaarts oprukt, en het kennelijk in 'verval' geraakte militaire bondgenootschap elf keer meer spendeert aan bewapening dan de Russische federatie, spreekt Hofland van 'de Russische expansie.' In ouderwets Koude Oorlogsjargontracht de 'beste journalist van de twintigste eeuw' door het zaaien van paniek bij te dragen tot een eensgezinde houding onder het publiek, waarbij de gelederen zijn gesloten zodra het sein wordt gegeven eensgezind tegen de grote 'vijand' op te kunnen rukken. Volgens de Hoflanden van de mainstream moet er een regime-change mogelijk worden gemaakt, waarbij 'president Poetin,' net als Saddam en Gadaffi, uit de weg wordt geruimd.Er dient een einde te worden gemaakt aanPoetin's daden, die volgens Hoflands 'ideale kandidaat' voor het Amerikaanse presidentschap -- 'Hillary' Clinton -- vergelijkbaar zijn met die van de nazi-leider Adolf Hitler. Dit soort zinloze en levensgevaarlijke retoriek leidt natuurlijk uiteindelijk tot de Derde en laatste Wereldoorlog. Dat is nu ook in Washington doorgedrongen, want na de opruiende westerse perscampagne, berichtte op zaterdag 16 mei de International New York Times op de voorpagina onder de kop 'Kerry visit seen as nod to Putin's resilience (veerkracht. svh)':
For Russia, victory came three days after Victory Day, in the form of Secretary of State John Kerry’s visit this past week to the Black Sea resort city of Sochi. It was widely interpreted here as a signal of surrender by the Americans — an offer of an olive branch from President Obama, and an acknowledgment that Russia and its leader are simply too important to ignore.
Since the seizure of Crimea more than a year ago, President Obama has worked aggressively to isolate Russia and its leader, Vladimir V. Putin, portraying him as a lawless bully atop an economically failing, increasingly irrelevant petro-state.
Mr. Obama led the charge by the West to punish Mr. Putin for his intervention in Ukraine, booting Russia from the Group of 8 economic powers, imposing harsh sanctions on some of Mr. Putin’s closest confidantes and delivering financial and military assistance to the new Ukrainian government.
In recent months, however, Russia has not only weathered those attacks and levied painful counter-sanctions on America’s European allies, but has also proven stubbornly important on the world stage. That has been true especially in regard to Syria, where its proposal to confiscate chemical weapons has kept President Bashar al-Assad, a Kremlin ally, in power, and in the negotiations that secured a tentative deal on Iran’s nuclear program.
Mr. Putin, who over 15 years as Russia’s paramount leader has consistently confounded his adversaries, be they foreign or domestic, once again seems to be emerging on top — if not as an outright winner in his most recent confrontation with the West, then certainly as a national hero, unbowed, firmly in control, and having surrendered nothing, especially not Crimea, his most coveted prize.
Kortom, de hetze van pers en politici tegen de Russische Federatie en de langdurige propaganda voor het Atlantisch bondgenootschap zijn mislukt. Er zit er niets anders op voor de hoogbejaarde Hofland dan te wachten tot de gewelddadige strijd tussen de nucleaire machtsblokken begint, en hij zijn finest hour zal kunnen beleven. Tenzij hij de pech heeft het tijdige voor het eeuwige te verwisselen, maar zo is nu eenmaal het leven. In elk geval zal niemand hem postuum ervan kunnen beschuldigen dat hij niet zijn uiterste best heeft gedaan om Rusland te stigmatiseren en te criminaliseren als het grote Kwaad in de wereld. Zo wist binnen twee weken na het neerstorten van de MH 17 Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 30 juli 2014, zonder enig hard bewijs, met 100 procent zekerheid te berichten wie precies de daders waren geweest. Onder de kop 'Poetins escalatie' beweerde hij met grote stelligheid:
[h]et neerschieten van het Maleisische verkeersvliegtuig door Oekraïense separatisten blijkt nu de oorzaak te zijn van een internationale escalatie die zich in steeds hoger tempo ontwikkelt,
om aansluitend met nauwelijks ingehouden enthousiasme te constateren dat:
[d]egenen die Poetin als de hoofdschuldige zien en scherpere maatregelen eisen, worden snel talrijker. De voorstanders van een diplomatieke oplossing verliezen terrein.
Het neoliberale tijdschrift The Economist met anti-Poetin-propaganda.
Het zijn dit soort misdadige dwazen die in het 'communicatietijdperk' de sfeer rijp maken voor een alles vernietigende oorlog. Marshall McLuhan constateerde terecht dat 'All media exist to invest our lives with artificial perceptions and arbitrary values.' Zonder die 'arbitraire waarden' en 'artificiële percepties' had Hofland geen aanzien kunnen verwerven, en had hij als een 'nobody' door het leven gemoeten. Nu kan hij zich voordoen als een gezaghebbende bron, niemand leest zijn vroegere columns nog, anders had hij wel weerwoord van zijn publiek gekregen. Zijn hetze naar aanleiding van Oekraïne is kort maar krachtig: weerzinwekkend. Om dit duidelijk te maken citeer ik uit het 297 pagina's tellende boek Frontline Ukraine. Crisis In The Borderlands (2015) van de Britse hoogleraar Russische en Europese Politiek, Richard Sakwa, die 'published extensively on Soviet, Russian and post-communist affairs, and has written and edited several books and articles on the subject.' Sakwa is geen mainstream-opiniemaker die zijn meningen zonder bronvermelding overschrijft uit de Amerikaanse massamedia, integendeel zelfs,
In het hoofdstuk The New Suicide of Europe stelt deze geleerde het volgende vast:
On hearing of the outbreak of World War I, Pope Benedict XV declared that it represented 'the suicide of Europe.' One hundred years later we can talk of a 'new suicide,' as the idealism associated with a whole era of European integration had been revealed as nugatory (nietszeggend. svh) and an illusion. At the heart of the EU is a peace project, and it delivered on this promise in Western Europe before 1989. However, when faced with a no less demanding challenge inn the post-Communist era — to heal the Cold War divisions and to build the foundations for a united continent — the EU has spectacularly failed. Instead of a vision embracing the whole continent, it has become little more than the civilian wing of the Atl;antic security alliance. Even its increasingly limited commitment to social and cross-national solidarity is jeopardized by the putative Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP). Atlanticism is becoming increasingly ramified, while Russia is increasingly left out in the cold.
Een treffend voorbeeld van een volstrekt visieloos beeld van de Europese Unie gaf de andere bekende propagandist van de gevestigde wanorde, de journalist Geert Mak, die zijn bestseller In Europa uit 2004 eindigde met de absurde conclusie dat 'Europa als vredesproces een eclatant succes [was]. Europa als economische eenheid is ook een eind op weg,' zonder in de verste verte te beseffen dat voor zijn ogen het hele 'Europese project' zowel economisch als politiek aan het ineen storten was. Gezien de lovende reacties van zowel de autoriteiten als zijn collega's in de mainstream-pers was hij niet de enige autist. En ook in de Oekraïense zaak wist hij, net als de rest van de 'politiek-literaire' polder 'elite' volstrekt niet wat er onder zijn neus gebeurde. Zijn ideologische bril heeft hem immuun gemaakt voor de werkelijkheid. Zo verklaarde Mak met grote stelligheid op de Nederlandse televisie dat het 'landjepik' van 'meneer Poetin' de NAVO-landen van 'Geen Jorwert zonder Brussel' vandaag de dag '[dwingt] om meer aan defensie uit te geven.' Hij kakelt bijna letterlijk de consensus propaganda na en wordt daarvoor beloond met prestigieuze prijzen van het establishment. Daarom opnieuw de met feiten onderbouwde analyse van professor Richard Sakwa:
Ukraine exposed the crisis in the EU's development. As an institution, it struggled to make itself relevant in devising policies that could provide solutions to fundamental international problems. The drift towards a merger with the Atlantic security system left it bereft of autonomy and policy instruments when it really mattered — maintaining peace on the European continent. As Lukyanov (hoofdredacteur van het tijdschrift Russia in Global Affairs, voorzitter van het 'Presidium of the Council on Foreign and Defense Policy.' svh) puts it, the EU was preoccupied with its own survival and
'internal disagreements caused by the conflict over Russia constitute no less of a risk than the losses Europe will suffer as a result of downgrading its ties with Moscow. The question of which risk is more dangerous will be answered by the EU in due course.'
It is easy to argue that the EU as an institution was marginalized as the crisis developed, and this was indeed the case, but its performance wass even worse: igt failed to restrain the war party in Washington or to articulate a strategy that was more nuanced and in keeping with its proclaimed normative values. The EU proved desperately inept as a conflict regulator.
Geert Mak en Henk Hofland en de rest van de Nederlandse mainstream-opiniemakers en politici lieten zich al dan niet bewust gewillig op sleeptouw nemen door de neoconservatieve vleugel van de Obama-regering, onder wie Victoria Nuland, de Amerikaanse neoconservatieve staatssecretaris van Buitenlandse Zaken, die in een, door de Russen onderschept, telefoongesprek verklaarde 'Fuck the European Union,' omdat alleen deneoconservatieven en niet de EU moesten bepalen wie aan de nieuwe Oekraïense regering mocht deelnemen. Iedere serieuze waarnemer wist inmiddels hoe de kaarten waren geschud, behalve dan de Nederlandse 'politiek-literaire elite.' Eerder al schreef ik dat
mevrouw Nuland door president Obama was benoemd tot 'Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs at the United States Department of State,' en degene is die achter de schermen de 'regime change' in Oekraïne regisseerde. Belangrijk te weten is dat Nuland 'is married to historianRobert Kagan,' en tot de kongsi behoort van Amerikaanse neoconservatieven die de ideologen waren achter de illegale Amerikaanse inval in Irak. Haar echtgenoot is één van de oprichters geweest van de beruchte PNAC dat de 'blauwdruk voor het behoud van de Amerikaanse wereldwijde superioriteit,' samenstelde om nu de Sovjet-Unie was ineen gestort 'de opkomst van een grote machtsrivaal uit te sluiten, en om de internationale veiligheidsorde te laten sporen met Amerikaanse principes en belangen.' Juist daarom was de regering Obama, met voorop mevrouw Nuland, druk doende een nieuwe Koude Oorlog aan te wakkeren door ondermeer miljarden dollars te verstrekken aan de oppositie die tenslotte met veel geweld de democratisch gekozen president van Oekraïne heeft verjaagd. De neoconservatieve vleugel die verantwoordelijk was voor de illegale inval in Irak, probeert nu het Europa van de NAVO mee te slepen in een oorlog tegen Rusland. En dit streven wordt door opiniemakers als bijvoorbeeld Geert Mak, Henk Hofland en Hubert Smeets enthousiast gesteund. Ook zij zijn onmisbare schakeltjes die tezamen fungeren als de 'alarmklok van een ideologische kruistocht,' zoals de Amerikaanse journalist Walter Lippmann na de de Tweede Wereldoorlog de paniekzaaierij over Rusland noemde.
Gezien het feit dat Henk Hofland'Hillary'nu de'ideale kandidaat'voor het presidentschap betitelt, is van belang het volgende te weten:
As a lawmaker and diplomat, however, Clinton has long championed military campaigns that have killed scores of 'everyday' people abroad, from Iraq to Yemen.
As commander-in-chief, there’s no reason to believe she’d be any less a hawk than she was as a senator, when she backed George W. Bush’s war in Iraq, or as secretary of state, when she encouraged President Barack Obama to escalate the war in Afghanistan. If her nomination is as sure a thing as people say, then antiwar organizing needs to start right away.
Hillary’s already won the support of those who continually agitate for war. 'I feel comfortable with her on foreign policy,' Robert Kagan, a co-founder of the neoconservative Project for the New American Century, told The New York Times last summer. 'If she pursues a policy which we think she will pursue,' he said, 'it’s something that might have been called neocon, but clearly her supporters are not going to call it that; they are going to call it something else.'
We’re going to call it what it is: More of the same sort of murderous policies that destroyed Iraq, destabilized Libya, killed women and children with cluster bombs and drones in Yemen, and legitimized the undermining of democracy in Honduras. There’s little chance the Republicans will nominate someone better, but given Clinton’s record as a senator and secretary of state — the latter giving us a very good idea of how she would approach foreign affairs once in office — it will be hard for them to find anyone much worse.
We know that Clinton is no reliable friend of peace. Today she supports diplomacy with Iran, but back in 2009, as secretary of state, she was adamant that the U.S. keep open the option of attacking the Islamic Republic over never-proven allegations it was seeking nuclear weapons. (In fact, Israel is the region’s only nuclear power.)
Her attempts to portray herself as an ally of those who are pro-peace, as a sort of reluctant imperialist, is the same sort of co-opting distortion that has helped quiet opposition to President Obama’s hawkish agenda. If anything, Hillary is even more militaristic than the ostensibly reluctant warrior she’s campaigning to replace. Still, that hasn’t stopped her from trying to be all things to all people — even people like us.
Indeed, in March 2003, Clinton did something she’ll probably never willingly do again: She met with CODEPINK to explain her support for the Iraq war. 'I like pink tulips around this time of the year,' she began. They 'kind of remind ya that there may be a spring. Well, you guys look like a big bunch of big tulips!' It got progressively more awkward after that. 'I admire your willingness to speak out on behalf of the women and children of Iraq,' said Clinton, but 'There is a very easy way to prevent anyone from being put into harm’s way and that is for Saddam Hussein to disarm and I have absolutely no belief that he will.'
We thought the easiest way to prevent harming the women, children, and other living things in Iraq was to stop a war of aggression, ostensibly over weapons of mass destruction that UN inspectors on the ground couldn’t find and which were, in fact, never found — because they didn’t exist. Clinton, however, was steadfast: 'If Saddam were serious about disarming he would have been much more forthcoming,' she claimed. 'The very difficult question for all of us is how does one bring about the disarmament of someone with such a proven track record of a commitment, if not an obsession, with weapons of mass destruction?'
Her answer: Destroying Iraq by dropping millions of U.S.-made WMDs, including bombs with depleted uranium that have more than doubled the country’s pre-2003 rate of cancer. Speaking to the women of CODEPINK, Clinton even explicitly defended George W. Bush’s unilateralism, citing her husband’s go-it-alone intervention in Kosovo back in the 1990s.
In 2011, when the Arab Spring came to Libya, Clinton was the Obama administration’s most forceful advocate for going above and beyond a no-fly zone to depose Muammar Gaddafi, whose U.S.-trained security forces were killing Libyans with the help of weapons and equipment provided by his erstwhile allies in the United States, Britain, and France.
She even out-hawked Robert Gates, the defense secretary first appointed by George W. Bush who was less than enthusiastic about going to war. When Libyan rebels carried out an extrajudicial execution of their country’s former dictator, her response was sociopathic: 'We came, we saw, he died,' she said, smiling and laughing. That sent a message that the United States would look the other way at crimes committed by allies against its official enemies; indeed, it was the same policy of tolerance for friends’ war crimes that arguably led Gaddafi to believe he could get away with killing anyone he labeled 'al-Qaeda.'
Libya was part of a pattern for Clinton. On Afghanistan, she advocated a repeat of the surge in Iraq, encouraging President Obama to more than double the number of troops there. Her State Department also provided cover for the expansion of the not-so-covert drone wars in Pakistan and Yemen. Clinton’s top legal adviser, Harold Koh, exploited his pre-government reputation as an advocate for human rights to declare in a 2010 speech that not only did the government have the right to detain people without charge at Guantanamo Bay, but it can kill them with unmanned aerial vehicles anywhere in the world.
Clinton practiced 'soft power' diplomacy too, of course: After Honduran forces trained at the U.S. School of the Americas carried out a coup against elected president Manuel Zelaya, Clinton’s State Department immediately got to work on legitimizing the regime that seized power. As commentator Mark Weisbrot observes, she even said as much in her book, Hard Choices: 'In the subsequent days [after the coup] I spoke with my counterparts around the hemisphere, including Secretary [Patricia] Espinosa in Mexico,' wrote Clinton. 'We strategized on a plan to restore order in Honduras and ensure that free and fair elections could be held quickly and legitimately, which would render the question of Zelaya moot.'
The subsequent 'free and fair' election would end up being between two candidates who supported a coup opposed by most 'everyday people' in Honduras, now one of the most violent, drug-war ravaged countries in the world. Clinton has also called for deporting child refugees fleeing that violence. In Honduras, as elsewhere, it seems it’s not the lives of 'everyday people' that are of chief concern to politicians like Clinton.
When Barack Obama became president, the anti-war movement became his first casualty — followed by a group of Pakistanis droned to death three days after his inauguration. We should never lose hope that we can bring about positive change, but actually changing the world for the better requires being aware that whoever sits in the White House come January 2017 is not going to be our friend.
Charles Davis is a writer in Los Angeles. His work has been published by outlets such as Al Jazeera, The New Republic, and Salon. Medea Benjamin is the co-founder of the peace group CODEPINK and the human rights organization Global Exchange. She is also the author of Drone Warfare: Killing by Remote Control.
Henk Hofland koestert dezelfde gewelddadige opvattingen als Hillary Clinton en haar neoconservatieve achterban. De opvattingen van de opiniemaker van De Groene Amsterdammer wijken niet wezenlijk af van die van de 'co-founder of the neoconservative Project for the New American Century.' De in de polder zo geprezen H.J.A. Hofland stelt zich op als een Nederlandse neoconservatieve propagandist voor het massale geweld van de NAVO, onder aanvoering van Washington en Wall Street. Ook voor hem geldt wat Kagan over Hillary Clinton verklaarde:
If she pursues a policy which we think she will pursue, it’s something that might have been called neocon, but clearly her supporters are not going to call it that; they are going to call it something else.
Dat Hofland en Mak en hun aanhang zichzelf niet als neoconservatieven zien, is gezien het desastreuze neoconservatieve beleid voor de hand liggend maar nietszeggend, de ideologische doeleinden van de Nederlandse opiniemakers en hun 'politiek-literaire elite' lijkenals twee druppels water op die van Bush junior en Hillary Clinton en al die andere reactionaire beleidsbepalers in Washington en op Wall Street van zowel Democratische als Republikeinse zijde. In feite zijn Hofland en Mak gevaarlijker dan de andere rechtse extremisten, omdat zij net als Hillary en Bill Clinton de schijn van progressiviteit en gematigdheid ophouden. Hun standpunten betreffende Oekraïne en Rusland verraden intussen hun Atlantische verbondenheid, die alleen maar de positie van Europa schaadt. Professor Sakwa schrijft in dit verband in Frontline Ukraine over de EU:
its lack of strategic perspective and dismissive attitude to Russian concerns reflected the absorption of the US culture of hegemonism. As David Habakkuk (Britse auteur. svh), drawing on the work of Hew Strachan (Schotse militair historicus. svh), notes regarding British policy on the eve of the Great War, instead of committing to a strategy of 'containment' of Germany in alliance with France and Russia it may have been wise to seek some sort of compromise with Germany. Habakkuk goes on:
'If […] one looks at recent Western policy, what is evident is a complete lack of any serious attempt to "calculate at least a step ahead." That an attempt to wrest the whole of Ukraine away from Russia, and incorporate it in "the West" would produce essentially the kind of crisis that has developed was obvious to any reasonably rational being years ago. We have here, not simply a crisis of Western foreign policy, but a crisis of our whole system of government, and faith in "democracy."'
Maar aangezien de hysterisch reagerende Nederlandse 'politiek-literaire elite,' met Hofland en Mak voorop, elkaar almaar napraten, wordt de stem van 'any reasonably rational being' niet gehoord. 'We' hebben met levensgevaarlijke dwazen te maken, die weigeren vans de geschiedenis te leren. Maandag 18 mei 2015 berichtte de International New York Times op de voorpagina:
Kiev lapsing into chaos as corruption takes a toll
Ukraine’s leadership fails to deliver on its pledges to eliminate graft
The country is on the cliff of bankruptcy. Aspate of politically motivated murders and mysterious suicides of former government officials has sown fear in the capital. Infighting has begun to splinter the pro-European majority coalition in Parliament. And a constant threat of war lingers along the Russian border.
A year after the election of Petro O. Poroshenko as president to replace the ousted Viktor F. Yanukovych, and six months after the swearing in of a new legislature, Ukraine remains deeply mired in political and economic chaos.
'Poroshenko, whether you like him or not, he’s not delivering,' said Bruce P. Jackson, the president of the Project on Transitional Democracies, an American nonprofit group. 'The Ukrainian government is so weak and fragile that it is too weak to do the necessary things to build a unified and independent state.'
Efforts to forge a political settlement between the government in Kiev and Russian-backed separatists who control much of the eastern regions of Donetsk and Luhansk have hit a dead-end, despite a cease-fire in February calling for decentralization of power and greater local autonomy as the linchpins of a long-term accord.
The shattered economy keeps sinking with gross domestic product falling 17.6 percent in the first quarter of 2015. Hoping to avoid default, senior officials have been in protracted negotiations with creditors, but they have failed so far to secure a deal. Officials also now fret openly that more than $40 billion already pledged by the International Monetary Fund and allies, including the United States and the European Union, will not be enough to keep the country afloat.
In perhaps the greatest disappointment to the protesters who seized the center of Kiev last year, the new government led by Mr. Poroshenko and Prime Minister Arseniy P. Yatsenyuk has largely failed to deliver on promises to root out endemic corruption. Instead, it has become ensnared in new allegations of misconduct and charges of political score-settling.
Parliament, in which pro-European parties control a huge majority, voted last month to create a special committee to investigate accusations that Mr. Yatsenyuk, a suave English speaker admired in the West, and his cabinet have presided over the embezzlement of more than $325 million from the state.
De miljonair Geert Mak, die bewijst dat een klein land zich in intellectueel opzicht nog kleiner kan maken. 'Geen Jorwert zonder Brussel.' Het dorp als ultiem criterium.
This story is included with an NYT Opinion subscription. Learn more »
Some years ago I gave a talk to a group of businesspeople — I don’t remember the occasion — and afterward, during the drink and mingle part of the event, had a conversation about executive pay. Quite a few of the businesspeople themselves thought that pay had grown excessive, but what has remained with me was the explanation one guy offered, more or less seriously: it’s all the fault of Monday Night Football.
His story went like this: when games started being televised, the financial rewards to winning teams shot up, and star players began being offered big salaries. And CEOs, who watch a lot of football, noticed — and started saying to themselves, “Why not me?” If salaries were set in any kind of competitive marketplace, that wouldn’t have mattered, but they aren’t — CEOs appoint the committees that decide how much they’re worth, and are restrained only by norms about what seems like too much. Football, so my conversation partner averred, started the breakdown of those norms, and we were off to the races.
Now, this sounds ridiculous — surely huge historical changes must have deeper roots. But I found myself thinking about this conversation when reading this interesting post by Vera te Velde on tests of the “broken windows” theory, which says that people are more likely to break social norms if they see other people violating norms, even if there’s no direct connection — you grab handbags if you see graffiti, you litter if you hear people ignoring noise ordinances, etc.. As she notes, there is now overwhelming experimental evidence for that theory. So it’s not crazy to think that CEOs might start violating pay norms because they see quarterbacks getting big checks.
OK, you don’t have to place sole emphasis, or any emphasis at all, on football. The real point here is that the eruption of top incomes that began around 40 years ago need not have solid causes — it could be a case of contagious norms-breaking. This might also explain why movements of top incomes are so different in different countries, with the most obvious determinant being whether you speak English; think of it as an epidemic of broken windows in the United States, which spreads to countries that are culturally close to America but not so much elsewhere.
Very loose speculation, the sort of thing that once upon a time a serious economist wouldn’t put out there in the public sphere. But I see all these people saying stuff, and figured that I might as well … OK, never mind.
door H.J.A. Hofland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten