Geert Mak: 'Geen Jorwerd zonder Brussel.' Op elke Euro-parlementarier zijn er 20 lobbyisten.
Zaterdag 19 oktober 2013 opende de International New York Times op de voorpagina met het bericht dat 'U.S. lobbyists find fortune in Brussels. Influence on E.U. policy grows even as their methods draw criticism.' Onder deze kop en aanhef berichtte de krant:
Zaterdag 19 oktober 2013 opende de International New York Times op de voorpagina met het bericht dat 'U.S. lobbyists find fortune in Brussels. Influence on E.U. policy grows even as their methods draw criticism.' Onder deze kop en aanhef berichtte de krant:
It was a show of force in keeping with the ambitions of U.S. Law firms that increasingly see the European Union’s vast apparatus as a vital lobbying opportunity for themselves and their multinational corporate clients.
Gathered at the Brussels office of Covington & Burling, a prominent Washington-based firm, were some of its lawyers and lobbyists, along with executives from some of the world’s largest oil companies, including Chevron and Statoil. Their aim was to help shape the European Union’s policies on the gas and oil drilling technology known as hydraulic fracturing, or fracking.
They were meeting with Kurt Vandenberghe, then a top environmental official for Europe and a prime player in the debate over fracking, which is even more contentious in Europe than in the United States.
The host that day in June was Jean De Ruyt, a former Belgian diplomat whose career stretched from central Africa to the inner sanctum of the European Union and who is now an adviser at Covington. He and others on the recently expanded lobbying team there have delivered at least four senior European Union policy makers to the firm’s doorstep in recent months, including a top energy official, who arrived in September with a copy of a draft fracking plan that has yet to be made public.
“It’s key to us to be ahead of when the political debate starts,” Mr. De Ruyt said in an interview later. “Because by then, we can’t have an impact.”
As the European Union has emerged as a regulatory superpower affecting 28 countries that collectively form the world’s largest economy, its policies have become ever more important to corporations operating across borders. In turn, the influence business in Brussels has become ever larger and more competitive, rivaled only by Washington’s.
Binnen deze context dient men de woorden van opiniemaker Geert Mak op hun waarde te schatten wanneer hij met grote stelligheid beweert dat er ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ mogelijk is. Om die context nog duidelijker te maken is tevens het volgende belangrijk te weten:
In Brussel proberen naar schatting 15.000 lobbyisten het beleid van de Europese Unie (EU) te beïnvloeden. Een meerderheid daarvan vertegenwoordigt bedrijfsbelangen. En het middenveld beschikt over onvoldoende middelen om tegenwicht te bieden. Bovendien begunstigt de Europese Commissie het bedrijfsleven met een betere toegang tot de besluitvorming. Er is sprake van een democratisch deficit.
Dit betekent dat op elke Euro-parlementarier, er 20 lobbyisten zijn. Wanneer men ook nog weet dat onder die lobbyisten voormalige politici en hoge ambtenaren zitten, die van binnenuit precies weten welk beleid gepland wordt, dan is duidelijk dat het neoliberale ‘Brussel’ niet allereerst de belangen van de bevolking dient, maar die van de grote concerns voor wie van doorslaggevend belang is ‘to be ahead of’ de volksvertegenwoordigers ‘when the political debate starts,‘ en beslist niet later, vanwege het simpele feit dat ‘because by then, we can’t have an impact.’ Nu zijn er twee mogelijkheden:
1. of Geert Mak weet niet dat de lobbyisten van de economische macht ‘find fortune in Brussels’ door het bewerken van ambtenaren en politici met ondemocratische methodes, of
2. Mak is wel degelijk op de hoogte van dit gecorrumpeerd systeem, maar meent desalniettemin dat 15.ooo lobbyisten noodzakelijk zijn omdat er anders ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ mogelijk is.
In beide gevallen is Mak’s optreden abject. Als hij al deze informatie niet kent, dient hij te zwijgen, omdat de consequenties van zijn propaganda verstrekkend zijn. Hij wordt immers door het grote publiek gezien als ‘deskundige’ en als opiniemaker is zijn invloed aanzienlijk. Vandaar ook dat de autoriteiten hem prijzen en overladen met onderscheidingstekens en zelfs een ridderschap. En als hij het wel weet, dan is zijn propaganda moreel verwerpelijk en maatschappelijk onverantwoord. Nogmaals de International New York Times met informatie die Mak of niet wil weten, dan wel verzwijgt:
1. of Geert Mak weet niet dat de lobbyisten van de economische macht ‘find fortune in Brussels’ door het bewerken van ambtenaren en politici met ondemocratische methodes, of
2. Mak is wel degelijk op de hoogte van dit gecorrumpeerd systeem, maar meent desalniettemin dat 15.ooo lobbyisten noodzakelijk zijn omdat er anders ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ mogelijk is.
In beide gevallen is Mak’s optreden abject. Als hij al deze informatie niet kent, dient hij te zwijgen, omdat de consequenties van zijn propaganda verstrekkend zijn. Hij wordt immers door het grote publiek gezien als ‘deskundige’ en als opiniemaker is zijn invloed aanzienlijk. Vandaar ook dat de autoriteiten hem prijzen en overladen met onderscheidingstekens en zelfs een ridderschap. En als hij het wel weet, dan is zijn propaganda moreel verwerpelijk en maatschappelijk onverantwoord. Nogmaals de International New York Times met informatie die Mak of niet wil weten, dan wel verzwijgt:
No group is proving more aggressive in claiming a share of that business — and provoking more criticism — than Covington and a dozen other major international law firms, some of which have imported American practices to Brussels, the seat of European Union power, while also operating with fewer constraints than in the United States.
The rules here differ in significant ways — for starters, the European system is not greased by corporate campaign contributions, which are banned or strictly limited in many member countries. But the law firms have managed to win results for clients, which include chemical and energy companies, drug makers, Silicon Valley firms, Wall Street businesses and military contractors.
The firms are taking advantage of weak ethics rules in Brussels, including one that allows some former government officials to begin exploiting their connections the day they leave office.
A tradition in Washington, hiring insiders was relatively rare at law firms in Brussels until the American firms stepped up the recruiting of European politicians — including top officials at the European Commission, Parliament and Council, the three bodies that make up the government — with fat paychecks.
The firms are undercutting efforts to bring more transparency to lobbying in Brussels, citing lawyer-client confidentiality to evade a government-backed but voluntary disclosure effort. Covington, for example, refuses to identify its clients or whom it is lobbying, which it would have to do back home. It can keep secret the sessions with clients and regulators at its offices, which most American officials would have been prohibited from attending or at least required to disclose in the United States.
Critics, including rival lobbying firms and some European officials, accuse the law firms of operating in the shadows.
“They hide behind confidentiality,” said Robert Mack, an American who is a top executive at the Brussels office of Burson-Marsteller, a global lobbying and public relations firm. “It’s unfair; it’s anticompetitive,” he added. “There are people who want to do things secretly, and what they do is go to the law firms.”
Aangezien deze informatie deels al bekend was in bredere kring lijkt het mij zo goed als uitgesloten dat Geert Mak hier absoluut niets van wist. Toch blijft dit gecorrumpeerde systeem door Mak en de Makkianen in de Nederlands mainstream pers verdedigd worden, omdat ook zij direct of indirect uit de vorstelijke EU-ruif mee-eten. Bovendien ontlenen ze er hun prestige aan. En zo raakt alles in Europa zonder enig georganiseerd verzet gestandaardiseerd en wordt het authentieke van de 28 lidstaten, net als in de VS, stukje bij beetje teniet gedaan om te kunnen voldoen aan de eisen van de centrale macht in ‘Brussel,’ oftewel aan wat Geert Mak niet zonder reden het ‘grootkapitaal’ noemt. Stijgende winsten zijn alleen mogelijk als iedereen wordt onderworpen aan de hegemonie van de economische macht, de grote Gleichschaltung. Ik bedoel dit niet zozeer op politiek gebied, want daar is de gelijkschakeling de afgedwongen norm geworden, maar op cultureel gebied, in de breedste betekenis van het woord. Alles dat afwijkt van die norm wordt bedreigd omdat het neoliberalisme de taal ervan weigert te leren. De Indiaans Amerikaanse dichteres Joy Harjo beschreef het zo:
All landscapes have a history, much the same as people exist within cultures, even tribes. There are distinct voices, languages that belong to particular areas. There are voices inside rocks, shallow washes, shifting skies; they are not silent. And there is movement, nog always the violent motion of earthquakes associated with the Earth’s motion or the steady unseen swirl through the heavens, but other motion, subtle, unseen, like breathing. A motion, a sound, that if you allow your inner workings to stop long enough, moves into the place inside you that mirrors a similar landscape; you too can see it, feel it, hear it, know it.
Alleen gestoorde mensen begrijpen niet wat Joy Harjo beschrijft, ze zijn zo bot en grof geworden dat ze niet langer meer in staat zijn de ontelbare talen te horen, waarmee alles in de wereld met ons spreekt. Alles moet in dezelfde taal met hen spreken om te kunnen worden gehoord, de taal van nut, en efficiency, de taal van de stokdove neoliberale ‘orde,’ die met haar grove klauwen alles op aarde dat van waarde is en dus weerloos (Lucebert) vernietigt. De verpolitiekte taal van de Makkianen kan ik niet langer meer onweersproken aanhoren. Hun taal overheerst alles al, maar nog laten ze dissidenten stemmen niet met rust, de mensen die aan hun heilstaat proberen te ontsnappen, de individuen die de alles verwoestende vooruitgang niet blind willen toejuichen, en die het ééndimensionale mens- en wereldbeeld van de Makkianen verafschuwen. Ook zij dreigen nu verpletterd te worden door het totalitaire systeem dat vandaag de dag op elk niveau en op elke lengte- en breedtegraad de dienst uitmaakt. Overal manifesteert het systeem zich, zelfs ‘s nachts, via de alom aanwezige neonbuizen, in steden, dorpen, langs de wegen, die alles in een schraal licht stelt. Dit allemaal voor de God van het neoliberale kapitalisme: geld, winst, nog meer geld, nog meer winst. ‘Geen Jorwerd zonder Brussel.’
Now the landscape is dotted with a new class of Alien Monsters: oil rigs, coal drag lines, power plants, logging trucks,and uranium mines, to name but a few. They are a different breed. For one thing, they are only the contact points, the obvious evidence of monsters that are actually far more intractable, vast, and diffuse. Every mine and power line indexes a whole system, a complex infrastructure that includes not only mechanical, chemical, and electronic components, but social ones as well, including systems of labor, finance, and even ways of thinking.
Overal luistert het systeem af, houdt het alles in de gaten, via geheime diensten. Allemaal in naam van de National Security, de veiligheid van de staat van de multinationals. Ondertussen kan de gehersenspoelde alleen denken volgens de lijnen van de hersenspoeling, daarbuiten ziet en hoort hij niets, ruikt hij niets, voelt hij niets, al zijn zintuigen functioneren op de automatische piloot. Hij kan slechts via geconditioneerde reflexen reageren, zelf acteren kan hij al lang niet meer, heeft hij waarschijnlijk nooit gekund, niemand deed het hem voor, en zelf verlangde hij er niet naar om het onbekende te betreden of uit te proberen. En dus blijft hij binnen zijn voorgeprogrammeerde werkelijkheid, als een aap in een kooi. Of erger nog, in tegenstelling tot de aap wil hij niet uitbreken, de vrijheid vreest hij. Hij zou elke houvast verliezen, de last van de vrijheid kan hij niet dragen.
‘The whole country was was lighted by a searing light with the intensity many times of the midday sun,’
schreef op 16 juli 1945 generaal Thomas Farrell, aanwezig bij de eerste kernbomontploffing bij Los Alamos.
‘Seconds after the explosion came first the air blast pressing hard against the people, to be followed almost immediately by the strong, sustained awesome roar that warned of doomsday and made us feel we puny things were blasphemous to dare tamper with the forces heretofore reserved for the Almighty.’
Met welk recht, met welke norm, met welke waarde meent dit gewelddadige systeem de alleenheerschappij op aarde te kunnen afdwingen? Wat maakt de christelijke kapitalistische cultuur tot een opperwezen dat met de mensheid kan doen wat ze goed dunkt en wat haar uitkomt? Op grond van wat schrijft de Makkiaan Henk Hofland in een voormalig links weekblad dat het Westen ‘vredestichtend’ is? Niet op de geschiedenis, maar op grond van dezelfde expansionistische ideologie die tot de kernbom leidde en alles behalve vrede betekent. De dreiging alleen al is geweld, het tegenovergestelde van vrede.
De vraag is nu hoe het te verklaren is dat steeds meer burgers dwars door de leugens van de politici en pers weten heen te prikken? Ondanks de miljarden die aan reclame en propaganda worden gespendeerd door de economische macht en door, wat in de Angelsaksische wereld de ‘corporate state’ wordt genoemd, is er sprake van een groeiende legitimiteitscrisis, zoals ondermeer blijkt uit de schrikbarend lage vertrouwen in het Westen voor zowel volksvertegenwoordigers als de 'vrije' pers. De Britse socioloog David Whyte:
As the real consequences of state-capital symbioses -- the corruption of political authority and the untrammelled violence of Imperialist wars -- are laid bare, too much is revealed about the capitalist social order. Market partriotism, then, has limits in terms of its ability to forge a consensus across social classes. And it is at the openly violent frontiers of the neo-liberal market that consensus is less likely, and yet all the more necessary for the future of liberal democracy. Market patriotism is therefore unlikely to provide a stable basis for securing the social order.
Our times have been characterised by the routine resort to military invasions and occupations initiated by liberal democratic governments, particularly by the US and its allies. It is in this context that we can see the universalising liberal myths slowly begin to evaporate. Because of the volatility of economic cycles and the embeddedness of structural disadvantage to the poor that neo-liberalism demands the deepening of long term economic exclusion (whether we are talking in terms of individual incorporation into labour markets or in terms of the subordination of national economies within the global system) is a real prospect for a growing proportion of the world’s population. It is for this reason that the basis for social incorporation under neo-liberal forms of capitalism is now sought with less reference to universality and consensus, but is sought by force, under conditions whereby refusal to be incorporated by harsh economic regimes has serious consequences.
Voor de lezers die dit te abstract vinden, geef ik een concreet voorbeeld uit eigen land. Op 17 augustus 2013 maakte de vice-premier van het neoliberale VVD/PVDA kabinet, minister van Sociale Zaken Lodewijk Asscher bekend:
De Europese Unie moet nieuwe regels opstellen om het vrije verkeer van werknemers aan te pakken. ‘Onze zwakste burgers leggen het op de arbeidsmarkt af tegen bekwamere mensen van elders’, schrijven minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Lodewijk Asscher en de Engelse publicist David Goodhart vanochtend in een ingezonden brief in de Volkskrant en de Britse krant The Independent.
Hoewel deze open brief alleen maar een publicitair gebaar was om de snel dalende geloofwaardigheid van de sociaaldemocraten een halt toe te roepen, illustreert de publiciteitsstunt wel dat zelfs binnen de Europese Unie de ‘universalistische’ claim in de praktijk geenszins bestaat. Geert Mak mag dan wel tijdens zijn Abel Herzberg-lezing Europa definiëren als een ruimte waar een ‘vrij verkeer van goederen, kapitaal, personen en diensten,’ bestaat, maar de werkelijkheid is diametraal anders. Van ‘het opheffen van grenzen,' is voor de gewone burgers geen enkele sprake en 'het scheppen van nieuwe kansen,' dient vooral de economische macht en gaat ten koste van de meerderheid die overgeleverd is aan een regime dat de sociale wetgeving afbreekt en de arbeid flexibiliseert door werknemers hun bevochten rechten te ontnemen. En op de rest wordt nog meer bezuinigd en mogen zichzelf door de structurele werkloosheid als overtollig beschouwen. Het systeem heeft hen niet meer nodig, en zullen in de komende heilsstaat met de nek worden aangekeken, en gehaat, net als alle bejaarden die economisch niet meer geexploiteerd kunnen worden.
Aldus hebben wij een werkelijkheid geschapen dat -- in de woorden van Geert Mak -- 'allemaal Europa [is].’ Het grote probleem is dat de Makkianen, als woordvoerders van de economische en politieke macht, zoveel mogelijk het overduidelijke feit proberen te verdoezelen dat het neoliberale kapitalisme geen enkele solidariteit kent met welke samenleving dan ook, en al helemaal niet met een ‘democratische’ samenleving, die hun macht zou kunnen inperken. De enige drijfkeer die de neoliberale macht kent is het maken van steeds meer winst. Alleen een dwaas wiens ideologische bril met superglue aan zijn oren vast geplakt zit, kan deze eenvoudig waar te nemen werkelijkheid niet zien.
Aldus hebben wij een werkelijkheid geschapen dat -- in de woorden van Geert Mak -- 'allemaal Europa [is].’ Het grote probleem is dat de Makkianen, als woordvoerders van de economische en politieke macht, zoveel mogelijk het overduidelijke feit proberen te verdoezelen dat het neoliberale kapitalisme geen enkele solidariteit kent met welke samenleving dan ook, en al helemaal niet met een ‘democratische’ samenleving, die hun macht zou kunnen inperken. De enige drijfkeer die de neoliberale macht kent is het maken van steeds meer winst. Alleen een dwaas wiens ideologische bril met superglue aan zijn oren vast geplakt zit, kan deze eenvoudig waar te nemen werkelijkheid niet zien.
‘Onze zwakste burgers leggen het op de arbeidsmarkt af tegen bekwamere mensen van elders,’ is geen uitwas van het kapitalisme, maar nu juist de kern van het ervan. Het streeft altijd naar zo laag mogelijke productiekosten om zo groot mogelijke winsten mogelijk te maken. Zeker nu de grondstoffenprijzen blijven stijgen door de fabelachtige economische opkomst van China. Als de zwaksten het niet afleggen 'op de arbeidsmarkt' dan zou het kapitalisme nooit mogelijk zijn geweest. Alleen dankzij de inzet van de inmiddels machteloze vakbonden kon de ratrace enigszins worden gematigd, maar wezenlijk veranderen konden ze het kapitalistisch arbeidsproces nooit. De westerse werknemer moet nu in feite concurreren met de lonen van de derde wereldbewoner, of overtollig zijn, en daardoor het slachtoffer worden van de groeiende rancunes, want ons 'boos volk wil nu een sterke leider,’ zoals het dagblad Trouw op 12 september 2013 op de voorpagina berichtte:
Nederland, zo vindt de Nederlandse kiezer, heeft behoefte aan een sterke leider. Iemand die zonder al te veel democratisch geneuzel besluiten neemt. Dat zegt meer dan zestig procent van de Nederlanders, ondervraagd in een representatieve steekproef.
Ziedaar het wijdverbreide sentiment onder de voormalige burgers, die in de jaren zestig veranderden in consumenten, en vandaag de dag menen dat ze op van alles recht hebben waar andere volkeren kennelijk geen recht op hebben. Een sterke man met verregaande bevoegdheden die orde op zaken stelt. En dat terwijl we maar al te goed weten waartoe deze dwaasheid leidt. Maar desondanks leeft
de wens vooral onder ouderen. Bijna driekwart van de vrouwen boven de vijftig hoopt op een krachtige aanvoerder die de zaken eens even snel op orde komt stellen. Maar ook twee derde van de oudere mannen antwoordde 'mee eens' op de vraag of ze het tijd vonden worden voor 'een sterke leider die meteen over alles kan beslissen'.
Ziedaar de exponenten van mijn babyboom-generatie, die in welvaart zijn opgegroeid, zich een versuffenis hebben gezopen, gerookt, geneukt en gegeten, om vandaag de dag van een pensioen en AOW te genieten, terwijl ze alles al hebben, en twee keer per jaar naar warme oorden vertrekken. En nu eisen ze 'een sterke leider die meteen over alles kan beslissen,' terwijl deze parasieten de generaties na hen opzadelen met een failliet financieel en economisch systeem, en met milieuproblemen die almaar in ernst toenemen. Mede dankzij Mak's Europese Unie. Het is een hels makende onbeschaamdheid dat een opiniemaker als Geert Mak zich thans in alle openbaarheid erover beklaagd dat
het proces om de morele orde te herstellen niet plaats [vindt], en ik denk dat dit een catastrofaal effect kan hebben op met name jongere generaties. Los van alles is er een ernstige morele crisis aan de hand, op dit moment.
Hoe zou die 'ernstige morele crisis' toch zijn ontstaan? Is die uit de lucht komen vallen, of is er sprake van 'oorzaak en gevolg'? Hoe kan dit allemaal ook onder de heerschappij van 'Brussel' zijn gebeurd? Mak zwijgt er in alle talen over, want dan zou hij zichzelf moeten blootgeven en liever spreekt hij op zalvende toon over het feit dat hij als 'een halve VVD-er' naar zijn 'belastingadviseuse' ging, met de gedachte dat hij nog van alles kon aftrekken, zoals hij al jaren doet, want als miljonair gaat het hem 'redelijk goed door die boeken.' Maar eenmaal aangekomen op haar kantoor
schrok [ik] me kapot wat voor voordeeltjes ik allemaal krijg, wat voor aardige dingen ik kan doen het komende jaar. Ik kan ‘onze’ kinderen een ton geven, als ik dat wil, etc.
Jazeker, als hij 'dat wil, etc.' En waarom zou hij het niet willen? Op een zalvende toon over 'moraliteit' spreken terwijl hij volstrekt immoreel zijn publiek op het verkeerde been zet door al die onjuiste beweringen en grove propaganda in zijn boeken over 'Europa' en 'Amerika.' Om nog maar te zwijgen over 'De Eeuw' van zijn vader, waarin allerlei pijnlijke zaken angstvallig verzwegen worden. Hoe dan ook, gezien vanuit de reëel bestaande verhoudingen binnen de Europese Unie zal de Nederlandse vrachtwagenchauffeur genoegen moeten nemen met het veel lagere loon van bijvoorbeeld een Poolse werknemer. Dat is de logische consequentie van de EU, daarom is het juist opgezet. Het was geen cultureel verlangen naar een verenigd Europa, maar een kapitalistische noodzakelijkheid dat de EU werd opgericht. Vandaar dat de economische en politiek macht Geert Mak’s meer dan 1100 pagina’s tellend boek In Europa zo uitbundig prezen dat hij door de Franse staat verheven werd tot Ridder van het Legioen van Eer. Deze legionair van de elite concludeerde in 2004 aan het slot van zijn bestseller dat ‘Europa als economische eenheid... een eind op weg [is],’ in de verste verte niet eens vermoedend dat vier jaar later de kredietcrisis en een ingrijpende economische crisis zou uitbreken. Mak zou niet hebben kunnen bedenken dat hij vijf jaar later gedwongen zou worden om publiekelijk uit te roepen dat
Er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.
Ik bedoel maar, de werkelijkheid en de waarheid van de intellectuele voorhoede in de polder kan met de dag veranderen. Op maandag ‘geloof’ je nog niet in het bestaan van het ‘grootkapitaal’ en op dinsdag waarschuw je de mensheid dat er ‘echt bóven Europa’ de doem van het ‘grootkapitaal’ hangt, terwijl je op woensdag dit feit probeert te verdoezelen. Tell it like it is. En omdat Mak als de officiele opiniemaker van de macht dit niet doet, zal ik in alle bescheidenheid een, vanzelfsprekend, gebrekkige poging doen de realiteit te beschrijven:
Parasitoïden zijn organismen die op een gastheer moeten leven voor hun ontwikkeling en die gastheer uiteindelijk doden. Sommige sluipwespen leggen bijvoorbeeld hun eieren in de eieren, larven of imago's van andere insecten, waarna de larve van de sluipwesp zijn gastheer langzaam levend opeet.
Het criterium dat een parasiet onderscheidt van een parasitoïde is dat de gastheer bij een parasitoïde uiteindelijk aan de interactie doodgaat en bij de parasiet niet.
We onderscheiden ectoparasitoïden die op hun gastheer leven, en endoparasitoïden die in hun gastheer leven. De meeste parasitoïde insecten behoren tot de sluipwespen of de sluipvliegen.
Een parasitoïde onderscheidt zich van een predator doordat de parasitoïde hooguit één enkele gastheer doodt, de predator moet er vele doden om te overleven. Sommige parasitoïden ontwikkelen zich zelfs met meerdere tegelijk in één enkele gastheer. Juist door deze eigenschap kunnen ze in de gewasbescherming bijzonder nuttig zijn: ze kunnen zich namelijk vaak nog handhaven als de bevolkingsdichtheid van de plaag zo laag is dat deze beneden de grens ligt waarbij economische schade wordt veroorzaakt.
Welnu, de logica en werkwijze van het neoliberale kapitalisme is die van de ‘parasitoïde,’ in de zin dat het de gastheer vernietigt om zelf te kunnen blijven voortbestaan. De ‘parasitoïde’ gedraagt zich als ‘predator,’ wat in concreto betekent dat het neoliberalisme niet ‘één enkele gastheer’ vernietigt maar vele gastheren moet 'doden om te overleven.’ Dat zien we nu wereldwijd gebeuren door de globalisering van de parasitaire ideologie die door de Makkianen overal op aarde geestdriftig wordt verkocht als de enig levensvatbare. Ondertussen kan elk verstandig mens weten dat het neoliberale kapitalisme niets anders is dan geweld tegen de natuur en de mens.
Will you ever begin to understand the meaning of the very soil beneath your feet? From a grain of sand to a great mountain, all is sacred. Yesterday and tomorrow exist eternally upon this continent.
Peter Blue Cloud. Mohawk. Through Indian Eyes: The Untold Story of Native American People. 1996
Geert Mak: 'Geen Jorwerd zonder Brussel. Maar tegelijk: geen Brussel zonder Jorwerd.' De International New York Times:
'It was a show of force in keeping with the ambitions of U.S. Law firms that increasingly see the European Union’s vast apparatus as a vital lobbying opportunity for themselves and their multinational corporate clients.'
2 opmerkingen:
Goed artikel Stan, jammer dat er niet wordt gemeld, dat heel veel politici in het EU parlement, zelf ook lobbyist zijn.
Met vriendelijke groet,
Willem Wachtmeester.
Uit een publicatie in Le Monde is gebleken dat de NSA 1,8 miljoen Nederlandse (metadata van) telefoontjes heeft onderschept in één maand. D66 start een spoedprocedure voor uitleg van minister Plasterk. De Volkskrant echter, bij monde van wetenschapsjournalist Michael Persson:
"Hoe erg is dit nou? Als iemand gemiddeld zes keer per dag belt, komen die 1,8 miljoen telefoongesprekken in dertig dagen neer op 100 duizend gevolgde Nederlanders. Een enorm getal natuurlijk, maar gek genoeg valt het mee."
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/13524/De-afluisterpraktijken-van-de-NSA/article/detail/3530784/2013/10/21/Vrienden-in-Pakistan-Bel-ze-met-Kerst-want-dan-zitten-de-meeste-NSA-spionnen-thuis.dhtml
Een reactie posten