From the start of my teaching and writing, I had no illusions about 'objectivity,' if that meant avoiding a point of view. I knew that a historian (or a journalist, or any one telling a story) was forced to choose, from an infinite number of facts, what to present, what to omit. And that decision inevitably would reflect, whether consciously or not, the interests of the historian.
There is an insistence, among certain educators and politicians in the United States, that students must learn facts. I am reminded of the character in Charles Dickens’s book Hard Times, Gradgrind, who admonishes a younger teacher: “Now, what I want is, Facts. Teach these boys and girls nothing but Facts. Facts alone are wanted in life.
But there is no such thing as a pure fact, innocent of interpretation. Behind every fact presented to the world–by a teacher, a writer, anyone–is a judgment. The judgment that has been made is that this fact is important, and that other facts are not important and so they are omitted from the presentation.
From Voices of a People’s History of the Untied States, Introduction, p.25, edited by Howard Zinn and Anthony Arnove.
3 opmerkingen:
Willen ze macht? Nee, ik denk dat ze waardering willen. Ik denk dat ze denken: hoe minder klachter ik krijg, hoe beter ik ben als journalist.
Was het Sander van Hoorn niet die meende: ik krijg van beide partijen altijd evenveel commentaar, dus zal ik het wel goed doen? Het hardnekkige idee, dat de waarheid altijd ergens in het midden moet liggen.
Neem die 'familie soap' van Villa VPRO. Uitgangspunt: we zetten het verhaal neer van een koloniste en het verhaal van een Palestijnse, want dan zijn we 'neutraal'.
Maar daar gaat journalistiek natuurlijk helemaal niet over. Een journalist moet allereerst verslag doen, en moet helemaal niet aan zijn publiek denken, laat staan iets gaan schrijven voor een bepaald publiek. Hij kan zijn onderwerpen kiezen en zijn stijl kiezen. Maar hij of zij is geen politicus, of entertainer, en hoeft dus niet rekening te houden met kijkcijfers en dergelijke.
O ja, Pieter Broertjes: "Daar maak je geen spannende kranten mee." Wat is een 'spannende krant'? In Frankrijk heb je een soort pulp-magazine met de raarste en ergste moorden en andere misdaden en intriges. Dat wordt gedrukt op krantenpapier. Ik moet altijd aan dat blad denken als ik aan "spannende kranten" denk.
Beste Stan.
Sorry dat ik je website af en toe (mis)gebruik om wat van mijn frustraties te dumpen. Ben niet zo belezen en al zeker niet in het Engels. Maak een inhaalslag op het internet na zo'n 25 jaar geen krant te hebben gelezen. En wat nou? Het maakt helemaal niks uit. De luidste kikkers in ons kikkerlandje en dat zal je niet verbazen kwaken nog steeds hetzelfde refrein.
Het Engels sla ik over maar wat ik kan lezen daarover ben ik het steeds met je eens. Wat ik eroverheen dump komt hartgrondig bij mij op en helpt mij het beter onder woorden te brengen. Geeft me een gevoel deel te nemen.
Laat af en toe een link naar je website achter op opinie site's e.d. van kranten en je krijgt steeds meer bezoek van zulke amateuristische figuren als ik. Respectloos en niet behept met een overmatige kennis van zaken.
Maar tjonge wat is het een verschil met vroeger. Deze virtuele lont in het kruitvat? Als ik het NWO eindrapport erover uit heb dan weet ik dat? De tijd zal het leren.
Met dank en vriendelijke groet.
Een reactie posten