Vijf citaten van mainstream-opiniemaker Henk Hofland uit De Groene Amsterdammer die de lezer een beeld geven van zijn mens- en wereldbeeld:
Nu het drama zich in ons eigen werelddeel afspeelt, heerst in kringen van de politieke leiding tot dusver een verlammende onenigheid terwijl het publiek de ontwikkelingen lethargisch volgt. Zo is deze oorlog in Oost-Europa ook een groot probleem voor het Westen geworden…
Oekraïne splijt het Westen. 11 februari 2015
Europa heeft meer last van ‘de moslims.’ Indirect treft Poetin de Atlantische eenheid.
Oekraïne splijt het Westen. 11 februari 2015
Intussen heeft de zich steeds vernieuwende problematiek van het Midden-Oosten nog een andere kant. In hoeverre hebben die eindeloze godsdiensttwisten, de stammenstrijd, de burgeroorlogen invloed op de verhoudingen in het Westen? Zou het er bij ons anders uitzien als die regio bestond uit een conglomeraat van ordelijke, min of meer welvarende democratieën? Natuurlijk.
Het machteloze Westen. 17 juli 2013
En ten slotte vormden de opstandelingen geen duidelijke eenheid; het was een onoverzichtelijk conglomeraat van stammen, belangengroepen en misschien godsdienstige fracties. Deze algemene situatie zal Assad de overtuiging hebben gegeven dat hij de langste adem had.
De Libische manier. 4 april 2012
Nu heerst in Syrië totale chaos en is het een kweekplaats voor jihadisten, terwijl Libië van dag tot dag verder in die richting vordert. Het land heeft twee hoofdsteden, Tripoli en Tobruk, en het wordt verscheurd door stammenstrijd.
Het perpetuum mobile van de terreur. 25 februari 2015
Alle vijf fragmenten demonstreren hoe ideologisch Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' in de polder naar de werkelijkheid kijken. Zijn 'elite' heeft weliswaar ogen, maar ziet in feite niets, omdat zij door een ideologische bril kijkt. Neem het laatste fragment: na in 2012 de NAVO-strategie van het bombarderen van Gaddafi's troepen als voorbeeld te hebben gesteld voor westerse interventies in een olierijke regio, moet zelfs Hofland nog geen drie jaar later constateren dat Libië 'wordt verscheurd door stammenstrijd.' Nu ISIS op de drempel van Europa staat, kan een opiniemaker niet langer meer zonder enige terughoudendheid het westerse geweld toejuichen. Maar in plaats van de hand in eigen boezem te steken en de oorzaak van de ontstane chaos te leggen bij het gewelddadig westers ingrijpen, geeft Hofland de schuld van de anarchie aan de 'stammenstrijd.' Opvallend is zijn ouderwetse koloniale kijk op de werkelijkheid. Zijn onderhuids racisme produceert het volgende beeld: de interventies van het beschaafde, blanke, christelijke, 'vredestichtende Westen' worden tenietgedaan door de primitieve 'stammenstrijd' van gekleurde islamitische volkeren. Oorzaak en gevolg verdwijnt hier achter een ideologische overtuiging. Net als de leden van het voormalige Politbureau van de Communistische Partij van de Sovjet Unie is Hofland niet in staat is de realiteit te zien. Pas wanneer de façade omvalt, zullen de meeste mainstream-opiniemakers geschrokken opkijken, net als hun collega's in de voormalige Sovjet Unie.
Hoe meer het systeem stagneert des te duidelijker zijn humbug zichtbaar wordt voor iedereen, behalve voor degenen die er hun status en inkomen aan ontlenen. De cynische spreekbuizen van de failliete macht gedragen zich als gelovigen die weten dat God dood is, maar die niets anders weten te verzinnen dan hun leerstellingen te blijven verkondigen. Dit schept ook in hun eigen hersenen een enorme verwarring. En zo vertelt Hofland zijn publiek de ene week het tegenovergestelde van wat hij zijn gevolg een week eerder op de mouw had gespeld. Wanneer er geen waarheid meer bestaat, behalve die van de ideologie, wordt alles waar, en die 'waarheid' is de waan van de dag, niets meer, niets minder. De nestor van de polderpers prijst eerst 'De Libische manier' om deze vervolgens af te wijzen, zonder dat dit enige ophef veroorzaakt onder de 'politiek-literaire elite,' waar volgens hem geen enkele 'natie zonder [kan].' Deze zelfgenoegzame 'elite' bezit evenwel niet het vermogen om vooraf te bedenken dat er een 'stammenstrijd' zou kunnen uitbreken, en wel omdat de neoliberale ideologie voor dit soort feiten geen plaats heeft ingeruimd. Het toont haarscherp aan hoe weinig historische kennis H.J.A. Hofland bezit.
Nogmaals, hij kan wel kijken, maar hij ziet niets. Hij kijkt naar de kaart van het Midden-Oosten en de Maghreb, maar ziet niet dat de grenzen daar voor een groot deel opvallend recht zijn, in tegenstelling tot die van Europa. De grenzen van de door het Westen gecreëerde landen zijn kunstmatig getrokken en zijn niet tot stand gekomen na een eeuwenlange proces, waarbij naties zich tamelijk organisch hebben kunnen uitkristalliseren. De westerse koloniale mogendheden hebben zonder rekening te houden met het grondgebied van de verschillende volkeren en etnische groeperingen ('stammen,' in de negentiende eeuwse terminologie van Hofland) de grenzen zo getrokken dat de belangen van Europa het best behartigd werden. Kortom, wanneer men nu de centrale macht in deze landen vernietigt, ontstaat er als van nature een gewelddadige belangenstrijd, net zoals dit het geval was in Europa tot en met het uiteenvallen van Joegoslavië, eind jaren tachtig. Maar omdat het de Hoflanden ontbreekt aan verbeeldingskracht kunnen ze zich niet voorstellen dat hun ideologie uiteindelijk desastreus uitwerkt. Het Vooruitgangs-geloof kent geen achteruitgang, met als gevolg dat de geïdeologiseerde pers niet kan beseffen hoe groot haar onbegrip is. De burger krijgt dan de volgende waanzin over Oekraïne voorgeschoteld:
Nogmaals, hij kan wel kijken, maar hij ziet niets. Hij kijkt naar de kaart van het Midden-Oosten en de Maghreb, maar ziet niet dat de grenzen daar voor een groot deel opvallend recht zijn, in tegenstelling tot die van Europa. De grenzen van de door het Westen gecreëerde landen zijn kunstmatig getrokken en zijn niet tot stand gekomen na een eeuwenlange proces, waarbij naties zich tamelijk organisch hebben kunnen uitkristalliseren. De westerse koloniale mogendheden hebben zonder rekening te houden met het grondgebied van de verschillende volkeren en etnische groeperingen ('stammen,' in de negentiende eeuwse terminologie van Hofland) de grenzen zo getrokken dat de belangen van Europa het best behartigd werden. Kortom, wanneer men nu de centrale macht in deze landen vernietigt, ontstaat er als van nature een gewelddadige belangenstrijd, net zoals dit het geval was in Europa tot en met het uiteenvallen van Joegoslavië, eind jaren tachtig. Maar omdat het de Hoflanden ontbreekt aan verbeeldingskracht kunnen ze zich niet voorstellen dat hun ideologie uiteindelijk desastreus uitwerkt. Het Vooruitgangs-geloof kent geen achteruitgang, met als gevolg dat de geïdeologiseerde pers niet kan beseffen hoe groot haar onbegrip is. De burger krijgt dan de volgende waanzin over Oekraïne voorgeschoteld:
Nu het drama zich in ons eigen werelddeel afspeelt, heerst in kringen van de politieke leiding tot dusver een verlammende onenigheid terwijl het publiek de ontwikkelingen lethargisch volgt. Zo is deze oorlog in Oost-Europa ook een groot probleem voor het Westen geworden…
Wanneer Hofland schrijft over een 'verlammende onenigheid' laat hij impliciet weten dat het Westen met geweld zou moeten optreden en zich niet moet laten verlammen door een verwerpelijk 'populistisch alarmisme' onder de westerse bevolking. Deze houding getuigt van een brute mentaliteit die normaal in Mafia-bendes gangbaar is. Eerst wordt er een afgesneden paardenhoofd in je bed gelegd en als dat niet voldoende is volgt de rest als vanzelf. Verstoord constateert Hofland dat 'het publiek de ontwikkelingen lethargisch volgt,' en dat terwijl toch de woordvoerders van de macht de massa hebben uitgelegd dat 'deze oorlog in Oost-Europa een groot probleem voor het Westen' is 'geworden,' omdat
President Poetin geen compromis [wil], zoals de praktijk van deze oorlog aantoont, en het dus noodzaak voor het Westen [is] om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt,
waardoor 'Poetin [indirect] de Atlantische eenheid [treft],' zijnde het militair-industrieel complex van de NAVO-staten, waaraan 11 keer meer wordt besteed dan Rusland aan bewapening uitgeeft. Gezien het feit dat de NAVO ook nog eens steeds verder oostwaarts oprukt en Rusland nu van alle kanten omsingeld is door westerse militaire bases, blijft de vraag waarom de burgeroorlog in Oekraïne 'een groot probleem voor' de westerse burger is. In werkelijkheid heeft het economisch en militair expansieve Westen burgeroorlogen veroorzaakt in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Oekraïne. Maar omdat ideologen feiten niet kunnen accepteren, blijven ze hun ideologische 'oplossingen' herhalen, nog meer geweld. In enkele belangrijke opzichten is de huidige Hofland-retoriek vergelijkbaar met die aan het begin van de eerste Koude Oorlog, toen de Amerikaanse jurist Clark Clifford, als presidentieel adviseur, in een memorandum waaruit de Truman Doctrine voortvloeide, op 22 februari 1946 het volgende schreef:
President Poetin geen compromis [wil], zoals de praktijk van deze oorlog aantoont, en het dus noodzaak voor het Westen [is] om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt,
waardoor 'Poetin [indirect] de Atlantische eenheid [treft],' zijnde het militair-industrieel complex van de NAVO-staten, waaraan 11 keer meer wordt besteed dan Rusland aan bewapening uitgeeft. Gezien het feit dat de NAVO ook nog eens steeds verder oostwaarts oprukt en Rusland nu van alle kanten omsingeld is door westerse militaire bases, blijft de vraag waarom de burgeroorlog in Oekraïne 'een groot probleem voor' de westerse burger is. In werkelijkheid heeft het economisch en militair expansieve Westen burgeroorlogen veroorzaakt in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Oekraïne. Maar omdat ideologen feiten niet kunnen accepteren, blijven ze hun ideologische 'oplossingen' herhalen, nog meer geweld. In enkele belangrijke opzichten is de huidige Hofland-retoriek vergelijkbaar met die aan het begin van de eerste Koude Oorlog, toen de Amerikaanse jurist Clark Clifford, als presidentieel adviseur, in een memorandum waaruit de Truman Doctrine voortvloeide, op 22 februari 1946 het volgende schreef:
The language of military power is the only language which disciples of power politics understand. The United States must use that language in order to uphold the interests of its citizens and the rights of small nations. Compromise and concessions are considered, by the Soviets, to be evidences of weakness… It must be made apparent to the Soviet government that our strength will be sufficient to repel any attack and sufficient to defeat the USSR decisively if a war should start. The prospect of defeat is the only sure means of deterring the Soviet Union.
The Soviet Union's vulnerability is limited due to the vast area over which its key industrial and natural resources are widely dispersed, but it is vulnerable to atomic weapons, biological weapons, and long-range air power. Therefore, in order to maintain our strength at a level which will be effective in restraining the Soviet Union, the United States must be prepared to wage atomic and biological warfare… The United States, with a military potential composed primarily of highly effective technical weapons, should entertain no proposal for disarmament or limitation of armament as long as the possibility of Soviet aggression exists.
Clifford's memorandum verschaft een haarscherp beeld van zowel de paranoïde sfeer in de VS, als van de wijze waarop Washington en Wall Street dachten de hegemonie te kunnen veroveren, de alleenheerschappij die niet bedreigd mocht worden door een andere supermacht. Wat Clifford, wiens visie was gebaseerd op George Kennan's advies om de invloed van de Sovjet Unie zoveel mogelijk in te dammen, verzweeg, werd precies twee jaar later in een geheim memorandum beschreven door dezelfde Kennan. Als hoofd van de Policy Planning Staff van het ministerie van Buitenlandse Zaken wees hij de beleidsbepalers op het volgende:
we have about 50% of the world's wealth but only 6.3 of its population. This disparity is particularly great as between ourselves and the peoples of Asia. In this situation, we cannot fail to be the object of envy and resentment. Our real task in the coming period is to devise a pattern of relationships, which will permit us to maintain this position of disparity without positive detriment to our national security. To do so we will have to dispense with all sentimentality and daydreaming; and our attention will have to be concentrated everywhere on our immediate national objectives. We need not deceive ourselves that we can afford today the luxury of altruism and world benefaction…
We should cease to talk about vague and… unreal objectives such as human rights, the raising of the living standards, and democratization. The day is not far off when we are going to have to deal in straight power concepts. The less we are hampered by idealistic slogans, the better.
Net als de elite van elke grootmacht in de geschiedenis, voerde de elite in de VS keiharde realpolitik om de alleenheerschappij te verwerven. Vanzelfsprekend werd, en wordt dit nog steeds, verkocht met propagandakreten. Het Westen wordt daarbij geprezen als 'vredestichtend,' en de VS 'als ordebewaker en politieagent,' om de bestseller 'historicus' Geert Mak aan te halen. De mainstream-opiniemakers in Nederland verzwijgen daarmee ondermeer het volgende:
The Project for the New American Century (PNAC) was an American think tank based in Washington, D.C. established in 1997 as a non-profit educational organization founded by William Kristol and Robert Kagan. The PNAC's stated goal is 'to promote American global leadership.' Fundamental to the PNAC were the view that 'American leadership is both good for America and good for the world' and support for 'a Reaganite policy of military strength and moral clarity.' With its members in numerous key administrative positions, the PNAC exerted influence on high-level U.S. government officials in the administration of U.S. President George W. Bush and affected the Bush Administration's development of military and foreign policies, especially involving national security and the Iraq War… PNAC's first public act was releasing a 'Statement of Principles' on June 3, 1997, which was signed by both its members and a variety of other notable conservative politicians and journalists (see Signatories to Statement of Principles). The statement began by framing a series of questions, which the rest of the document proposes to answer:
'As the 20th century draws to a close, the United States stands as the world's pre-eminent power. Having led the West to victory in the Cold War, America faces an opportunity and a challenge: Does the United States have the vision to build upon the achievements of past decades? Does the United States have the resolve to shape a new century favorable to American principles and interests?'
In response to these questions, the PNAC states its aim to 'remind America' of 'lessons' learned from American history, drawing the following 'four consequences' for America in 1997:
• we need to increase defense spending significantly if we are to carry out our global responsibilities today and modernize our armed forces for the future;
• we need to strengthen our ties to democratic allies and to challenge regimes hostile to our interests and values;
• we need to promote the cause of political and economic freedom abroad; [and]
• we need to accept responsibility for America's unique role in preserving and extending an international order friendly to our security, our prosperity, and our principles.
While 'Such a Reaganite policy of military strength and moral clarity may not be fashionable today,' the 'Statement of Principles' concludes, 'it is necessary if the United States is to build on the successes of this past century and to ensure our security and our greatness in the next.'
The goal of regime change in Iraq remained the consistent position of PNAC throughout the Iraq disarmament crisis.
Een decennium na de ineenstorting van de Sovjet Unie produceerde het PNAC, in september 2000, een toen nog geheim rapport, getiteld: 'De Wederopbouw van Amerika's Verdediging: Strategieën, Strijdkrachten en Hulpbronnen voor een Nieuwe Eeuw.' In dit beleidsstuk staat onder meer:
De Verenigde Staten heeft decennialang getracht een meer permanente rol te spelen in de regionale veiligheid van de Golf. Hoewel het onopgeloste conflict met Irak een onmiddellijke rechtvaardiging verschaft, overstijgt de noodzaak van een aanzienlijke Amerikaanse militaire aanwezigheid in de Golf het vraagstuk van het regime van Saddam Hoessein.
Die 'Amerikaanse toonaangevende strategie' moest 'tot zover mogelijk in de toekomst' worden voortgezet. Het riep de Verenigde Staten op om te 'vechten en om gelijktijdig in verschillende belangrijke oorlogsgebieden een absolute overwinning te behalen,' wat een 'essentiële missie' werd genoemd. Het rapport was bedoeld als
blauwdruk voor het behoud van de Amerikaanse wereldwijde superioriteit, om de opkomst van een grote machtsrivaal uit te sluiten, en om de internationale veiligheidsorde te laten sporen met Amerikaanse principes en belangen.
Het Amerikaanse militaire apparaat wordt beschreven als 'de cavalerie van het nieuwe Amerikaanse grensgebied,' dat, zoals in eerder document werd gesteld
moderne industriële naties moet ontmoedigen om onze leiderschap op de proef te stellen of om zelfs ook maar te streven naar een grotere regionale of wereldwijde rol.
Daarnaast werd verwezen naar
nieuwe aanvalsmethoden - elektronisch… biologisch - zullen steeds meer beschikbaar zijn - de strijd zal zich naar alle waarschijnlijkheid in een nieuwe dimensie plaatsvinden, in de ruimte, cyberspace, en misschien in de wereld van de microben… geavanceerde vormen van biologische oorlogsvoering.
Het rapport was geschreven voor Dick Cheney, Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz en Lewis Libby, die drie maanden later sleutelposities in de toen nieuwe Amerikaanse regering zouden innemen. Cheney werd vice-president, Rumsfeld minister van Defensie, Wolfowitz plaatsvervangend minister van Defensie en Libby de chef-staf van Cheney. Om deze wereldwijde militaire strategie bij het grote publiek acceptabel te maken zou 'één of andere catastrofale en als katalysator werkende gebeurtenis - zoals een nieuwe Pearl Harbor' noodzakelijk zijn, aldus de opstellers van Rebuilding America's Defenses: Strategies, Forces, and Resources For a New Century, exact een jaar voor de aanslagen van 11 september 2001. Na als het ware op hun wenken te zijn bediend, en terwijl de Twin Towers nog nabrandden vroeg, volgens de New Yorker van april 2002, Condolleezza Rice, de Nationale Veiligheids Adviseur van president Bush, tijdens een spoedvergadering van de Nationale Veiligheids Raad aan de aanwezigen om na te denken over 'hoe men deze mogelijkheden kan uitbuiten,' daarbij refererend aan de situatie van '1945 tot 1947,' het begin van de Koude Oorlog. Intussen had een dag na de aanslagen minister Rumsfeld, zonder zelfs ook maar één enkel bewijs van wie de daders precies waren, tijdens een kabinetsvergadering al geëist dat Irak 'een hoofddoel van de eerste ronde in de oorlog tegen terrorisme' zou zijn, aldus de journalist Bob Woodward van de Washington Post die een boek schreef over de eerste 100 dagen na 11 september, vol vertrouwelijke informatie die hij van hoog geplaatste autoriteiten had gekregen. Zes dagen na de terroristische aanslagen, op 17 september 2001, ondertekende president Bush een tweeëneenhalf pagina's tellend document, voorzien van de stempel TOP SECRET, waarbij het Pentagon opdracht kreeg om militaire operaties voor te bereiden voor een invasie van Irak. Voor het eerst in het nieuwe millennium waren de schaakstukken in stelling gebracht. Het grote spel 'met als inzet de heerschappij over de wereld' kon beginnen. Hoewel Mak nog op 6 november 2012 via de EO-Radio liet weten dat 'het beter [is] voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint,' wisten geïnformeerde bronnen in zowel Europa als de VS inmiddels allang dat president Obama niet bij machte was om de macht van het militair-industrieel complex te beperken, laat staan breken, en dat de buitenlandse politiek van Washington en Wall Street in het teken zou blijven staan van militaire interventies en het al dan niet gewelddadig veilig stellen van de geopolitieke en economische belangen van de de elite.
Toen anderhalf jaar na Mak's bewering uitlekte dat Victoria Nuland, de Amerikaanse neoconservatieve staatssecretaris van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland in een telefoongesprek had verklaard 'Fuck the European Union' was voor iedereen, behalve dan de Nederlandse 'politiek-literaire elite,' duidelijk hoe de kaarten geschud waren. Mevrouw Nuland was door president Obama benoemd tot 'Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs at the United States Department of State,' en is degene die achter de schermen de 'regime change' in Oekraïne regisseerde. Belangrijk te weten is dat Nuland 'is married to historian Robert Kagan,' en behoort tot de kongsi van Amerikaanse neoconservatieven die de ideologen waren achter de illegale Amerikaanse inval in Irak. Haar echtgenoot is één van de oprichters geweest van de beruchte PNAC die de 'blauwdruk voor het behoud van de Amerikaanse wereldwijde superioriteit,' samenstelde, 'om de opkomst van een grote machtsrivaal uit te sluiten, en om de internationale veiligheidsorde te laten sporen met Amerikaanse principes en belangen.' Juist daarom is de regering Obama, met voorop mevrouw Nuland, druk doende een nieuwe Koude Oorlog aan te wakkeren door ondermeer miljarden dollars te verstrekken aan de zogeheten democratische oppositie die tenslotte met veel geweld de democratisch gekozen president van Oekraïne heeft verjaagd. De neoconservatieve vleugel die verantwoordelijk was voor de illegale inval in Irak, probeert nu het Europa van de NAVO mee te slepen in een oorlog tegen Rusland. En dit streven wordt door opiniemakers als bijvoorbeeld Geert Mak, Henk Hofland en Hubert Smeets enthousiast gesteund. Ook zij zijn onmisbare schakeltjes die tezamen fungeren als de 'alarmklok van een ideologische kruistocht,' zoals de Amerikaanse journalist Walter Lippmann na de de Tweede Wereldoorlog de paniekzaaierij over Rusland noemde. Zelfs George Kennan had bezwaren tegen 'the sweeping nature' van de agressieve uitspraken van Truman en 'the framework of a universal policy' tegen de Sovjet Unie, en pleitte voor 'a specific decision addressed to a specific set of circumstances.' En opnieuw spelen alle commerciële westerse media, van 'links' zowel als 'rechts,' braaf hun rol bij het verspreiden van de anti-Rusland hetze. En zo verschaffen zij het militair-industrieel complex een legitimering tegenover het grote publiek. In de woorden van Geert Mak: 'meneer Poetin, zoals hij Rusland noemt, 'dwingt Europa om meer aan defensie uit te geven.' Net als ten tijde van het begin van de eerste Koude Oorlog, een vijand werd geschapen die massale panische angst kon opwekken, legt de Nederlandse 'intelligentsia' de basis voor een nieuwe Koude Oorlog, met mogelijk vernietigende gevolgen. Zonder vijand geen oorlog, en zonder oorlog geen militair-industrieel complex dat meer dan 50 procent van het federale budget, waarover het Congres kan beschikken, opslokt. De 'vrije pers' is goud waard.
Victoria Nuland, omringd door de nieuwe dubieuze macht in Kiev, die door haar is samengesteld. On 20 July 2004 Tyahnybok was expelled from the Our Ukraine parliamentary faction after he made a speech in the Carpathian Mountains at the gravesite of a commander of the Ukrainian Insurgent Army. In the speech, which was aired on television in the summer of 2004, he made comments such as,
and
Heil Oleh Tyahnybok
What Rift? 5 Times Netanyahu's Speech Showed America's Well on Board With His Dangerous Plans
March 3, 2015
Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu attends a ceremony on November 5, 2014 in Jerusalem
For the past couple weeks, the American media has focused on the fact that various members of congress planned on skipping Netanyahu’s speech. Predictably, this was perceived by many on the right as the latest example of Obama, and other prominent Democrats, failing to support Israel sufficiently. This is, of course, a massive red herring and a distraction from very real and dangerous issues; mainly, Israel’s illegal occupation of Palestinian territory and its unyielding push for war against Iran. Netanyahu’s speech was strikingly bellicose, even by his standards, as he compared the leadership of Iran to the Nazis and ISIS. Much will be made about the farcical comparisons, but he also said a number of ridiculous things that President Obama, and others who skipped the speech, agree with him on. Netanyahu’s speech was an attack on the administration’s foreign policy, but it was facilitated by years of support from the Obama administration. After getting a green light for nearly all of his actions, why wouldn’t Israel’s Prime Minister logically ask for more? Here’s five moments from the speech that highlighted how the Israel/United States “rift” is overrated.
- Netanyahu Praised Obama’s Support For His Recent Operation in Gaza: Senator Diane Feinstein stood up to clap for this one. It was a reference to Israel’s 2014’s seven-week bombardment of Gaza, that resulted in over 2,000 deaths. At least 30% of those deaths were children. Obama urged restraint, but continually reiterated Israel’s right to defend itself. Susan Rice, Obama’s national security advisor, declared, “Here is one thing you never have to worry about: America's support for the state of Israel. Hamas initiated this conflict. And Hamas has dragged it on."
- Netanyahu Declared He Wants Sanctions “Until Iran Stops Aggression On Its Neighbors”: He’s referring to the Obama administration’s sanctions on Iran, which could possibly be increasing corruption and repression in the region. There’s no doubt that these actions have alienated the Iranian people, as they’ve paid a vast human cost. Reports have documented how the sanctions have created food shortages and cut off crucial medical supplies.
- Netanyahu Praised Obama’s Iron Dome Funding: Congress approved $225 million to help fund Israel’s Iron Dome system and Obama signed the bill. Iron Dome has allegedly intercepted hundreds of Hamas rockets. Ohio’s Dennis Kucinich, one of the only members of congress to vote against the funding opined, “[Iron Dome] proposes that the means to achieve security for Israel is through investing in a missile defense system. I do not support that, and neither should anyone truly supportive of the security of Israel.” He added that, even if it was stopping missiles, “I am also concerned that 43 years of military occupation in the West Bank, and the crippling siege of Gaza that has entered its fourth year, continue to undermine Israel’s security. Investment in a missile defense system will not eliminate the need to address these issues that are a fundamental part of securing Israel’s future.”
- He Praised Secretary of State John Kerry, Calling Him “My Good Friend”: Kerry has been a good friend to the government of Israel, as he’s helped it achieve anything it’s wanted. After accidentally referring to the fact that Israel could become an “apartheid state”, he walked back his comments and declared that, ““For more than 30 years in the United States Senate, I didn’t just speak words in support of Israel. I walked the walk when it came time to vote and when it came time to fight.” Kerry continues to walk-this week he blasted the UN’s “obsession” with Israeli crimes, stating, “We will oppose any effort by any group or participant in the U.N. system to arbitrarily and regularly delegitimize or isolate, Israel.”
- Netanyahu Declared That He’ll Always Be Grateful for Obama and That the US/Israel Relationship Is Doing Just Fine: We have every reason to believe him, as this administration has supported Israel every step of the way and continually refused to recognize the Palestinians' quest for self-determination. As Josh Ruebner, the national advocacy director of the US Campaign to End the Israeli Occupation, has said of the Obama’s “peace process” efforts, “The United States keeps doing the exact same thing over and over again, and somehow expects that it’s going to lead to a different result, and it’s not. It’s only been leading to more Israeli colonization of Palestinian land, which many people would argue is really the point of having a “peace process”–it seems as if Israelis and Palestinians are negotiating towards a peace agreement, that takes a lot of pressure off of Israel, and allows them to continue colonization.”
The current good cop/bad cop routine might temporarily obscure the narrative, but it’s important to remember that the United States government, and the Israeli government, continue to be linked and continue to make the world a more dangerous place.
CHINA WARNS U.S. TO STOP ITS UKRAINIAN PROXY WAR AGAINST RUSSIA
A much-ignored huge news report from Reuters on Friday, February 27th, was headlined “Chinese diplomat tells West to consider Russia’s security concerns over Ukraine.”
China’s Ambassador to Belgium (which has the capital of the EU) said that the “nature and root cause” of the Ukrainian conflict is “the West,” and that “The West should abandon the zero-sum mentality, and take the real security concerns of Russia into consideration.”
By “real security concerns,” he is clearly referring to NATO’s expansion right up to Russia’s border, and America’s surrounding Russia with U.S. military bases, now inceasingly including the most strategic of Russia’s bordering countries: Ukraine.
In other words, this diplomat says: “the West” has a “zero-sum” attitude toward Russia, instead of seeking to move forward with an approach in which neither side among the nuclear superpowers benefits at the other’s expense — the entire world moves forward together.
This is a direct criticism of Barack Obama, and of all of the pro-Obama, anti-Putin, EU leaders.
It’s also an implicit repudiation of Obama’s having repeatedly referred to the U.S. as “the one indispensable nation.” (Another example of that phrase is here.) Obama keeps saying: every other nation, except the U.S., is “dispensable.” He clearly thinks that Russia is.
That’s not merely an insult: it’s an act of provocation; it is virtually asking for a fight. And all for what? For whose nuclear char?
This criticism of the aggressive nationalist Obama does not come from China’s top leadership, but it would not have come at all if they had not approved of it in advance.
China thus now tells Obama: Stop it. Stop it in word, and in deed.
Implicitly, China is also telling Obama: China is not dispensable, either. In fact, the entire mentality, which Obama embodies, is not just callous and insulting; it’s dangerous.
Like President G.W. Bush, Obama is increasingly an embarassment to his country.
Shortly before Obama’s coup in Ukraine, Gallup International issued, on 30 December 2013, a poll of 65 countries, which found that:
“The US was the overwhelming choice (24% of respondents) for the country that represents the greatest threat to peace in the world today. This was followed by Pakistan (8%), China (6%), North Korea, Israel and Iran (5%). Respondents in Russia (54%), China (49%) and Bosnia (49%) were the most fearful of the US as a threat.”
More details of that poll were reported here.
When the U.S. Government is hankering for a war with the only other nuclear superpower, such findings certainly make sense. And the 54% of Russians who cited the U.S. as the greatest threat to peace would probably be far higher today. But Gallup International didn’t publish any update on that poll-question, perhaps because the original financial backer (which was unnamed) wouldn’t fund it.
Already, the finding was bad enough. But Obama keeps calling the U.S. “the one indispensable nation in the world.” He keeps telling other nations: you are dispensable. He keeps rubbing it in — not the fact, but his own nationalism.
It reminds some people of Mussolini, and of Hitler. But Obama pretends to be a democrat, not a fascist.
Maybe he’s just a bigger liar than they were. Maybe that’s what he is so arrogant about: his terrific ability to deceive.
After all, he won the 2009 Nobel Peace Prize for it: for lying. For misrepresenting himself as being progressive, instead of regressive.
Well, now: anyone who doesn’t know the reality is deluded by propaganda — and it’s not coming from Russia, nor from China. It’s coming from their own nation’s ‘news’ media.
Which heads-of-state want to be publicly associated with a foreign leader like that, one who tells the given leader’s public: your nation is dispensable. Fools. Only fools.
Obama is encouraging other countries to oppose the United States.
Wow. He’s the black George W. Bush.
1 opmerking:
De manier waarop de VS hun agressieve politiek van 'full spectrum dominance' weten te verkopen aan types als Hofland en Mak en in het verlende daarvan aan het publiek lijkt bijna een vorm van hypnose. Dit stuk van Alfred McCoy geeft een aardig beeld van hun grenzeloze ambities in water, lucht, cyberspace en buitenaardse ruimte voor de nabije toekomst:
http://www.lobelog.com/tomgram-alfred-mccoy-super-weapons-and-global-dominion/
Het stuk maakt ook duidelijk hoezeer Obama's presidentschap dit hyperagressieve programma onderschrijft.
Een reactie posten