Yoram Stein 24

Hannah Arendt over zionisme als 'ordinair racistisch chauvinisme.'

De joodse gemeenschap in het Westen staat voor een fundamentele keuze die bepalend zal zijn voor het judaisme. Om dat duidelijk te maken neem ik eerst even een wat langere aanloop:

Hajo G. Meyer, 83 jaar, fysicus, overleefde Auschwitz en is auteur en bestuurslid van Een Ander Joods Geluid. Hij is een van de joodse humanisten aan wie ik mijn boek De oneindige oorlog heb opgedragen. Hajo Meyer zei tegen me:

Ik ben opgegroeid in de traditie van het joods humanisme en heb pas op latere leeftijd geleerd dat er twee totaal verschillende soorten jodendom zijn. Allereerst is er het universele humanitaire jodendom van Leviticus 19 vers 33: ‘‘Wanneer er vreemdelingen in uw land wonen, mag u die niet slecht behandelen’’ en vers 34: “Vreemdelingen die bij u wonen hebben dezelfde rechten als een geboren Israëliet.” Het staat er expliciet. Heb dus uw naaste lief, hij is net als u, want ook u was eens een vreemdeling en wel in Egypte. Met andere woorden: het lijden dat u heeft ondergaan moet als les dienen om anderen juist bewust geen leed te berokkenen. Dat is het fundament van dit jodendom, dat al in de 1^e eeuw voor Christus zo mooi is verwoord door rabbi Hillel met de woorden: “Wat jij niet wilt dat jou wordt aangedaan, doe dat ook niet een ander aan – daar komt de hele Thora op neer.” Die wijsheid is universeel, vier eeuwen eerder al had Confucius in China hetzelfde gezegd. Tijdens mijn jeugd in Duitsland werd ons geseculariseerde joden geleerd dat dit de essentie was van het jodendom. En dat heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Het is nog steeds een leidraad in mijn leven, zelfs mijn kamptijd heeft dit niet veranderd.

Het Parool: 'Toen Paul Damen, oud-hoofdredacteur van het Nieuw Israelietisch Weekblad, zei dat een groot deel van de Joden Wilders gaat stemmen, betwijfelden anderen dat met kreten van ongeloof.'

http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/268716/2009/11/20/Joden-en-Marokkanen-in-debat-over-Wilders.dhtml

Het gratis dagblad De Pers over PVV-lid Gidi Markuszower's mening met betrekking tot humanistische joden die de bevindingen van het Goldstone rapport accepteren:

‘In het oude Polen (waar mijn roots liggen)’, schrijft de PVV-kandidaat, ‘wisten we wel raad met dit soort verachtelijke joodjes. Die werden gewoon de shul (synagoge, red.) uitgeplukt en uit het shtetl (dorp, red.) geschopt; in het beste geval. In het ergste geval werden deze in de koude bossen van Oost-Europa achtergelaten en nooit meer teruggevonden,’ aldus de PVV-kandidaat voor de Tweede Kamer.

Het radicale middel is volgens Markuszower gerechtvaardigd omdat het rapport van Goldstone, waarin Israël van oorlogsmisdaden wordt beschuldigd, het voortbestaan van dat land ernstig in gevaar brengt. In een mail waarin hij de motie aankondigt, en die deze krant in bezit heeft, waarschuwt Markuszower voor ‘joodse verraders in ons midden’.

http://www.depers.nl/binnenland/470707/PVVer-wil-tegenstander-uitstoten.html

Een slachtofferist is iemand die weigert zijn eigen verantwoordelijkheid te accepteren en zichzelf alleen maar kan zien als slachtoffer, ook al gedraagt hij zichzelf inmiddels als dader tegenover anderen. Voorop gesteld dit: niet ieder slachtoffer gedraagt zich als een slachtofferist. Wel kunnen we constateren dat het slachtofferisme een kenmerk is geworden van de massamens die het gevoel heeft de greep op de samenleving te hebben verloren en zelfs op zijn eigen leven.

Al achttien jaar geleden waarschuwde de juriste Heikelien Verrijn Stuart voor het gegeven dat het cultiveren van het slachtofferisme uiteindelijk is een modern fascisme zou eindigen. Ze schreef dat: 'slachtofferisten via erkenning of genoegdoening uit [zijn] op macht. Een macht die zij menen te hebben verdiend door een onschuld, die is geconstrueerd door hun slachtofferschap.' Ze bestreed vooral 'het excuus dat het slachtofferschap bood om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.' Een paar jaar later wees de Duitse filosoof Peter Sloterdijk erop dat: 'Verantwoordelijkheid steeds lager [wordt] ingeschat, terwijl het slachtofferschap steeds hoger wordt gewaardeerd. Het is een ontwikkeling die buitengewoon gevaarlijk is voor onze samenleving. Deze slachtofferistische manier van denken is de belangrijkste vorm van ressentiment geworden… Het slachtofferisme, het verleidelijke gevoel slachtoffer te zijn, kan men overal om ons heen waarnemen, en is een extreem morele kracht geworden.' En de in asiel levende joods-Russische dichter Joseph Brodsky adviseerde vlak voor zijn dood in zijn laatste essaybundel On Grief and Reason: 'Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen.' Het fundamentele probleem is dat de slachtofferist er voetstoots van uitgaat dat hij (of zij) nooit zelf handelt, dus per definitie meent altijd onschuldig te zijn. Juist naar die onschuld is het slachtoffer op zoek. Het gevoel onschuldig te zijn vormt de kern van zijn identiteit. Vandaar dat hij niet anders kan dan zich fanatiek vastklampen aan zijn slachtofferrol. Schuldig is altijd de ander. Hij kent geen relativering, geen nuance, geen scepsis, geen ironie, geen satire. Hij kent alleen zijn eigen alles overstemmende weeklacht. Als een wereldvreemd kind weigert de slachtofferist de onvermijdelijke schaduwkant van het moderne bestaan te accepteren: de vervreemding, het isolement, de eenzaamheid, de anonimiteit, de melancholie en de talloze negatieve manifestaties die onlosmakelijk daaraan verbonden zijn, met de angst voor de misdaad als fixatiepunt. Hij is te vol van zichzelf en bezit te weinig verbeeldingskracht om een innerlijk proces op gang te brengen waarover Albert Camus schreef: 'De eerste stap van een geest die vervuld is van vervreemding is het besef dat hij dat gevoel van vervreemding deelt met alle mensen en dat de mensheid als geheel lijdt onder deze distantie ten opzichte van zichzelf en de wereld,' hetgeen bij een betrokken individu leidt tot een 'solidariteit van de ketenen' die ieder mens aan de ander bindt, dus ook Yoram aan Achmed, hoe verschillend ze als individu ook moge zijn. De slachtoffferist evenwel is alleen solidair met zichzelf, Yoram kan alleen Achmed haten omdat hij weigert zijn slachtofferschap op te geven. In een razendsnel veranderende wereld en temidden van de multiculturele verwarring zoekt de slachtofferist een houvast dat hij niet kan vinden in zijn rol van consument. Die vult de existentiële leegte niet; hoeveel hij ook verteert, de honger blijft. In de week voor de moord op Pim Fortuyn schreef Arnon Grunberg: 'Juist zij die ogenschijnlijk nauwelijks reden hebben zichzelf als slachtoffer te zien, hebben hun identiteit opgebouwd rond de cultus van het slachtofferschap, een cultus die de verongelijktheid legitimeert en het falen excuseert. Welke machteloos wil zich niet laten vertegenwoordigen door een andere machteloos? En daar is Mr. Fortuun, het ex-slachtoffer dat nu alle andere slachtoffers zal leiden naar de vruchtbare velden waarop hij al enige tijd graast.'

Het slachtofferisme geeft de moderne mens een identiteit die hem bevrijdt van verantwoordelijkheid. Het eeuwige slachtoffer kan nooit een dader zijn, dat is de kern van de zaak. Vandaar ook dat het zo lang geduurd heeft voordat het christelijke Westen begon te beseffen dat Israel niet langer meer kan doorgaan voor de kleine David, maar inmiddels de brute Goliath zelf is geworden. Ondanks de etnische zuivering rond 1948 van driekwart van de Palestijnse bevolking, ondanks de terreuraanslagen van speciale joodse eenheden op de Palestijnse boerenbevolking na de stichting van de 'Joodse staat', ondanks de waarschuwing van een van de grootste joodse denkers van de twintigste eeuw, de Hannah Arendt, voor het 'ordinair racistisch chauvinisme' waarmee de zionisten een 'scheidslijn' scheppen 'tussen joden en alle andere volkeren, die aangemerkt worden als vijanden,' waardoor het zionisme tenslotte 'niet verschilt van andere theorieen over Herrenrassen', ondanks de kritiek van de joodse geleerde Maxime Rodinson dat 'Zionism fits into the general pattern of Western colonialism' en dat de Palestijnse 'opposition to Israsel is the opposition of a colonized people towards their colonizers', ondanks 'de exploitatie van het joodse lijden' door 'de Holocaust-industrie', zoals gedocumenteerd is aangetoond door de joods-Amerikaanse hoogleraar Norman Finkelstein, ondanks dit alles en nog veel meer dreigt volgens de oud-hoofdredacteur van het Nieuw Israelitisch Weekblad een aanzienlijk deel van de joodse Nederlanders te gaan stemmen op de allochtoonse joodse zakenman Gidi Markuszower, die spreekt van 'verachtelijke joodjes,' die vernietigt kunnen worden, louter en alleen omdat ze het VN-rapport van de joodse rechter en zionist Richard Goldstone accepteren.

Zoals gesteld: 'De joodse gemeenschap in het Westen staat voor een fundamentele keuze die bepalend zal zijn voor het judaisme.' Allereerst zal men datgene onder ogen moeten zien wat de mensen van Een Ander Joods Geluid zich la langere tijd realiseren, namelijk dat de 'Joodse staat' wel degelijk bekritiseerd kan worden. Een van de belangrijkste hindernissen om dat feit te aanvaarden is het slachtofferisme. Deze psychische stoornis weerhoudt de verblinde joodse sympathisanten van Israel ervan te beseffen dat het zionisme inmiddels is verworden tot een agressief en vernietigend sectarisme. Wanneer een deel van de joodse gemeenschap in het Westen over het ander deel van de joodse gemeenschap in termen denkt van 'verachtelijke joodjes' dan is het einde van een dehumaniseringsproces in zicht, dan hoeft de vernietiging alleen nog maar georganiseerd te worden. De vraag is nu: hoe groot is het deel van de joodse gemeenschap in bijvoorbeeld Nederland dat het slachtofferisme absoluut nodig heeft om een identiteit te kunnen opbouwen? Hoeveel generaties lang kan het slachtofferisme de persoonlijkheid blijven bepalen, ook van mensen die zelf nooit direct slachtoffer zijn geweest, zoals we hebben kunnen zien aan Yoram Stein?

In zijn essaybundel Naar Een Normaal Joods Bestaan schreef de Joods-Israelische auteur Abraham Jehoshua in 1980 over de status quo in Israël tussen Joodse extremisten en de gematigde Joden, die een dreigende gewelddadige confrontatie nog heeft voorkomen. Jehoshua:

Status quo is een geladen begrip vervuld van een bijna militaire dreiging. Er is een intense ondergrondse oorlog gaande, die alleen door wederzijdse afspraken binnen de perken kan worden gehouden. De emoties in beide kampen zijn heftig, en de kleinste bres zou een dijkbreuk kunnen veroorzaken… In zekere zin is de status quo een substituut voor de ballingschap (in de diaspora, SvH), in die zin dat beide fungeren als een buffer die de voortdurende confrontatie binnen de totale Joodse levenssituatie afremt. De dreigende oorlogssituatie is tot nu toe altijd een doeltreffend argument geweest om de status quo te handhaven en onnodige conflicten te vermijden. Maar desondanks bestond het vage gevoel dat, als er ooit vrede zou komen, juist deze kwestie de aanleiding zou vormen tot een nieuwe Joodse Oorlog […] Het is een blijvend, diepgeworteld en fundamenteel conflict, maar er komt een moment dat een open confrontatie niet langer kan worden vermeden.

Meer hierover later.