Palestijns kind vermoord door Israelische militairen.
Tijd voor een tussenstand die door de polderpers wordt verzwegen omdat ze niet beseffen wat er werkelijk speelt of omdat de volgende informatie niet past in hun propaganda voor het zionistische fascisme. Allereerst dit:
Wat op het spel staat is het voortbestaan van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal spoedig met het moment van de waarheid worden geconfronteerd,
voorspelde de inmiddels gestorven joods-Israëlische hoogleraar Yehoshafat Harkabi in 1988 in zijn boek Israël’s Fateful Decisions. Als voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst die van binnenuit wist door welke ideologie de zionisten gemotiveerd werden, schreef de oud generaal:
Niet alleen heeft de politiek van een bepaalde groep leiders Israël een pijnlijke erfenis nagelaten, maar achter de fiasco’s waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt, gaat een gevaarlijk en bedrieglijk wereldbeeld schuil… Internationale betrekkingen in de moderne betekenis berusten op de opvatting van gelijkwaardigheid tussen de verschillende politieke entiteiten. Deze opvatting van gelijkheid is het judaïsme vreemd. Het joodse denken verdeelt de wereld in tweeën: het Joodse volk versus de niet-Joden… Het zich bewust zijn van de valkuilen van etnocentrisch denken is belangrijk voor een volk als dat van de Joden, wier zelfbeeld maar al te snel hun visie op de betrekkingen tussen henzelf en de rest van de wereld vervormt… Geen enkele factor bedreigt Israëls toekomst zozeer als de overtuiging van het eigen gelijk… Naar mijn mening vormt de eigendunk een groter gevaar voor Israël dan het antisemitisme… Zelfkritiek is noodzakelijk om… de overtuiging van het eigen gelijk te neutraliseren, een overtuiging die voorkomt uit een fundamentele joodse houding,
aldus Harkabi, die daarbij onder meer verwees naar het joodse messianisme. Als hoogleraar geschiedenis en internationale betrekkingen, die aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem en aan de prestigieuze Princeton University in de Verenigde Staten doceerde, waarschuwde hij in zijn boek dat ‘de crisis waar de natie voor staat allesomvattend [zal] zijn. Het zal bitter zijn omdat velen zullen moeten toegeven dat zij in een fantasiewereld hebben geleefd.’ Precies op dit punt is het zionistisch regime aangekomen. Niet alleen keren joodse Amerikanen zich nu publiekelijk af van de staat die zich zo graag 'Joods' noemt, maar ook de overgrote meerderheid van de VN-staten veroordelen het bewust geplande Israelische terrorisme tegen de Palestijnse bevolking.
Bijna een kwart eeuw geleden interviewde ik professor Harkabi, die een standaardwerk schreef over militaire strategie. Toen ik het interview na al die jaren herlas viel me op hoe het volstrekt niets aan actualiteit verloren heft. De inmiddels overleden geleerde vertelde me het volgende:
Ik geloof dat Shamir (toenmalige Israelische premier van de partij van Netanyahu. svh) ervan overtuigd is dat het conflict een uitputtingsoorlog is, dat de tijd in ons voordeel werkt, en dat de Palestijnen uiteindelijk vermoeid zullen raken en zullen vertrekken en dat we ze daar een handje bij kunnen helpen. Hij denkt in termen van verdrijven, maar dan niet als een eenmalige gebeurtenis, zoals in 1948. Shamir ziet het als een proces waarbij de omstandigheden zo erbarmelijk worden gemaakt dat ze vanuit zichzelf vertrekken en ons het land leeg zullen nalaten. Hoe dan ook, of het een eenmalige gebeurtenis dan wel een proces, maakt niet zo veel uit, waar het om draait is de gedachte dat de Palestijnen moeten verdwijnen. Centraal in deze opvatting staat de ideologie van Jabotinsky, geestelijk vader van de Irgun van Begin en de Lehi van Shamir, ondergrondse bewegingen die tijdens de Britse mandaatperiode met geweld en terrorisme de stichting van een Joodse staat nastreefden. Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. Het is extreem nationalisme, gebaseerd op alles of niets.'Sterven of de berg veroveren,' zoals het strijdlied gaat. Hun inspiratie putten ze uit historische gebeurtenissen in de joodse geschiedenis, zoals de massale zelfmoord in Masada en de bij voorbaat kansloze opstand van Bar Kochva tegen de oppermachtige Romeinen, waarbij meer dan een half miljoen joden omkwam en de rest definitief in de diaspora verdween. De politici die nu aan de macht zijn in Israël komen uit deze zionistische stroming voort, die vanaf het allereerste begin door en door reactionair was. Zo waren er opleidingskampen van de revisionistische zionisten in het fascistische Italië van Mussolini. Tegen het eind van 1940, zeven jaar nadat Hitler aan de macht was gekomen, toen de wreedheden van de nazi’s algemeen bekend waren, probeerde de Lehi een verbond te sluiten met nazi-Duitsland. Het memorandum van de Lehi aan de Duitse nationaalsocialisten stelde dat 'volgens zijn wereldbeschouwing en structuur [de Lehi] zeer dicht staat bij de totalitaire bewegingen van Europa.' Ze claimden een ideologische verbondenheid en dit was geen incident zoals blijkt uit de contacten met het fascistische Italië. In hun publicaties werden zelfs lovende woorden aan Hitler gewijd. Ten slotte trachtte de Lehi een bijeenkomst te organiseren met de nazi’s om hen ervan te overtuigen een verbond te sluiten met de Joden in de gezamenlijke strijd tegen de Britten. Zelfs tijdens de Holocaust bleven de aanhangers van deze organisatie aanslagen plegen op de Britten in Palestina. Het onverzoenlijke alles of niets is de geestelijke achtergrond van de huidige Israëlische leiders, uit dit extremisme komen ze voort. Het zou een waarschuwing voor de buitenwereld moeten zijn, want dit extremisme is niet afgezwakt, laat staan afgezworen. Het is zelfs kenmerkend voor de huidige Israëlische politiek. Vergeet niet dat Yitzhak Shamir en minister van Defensie Moshe Arens tegen het vredesakkoord met Egypte waren omdat dit het opgeven van de bezette Sinaï betekende. De machthebbers in Israël neigen ertoe de realiteit uit het oog te verliezen. Ze geloven in geweld om ultieme politieke doelen te forceren, zoals bleek uit de Libanonoorlog. Ze bedwelmen zichzelf met hun eigen woorden, in feite is het een en al retoriek. De huidige politici gebruiken daarbij de Holocaust als vrijbrief om hun extremisme te legitimeren. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: 'De Jordaan heeft twee oevers – de ene is van ons en zo ook de andere.' Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering-Shamir door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren. Zie wat er is gebeurd na de inval in Libanon. Zowel naar binnen als naar buiten toe is er een enorme polarisatie ontstaan. Dr. Israël Eldad, na de stichting van de staat de belangrijkste ideoloog van rechts, benadrukte in Bespiegelingen over Israël het belang van de heldendaad. Hij verheerlijkte de heroïek van de eenmalige gebeurtenis, die spectaculairder is dan de overwinning na een langzaam proces. Eldad schreef dat in de Jabotinskyschool onverschrokkenheid altijd centraal stond. Weliswaar leidde deze krijgshaftigheid tot dan toe altijd tot de ondergang, zoals in Masada, maar de poging moest toch gewaagd worden, want misschien voltrok zich ineens een wonder en gebeurde het onmogelijke. Dit sentiment speelt een grote rol in de Israëlische politiek, het is doordrenkt van een dramatisch levensgevoel, zowel op individueel als op collectief niveau. Het gevolg van deze levensgevaarlijke houding is dat wanneer Israël gedwongen wordt zich volledig uit bezet gebied terug te trekken er dan een gigantische crisis in Israël zal uitbreken. De gewone burgers zullen het gevoel hebben jarenlang bedrogen te zijn geweest. En terecht, want jarenlang is zo veel geld en zijn zo veel mensenlevens opgeofferd aan het behouden van de West Bank, zo veel geld dat aan veel betere doelen had kunnen worden besteed. Geld voor geweld dat Israël moreel failliet heeft gemaakt.
Deze woorden sprak Yehoshafat Harkabi rond 1990. Inmiddels een kwart eeuw later blijkt hoe profetisch het inzicht was van deze oud-generaal. Maar net als nu had de Nederlandse mainstream pers geen belangstelling voor zijn analyse. De pro-Israel lobby in de commerciële massamedia was net als nu oppermachtig en dissidenten meningen mogen nog steeds niet gehoord worden, ondanks het feit dat Israel opnieuw deze oorlog verloren heeft. Niet alleen militair tactisch en strategisch, maar vooral ook publicitair. Zoals de hoogbejaarde Israelische vredesactivist Uri Avnery stelt:
when a tiny fighting force in a tiny territory achieves a standoff with one of the mightiest armies in the world, it can be considered a victory.
Ondertussen bedrijft de regering Obama een uitgekookte realpolitiek. Terwijl het Witte Huis braaf de munitie van Israel aanvult, laat het tegelijkertijd het zionistisch regime een gat graven waar de regering Netanyahu nu zelf invalt. Men dient zich te realiseren dat de baas nooit beledigd wil worden door het personeel, en zeker niet publiekelijk. Dat kan de hegemonistische VS zich niet permitteren, want als een volkje van een paar miljoen Joden niet doet wat de baas wil, gaan ook andere volkeren denken dat ze ongehoorzaam kunnen zijn. Bovendien moet de VS de handen vrij hebben om de opkomende machten als Rusland en China in bedwang te houden, en wil het dus niet alle energie meer richten op het Midden-Oosten, waar de Amerikaanse politiek de afgelopen decennia failliet is gebleken. Met andere woorden: op deze manier wordt Israel een lesje geleerd. Maar juist dit kan de invloedrijke pro-Israel lobby in de Nederlandse massamedia u niet vertellen, want dan moeten ze ineens hun ouderwetse propaganda laten vallen. En wat dan?
Ondertussen zal het Palestijnse verzet na 46 jaar Joods-Israelische vervolging, onderdrukking, belegering en diefstal van Palestijns land, in feite niets anders dan blijven terugvechten, aangezien de Europese Unie van 'Geen Jorwert zonder Brussel' het zionistische fascisme blijft steunen, en er steeds meer Palestijns land in zionistische handen terechtkomt. Het Palestijns verzet moet dus terugvechten, of collectief zelfmoord plegen. En dat is waar dit zionistisch regime op uit is met zijn genocidale politiek. Het was juist dit laatste waarvoor Harkabi waarschuwde. Uiteindelijk zou het zionisme niets anders meer zijn dan fascisme. En dat is wat we nu zien. Een goede vriend van mij, de Israelisch/Nederlandse cineast Benny Brunner, (http://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Brunner) heeft een schitterend portret gemaakt van professor Leibowitz, de Israelische geleerde die verklaarde:
Prof. Leibowitz: There are Judeo-Nazis. Israel Represents the Darkness of a State Body. Published on Jan 8, 2014
"The State of Israel represents the darkness of a state body, where a creature of a human form who was the president of the Supreme Court decides that the use of torture is permitted in the interest of the state."
Prof. Leibowitz discusses the existence of Judeo-Nazis and of a Nazi-like mentality which is dominant in the Israel.
Prof. Leibowitz discusses the existence of Judeo-Nazis and of a Nazi-like mentality which is dominant in the Israel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten