Het Joods Slachtofferisme 4

Het slachtofferisme kan zowel het slachtoffer als tegelijkertijd de dader dienen. Een illustrerend voorbeeld daarvan geeft de joods-Canadese tekenares Bernice Eisenstein in Ik was een kind van holocaust overlevers. Ze schrijft hoe haar vader kort na de oorlog in Keulen werd gearresteerd vanwege zwarthandel. Toen hij voor de rechtbank moest verschijnen ontmoette hij voorafgaand aan de zitting op de gang een Duitse rechter die vanwege zijn politieke opvattingen in Auschwitz had gezeten. De twee mannen die elkaar kenden van dit vernietigingskamp 'omhelsden elkaar.' En 'toen mijn vader vertelde waarom hij daar was, gelastte de rechter de andere ambtenaren dat de politie niet langer joden mocht arresteren wegens zwarthandel en dat hij nooit meer een overlevende voor zich in de rechtszaal wilde aantreffen.' De Duitse autoriteiten die voor het merendeel zelf nazi's waren geweest of op zijn minst met de nazi's hadden gecollaboreerd accepteerden deze speciale behandeling vanwege hun eigen schuldgevoel.

In wezen was hier sprake van een rechtsongelijkheid, joden werden niet veroordeeld alleen maar omdat ze joden waren. Dankzij de joodse slachtoffers konden de daders hun geweten reinigen. Joden waren zelfs onmisbaar in dit proces. Israel heeft van dit feit de afgelopen zes decennia in hoge mate geprofiteerd. De Joden in Israel mogen datgene doen wat geen enkele niet-jood waar dan ook ter wereld zou mogen. Op die manier werden de joden door hun voormalige Europese beulen, de collaborateurs en de onverschilligen in feite ontoerekeningsvatbaar verklaard. De enigen die van deze compensatieregeling de dupe werden waren en zijn de Palestijnen, die de rol van vooroorlogse joden kregen toebedeeld. De Palestijnse bevolking betaalde de rekening voor het endemisch christelijk antisemitisme dat onvermijdelijk in de nazi-holocaust eindigde. Het zal niemand verbazen dat vooral de Duitsers en de Nederlanders zo pro-Israel zijn, en waarom de katholieke minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen geen gelegenheid onbenut laat om te verklaren dat hij de 'Joodse staat' absoluut voor de volle honderd procent 'een warm hart toedraagt.' Jan Blokkers constatering is juist dat 'na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders.' Vergeet daarbij niet dat meer dan 70 procent van alle joodse Nederlanders werd uitgeroeid, procentueel twee keer zoveel als in Belgie en drie keer zoveel als in Frankrijk! En dat allemaal mede dankzij de voortreffelijke organisatie in het 'tolerante' Nederland, de niet aflatende inzet van gemeente-ambtenaren, de politie, spoorwegen, Westerbork etc. Nog voordat de nazi's hierom hadden verzocht, hadden toegewijde ambtenaren van de linkse gemeente Amsterdam uitgebreide kaarten gemaakt waarop concentraties joden in de hoofdstad duidelijk aangegeven stonden.

Hoe schuldiger de Europeanen waren des te filosemitischer ze werden en hoe schoner hun geweten daardoor leek. Dat allemaal ten koste van de Palestijnen, maar ja die lui waren slechts Arabieren die niet meetelden en die door de heffe des volks in de polder consequent als geitenneukers afgebeeld en betiteld worden. De kleinburgerlijke Europese haat tegen islamieten werd na de val van de Sovjet Unie een welkom alternatief voor de aloude christelijke jodenhaat. En een niet gering aantal getraumatiserde joodse westerlingen spelen dit spel mee, in de hoop en de verwachting dat zolang de ressentimenten op de islamieten worden geprojecteerd zij gespaard blijven. Zolang zij maar kunnen waar maken dat de islamieten voor zowel de joden als voor de christenen een even groot gevaar vormen is er geen vuiltje aan de lucht. Bernice Eisenstein schrijft met een adembenemend inzicht dat haar vader nadat hij op een avond de anecdote met de rechter had verteld zijn dochter 'een kompas had gegeven waarmee ik de weg kon vinden naar de plek waar hij zijn eigen herinneringen wilde laten beginnen.' En dat begin is zijn slachtofferschap. Het tragische alleen is dat ze haar vader daardoor nooit als volwaardig mens kon zien. Hij was het slachtoffer, van begin tot einde. Een slachtoffer dat het recht heeft om datgene te doen wat anderen niet mogen, een eendimensionale figuur, een karikatuur, even karikaturaal als de nazi's de joden maakten. En zo voldeed de vader aan een behoefte. Hetzelfde proces met andere gevolgen zien we in het geval van de 'Joodse staat' die het recht mag schenden omdat het christelijke Westen de joden nu alleen als slachtoffer wil zien. Het is een parasitaire levenshouding, van beide kanten. Een van beiden zal hieraan bezwijken.