Nederlandse Oorlogsmisdaden 3

Sonja attendeerde me op het volgende:


'Vandaag publiceerde de Volkskrant voor het eerst in de geschiedenis foto's van executies tijdens de politionele acties in voormalig Nederlands-Indië. Wat is de betekenis van die foto's? Gaan ze iets veranderen?


Lidy Nicolasen, journalist van de Volkskrant, en auteur van de artikelen over de foto's: 'Het belang van deze foto's is dat voor het eerst beeldmateriaal is gevonden van de executies. We weten dat er in die tijd veel mensen zijn omgebracht, er is ook altijd veel over gesproken, maar dit is de eerste keer in de geschiedenis dat er beeldmateriaal is gevonden.'

'Op school hebben kinderen eigenlijk nauwelijks les over deze periode gehad. Met deze foto's komt het opeens heel dichtbij. Nu is het natuurlijk wel anders dan toen. Er was toen een guerrilla bezig. Het waren echt heel andere omstandigheden. Niet dat dat standrechtelijke executies moet goedpraten hoor, maar het is wel van belang te beseffen dat wij er nu met heel andere ogen naar kijken dan toen.'
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2668/Buitenland/article/detail/3284455/2012/07/10/Opgedoken-executiefoto-s-Het-was-dus-echt-een-oorlog.dhtml?utm_source=RSSReader&utm_medium=RSS


Dit laatste is een mening, geen feit. Een onjuiste bewering en Lidy Nicolasen had dit kunnen weten als ze over dit onderwerp had nagedacht en zich erin had verdiept. Lidy Nicolasen, waarom zouden deze foto's 65 jaar lang geheim zijn gehouden als men toen 'met heel andere ogen' naar die moorden zou hebben gekeken? De betrokken militairen en zeker hun leidinggevende officieren en de politiek verantwoordelijken wisten maar al te goed dat er strafbare feiten werden gepleegd. De militaire inlichtingendienst was ervan op de hoogte. De betreffende foto's dateren naar alle waarschijnlijkheid uit 1947, twee jaar nadat de nazi's dezelfde misdrijven hadden gepleegd in de bezette gebieden in Europa. De nazitop, inclusief hoge militairen, was inmiddels daarvoor tot de strop veroordeeld. 


In 1985 interviewde ik René Schäfer, een opmerkelijke Nederlander die als krijgsgevangene de atoombom op Nagasaki had overleefd en na de oorlog als militair naar 'Ons-Indie' was gestuurd om de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd met geweld de kop in te drukken.  Hij stelde dat 'maar al te vaak een gesprek over onafhankelijkheid' onder de Nederlandse soldaten 'onzinnig en dus onnodig [werd] gevonden. We moesten door onze kracht in te zetten de inlanders laten zien dat wij de meesters waren van Nederlands-Indie,' zo werd hen voorgehouden. Tegenover mij verklaarde hij dat er genoeg Nederlandse militairen waren die beseften dat de Indonesiers voor hun vrijheid vochten, net als het verzet in Nederland dit tijdens de nazitijd had gedaan, en dat de Nederlandse terreur verwerpelijk was. Zelf schaamde hij zich voor de Nederlandse oorlogsmisdaden. Schäfer schreef in Fukuoka 14. Krijgsgevangene in Nagasaki over 'de Speciale troepen onder leiding van kapitein Westerling in Zuid-Celebes,' die 'standrecht toepassend, uit de verzamelde kampongbevolking een hoeveelheid mannen [selecteerden] die ze dan doodschoten.' Hij wees me erop dat zelfs de gewone Nederlandse soldaten er destijds van doordrongen waren dat 'het standrecht geen wettelijke grondslag had,' en dat 'de inlanders uit mijn jeugd er recht op hadden onafhankelijke Indonesiers te worden.' Schäfer voelde zich na al die jaren nog steeds schuldig vanwege zijn houding van destijds. Naderhand verhief hij zijn stem tegen de wreedheden die de Amerikanen in Vietnam begingen. In zijn ogen was hier sprake van terreur van hetzelfde 'Amerikaanse volk dat vechtend de Stille Oceaan overstak voor onze bevrijding uit de Japanse kampen en daarna tekeer ging in Vietnam.'


De bewering van Lidy Nicolasen getuigt van een zekere lafheid, van een weigering om de Nederlandse verantwoordelijkheid onder ogen te zien. Hoeveel dapperder was René Schäfer die zijn eigen verleden durfde te analyseren. Hij eindigt zijn boek met de volgende woorden: 


'Er is nog een vraag. Indien de bevolking van My Lai niet door een infanterie-eenheid zou zijn geexecuteerd, maar door bommenwerpers, zou My Lai dan ook als geweldexces zijn herkend? Nee? Dan zijn er kennelijk excessen in soorten, waarvan sommige buiten beschouwing blijven. Is het antwoord ja, wat doen we dan met ons geweten ten aanzien van Hamburg, Dresden, Keulen, Tokio, Hirsohima, Nagasaki?' 


En ik zou hieraan willen toevoegen: Noord Vietnam, Laos, en zeker ook Bagdad waar ik 1995 kinderen in het grootste kinderziekenhuis van de stad aan allerlei soorten kanker zag creperen als gevolg van onze bombardementen met verarmd uranium explosieven, terwijl door het sanctiebeleid onder leiding van onder andere de Nederlandse topdiplomaat Peter van Walsum de invoer van medicijnen was verboden. Maar ook nu weer zwijgt de meerderheid terwijl men lijdzaam toekijkt hoe een nieuwe oorlog met Azie wordt voorbereid, zodat men straks wederom als excuus kan aanvoeren dat 'het echt heel andere omstandigheden [waren].' 


Het argument dat de misdaden moeten worden beoordeeld binnen de context van de tijd waarin ze gepleegd werden omdat men toen heel andere normen en waarden zou hebben gehad, is volstrekte nonsens, zoals blijkt uit het feit dat er altijd mensen zijn geweest die zich tegen terreur verzetten. Al ten tijde van Columbus sprak pater Bartolome de Las Casas zich fel uit tegen de Spaanse genocide van de Indiaanse bevolking. In een Kort Relaas van de Verwoesting van de West-Indische Landen schreef hij met betrekking tot de christelijke, blanke kolonisten: 'Veertig jaar en langer hebben zij niet anders... dan hen (de Indianen) verscheurd, afgeslacht, gepijnigd, beledigd, gefolterd en naar het leven gestaan, en hen met even nieuwe als ongehoorde wreedheden, die alles overtreffen wat men voordien aan soortgelijks zag, hoorde of las, en waarvan ik hieronder enige zal aanhalen, van de aardbodem weggevaagd.' 
http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=bartolome+de+las+casas