Zionist Fascism 116

Laat één ding duidelijk zijn: De Israelische strijdkrachten mikken bewust op Palestijnse burgerdoelen, het vermoorden van Palestijnse kinderen is geen vergissing, maar een bewuste militaire strategie van de zogeheten 'Joodse natie.' Voor soortgelijke misdaden werden de nazi-leiders na '45 in Neurenberg veroordeeld tot de strop. Dat het zionistisch regime bewust oorlogsmisdaden pleegt blijkt ondermeer uit de volgende verklaring van de Israelische commandant Gadi Eisenkot, GOC Northern Command,  die het volgende heeft verklaard:

'What happened in the Beirut suburb of Dahiya in 2006 will happen in every village from which shots are fired in the direction of Israel,' Eisenkot said to journalists from Yedioth Ahronoth. 'We will wield disproportionate power against every village from which shots are fired on Israel, and cause immense damage and destruction. From our perspective, these are military bases. This isn't a suggestion. This is a plan that has already been authorized.'

Hence, in two short sentences, one of the Israel Defense Force's senior commanders stated, with the world as his witness, hisintention to violate the two central tenets of the international laws of war: the principle of distinction, which states that every time military force is used, it is imperative to differentiate enemy combatants from enemy civilians, and that attacks may be directed only at the former; and the proportionality principle, which states that even in attacks against enemy combatants, disproportional use of power is prohibited. 

It is important to understand this: The international legal definition of an illegal military attack is one directed at civilians, or one that involves a disproportional use of force. It was as if Eisenkot, then, was standing on a hilltop, declaring his intention to commit war crimes, yelling to passersby, 'My intentions are biggest of all!'

Upholding international law is not a privilege or a choice. It does not bend and shift depending on the complexities of regional geopolitics. Israel, as an active and essential member of the global community, relying on support and friendship from nations worldwide, has a responsibility and obligation to uphold the highest international standards of conduct...

In case you're still thinking that we misunderstood the commander, that he meant something different, he then elaborated: 'If there is firing [by Israel] into Shi'ite villages in Lebanon, that is the plan, aggressive shooting ... the possibility of harming the population is the only means for restraining [Hassan] Nasrallah.'

Straight and to the point. Without the usual lip service of 'IDF expresses condolences,' or 'in every war civilians are harmed.' Eisenkot, contender on the new reality show 'War Criminal Idol,' was giving us a rare peek into the true goals behind the pulling of the trigger, goals usually clouded by a fog of operational and legal secrets. And these intentions are simple and clear, like the strategy of a terror organization: 'to harm civilians until we achieve political goals.'

Usually people hide their criminal intentions, because of the binding legal risk and moral embarrassment exposing them could cause. This is why the confessions of the street thief in the documentary were so interesting. This is why many thought that the film was a fraud. In Eisenkot's case, the situation is apparently simpler. He is not afraid and not ashamed. 

Source: http://www.haaretz.com/hasen/spages/1027755.html

De Nederlandse Tweede Kamerleden weten dat Israel bewust terreur pleegt, ondermeer omdat ik de verklaring van Eisenkot al in 2009, vijf jaar geleden, naar de buitenland-woorvoerders van alle politieke partijen heb opgestuurd. Ook de EU-politici van Geert Mak's 'Geen Jorwert zonder Brussel' weten dat Israel bewust terreur pleegt, evenals de NAVO dit weet. Maar de 'Joodse staat' mag bewust terrorisme plegen omdat het 'Joods' is, en als een huurlingenstaat van het Westen opereert. Een andere verklaring is ondenkbaar. Deze ontwikkeling heeft de joodse politiek filosofe Hannah Arendt al in de jaren veertig van de vorige eeuwvoorspeld. Het gebruik maken van de 'Joden' in Israel voor de belangen van de christelijke cultuur heeft van de zionisten, zoals Arendt terecht opmerkte, 'shtadlones' gemaakt, de vroegere ‘hofjoden’ die destijds de christelijke machthebbers financieel ten dienste stonden, in de vergeefse hoop en verwachting beschermd te worden zodra de Joden weer eens de dupe dreigden te worden van het christelijke antisemitisme. Joden dus in de zogeheten diaspora,  

die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen,' 

aldus de profetische woorden van Arendt. 

Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn.

De joodse filosofe wees erop dat 

slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt.' En nog steeds is haar retorische vraag actueel: 'Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?  

Al in 1948, het jaar van de stichting van de staat Israel, benadrukte ze in het essay Wapenstilstand in het Midden Oosten: 

Vrede in het Midden-Oosten is essentieel voor de staat Israel, voor de Arabische bevolking en voor de westerse wereld… De keuze tussen werkelijke vrede en wapenstilstand is volstrekt niet alleen, of zelfs niet voornamelijk, een vraagstuk van buitenlandse politiek. De interne structuur van de Arabische staten als ook van de joodse staat zal er afhankelijk van zijn. Alleen maar een wapenstilstand zou de nieuwe Israelische staat dwingen om de gehele bevolking in een permanente staat van mogelijke mobilisatie te houden; de voortdurende bedreiging van gewapend ingrijpen zou noodzakelijkerwijs de richting van alle economische en sociale ontwikkelingen beïnvloeden en misschien uitlopen op een militaire dictatuur. De culturele en politieke steriliteit van kleine door en door gemilitariseerde naties is in de geschiedenis voldoende aangetoond. De voorbeelden van Sparta en soortgelijke experimenten zullen naar alle waarschijnlijkheid niet afschrikwekkend werken voor een generatie Europese joden die de vernedering van Hitlers slachthuizen proberen uit te wissen met de recent veroverde waardigheid van strijd en de triomf van een overwinning… Buitensporige uitgaven voor bewapening en mobilisatie zouden niet alleen de jonge joodse economie verstikken en het einde betekenen van de sociale experimenten van het land, maar ook leiden tot een groeiende afhankelijkheid van de gehele bevolking van financiële en andere steun van Amerikaanse joden...

Joodse overwinningen worden niet beoordeeld in het licht van de huidige realiteit in het Midden-Oosten, maar in het licht van een zeer ver verleden. De huidige oorlog geeft iedere jood ‘zo’n genoegdoening als we in eeuwen niet hebben gekend, misschien niet sinds de dagen van de Makkabeeën’ (Ben-Goerion). Dit gevoel van een historisch momentum, deze vastberadenheid om deze recente gebeurtenissen te beschouwen als een definitief vonnis van de geschiedenis, wordt ongetwijfeld versterkt door succes, maar succes is niet de bron ervan. De joden trokken ten strijde tegen de Britse bezettingstroepen en de Arabische legers met de ‘geest van Masada,’ geïnspireerd door de leuze ‘of anders zullen we ten onder gaan,’ vastbesloten om elk compromis af te wijzen, zelfs ten koste van nationale zelfmoord. Vandaag de dag spreekt de Israelische regering van voldongen feiten, van het recht dat uit de loop van een geweer komt, van militaire noodzaak, van de wet van verovering, terwijl twee jaar geleden dezelfde mensen in het Joods Agentschap van gerechtigheid spraken en van de vreselijke behoeften van het joodse volk. De joden in Palestina hebben alles op één kaart gezet.

De Nederlandse politici steunen de genocidale politiek van Israel. Dat werkt als precedent voor de toekomst. Dit is pas het begin van het westerse fascisme dat nooit is weggeweest.