Dat de petite bourgeoisie almaar angstiger wordt doordat zij steeds minder begrijpt van de door de westerse macht gecreëerde wereld blijkt uit de volgende beschrijving van Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 25 februari 2015:
De terroristen van IS gedijen op de chaos en als ze tot daden overgaan, zorgen ze voor een nog grotere chaos. Op deze manier scheppen ze het perpetuum mobile van de terreur en de resultaten die ze daarmee bereiken zullen ze als een aanmoediging beschouwen. Zo hebben ze in ieder geval hun volgende stadium bereikt: de export van terreur.
Misschien is het begonnen in 1985 toen Palestijnen de Achille Lauro kaapten en de joodse passagier Leon Klinghoffer in zijn rolstoel overboord zetten. Op 11 september 2001 vond de grote aanslag plaats en daarop volgde de oorlog in Afghanistan en uiteindelijk de executie van Osama bin Laden.
Maar de oorlogen gingen verder, hebben zich uitgebreid, er kwam geen definitieve overwinning. De jihadisten hebben hun uitvalsbases verbreed, ze bedreigen het openbare leven in het Westen en wij verdedigen ons met steeds ingrijpender veiligheidsmaatregelen, zonder dat we in staat zijn het onheil in de kern te raken. Veertien jaar voert het Westen oorlog tegen zijn fanatieke aartsvijand. Hij is van gedaante veranderd en in de loop van de jaren gevaarlijker geworden. Nog altijd weten we niet hoe we hem definitief moeten verslaan.
Te slecht geïnformeerd, en geïnfecteerd door een manicheïsch wereldbeeld is Hofland niet in staat tot fundamentele zelfkritiek, dat wil zeggen: wezenlijke kritiek op de eigen neoliberale ideologie, waarop de westerse gewelddadige globalisering is gebaseerd. Sterker nog: de 'beste journalist van de twintigste eeuw' beschouwt elke diepgaande kritiek op het westers economisch en militair expansionisme als volstrekte nonsens, waarop hij niet hoeft te reageren. In zijn ogen dient de VS zijn hegemonie met geweld veilig te stellen en als 'ordebewaker en politieagent' te fungeren, zoals zijn collega-opiniemaker Geert Mak stelt. De Verenigde Naties is voor hem een te verwaarlozen instituut, want beschikt niet over een eigen geweldsapparaat. En aangezien Hofland zich in het nucleair tijdperk manifesteert als een aanhanger van de leer van de negentiende eeuwse Duitse militaire strateeg Carl von Clausewitz die ervan uitgaat dat 'oorlog de voortzetting [is] van politiek met andere middelen,' kan ik niet anders dan concluderen dat de nestor van de polderpers een levensgevaarlijke dwaas is. De voornaamste reden dat de 87-jarige alom in de polder gerespecteerde opiniefabrikant moest erkennen dat het ontelbare miljarden verslindende militair-industrieel complex 'nog altijd' niet in staat is een 'fanatieke aartsvijand' te vermorzelen en 'we' ook niet '[weten] hoe we hem definitief moeten verslaan,' is het simpele feit dat Hofland de postmoderne tijd te lijf wil gaan met negentiende eeuwse, koloniale, strijdmethodes. De grijze eminentie begrijpt, net zomin als zijn kleinburgerlijk publiek, de huidige tijd niet. Hij denkt in dit opzicht als een generaal tijdens de Eerste Wereldoorlog die, ten koste van miljoenen doden, een loopgravenoorlog uitvocht, terwijl de introductie van mitrailleurs, tanks en vliegtuigen een dergelijke strategie zinloos hadden gemaakt. Wanneer hij over 'we' spreekt, bedoelt hij niet de westerse burger, naar wiens oordeel niet geluisterd wordt, maar 'we' is de militaire, economische en politieke 'elite' die in een uitgeholde democratie haar eigen weg gaat. Ondertussen blijft Hofland als een krijgskundige achter een schaakbord zijn voorspelbare zetten herhalen, daarbij aangespoord door de zelfgenoegzame 'politiek-literaire elite' in de polder. Zijn versleten ideologische model van de werkelijkheid toont het volgende:
De terroristen van IS gedijen op de chaos en als ze tot daden overgaan, zorgen ze voor een nog grotere chaos. Op deze manier scheppen ze het perpetuum mobile van de terreur en de resultaten die ze daarmee bereiken zullen ze als een aanmoediging beschouwen. Zo hebben ze in ieder geval hun volgende stadium bereikt: de export van terreur.
Kortom, hier doemen ineens vanuit het totale niets, als een soort big bang, de 'terroristen van IS' op. Oorzaak en gevolg spelen bij Hofland geen rol. Ineens wordt de kleinburger geconfronteerd met een gewelddadig fenomeen. Tot grote schrik van het blanke, in de christelijke cultuur geschoolde individu lijkt de wet van oorzaak en gevolg even buiten werking te zijn gesteld, en ziedaar met welke rampen de westerse beschaving te maken krijgt. Hier past alleen nog maar meer van hetzelfde, dus nog meer westers geweld. Zonder aanleiding en zonder oorzaak worden 'we' (alweer 'we') overvallen door als het ware buitenaardse 'terroristen.' Dat de eeuwenlange terreur van het Westen het voorspel zou kunnen zijn geweest voor het ontstaan en de opkomst van ISIS is in Hoflands simplistische voorstelling van zaken ondenkbaar. En wat ondenkbaar is kan niet bestaan, want, zo gaat de cirkelredenering, ondenkbaar. In een poging om aan te tonen dat er wel degelijk ook hier sprake is van oorzaak en gevolg, zal ik een aantal gezaghebbende Amerikaanse deskundigen citeren. Ik begin met Stephen Kinzer, 'a veteran news correspondent of the New York Times who has reported from more than fifty countries on five continents,' die momenteel als hoogleraar 'journalism and United States foreign policy at Boston University' doceert. In zijn boek Overthrow: America's Century of Regime Change (2006) schetst hij de volgende achtergrond:
For more than a century, Americans have believed they deserve access to markets and resources in other countries. When they are denied that access, they take what they want by force, deposing governments that stand in their way. Great powers have done this since time immemorial. What distinguishes Americans from citizens of past empires is their eagerness to persuade themselves that they are acting out of humanitarian motives. For most of the 'regime change' era, the United States did little or nothing to promote democracy in the countries whose governments it deposed. Presidents McKinley, Theodore Roosevelt, and Taft claimed to be interested in doing so, but in truth they were willing to support any governing clique, no matter how odious, as long as it did America's bidding. Later in Iran, Guatemala, and Chile, the United States covered itself in even greater shame by overthrowing democratically elected leaders and leaving tyrants in their place.
De onwrikbare 'logica' van de gewelddadige interventie-politiek van Washington en Wall Street werd door president Richard Nixon tijdens een vanzelfsprekend geheime vergadering van de National Security Council als volgt verwoord:
I will never agree with the policy of downgrading the military in Latin America. They are power centers subject to our influence. The others, the intellectuals, are not subject to our influence.
Op zijn beurt beschrijft de Amerikaanse onderzoeksjournalist Robert Dreyfuss, die zowel voor de mainstream media werkt als voor de kritische Rolling Stone, The Nation and Mother Jones, in zijn boek Devil's Game. How The United States Helped to Unleash Fundamentalist Islam (2006) gedetailleerd hoe het grootscheepse Amerikaanse geweld uiteindelijk volkomen contraproductief uitwerkte, doordat het leidde tot de opkomst van wat tegenwoordig 'islamitisch terrorisme' heet. Dreyfuss is niet de eerste de beste. Zijn boek werd door Chas Freeman, de voormalige Amerikaanse staatssecretaris van Defensie en oud-ambassadeur in Saoedi-Arabië, aangeprezen als
a fluent tour de force -- Dreyfuss skilfully documents the misguided stratagems of generations of statesmen whose attempt to use the Islamic right to Western strategic advantage have helped make political Islam the formidable force it is today... Dreyfuss carefully researched and well-written story will be a revelation to experts on the Islamic world and a shock to concerned Americans.
Het Westen en en zijn huurlingen-staat Israel steunden, en steunen nog steeds, op talloze manieren het moslim-fundamentalisme. Over het waarom schrijft Robert Dreyfuss:
As during the Cold War… when the United States preferred Islamism to Arab nationalism, the Bush administration and its neoconservative allies have sometimes expressed their preference for the Islamic right, too... In Gaza and the West Bank, Ariel Sharon continued to toy with using Hamas, Islamic Jihad, and Hezbollah to undercut the PLO, and in 2006 Hamas emerged as the most powerful electoral force in Gaza.
Met betrekking tot Afghanistan en Al Qaida stelt Dreyfuss vast:
There is no question that the U.S. support for the mujahideen, most of which went to the hard-core Islamists, was a catastrophic miscalculation. It devastated Afghanistan itself, led to the collapse of its government, and gave rise to a landscape dominated by warlords, both Islamists and otherwise. It created a worldwide network of highly trained Islamist fighters from a score of countries, linked together and roughly affiliated to Osama bin Laden's soon-to-be established Al Qaeda organization. It left behind a shattered nation that played host to Al Qaeda and other assorted terrorist formation.
In verband hiermee schreef ik eerder over dit onderwerp:
In 1998 vertelde Zbigniew Brzezinski, de Nationale Veiligheids Adviseur onder president Carter tegen het Franse weekblad Nouvel Observateur dat de Verenigde Staten vóór 1980 de voormalige Sovjet Unie bewust had geprovoceerd om Afghanistan binnen te vallen door in het geheim islamitische extremisten in dat land financieel en militair te steunen, waardoor ze een gewapende strijd tegen de pro-sovjet regering konden beginnen. Op de vraag of hij daar nu geen spijt van had, gezien de opkomst van zogeheten 'islamitische terroristen' antwoordde Brzezinski:
Spijt waarover? Die geheime operatie was een uitstekend idee. Het had als resultaat dat de Russen in de Afghaanse val trapten en wil je dat ik dat betreur? De dag dat de Sovjets officieel de grens waren overgestoken, schreef ik aan president Carter, in essentie: ‘We hebben nu de gelegenheid om de USSR zijn eigen Vietnam Oorlog te geven.'
Deze geopolitieke strategie kostte een miljoen Afghanen het leven, maakte drieënhalf miljoen Afghanen tot vluchteling en verwoeste de infrastructuur van het berooide land. Met het oog op een ongestoorde oliedoorvoer vanuit de Kaspische Zee-regio vielen in 2001, met als excuus de aanslagen van 11 september, Amerikaanse troepen Afghanistan binnen om er Hamid Karzai, de voormalige employee van de Amerikaanse oliemaatschappij Unocal tot ‘interim president’ te verheffen. Teneinde de steun af te kopen van de talloze oorlogsbaronnen doet Washington niets wezenlijks tegen de explosieve groei van de opiumteelt. Volgens de VN is sinds de VS-inval Afghanistan weer ’s werelds grootste producent van opium, de grondstof van heroïne. Tegelijkertijd zijn vele duizenden Afghaanse burgers slachtoffer geworden van Amerikaanse bombardementen, talloze malen meer dan op 11 september 2001 vielen. Desondanks hebben zowel de massamedia als de intelligentsia in Nederland hiervoor nauwelijks of geen aandacht. Bovendien wordt de beschikbare informatie niet in een bredere context geplaatst. Misschien wel het meest illustrerend voor het feit dat de schijn in deze gruwelijke farce de werkelijkheid heeft vervangen, was het nieuwsbericht dat de olie-adviseur, president Karzai, door het modehuis Gucci tot de best geklede staatsman ter wereld is uitgeroepen. De slechtst vermomde marionet op aarde is alsnog een salonfähige icoon van het ‘nieuwe democratische Afghanistan’ geworden.
Hoewel bij Hofland het erop lijkt alsof het 'islamitisch fundamentalisme' voortkomt uit het metafysisch Kwaad in de wereld, zijn er wel degelijk sociale, politieke en economische oorzaken voor dit fenomeen. Vijf jaar jaar geleden, in juli 2010, schreef de onafhankelijke Canadese wetenschappelijk onderzoeker en auteur Andrew Gavin Marshall, die zijn lezers de wereld door een andere lens laat zien:
Brzezinski explains that formulating a foreign policy based off of one single event – the September 11th terror attacks – has both legitimized illegal measures (torture, suspension of habeas corpus, etc) and has launched and pacified citizens to accepting the 'global war on terror,' a war without end. The rhetoric and emotions central to this global foreign policy created a wave of patriotism and feelings of redemption and revenge. Thus, Brzezinski explains:
'There was no need to be more precise as to who the terrorists actually were, where they came from, or what historical motives, religious passions or political grievances had focused their hatred on America. Terrorism thus replaced Soviet nuclear weapons as the principal threat, and terrorists (potentially omnipresent and generally identified as Muslims) replaced communists as the ubiquitous menace.'
Brzezinski explains that this foreign policy, which has inflamed anti-Americanism around the world, specifically in the Muslim world, which was the principle target population of ‘terrorist’ rhetoric, has in fact further inflamed the ‘global political awakening.’ Brzezinski writes that:
'The central challenge of our time is posed not by global terrorism, but rather by the intensifying turbulence caused by the phenomenon of global political awakening. That awakening is socially massive and politically radicalizing.'
This ‘global political awakening,’ Brzezinski writes, while unique in its global scope today, originates in the ideas and actions of the French Revolution, which was central in 'transforming modern politics through the emergence of a socially powerful national consciousness.' Brzezinski explains the evolution of the ‘awakening’:
'During the subsequent 216 years, political awakening has spread gradually but inexorably like an ink blot. Europe of 1848, and more generally the nationalist movements of the late 19th and early 20th centuries, reflected the new politics of populist passions and growing mass commitment. In some places that combination embraced utopian Manichaeism for which the Bolshevik Revolution of 1917, the Fascist assumption of power in Italy in 1922, and the Nazi seizure of the German state in 1933 were the launch-pads. The political awakening also swept China, precipitating several decades of civil conflict. Anti-colonial sentiments galvanized India, where the tactic of passive resistance effectively disarmed imperial domination, and after World War II anti-colonial political stirrings elsewhere ended the remaining European empires. In the western hemisphere, Mexico experienced the first inklings of populist activism already in the 1860s, leading eventually to the Mexican Revolution of the early 20th century.'
Ultimately, what this implies is that – regardless of the final results of past awakenings – what is central to the concept of a ‘political awakening’ is the population – the people – taking on a political and social consciousness and subsequently, partaking in massive political and social action aimed at generating a major shift and change, or revolution, in the political, social and economic realms. Thus, no social transformation presents a greater or more direct challenge to entrenched and centralized power structures – whether they are political, social or economic in nature. Brzezinski goes on to explain the evolution of the ‘global political awakening’ in modern times:
'It is no overstatement to assert that now in the 21st century the population of much of the developing world is politically stirring and in many places seething with unrest. It is a population acutely conscious of social injustice to an unprecedented degree, and often resentful of its perceived lack of political dignity. The nearly universal access to radio, television and increasingly the Internet is creating a community of shared perceptions and envy that can be galvanized and channeled by demagogic political or religious passions. These energies transcend sovereign borders and pose a challenge both to existing states as well as to the existing global hierarchy, on top of which America still perches.'
Brzezinski explains that several central areas of the ‘global political awakening,’ such as China, India, Egypt, Bolivia, the Muslims in the Middle East, North Africa, Southeast Asia and increasingly in Europe, as well as Indians in Latin America, 'increasingly are defining what they desire in reaction to what they perceive to be the hostile impact on them of the outside world. In differing ways and degrees of intensity they dislike the status quo, and many of them are susceptible to being mobilized against the external power that they both envy and perceive as self-interestedly preoccupied with that status quo.' Brzezinski elaborates on the specific group most affected by this awakening:
'The youth of the Third World are particularly restless and resentful. The demographic revolution they embody is thus a political time-bomb, as well. With the exception of Europe, Japan and America, the rapidly expanding demographic bulge in the 25-year-old-and-under age bracket is creating a huge mass of impatient young people. Their minds have been stirred by sounds and images that emanate from afar and which intensify their disaffection with what is at hand. Their potential revolutionary spearhead is likely to emerge from among the scores of millions of students concentrated in the often intellectually dubious ''tertiary level'' educational institutions of developing countries. Depending on the definition of the tertiary educational level, there are currently worldwide between 80 and 130 million ''college'' students. Typically originating from the socially insecure lower middle class and inflamed by a sense of social outrage, these millions of students are revolutionaries-in-waiting, already semi-mobilized in large congregations, connected by the Internet and pre-positioned for a replay on a larger scale of what transpired years earlier in Mexico City or in Tiananmen Square. Their physical energy and emotional frustration is just waiting to be triggered by a cause, or a faith, or a hatred.'
Brzezinski thus posits that to address this new global 'challenge' to entrenched powers, particularly nation-states that cannot sufficiently address the increasingly non-pliant populations and populist demands, what is required, is 'increasingly supranational cooperation, actively promoted by the United States.' In other words, Brzezinski favors an increased and expanded ‘internationalization,’ not surprising considering he laid the intellectual foundations of the Trilateral Commission. He explains that 'Democracy per se is not an enduring solution,' as it could be overtaken by 'radically resentful populism.' This is truly a new global reality:
'Politically awakened mankind craves political dignity, which democracy can enhance, but political dignity also encompasses ethnic or national self-determination, religious self-definition, and human and social rights, all in a world now acutely aware of economic, racial and ethnic inequities. The quest for political dignity, especially through national self-determination and social transformation, is part of the pulse of self-assertion by the world's underprivileged.'
Thus, writes Brzezinski, 'An effective response can only come from a self-confident America genuinely committed to a new vision of global solidarity.' The idea is that to address the grievances caused by globalization and global power structures, the world and America must expand and institutionalize the process of globalization, not simply in the economic sphere, but in the social and political as well. It is a flawed logic, to say the least, that the answer to this problem is to enhance and strengthen the systemic problems. One cannot put out a fire by adding fuel.
Gezien de onnozelheid van de westerse mainstream-pers is het op dit punt aangekomen noodzakelijk het voor de hand liggende nog eens expliciet te vermelden: zonder oorzaak en gevolg te weten, kan de opkomst van het 'islamitisch terrorisme' onmogelijk worden bestreden, hoe graag ook H.J.A. Hofland wil dat de NAVO erop los bombardeert. Op dit moment leven miljarden jonge mensen in armoede, zonder zicht op een menswaardig bestaan. Hoflands gepropageerde 'Atlantische eenheid' is alleen met nucleaire, biologische of chemische wapens in staat deze massa te neutraliseren, zoveel is duidelijk. Desondanks of misschien juist daardoor gelooft de westerse mainstream-pers dat met grootscheeps geweld fundamentele maatschappelijke, culturele, politieke en economische problemen kunnen worden opgelost. Kortom, wanneer Hofland als opiniemaker van De Groene Amsterdammer schrijft dat na 'Veertien jaar' oorlogsvoering 'tegen zijn fanatieke aartsvijand,' de beleidsbepalers en hun gehoorzame woordvoerders in het Westen 'Nog altijd niet [weten] hoe we hem definitief moeten verslaan,' dan maakt dit duidelijk dat al deze mensen uitermate slecht geïnformeerd zijn, of naar alle waarschijnlijkheid geen oplossingen willen. Zij willen het bestaande neoliberale bestel ten koste van alles, en met het grootst mogelijke geweld, beschermen tegen de almaar toenemende 'energies,' die, zoals Brzezinski terecht opmerkt 'transcend sovereign borders and pose a challenge both to existing states as well as to the existing global hierarchy, on top of which America still perches.' De door de westerse terreur opgeroepen contra-terreur is alleen door genocide te stoppen. Feit is dat:
no social transformation presents a greater or more direct challenge to entrenched and centralized power structures – whether they are political, social or economic in nature.
Het neo-kolonialisme is onhoudbaar geworden, ondermeer door de bevolkingsexplosie, de globalisering, en de ontwikkeling van steeds dodelijkere wapens. Zelfs de behoudende Brzezinski wijst erop dat:
It is no overstatement to assert that now in the 21st century the population of much of the developing world is politically stirring and in many places seething with unrest. It is a population acutely conscious of social injustice to an unprecedented degree, and often resentful of its perceived lack of political dignity. The nearly universal access to radio, television and increasingly the Internet is creating a community of shared perceptions and envy that can be galvanized and channeled by demagogic political or religious passions.
Desondanks blijft de zich autistisch gedragende Henk Hofland dat massaal geweld het verzet tegen de westerse overheersing kan vernietigen. Hij is en blijft een ouderwetse koloniaal, die niet wil begrijpen dat de vroegere slaven, ontheemden, wilden, onderdrukten, machtelozen, of hoe men ze ook wil betitelen,
increasingly are defining what they desire in reaction to what they perceive to be the hostile impact on them of the outside world. In differing ways and degrees of intensity they dislike the status quo, and many of them are susceptible to being mobilized against the external power that they both envy and perceive as self-interestedly preoccupied with that status quo,
aldus de door het establishment zo gerespecteerde Amerikaanse strategisch denker Zbigniew Brzeziński. De wereld is veranderd sinds de hoogtijdagen van Hoflands Koude Oorlogsretoriek, alleen beseffen hij en De Groene Amsterdammer dit niet. Het kleine Nederland loopt altijd een halve eeuw achter en intussen hebben de dwazen hier het hoogste woord.
Despite Russian Warnings, US Will Deploy a Battalion to Ukraine by the End of the Week
“Before this week is up, we’ll be deploying a battalion… to the Ukraine to train Ukrainian forces for the fight that’s taking place,” stated US 173rd Airborne Brigade Commander Colonel Michael Foster said at the Center for Strategic and International Studies in Washington, DC on Monday. Despite earlier warnings from Russia (and claims that NATO had not agreed to any such foreign ‘boots on the ground’ action’), Sputnik News reports, Foster added, “what we’ve got laid out is six United States companies that will be training six Ukrainian companies throughout the summer.“
This comes a week after PM David Cameron confirmed Britain will be sending 75 military personnel to help combat Russian military aggression.
Despite earlier reports from Russia’s NATO envoy that, as TASS reports,
NATO has taken no decisions on sending British or any other instructors to Ukraine, Russia’s Ambassador to the North Atlantic Alliance Alexander Grushko said on Monday.“NATO has taken no decisions on sending instructors,” he told the Rossiya 24 television channel. “NATO is implementing the decisions that were taken at the political level at the Wales summit in September 2014.”Moscow will take all measures, including military-technical, to neutralize possible threat from NATO presence in Ukraine, he added.
It seems it is happening, as Sputnik News reports,
The United States will deploy personnel by the end of this week to train the Ukrainian national guard, US 173rd Airborne Brigade Commander Colonel Michael Foster said at the Center for Strategic and International Studies in Washington, DC on Monday.“Before this week is up, we’ll be deploying a battalion minus… to the Ukraine to train Ukrainian forces for the fight that’s taking place,” Foster stated. “What we’ve got laid out is six United States companies that will be training six Ukrainian companies throughout the summer.”…The current plan is for US forces to stay six months, he said, and noted there have been discussions about how to increase the duration and the scope of the training mission.The current channels for military training set up between Ukraine and the United States would not be used for transferring defensive lethal aid if the United States decided to provide arms to Ukraine, Foster told Sputnik on Monday.“It would go through something separate… We would not funnel the lethal aid or arms through that [training] event, we would use a secondary method for that,”Foster said, adding that a completely separate process is preferable.
Here is the full interview with Colonel Foster: “If Russia will invade Ukraine, why would we not think they will invade the US next?”
At 14:45, Colonel Foster discusses the deployment of US troops to Ukraine…
But this seems like a direct aim at Putin after the war-mongery rhetoric this morning.
1 opmerking:
not npo!
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenland/column/jeroen-akkermans/zomaar-een-clusterbom
Een reactie posten