Ik citeer Lamyae Aharouay in Folia Magazine:
De dame in Utrecht die door een buschauffeur geweigerd wordt omdat ze een hoofddoek draagt, is de spreekwoordelijke druppel. Geweigerd om haar hoofddoek. Het bestaat dus wel degelijk. Wat ik wil? Ik mis de nationale verontwaardiging. Dat dit kan, in een vrij land als Nederland.’ […]
Lamyae bemoeit zich graag met de inrichting van de samenleving en laat weinig kansen liggen om vooruit te komen. En dan drukken we ons voorzichtig uit. ‘Ze is heel gepassioneerd en ambitieus,’ zegt haar zus Nutheila Aharouay. ‘Lamyae is heel doelgericht. Als ze een doel voor ogen heeft zal ze er alles aan doen om dat te bereiken. Naast haar studie werkt ze bijvoorbeeld bij BNR Nieuwsradio. Daar heeft ze heel zorgvuldig aan gewerkt. Eerst liep ze er stage, gewoon uit zichzelf, als extra-curriculaire activiteit. Zodoende bouwde ze een netwerk op investeerde ze in connecties. Nu werkt ze er. Een droom kwam uit voor haar, maar dat wil ze ook. Daar werkt ze aan.’ Wat ze daar voor over heeft? Heel wat…
Lamyae studeerde aanvankelijk aan de deeltijd- opleiding communicatiemanagement aan de Hogeschool van Amsterdam, waarbij ze een minor cultureel ondernemen volgde. Als onderdeel van de opleiding volgde ze een stage op de public affairs-afdeling van een communicatiebureau en schreef ze een scriptie over lobbyen.
‘Tijdens het schrijven van die scriptie, wat ik vooral ’s nachts deed, had ik tijd over,’ zegt Lamyae zelf. ‘Als lobbyist kom je veel in aanraking met de media, dus besloot ik die extra stage bij BNR Nieuwsradio te volgen, gewoon om eens een kijkje te nemen in de journalistieke keuken. Of ik straks verder ga in de journalistiek of toch de lobbykant op ga, dat weet ik nog niet, maar ik dacht wel: ik ga nog een studie volgen waarmee ik de diepte in kan. Nu volg ik het schakeljaar voor politicologie.’ Haar werk bij BNR Nieuwsradio doet ze er nog bij en ze is inmiddels ook columnist en eigenaar van een bureau voor communicatie en journalistiek. Om zichzelf goed in de picture te spelen bij een breed publiek kun je haar ook nog inhuren als dagvoorzitter…
'Waar het haar om gaat is dat ze invloed wil hebben. Invloed op het publieke debat. Ik denk dat ze het liefst een topjournalist wil worden,’
aldus 'haar goede vriendin Fatihya Abdi, ook politicologiestudent,' tegenover het tijdschrift Folia Magazine.
http://www.foliaweb.nl/wp-content/uploads/2013/02/Folia-maakt-kennis-08-Lamyae-Aharouy.pdf
http://www.foliaweb.nl/wp-content/uploads/2013/02/Folia-maakt-kennis-08-Lamyae-Aharouy.pdf
Welk beeld doemt hier op? Allereerst dat van een uiterst ambitieuze jongedame voor wie geen wezenlijk verschil bestaat tussen 'lobbyen' en 'journalistiek' en die meent dat ze via een 'schakeljaar voor politicologie' helemaal 'de diepte in kan.' Kortom, we hebben hier te maken met een hedendaagse opportunist die 'een breed publiek' wil bereiken, en dus genoodzaakt is de massa te behagen, zoals Milan Kundera deze kitsch-houding zo treffend heeft beschreven. Lamyae Aharouay past naadloos in de huidige tijd van oppervlakkigheid, opportunisme en medogenloosheid. Zij 'is heel doelgericht. Als ze een doel voor ogen heeft zal ze er alles aan doen om dat te bereiken.' In het kader van dit 'alles' om 'te bereiken' wat Aharouay aanziet voor de 'top' weigert zij het voor de hand liggende te accepteren, namelijk dat de Palestijnen al sinds 1948 door zionisten worden verdreven, vervolgd, verminkt en vermoord, terwijl de diefstal van hun land onverminderd doorgaat met alle denkbare steun van Brussel en Washington. Dit alles natuurlijk omkleedt met fraaie begrippen als democratie, mensenrechten en islamitische terreur. Mede daarom liet mevrouw Aharouay op 11 juli 2014 -- een nieuwe ronde zionistisch fascism was inmiddels al begonnen -- in het mainstream-dagblad Trouw het christelijk publiek het volgende weten:
Over veel onderwerpen heb ik in no time een mening klaar. U zou me af en toe gerust een meningenmachine kunnen noemen. Gooi er wat informatie in, en er komt rap opinie uit. Meningen zijn in Nederland aan inflatie onderhevig, en ik ben bang dat ik onderdeel van dat probleem ben. Niet iedere opvatting die ik heb is gebaseerd op een gefundeerde basis. Soms vind ik iets, en verdedig ik dat vol passie, om me later door iemand met betere argumenten over te laten halen.
Toch zijn er zaken waarover ik het moeilijk vind een oordeel te vormen. Zelfs als ik er veel over lees, als ik er veel over zie, en als ik er met mensen over spreek die er meer van weten dan de gemiddelde nieuwsconsument.
Het conflict tussen Israël en Palestina is daar een goed voorbeeld van.
Ook in deze column zal ik me niet branden aan wie begon, wie het kwaad is en wie de schuld van alle problematiek daar verdient. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet weet.
Belangrijk is te weten dat Lamyae zich 'Nederlander' voelt, 'Tot op het bot,' maar 'alleen niet [snapt] dat er nog steeds wordt gediscrimineerd in een land waarin vrijheid zo hoog in het vaandel staat…
Ik ben hier geboren, dit is mijn land en dit is mijn maatschappij waar ook mijn normen en waarden gelden. Ik maak deel uit van ‘jullie’. Zet me dan niet weg als ‘apart.’ Anders ga ik me daar ook naar gedragen.
Ik gebruik bewust het woord 'maar,' om met nadruk een tegenstelling aan te geven. Hier is namelijk sprake van een contradictie: zij voelt zich 'tot op het bot' een Nederlandse die als Nederlandse niet wordt geaccepteerd door de Nederlanders. Ze wil zo graag als Nederlandse worden geaccepteerd dat ze bereid is het simpele feit te aanvaarden dat de beelden van de totale verwoesting in Gaza haarscherp aantonen hoe de Israelische strijdkrachten de Palestijns burgerbevolking en de Palestijnse infrastructuur als doelwit hebben gekozen, hetgeen een ernstige schending is van het internationaal recht en de Conventies van Genève. Kortweg gesteld: net als alle andere burgers in de hele wereld ziet ook Lamyae Aharouay hoe de Palestijnse burgerbevolking opnieuw het slachtoffer is van de misdadige collectieve bestraffing door het zionistisch fascisme. Ze is net als iedereen getuige van oorlogsmisdaden gepleegd door het 'democratische' regime van een staat die zich zo graag afficheert als 'Joods.' Ondanks het feit dat haar islamitische geloofsgenoten voor haar ogen worden verminkt en vermoord, weigert zij partij te kiezen voor de zwakkere. En dat terwijl talloze dappere Joods-Israelische burgers, van voormalige soldaten van Breaking the Silence tot de Women in Black, zich wel fel blijven verzetten tegen de terreur die in naam van de Joodse burgers in en buiten Israel wordt gepleegd. Het heeft allemaal ook niets met godsdienst te maken, Quislings zijn er altijd en overal, onder islamieten, joden, christenen en atheïsten. Opportunisten zijn conformisten, en conformisten zijn opportunisten, altijd en overal. Voor hen geldt maar één motief: IK, oftewel:
Waar het haar om gaat is dat ze invloed wil hebben. Invloed op het publieke debat,
en dus is Aharouay bereid zich te plooien naar de heersende consensus van de mainstream. Het is een mentaliteit die wordt ingegeven door het eigenbelang, en sluit perfect aan bij het poldermodel met zijn ingebouwde corruptie. Maar desondanks zal Aharouay nooit worden geaccepteerd door de blanke Hollandse christelijke cultuur, hoe obsceen opportunistisch ze zich ook mag opstellen. En de reden waarom zij als hoofddoek dragende islamiet altijd buitenstaander zal blijven is simpelweg het feit dat de kaaskop altijd De Ander nodig heeft om zijn eigen identiteit te kunnen bepalen. Alleen door zich af te zetten tegen De Vreemdeling weet de westerling wie hij zelf is. Dat is al millennia-lang zo, maar heeft vooral de laatste 500 jaar de identiteit van de blanke, christelijke westerling bepaald. Dat was de belangrijkste reden waarom tientallen miljoenen 'Indianen' in de Nieuwe Wereld konden worden uitgeroeid, waarom tientallen miljoenen zwarten uit Afrika tot slaaf konden worden gemaakt, en waarom, als voorlopig 'logisch' sluitstuk, de holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog mogelijk was. Telkens weer heeft de blanke christen een 'jood' nodig om zichzelf te kunnen verheffen.
Nu het politiek incorrect is geworden, en zelfs strafbaar, om publiekelijk de 'jood' te stigmatiseren, heeft de blanke uit de christelijke cultuur de 'islamiet' tot 'jood' gemaakt. Dit is ook een onvermijdelijke ontwikkeling; immers het eeuwen-oude antisemitisme verdween natuurlijk niet in één generatie. Lamyae Aharouay 'snapt alleen niet dat er nog steeds wordt gediscrimineerd in een land waarin vrijheid zo hoog in het vaandel staat,' en dit komt omdat ze werkelijk niets begrijpt van de cultuur waarin ze leeft. Zij mag zich dan wel 'tot op het bot' Nederlandse voelen, maar het simpele feit dat de maatschappelijke werkelijkheid altijd en overal een flinterdunne verzonnen constructie is, waarbij de 'outsider' de 'insider' zijn/haar identiteit verzekert, is haar totaal ontgaan. De schrijfster/filmmaakster Jane Campion wees er terecht op dat 'de sociale realiteit heel fragiel is, het is slechts een mentaal concept.' Vlak onder het alledaagse oppervlak houden zich de ontembare driften schuil, de onderdrukte haat en wreedheid, wachtend op het moment dat ze zich weer optimaal kunnen laten gelden, zoals Campion in de BBC-serie Top of the Lake (2013) laat zien. En tegen die tijd zal Aharouay maar al te goed begrijpen hoe 'apart' ze altijd was geweest in de ogen van 'haar' landgenoten. Het fascisme is nooit weg geweest, en het bloeit nu weer op, zelfs onder joodse zionisten die denken dat het nu hun beurt is om genocidaal te werk te gaan. Als Aharouay niet zo verblind was door haar brandende ambitie dan zou Lamyae allang door hebben gehad met wie ze solidair moet zijn. Maar ik vrees dat ze daar te oppervlakkig voor is. Politiek gedreven mensen die 'invloed op het publieke debat' willen hebben, zijn niet in staat de werkelijkheid te zien. Feit blijft dat:
It is terrible to contemplate how few politicians are hanged.
Gilbert Keith Chesterton - (1874-1936) British essayist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten