Karel G. van Wolferen (Rotterdam, 1941) is een Nederlands journalist en was vanaf 1997 tot 2006 universiteitshoogleraar (vergelijking van politieke en economische instituties, in het bijzonder in Oost-Azië) aan de Universiteit van Amsterdam.
In de jaren '60 reisde hij door het Midden-Oosten, India en Zuidoost-Azië en vanaf 1962 doceerde hij enkele jaren Engels in Japan. In 1972 werd hij correspondent voor het NRC Handelsblad voor Oost-Azië. In 1987 kreeg hij de prijs voor de Nederlandse dagbladjournalistiek voor zijn artikelen over politieke en maatschappelijke ontwikkelingen in de regio.
Van Wolferen is de auteur van het veelgeprezen The Enigma of Japanese Power, waarvan alleen al in Nederland meer dan honderdduizend exemplaren zijn verkocht en verscheidene werken in het Engels, Nederlands en Japans over politieke en economische onderwerpen.
Op 9 Augustus 2014 publiceerde de immer goed geïnformeerde Karel van Wolferen onder de kop 'Oekraïne, corrupte journalistiek en Atlantisch geloof' een uitgebreid artikel over de 'escalerende crisis in Oekraïne en de kritiekloze journalistiek in Europa, die zich volledig laat leiden door een blinde verbondenheid met de VS' waardoor de 'huidige escalatie door de NAVO' tot een oorlog kan leiden. Hij schreef ondermeer het volgende:
Nergens heb ik iets gelezen of gezien dat ook maar suggereerde dat de crisis in Oekraïne – die tot een staatsgreep en een burgeroorlog leidde – in gang werd gezet door neoconservatieven en een aantal R2P-fanatici (Responsibility to Protect) in het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en het Witte Huis, die daar blijkbaar van president Obama vrij spel voor hadden gekregen.
De Nederlandse media leken zich evenmin bewust te zijn van het feit dat deze catastrofe onmiddellijk werd omgezet in een voetbalmatch ten bate van het Witte Huis en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. De mogelijkheid dat Poetin gelijk had, toen hij stelde dat de ramp niet zou zijn gebeurd als zijn dringend voorstel voor een staakt-het-vuren was aanvaard, werd niet in overweging genomen.
Het was nochtans Kiev dat de wapenstilstand in de burgeroorlog met de Russisch sprekende Oost-Oekraïners verbrak op 10 juni 2014. Die willen niet geregeerd worden door een samenraapsel van misdadigers, nakomelingen van Oekraïense nazi's en oligarchen die in bed liggen met het IMF en de EU.
Deze veronderstelde 'rebellen' hebben gereageerd op de start van etnische zuiveringsoperaties, systematische terreurbom-campagnes en wreedheden (meer dan dertig Oekraïners werden levend verbrand) door troepen van Kiev, iets waarover we in de Europese berichtgeving nauwelijks iets vernomen hebben.
5 miljard dollar politieke destabilisatie
Het is weinig waarschijnlijk dat de Amerikaanse ngo's, die volgens eigen officiële mededelingen vijf miljard dollar hebben uitgegeven voor politieke destabilisatie, voorafgaand aan de putsch van februari 2014 in Kiev, plotseling zouden verdwenen zijn uit Oekraïne. Net zo min hebben Amerikaanse militaire adviseurs en gespecialiseerde troepen lijdzaam staan toekijken terwijl het leger en de milities van Kiev de strategie voor hun burgeroorlog uitstippelden.
Deze nieuwe zware jongens vormen een regime dat overleeft met financiële bloedtransfusies van Washington, de EU en het IMF. Al wat we weten is dat Washington de aan de gang zijnde slachtingen aanmoedigt, in een burgeroorlog die het zelf in gang heeft gezet.
Washington heeft permanent de bovenhand in een propagandaoorlog tegen een tegenstander die het spel weigert mee te spelen, dit in tegenspraak met wat de mainstream media ons willen doen geloven. Washington zendt de ene propagandagolf na de andere om een beeld te scheppen van een Poetin, gedreven door nationalisme en door het verlies van het Sovjet-imperium, en die poogt de Russische Federatie uit te breiden tot aan de grenzen van dat teloorgegane imperium.
De meer avontuurlijke zelfverklaarde media-experts, aangestoken door neoconservatieve koorts, zien Rusland al het Westen omsingelen. De Europeanen wordt dus wijsgemaakt dat Poetin elke diplomatie weigert, terwijl hij daar altijd op aangedrongen heeft. Deze overheersende propaganda heeft de perceptie gecreëerd dat niet de acties van Washington maar die van Poetin gevaarlijk en extreem zijn. Iedereen die een persoonlijk verhaal heeft dat Poetin en Rusland in een kwaad daglicht stelt wordt gemobiliseerd, de Nederlandse hoofdredacteurs lijken voor het ogenblik wel onverzadigbaar.
A two-hour hearing of US Assistant Secretary of State Victoria Nuland at the House Foreign Affairs Committee over the Obama administration’s and the US’ role in the developments in Ukraine nailed down Nuland over the United States overt cooperation with and use of neo-Nazis. Nuland tried to dodge questions, explained US plans for Ukraine and told the Committee outright lies about Kiev having 'upheld the obligations of the Geneva agreement.' Nuland omitted that Kiev has mobilized Ukraine’s military forces and the presence of large contingents of Ukrainian troops near the Russian border. http://nsnbc.me/2014/05/09/house-grilled-nuland-us-cooperation-neo-nazis-ukraine/
Die onverzadigbaarheid is nog steeds manifest onder Nederlandse opiniemakers als bijvoorbeeld Hubert Smeets van de NRC, die aan iedereen die maar wil luisteren vertelt hoe gevaarlijk 'Poetin' is en dat 'Het typisch Russisch [is], om altijd alles om te draaien.' Met dit soort stigmatiseringen proberen hij en andere propagandisten hun publiek te overtuigen dat het Westen zich moet wapenen tegen 'de Russische agressie.' Ondertussen weigeren ze antwoord te geven op een paar simpele vragen. Allereerst: waarom zouden neoconservatieven in de regering Obama, bijvoorbeeld een beleidsbepaler als Victoria 'Fuck the European Union,' Nuland, staatssecretaris Buitenlandse Zaken voor Europa en Eurazië, volgens eigen zeggen 5 miljard dollar hebben betaald aan de zogeheten 'Oekraïense oppositie,' terwijl in de VS zelf 47 miljoen straatarme Amerikanen met 'voedselbonnen' in leven worden gehouden? Waarom gaf de Europese Unie van 'Geen Jorwert zonder Brussel' 11 miljard aan het regime in Kiev, terwijl de EU tegelijkertijd al sinds 2008 de eigen Europese bevolking een stringente bezuinigingspolitiek oplegt? Waarom zou Rusland een oorlog tegen de NAVO beginnen, nota bene een offensief bondgenootschap dat 11 keer meer uitgeeft aan bewapening dan Moskou.
Waarom proberen Brussel en Washington koste wat kost overal een economische doctrine af te dwingen, die ertoe heeft geleid dat vandaag de dag 48 miljardairs evenveel bezitten als de helft van de mensheid? Waarom steunt de westerse mainstream-pers een systeem dat de kloof tussen arm en rijk wereldwijd, en nu ook in het Westen, almaar vergroot? Waarom verzwijgt diezelfde pers dat in de VS al sinds een halve eeuw meer dan 40 procent van de kiesgerechtigden niet meer stemt, terwijl bij de Congresverkiezingen in november 2014 slechts iets meer dan eenderde, 36 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden verscheen, een historisch dieptepunt? Waarom besteedde het Amerikaanse Congres in 2010 maar liefst 58 procent van het toewijsbaar federaal budget aan het militair industrieel complex, terwijl 'according to the United States Department of Agriculture (USDA), 15.8 million children under 18 in the United States live in households where they are unable to consistently access enough nutritious food necessary for a healthy life'? Waarom moet dit neoliberaal bestel met geweld elders worden opgelegd? En waarom weigeren de westerse politici van 'links' zowel als 'rechts,' én de westerse 'vrije pers' op deze feiten serieus in te gaan?
Het antwoord op al deze vragen is kortweg: de westerse politieke en economische elite en hun spreekbuizen in de mainstream media kunnen geen antwoord geven om de simpele reden dat zij dan eigenhandig hun propaganda doorprikken, en vervolgens hun privileges verliezen. Liever corrupt dan zonder status en een vorstelijk inkomen. Een materialistische ideologie waarin geld de hoogste waarde vertegenwoordigt, creëert logischerwijs een corrupte samenleving. Dat begrijpt ieder zinnig mens; men hoeft daarvoor absoluut geen professor te zijn, maar het kan wel helpen, tenminste als die hoogleraar zelf niet wetenschappelijk gecorrumpeerd is, zoals veelal in Nederland het geval is, zoals ik van nabij weet. De neoliberale 'democratie' mag veel betekenen, maar zeker niet dat zij democratisch is. Daarover schrijft de Amerikaanse hoogleraar Michael J. Glennon in zijn boek National Security and Double Government (2014):
For many, inculcated in the hagiography of Madisonian checks and balances and oblivious of the reach of Trumanite power, the response to these realizations will be denial. The image of a double national security government will be shocking. It cannot be right. It sounds of conspiracy, 'a state within,' and other variations on that theme.
Voor degenen die niet ingevoerd zijn in de terminologie: 'Madisonian' betekent het systeem waarbij allerlei ingebouwde sluizen voorkomen zodat geen van de geprivilegieerden de overmacht kan krijgen. 'Trumanite' daarentegen is het systeem waarbij na 1945 de VS een 'National Security State' werd, een modern imperium dat de belangen van de Amerikaanse economische elite overal ter wereld met geweld verdedigde en uitbreidde, ten koste van vele miljoenen doden elders en de schending en zelfs afschaffing van een reeks burgerrechten in het moederland zelf. Glennon:
That the Trumanite network could have emerged in full public view and without invidious intent makes its presence all the more implausible. Its existence challenges all we have been taught.
There is, however, little room for shock. The pillars of America's double government have long stood in plain view. We have learned about significant aspects… from eminent thinkers. Max Weber's work on bureaucracies showed that, left unchecked, the inexorability of bureaucratization can lead to a 'polar night of icy darkness' in which humanitarian values are sacrificed for abstract organizational ends. Friedrich Hayek's work on political organization led him to conclude that 'the greatest danger to liberty today comes from the men who are most needed and most powerful in government, namely the efficient expert administrators exclusively concerned with what they regard as the public good.' Erich Fromm's work on social psychology showed how people unconsciously adopt societal norms as their own to avoid anxiety-producing choices, so as to 'escape from freedom.' Irvings Janis's work on group dynamics showed that the greater a group 's esprit de corps, 'the greater the danger that independent critical thinking will be replaced by groupthink, which is likely to result in irrational and dehumanizing actions directed against out-groups.' Michael Reisman's work on jurisprudence has shown how de facto operational codes can quietly arise behind publicly embraced myth systems, allowing for governmental conduct that is not approved openly by the law. C. Wright Mills' 1956 work ohm power elites showed that the centralization of authority among officials who hold a common worldview and operate in secrecy can produce a 'military metaphisic' directed at maintaining a 'permanent war economy.' One person familiar with Mills' work was political scientist Malcolm Moos, the presidential speechwriter who five years later wrote President Eisenhower's prophetic warning. 'In the councils of government,' Eisenhower said, 'we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.'
Omdat de zelfbenoemde 'politiek-literaire elite' in het kleine Nederland haar aandacht naar binnen heeft gekeerd, en een zelfgenoegzaam provincialisme koestert, is zij niet op de hoogte van het debat dat vooral ook in de Angelsaksische wereld en vooral in de VS wordt gevoerd over het falend democratische bestel. Hier in de polder schrijft men allereerst voor de uiterst kleine peergroup van opiniemakers en andere betaalde propagandisten. Door eigen ervaring weet ik dat de boeken waaruit ik citeer niet door mijn collega's gelezen worden. Een benauwend voorbeeld van het gebrek aan kennis is de literatuurlijst van Geert Mak's Reizen zonder John (2012), een boek van toch maar liefst 575 pagina's dat door een bevriende collega van hem, Paul Brill, in de Volkskrant werd bejubeld als ‘een monumentaal boek’ dat het ‘qua betrouwbaarheid wint’ van Travels with Charley van Nobelprijswinnaar John Steinbeck. Zonder ook maar een greintje ironie wordt deze nonsens onweersproken verspreid door ons kent ons. De enige verklaring hiervoor is het ontstellende gebrek aan kennis van de Nederlandse 'intelligentsia,' of dat wat er voor doorgaat. Het werk van Glennon kennen ze niet, de 'waarheden' van de opiniemakers in de polder berusten op ideologische opvattingen, én elkaar napraten, maar zeker niet op de persoonlijke ervaringen van bijvoorbeeld een deskundige als Michael Glennon, die als hoogleraar in het internationaal recht, en als voormalig 'Legal Counsel to the Senate Foreign Relations Committee,' van binnenuit weet waarover hij schrijft.
Paul Brill over Geert Mak's Reizen zonder John: ‘een monumentaal boek’ dat het ‘qua betrouwbaarheid wint’ van 'Travels with Charley' van Nobelprijswinnaar John Steinbeck. Beide Nederlandse opiniemakers werkten bij 'De Groene Amsterdammer.' Een aardig voorbeeld van de intellectuele corruptie in de polder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten