Open Brief aan Geert Mak

Geert, twee weken geleden sprak je mij aan op een feest van wederzijdse vrienden van ons beiden met de opmerking dat 'wij eens moeten praten aangezien onze opvattingen niet fundamenteel van elkaar verschillen.' Eerder al wist ik via vrienden dat mijn kritiek op jou en jouw werk je ter harte ging, en dat je wilt dat onze vroegere vriendschap wordt hersteld. Ik antwoordde je dat dit niet kan, om de simpele reden dat onze mens- en wereldbeeld op bepaalde belangrijke punten wezenlijk uiteenlopen, en ik jouw opportunistische en conformistische houding ten zeerste afkeur. Als voorbeelden gaf ik ondermeer het feit dat volgens jou de VS een 'vitale… democratie’ is die ‘decennialang als ordebewaker en politieagent [fungeerde] – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde.’  Wat betreft de EU schreef je dat ‘Europa als vredesproces een eclatant succes’ is, en dat ‘Europa als economische eenheid ook een eind op weg [is].’ Enerzijds beweer je: 'Er zijn machten aan de gang boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend,' terwijl je tegelijkertijd met evenveel stelligheid een pleidooi houdt voor het neoliberale marktdenken van het 'grootkapitaal' door te verkondigen dat er 'Geen Jorwert zonder Brussel' mogelijk is omdat

de EU een markt [is] van bijna een half miljard mensen met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product. We hebben nu een open toegang tot die markt. Gaan we die deur echt dichtgooien?

Jij en ik verschillen ook wezenlijk van mening over de rol die Washington speelt, het hedendaagse Rome, dat zijn macht ziet afkalven en ook daarom steeds gewelddadiger wordt. Jij schreef dat

De Amerikaanse soft power… nog altijd sterk aanwezig [is]… Soft power is, in de kern, de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen… En nog steeds zijn de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord.

Geert, jij beseft kennelijk niet hoe ernstig de situatie is waarin de hele mensheid verkeert als gevolg van het westers expansionisme in een tijd dat de grondstoffen-voorraden uitgeput raken en de door het Westen gedomineerde markt steeds meer concurrentie te duchten heeft. We staan aan de vooravond van een reeks gewelddadige conflicten die angstaanjagend zijn, en jouw gebabbel leidt alleen maar af van de essentiële problemen waarmee wij allen in toenemende mate worden geconfronteerd. Het neoliberale kapitalisme betekent een permanente strijd met mens en natuur. De prijs die allereerst de arme wereld daarvoor betaalt is gruwelijk; wanneer er 85 miljardairs zijn op aarde die evenveel bezitten als de helft van de hele mensheid dan kun je domweg geen pleidooi houden voor dit systeem, kun je niet met goed fatsoen beweren dat er 'Geen Jorwert zonder Brussel' mogelijk is. Jorwert kan alleen voortbestaan als het grootste deel van de wereldbevolking in de diepste misère moet overleven. Brussel staat net als Washington voor de globalisering van het neoliberale totalitarisme dat de kloof tussen arm en rijk almaar doet toenemen. Jij wilt maar niet begrijpen dat mijn zienswijze diametraal tegenover die van jou staat. En waarom je dit niet wilt, is inmiddels wel duidelijk. Je verlangt ernaar door iedereen geprezen worden, en zeker door mensen als ik. Jij schreef me dat 'Het probleem met jou is dat je verdomd vaak gelijk hebt, en dat het vaak geen prettige mededelingen zijn die je te melden hebt… Jij ziet veel dingen scherper en eerder, maar'

dat

Ik niet zonder hoop [kan], Stan, dat klinkt misschien wat pathetisch, maar het is toch zo.

Ik vrees evenwel dat je jezelf ook hier bedriegt. Jouw 'hoop' is niets anders dan zelfbedrog. In Summer in Algiers schrijft Albert Camus dienaangaande: 

  

From Pandora's box, where all the ills of humanity swarmed, the Greeks drew out hope after all the others, as the most dreadful of all. I know no more stirring symbool; for, contrary to the general belief, hope equals resignation. And to live is not to resign oneself.

Het leven is frictie, is pijn en strijd, maar jij wilt alles, zowel fortune and fame, zonder de keerzijde ervan. Als een kind wil je alles, en het liefst tegelijk, je bent mateloos en als zodanig een product van onze tijd. John Berger schreef in Hold Everything Dear. Dispatches On Survival And Resistance (2007):

From  time to time despair enters into the lives which are mostly grief. A hope against hope (which is still far from a promise) collapses or is collapsed; despair fills the the space in the soul which was occupied by that hope. Despair has nothing to do with nihilism.

Nihilism, in its contemporary sense, is the refusal to believe in any scale of priorities beyond the pursuit of profit, considered as the end-all of social activity, so that, precisely: everything has it price. Nihilism is resignation before the contention that Price is all. It is the most current form of human cowardice…

The worst cruelties of life are its killing injustices. Almost all promises are broken.

Geert, 'hoop'? Waar heb je het over? Wordt volwassen! Als de arme helft van de mensheid even welvarend zou zijn als wij dan zijn er vier aardes nodig. Met andere woorden: onze rijkdom is alleen mogelijk dankzij de armoede van de rest. Nu al teren we dertig procent in op wat de aarde te bieden heeft. Toen ik je twee weken geleden tenslotte vroeg waarom je niet publiekelijk op mijn kritiek hebt gereageerd gaf je geen steekhoudend antwoord, je fluisterde iets in de trant van dat ik je ouders zou hebben geschoffeerd door te schrijven dat ze antisemitische opvattingen hadden. Maar dat was pas nadat ik al maandenlang jouw werk had bekritiseerd en bovendien schreef jij in de Eeuw van mijn vader dat Catrinus Mak, jouw vader, in 1935 in de krant had geschreven dat het verwijderen in nazi-Duitsland van de joodse bevolking uit het publieke leven 'op staatsterrein tolerabel' was, terwijl je moeder 

meldde dat een bepaalde film heel mooi was, ‘een beetje pro-joodsch, maar wel erg de moeite waard om te zien.’

Het zijn allemaal symptomen van de onderhuidse antisemitische ressentimenten onder bepaalde gereformeerde stromingen in Nederland, waartoe ook jouw ouders behoorden. Kortom, je hebt geen enkele relevante verklaring gegeven voor het feit dat je al die tijd bleef zwijgen over mijn kritiek. Geert, je draait niet alleen jezelf een rad voor ogen, maar erger nog, jouw publiek. Wanneer jij publiekelijk beweert dat de EU noodzakelijk is om de toekomst van de Europeanen veilig te stellen, dan verzwijg je de werkelijkheid. De realiteit zoals deze:

Of course, we are aware of the European Union’s commitment to the full and effective protection of Human Rights everywhere. After all, The 2012 Nobel Peace Prize was awarded to the European Union (EU) 'for over six decades [of contribution] to the advancement of peace and reconciliation, democracy and human rights in Europe.'

So, when it comes to the 'full and effective protection' of the Human Rights of indigenous peoples, you might wonder, how did the European Union react when, less than two years later, the people of the Occupied Palestinian Territories, which is indigenous to the area, was subjected to arbitrary detention and torture – prohibited by the International Covenant on Civil and Political Rights – collective punishment – prohibited by the Third Geneva Convention – and eventually to a downright massacre at the hands of the Israeli armed forces, a blood bath which Israel’s PR machine labelled 'Operation Protective Edge,' in which war crimes were committed by Israel – such as deliberate attacks on schools where displaced residents were sheltering in Gaza – and which violated the right to life of more than 2,100 Palestinian citizens, of which '1,474 are believed to have been civilians, including 501 children and 257 women,' according to United Nations figures?

Of course, one can almost hear the objection: 'Surely, the United Nations’ Human Rights Council does not consider the Human Rights situation in the Occupied Palestinian Territories to fall under the Rights of Indigenous Peoples, but rather under Agenda Item 7, see Resolution S-21/1 and Report A/HRC/27/76.' And yes, that is correct: a bureaucratic vermin hiding behind paperwork couldn’t have put it better.

So let’s have a look at what happened at the United Nations when Resolution S-21/1 was discussed, along with the massacre Israel had inflicted on Gaza. Let’s see what happened at A/HRC/27, a session called by the Human Rights Council on the 22nd of September 2014.

Representatives of states from nearly two-thirds of the world took the floor and condemned those atrocities. And, to be sure, delegates from the European Union member states were present in the room, scattered here and there, but guess what? Not one of them said a word – with the notable exception of Ireland (and one wonder what sanctions are awaiting the Republic of Ireland for daring to break ranks from its masters in Brussels). Because you see, following the lead of the United States of America and – of course – Israel, the Nobel Prize winner European Union, ever obedient to any signal coming from across the pond, decided to boycott the session: evidently, the massacre of more than 500 children was not considered important enough to get its representatives out of bed… or, one must think, they all must have had more important things to do.

Lees verder: http://apophenia.altervista.org/gazans-were-slaughtered-the-eu-has-no-comment/ 

Op dit moment laat de EU zich op sleeptouw nemen door Washington en daarmee het militair-industrieel complex, om in NAVO-verband massaal geweld en terreur te plegen in een poging de westerse hegemonie in stand te houden dan wel uit te breiden. Ik stel nu het volgende: als jij werkelijk te goeder trouw bent dan kan het niet anders dan dat je je nu publiekelijk uitspreekt tegen de doortrapte politiek van de EU. Je kunt niet burgers oproepen de EU te steunen terwijl datzelfde Brussel oorlogen begint, en bovendien zwijgt als het graf over het zionistisch terrorisme tegen de Palestijnse bevolking, waarbij 501 Palestijnse kinderen bewust werden vermoord. Met nadruk schrijf ik bewust vermoord, zie daarvoor: 

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2014/09/barbara-oomen-en-de-mensenrechten-17.html 

Mijn vraag is nu: waar sta jij als domineeszoon precies voor? Weet je net als je ouders niet dat je in een interbellum leeft? Wat zijn jouw normen en waarden? Laat het de lezers van mijn weblog weten. Wie ben je en wat ben je? Of weet je het niet meer? 'The worst cruelties of life are its killing injustices. Almost all promises are broken.' Waarom kom je niet in verzet tegen de westerse terreur? Terwijl je overal een mening over ventileert blijf je hierover ineens zwijgen. Waarom? Waar is jouw christelijke zelfrespect als je niet in verzet komt tegen de schendingen van de waardigheid van je medemens, die, zoals jouw geloof stelt, naar God's evenbeeld werd geschapen? Waarom dacht je werkelijk dat wij weer vrienden zouden kunnen zijn? 

De vraag is terecht: waarom nemen in onze tijd zelfs vreugdevolle gebeurtenissen een onheilspellende kleur aan, waarom mobiliseren ze meteen de duisterste krachten, en waarom doemen ze in het beste geval als lastige en onoplosbare problemen aan de horizon? [...]

Nu de vruchten van veertig jaar strijd zijn gerijpt en ook het tweede totalitaire rijk is gevallen (de Sovjet Unie svh), domineert een algemeen gevoel van ineenstorting, wrevel en machteloosheid. Alsof een katterige sfeer door Europa waart, alsof het op een grijze ochtend bij het wakker worden gemerkt heeft dat het in plaats van twee mogelijke werelden nog maar één werkelijke wereld over heeft, de triomferende wereld van het economisme, het kapitalisme, het ideaal-loze pragmatisme, zonder transcendentie en zonder alternatief, waaruit geen doorgang mogelijk is naar de vervloekte of het beloofde land -- naar keuze... dat geluidloze ineenzakken (dat ook de fluwelen revolutie wordt genoemd) lijkt iets in de mensen kapotgemaakt te hebben, onduidelijk wat: de ethiek van het verzet, die een bepaalde stevigheid gaf in een bestaansvorm, of een soort van hoop, die misschien nooit echte hoop is geweest, maar ongetwijfeld eveneens houvast bood -- in ieder geval heeft het een einde gemaakt aan de relativiteit van de vergelijking. En hier staan we nu als overwinnaars, leeg, moe en ontgoocheld.

Imre Kertesz. 1994

Terwijl jouw ongefundeerd optimisme beloond werd met hoge oplages en schouderklopjes van de machtigen, bleef de joods-Hongaarse Nobelprijswinnaar Literatuur Kertész buiten de schijnwerpers gewoon doorwerken en merkte hij aan het eind van de twintigste eeuw ondermeer op dat

de eeuw zich ziek [ligt] te wentelen in haar cel, te worstelen met zichzelf, met de vraag of ze haar eigen bestaan, haar zijns-vorm, haar bewustzijn zal aanvaarden of verwerpen, en terwijl ze daar ligt, gekweld door de pijn, wordt ze afwisselend overvallen door koortsaanvallen van agressie, verlammend schuldbesef, razend verzet en depressieve machteloosheid. Ze heeft geen helder besef van haar bestaan, ze kent haar doel, haar levenstaak niet, ze heeft haar creatieve plezier en haar verheffende rouw verloren, evenals haar vruchtbaarheid -- kortom: ze is ongelukkig.

Een door Israel vermoorde baby, één van de 501 vermoorde kinderen, waarover de EU van Geert Mak's 'Geen Jorwert zonder Brussel' angstvallig zweeg.

Tenslotte dit, Geert je beseft dat je leugens verkoopt, want op 2 november 2012 verklaarde jij tijdens de Van der Leeuw-lezing:

Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is - en ik volg nu de definitie van de Amerikaans-Hongaarse historicus John Lukacs - in de eerste plaats 'het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.'

'We leven vooruit, maar we denken achteruit', schrijft Lukacs. We zijn voortdurend bezig onze beelden en verhalen bij te stellen. Objectieve geschiedschrijving bestaat niet, het blijft bij een streven naar waarheid…

Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het 'uitbannen van onwaarheid,' serieus genoeg. Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft. De eurocrisis is niet alleen een conflict over geldstromen, democratie en het karakter van het toekomstige Europa, het is ook een gevecht om het verhaal. Iets soortgelijks speelt zich af in de Verenigde Staten. En beide gevechten zijn we aan het verliezen.
http://www.geertmak.nl/nl/Leven/Kijken%20en%20luisteren/De%20woede%20van%20mijn%20oom%20Petrus/ 

Als je dit allemaal weet, waarom blijf je dan onwaarheden verspreiden? En hoe kun je verwachten dat ik dit accepteer? 'There is just one question that should be addressed to those who are ostensibly in charge: how do you think posterity and history will judge your behaviour? Because – rest assured – we won’t forget. And neither will they.' 
http://apophenia.altervista.org/gazans-were-slaughtered-the-eu-has-no-comment/