Yoram Stein 26

Tekening: Bernice Eisenstein, uit Ik was een kind van Holocaust Overlevers.

In zijn boek Het einde van het jodendom, Kritische beschouwingen over jodendom, holocaust en Israel concludeert Hajo Meyer dat 'degenen in de diaspora die geen openlijke kritiek leveren' op de terreur van de zionisten 'het verlichte denken dat tot hun erfgoed behoren [verraden]. Als deze ontwikkeling zich voortzet, en daar lijkt het vooralsnog op, heeft het jodendom de wereld niets meer te bieden.'

Het was de Joods-Israelische auteur Amos Oz die tegen me zei: ‘Wanneer men andere mensen onderdrukt verandert men zelf, als men de menselijkheid van anderen vernietigt, vernietigt men de eigen menselijkheid.’

De zwarte humanist en dichter Aimee Cesaire formuleerde het zo: 'the colonizer, who in order to ease his conscience gets into the habit of seeing the other man as an animal, accustoms himself to treating him like an animal, and tends objectively to transform himself into an animal... They thought they were only slaughtering Indians, or Hindus, or South Sea Islanders, or Africans. They have in fact overthrown, one after another, the ramparts behind which European civilization could have developed freely.'

Naar aanleiding van de Israëlische oorlogsmisdaden in Libanon in 1982 verklaarde de orthodox-joodse hoogleraar Yeshayahu Leibowitz, die de Israelische troepen een 'Judeo-Nazi mentaliteit' verweet : ‘Dit is de noodzakelijke en natuurlijke voortzetting van onze politieke lijn. Wanneer we over een ander volk moeten heersen dan is het onmogelijk te voorkomen dat nazimethoden worden gebruikt. De massamoord werd door óns begaan. Wat in Libanon is gebeurd, het aanrichten van een gruwelijk bloedbad in de vluchtelingenkampen, is een nieuwe fase in het zelfmoordproces van de staat Israël.’ En op zijn beurt waarschuwde Amos Oz: ‘Na Libanon kunnen we het monster niet langer meer negeren, zelfs als het sluimert… Na Libanon moeten we niet net doen alsof het monster alleen in generaal Sharons verblijf huist… of alleen in de Joodse nederzettingen op de West Bank. Het houdt zich half slapend praktisch overal op, zelfs in onze… gemeenschappelijke mythen… We hebben het niet in Libanon achtergelaten… Het is hier, onder ons, deel van ons, als een schaduw.’

Dit vormt het centrale onderdeel van de strijd tussen gematigden en extremisten binnen het jodendom, zowel in het Westen als in Israel.

‘De ware strijd die vandaag de dag de natie verdeelt is allang niet meer een geschil over gebieden, politieke partijen, veiligheid, voorvaderlijke rechten en grenzen, het is een strijd over het wezen van het judaïsme en het mensbeeld… De vraag is: wie zijn wij?’ Amos Oz, 1988

Twee jaar later voegde hij hieraan toe: ‘Achter de discussie over de toekomst van de bezette gebieden ontkiemde een vraag die veel dieper ging: wat kwamen we hier doen? Wat willen we zijn en moet het gezag gebaseerd zijn op de wil van het volk dan wel op de godsdienstige geboden? De beslissing werd, als vele andere, uitgesteld en verdrongen onder het voorwendsel dat er niemand was om mee te praten, en we de hindernis wel zouden nemen zodra die zich aandiende. Omdat het leek dat het antwoord op de vraag waar de grenzen moesten komen, kon wachten, ontweken we ook het antwoord op de vraag wie wij waren en wat we hier kwamen doen, een vraag die niet los gezien kan worden van het probleem over de toekomst van de bezette gebieden, de rechtvaardiging van de oorlog en de waarde van vrede. Het grote debat over de grenzen van de macht was bedoeld om diepgaandere discussies tot zwijgen te brengen en te verdringen, zoals die over het doel van het zionisme. En intussen worden wij door onze eigen macht aangetast en gecorrumpeerd.’

En dit hele complex van trauma's en pogingen een nieuwe joodse identiteit te scheppen vormt niet alleen de politiek van Israel zelf maar ook van de Westerse politiek ten opzichte van de 'Joodse natie'. Deze politieke route is een heilloze weg die in een grote oorlog zal eindigen. Opnieuw worden daarbij de joden gebruikt door het christelijke Westen, nu niet meer als daders en als bedreiging van de Westerse cultuur, maar als slachtoffers en als verspreiders van de westerse cultuur. Nu doen ze het vuile werk voor het Westen, net zolang tot de christelijke cultuur hen niet meer nodig heeft, en dan moeten de joden het zelf maar verder uitzoeken. Dat zal het einde betekenen van een natie die zijn buren bedreigt hen naar 'het stenen tijdperk' te bombarderen 'by crippling power stations, ports, fuel storage and every bit of strategic infrastructure.'