De Mainstream Pers 148

Door de manier waarop het verhaal werd verteld konden de toeschouwers de held moeilijk veroordelen om wat hem was overkomen en moesten ze tegelijkertijd deemoedig toegeven hoe licht ook zij op een dag ten onder konden gaan als ze in een vergelijkbare situatie verzeild raakten. Na afloop van de tragedie beseften ze tot hun verdriet dat het buitengewoon moeilijk was een goed leven te leiden en stelden ze zich bescheiden op ten aanzien van hen die in hun pogingen daartoe niet waren geslaagd… Een tragische held moest iemand zijn die niet bijzonder goed of bijzonder slecht was: een in ethisch opzicht alledaags, gewoon soort mens, iemand met wie we ons zonder meer konden vereenzelvigen, een persoon die naast een aantal goede kwaliteiten ook bepaalde gebreken had, zoals overdreven trots of opvliegendheid of impulsiviteit… 

Alain de Botton. Statusangst. 2004

Het realisme veinst een weerspiegeling van de werkelijkheid te zijn, maar stiekem gaat het afbeelden precies andersom: aan de werkelijkheid wordt door het realisme een beeld opgedrongen… 

Oppermachtig heerst het realisme in de meest alledaagse vorm van literatuur die we kennen: de journalistiek. Die geeft zich zonder voorbehouden uit voor naakte werkelijkheid. Het journalistieke wereldbeeld decreteert dat wat in Den Haag gebeurt belangrijker is dan wat gebeurt in Wijk bij Duurstede. Het decreteert dat twee doden een incident zijn en veertig doden een ramp, zodat de moordpartij in het Heizelstadion een 'ramp' werd, waarvoor vervolgens 'oorzaken' gevonden moesten worden; alleen wanneer de positivistische eigenwaan gekrenkt wordt, zoals toen onlangs een ruimteveer verongelukte, dan zijn voor een ramp zeven doden al genoeg. Dat wereldbeeld heeft duidelijke categorieën voor alle denkbare gebeurtenissen en die categorieën zijn weer gerangschikt in een krankjorume, doch duidelijke hiërarchie. 'De wereld in een halfuur!' Niets is zo levend of deze geestdodende vervreemdingsmachine weet het onverwijld op maat te snijden.

Frans Kellendonk. Idolen. Over Het Tweede Gebod. 1986

De astronomen uit Perinzia staan voor een moeilijke keuze: of toegeven dat al hun berekeningen verkeerd zijn en hun getallen er niet in slagen de hemel te beschrijven, of onthullen dat de orde der goden precies is zoals die weerspiegeld wordt in de stad der monsters. 

Italo Calvino. De Onzichtbare Steden. 1972

Wie anders zijn die sterrenkundigen uit de gefingeerde stad Perinzia dan wijzelf? Daarom: of al onze aannames zijn 'verkeerd' en zullen we telkens ergens terechtkomen waar we niet willen zijn, of we zullen moeten toegeven dat de hel het maximaal haalbare is. Het is inderdaad 'een moeilijke keuze.' Ikzelf gok op het eerste. Ik moet wel concluderen dat alle 'berekeningen verkeerd zijn' geweest. De judeo-christelijke god is niet wie men dacht dat hij was, de Verlichting is niet de verlichting waarop men hoopte, en het consumentisme heeft de burger onverzadigbaar achtergelaten, even hongerig en dorstig als voorheen. De politici zijn corrupt omdat het systeem corrupt is, de wetenschappers zijn even kortzichtig als de rest van de burgerij, de rijken zijn net zo grof en onverschillig als de meeste anderen. Ondertussen zijn de angst en het egoïsme alleen maar toegenomen. De mensheid zit op een doodlopende weg, en opvallend genoeg, weet bijna iedereen dit. Wat we zien is een eindeloze herhaling van zetten, dezelfde talking heads met dezelfde uitgekauwde woorden. En ook al 'klauteren' ze uit hun 'loopgraven,' zoals de officieel gesanctioneerde opiniemakers Thierry Baudet en Geert Mak beweren te doen in hun pamflet 'Thuis In De Tijd,' dan nog of misschien zelfs juist daarom ontdekt de lezer hoe betekenisloos hun cliché's zijn geworden. Vergeefs zoeken de polder intellectuelen naar

Wegen die rekening houden met alle ontwikkelingen van de moderne tijd, maar eveneens met het belang van traditie, worteling en 'thuis' in een wereld die ogenschijnlijk steeds meer lijkt op een global village.

Maar omdat ze kleinburgers zijn doet hun wanhopig gescharrel pathetisch aan. 

Hun taal is levenloos en daardoor betekenisloos geworden. Wat moet een lezer van vlees 

en bloed zich voorstellen bij Mak's zinnen als deze:

Europa is bezig, ook voor deze crisis, ook daarna, met een moeizaam proces, 

een proces, niet van jaren, maar van generaties. Met opstaan en vallen zoekt 

Europa zich een weg naar een continent van mensen en menselijke 

gemeenschappen, in plaats van een continent van staten… Geen Jorwert 

zonder Brussel. Maar ook geen Brussel zonder Jorwert.

Wat betekent een dergelijke politieke prietpraat? 'Europa is bezig.' Wie? Wat? Hoe? 

Wanneer? Waar? Waarom? Waarheen? In elk geval naar iets dat Mak verzwijgt, namelijk naar een 'Europa' waarin 'de verstoring van de arbeidsmarkt door technologie nog maar net is begonnen,' 

aldus de neoliberale spreekbuis The Economist, en waarin 'de mogelijkheden

van mensen ongelijk [zullen] blijven.' Tegelijkertijd zijn Mak

en de polder-intelligentsia op zoek naar de beste manier om zich 'Thuis In De Tijd' te 

kunnen voelen. De spreekbuizen van de macht worden namelijk steeds onrustiger van het 

vage gevoel dat 'de orde der goden precies is zoals die weerspiegeld wordt in de 

stad der monsters,' maar durven die 'goden' niet van hun troon te stoten. 

Bovendien weigeren ze te erkennen 'dat al hun berekeningen verkeerd zijn,' en dus 

drijven ze mee met de mainstream en blijven verstrikt in hun eigen waanbeelden. 

'Europa' dit en dat, van hier tot de oneindigheid en weer terug. Laissez-Faire, 

het gloeien van opgebrande levens dat een korst vormt op de steden, een spons volgezogen met levend materiaal dat niet meer stroomt, een kluwen van verleden heden toekomst die het bestaan blokkeert, verkalkt in de illusie van beweging: dit vind je aan het eind van je reis,

aldus Italo Calvino. De herhaling van zetten is niets anders dan 'de illusie van beweging.' Het betekent het einde van de rit. Het probleem is alleen dat de chauffeur weigert uit te stappen en zich vastklampt aan zijn stuur, het enige dat hij nog heeft. En dus zien we opnieuw dezelfde hoofden, telkens weer iets dikker, terwijl de woorden die uit die hoofden komen onveranderd blijven. Nooit zal het publiek iets verrassends horen, alles, werkelijk alles is voorgekookt, alle leven is eruit geperst nog voordat het zich manifesteert. Dissidente stemmen dringen alleen door in de marge, daar waar kritische journalisten voor zichzelf werken. Zij laten de 'kluwen van verleden heden toekomst' zien 'die het bestaan blokkeert.' Iemand als de Amerikaanse onderzoeksjournalist Jeremy Scahill die  in zijn filmdocumentaire Dirty Wars. The World Is A Battlefield (2013) spreekt van 'a  self-fulfilling prophecy. The U.S. had helped create the very man it was now trying to kill.' Hij ontleedt het korte leven van de Amerikaanse imam Anwar al-Awlaki, die als gevolg van het Amerikaanse grootschalige geweld in het Midden-Oosten na 11 september 2001 radicaliseerde, en als eerste Amerikaan zonder juridische aanklacht en zonder proces in opdracht van de Amerikaanse president in Yemen werd geliquideerd bij een drone-aanslag. Scahill: 'I had seen the same pattern repeatedly: America was trying to kill it's way to victory. But the war on terror was producing new enemies wherever it spread.'  In zijn gelijknamige boek toont hij 642 pagina's lang aan hoe Amerikaanse 'elite soldiers operate worldwide, with thousands of secret commandos working in more than one hundred countries,' onder de naam van Joint Special Operation Forces (JSOC). 

Funded through 'black budgets,' JSOC conduct missions in denied areas, engage in targeted killings, snatch and grab individuals and direct drone, AC-130 and cruise missile strikes. While the Bush administration deployed these ghost militias, President Barack Obama has expanded their operations and given them new scope and legitimacy. 

As US leaders draw the country deeper into conflicts across the globe, setting the world stage for enormous destabilization and blowback, Americans are not only at greater risk — we are changing as a nation. 

De 40-jarige Scahill, National Security Correspondent van The Nation, volgt al jarenlang van nabij het geweld dat de VS ontketent en ontmaskert nu 

the shadow warriors who prosecute these wars and puts a human face on the casualties of unaccountable violence that is now official policy: victims of night raids, secret prisons, cruise missile strikes, and whole classes of people branded as 'suspected militants.' Through his brave reporting, Scahill exposes the true nature of the dirty wars the United States government struggles to keep hidden.

Mainstream-opiniemakers als Geert Mak daarentegen verkopen deze 'smerige' politiek door publiekelijk te verklaren dat 'het beter voor Nederland en de internationale gemeenschap [is] dat Obama de verkiezingen wint.' Op deze wijze legitimeren de Nederlandse mainstream-opiniemakers een geheim leger, waarop geen democratische controle bestaat omdat het onder direct bevel van president Obama staat. Bovendien verlegt Geert Mak de aandacht door te suggereren dat Washington's macht vooral gebaseerd is op 'soft power,' die hij definieert als 'de overtuigingskracht van een staat, de kracht om het debat naar zich toe te trekken, om de agenda van de wereldpolitiek te bepalen.' 

In Dirty Wars. The World Is A Battlefield laat Scahill een Amerikaanse insider aan het woord over JSOC, The Joint Special Operations Command.

— We are now seeing the effects of covert intervention in countries on multiple continents without any thought to future repercussions. And it has radically expanded. At one point it was 40 countries. It has now expanded to over 75. And there are dozens, if not hundreds of concurrent operations. 

Scahill: But in theory Congress is supposed to have oversight of these operations. 

—  They don't want to step into the dark and see what goes on behind the curtain. Joint Special Operations Command became a paramilitary arm of the administration. Billions upon billions of dollars were poured into JSOC. What we have essentially done is created one hell of a hammer. And for the rest of our generation, for the rest of my lifetime this force will be continually searching for a nail.

Scahill ontdekte dat

Bin Laden's death had given the war on terror a new life. After 9/11 there were 7 people on the kill-list. In Iraq 55 on the deck of cards. By Afghanistan there were thousands. But now the list itself was changing: signature strikes, crowd killing, a target-list was no longer needed to justify a strike… All boys over the age of fifteen, all men under the age of 70 were now fair game in targeted areas. Like a flywheel the global war on terror was spinning out of control.

I realize now that the story has no end. Somehow, in front of our eyes, undeclared wars have been launched across the globe, foreigners and citizens alike assassinated by presidential decree. The war on terror transformed into a self-fulfilling prophecy. How does a war like this ever end? And what happens to us when we finally see what is hidden in plain sight? 

Het werk van journalisten/schrijvers als Jeremy Scahill is van een geheel andere orde dan het larmoyant gezever van de Makkianen over een eigen 'thuis,' waar ze nu ineens zo intens naar verlangen. Een 'thuis' dat door het westerse economische en militaire geweld elders is vernietigd, nog steeds wordt vernietigd en in de toekomst zal blijven vernietigd worden om de rijkdom en comfort in het westen te garanderen. Later meer.