Gaza. Dit is niet het gevolg van een natuurramp maar van Israelische terreur.
LOCATION (URL) -
http://www.redress.cc/global/slittlewood20100122
SYNOPSIS - Stuart Littlewood highlights the BBC’s chronic pro-Israel bias,
from allowing untruths about Israel’s onslaught on Gaza in 2008-09 to go
unchallenged, to its failure to provide accurate context about the Israeli
township of Sderot, to its routine willingness to give disproportionate airtime
to Israeli spokesmen and lobbyists.
FOR THE FULL STORY, GO TO:
http://www.redress.cc/global/slittlewood20100122
By Stuart Littlewood
22 January 2010
Stuart Littlewood highlights the BBC’s chronic pro-Israel bias, from allowing untruths about Israel’s onslaught on Gaza in 2008-09 to go unchallenged, to its failure to provide accurate context about the Israeli township of Sderot, to its routine willingness to give disproportionate airtime to Israeli spokesmen and lobbyists.
”[The BBC] gives a disproportionate amount of air-time to pro-Israel figures such as the Israeli ambassador, the regime’s spokesman Mark Regev, the chief rabbi and assorted politicians who wave the flag for Israel...
“The BBC also adopts Israel's language and definitions. Palestinians not Israelis are the militants. Hamas, not the murdering occupiers, are the terrorists. A single captured Israeli soldier is deemed more newsworthy than the 10,000 abducted Palestinians (some of them women and children) rotting in Israeli jails.”
Its mission statement says: “Trust is the foundation of the BBC: we are independent, impartial and honest.”
However, people are complaining bitterly to the BBC about its pro-Israel stance when reporting on the situation in the Holy Land.
Tijdens jouw masterclass vroeg een dame waarom je Adolf Eichmann in de film The Specialist niet afgebeeld had als het vlees geworden kwaad.
Ze maakte een vergissing, en dat komt omdat ze net als zoveel anderen gevangen zit in clichébeelden. Ik heb hem wel degelijk geportretteerd als het kwaad, maar niet via het ‘romantische’ beeld van het kwaad, zoals dat doorgaans in films en op het toneel getoond wordt, als een duivel. Het kwaad bij Eichmann was de absolute correctheid, was het normale aan hem, niet het psychopathische, dat bezat hij niet. Het kwaad bij hem was het niet nadenken, het klakkeloos uitvoeren van bevelen, zoals miljoenen anderen dit ook doen. Hij was een bureaucraat, een uitvoerder van bevelen. Wat ik in de documentaire heb gedaan is Eichmann terugplaatsen in de normaliteit, ik heb hem weer een mens gemaakt. Eichmann was een beambte die met papieren schoof, telefoneerde en telexte, een troubleshooter, hij was de productiemanager van de genocide, een punctuele organisator, ordelijk, toegewijd, altijd en eeuwig loyaal, zonder enig charisma, maar wel met een groot talent voor het zo efficiënt mogelijk laten transporteren van ‘biologisch materiaal’. Het echt gruwelijke aan hem was dat hij geen monster maar een spiegel is, waarin we de industriële samenleving weerspiegelt zien. Hij was geenszins het klassieke gezicht van het kwaad. Rony Brauman, met wie ik het script schreef, en ik probeerden aan de hand van de originele opnamen van het proces duidelijk te maken dat Eichmann een modern mens was, in staat zich telkens weer aan te passen. Een gespleten mens, die zijn geweten kon uitschakelen zodra dit noodzakelijk was. Wanneer het ‘materiaal’ afgeleverd was dan onderging het ‘een speciale behandeling’ waarmee hij het niet eens was. Maar aangezien hij niet verantwoordelijk was voor dat deel van het productieproces vond hij zichzelf niet bevoegd zich daarover uit te spreken. Eichmann zag zichzelf als een klein schakeltje in een groot proces dat een doel diende die hij niet had bepaald maar zijn hoogste superieuren. Hij deed alleen zijn werk, de man was niet bloeddorstig, integendeel hij kon zelfs niet tegen het zien van bloed. En ondertussen was hij medeverantwoordelijk voor de industriële massamoord. Zonder zijn toegewijde inzet was dit allemaal niet mogelijk geweest. Hij was blij en trots als zijn werk goed verliep. Desondanks blijkt uit niets dat deze SS’er een fanatieke ideoloog was, of een overtuigde nazi, Mein Kampf had hij slechts doorgebladerd. Het moderne kwaad is niet spectaculair, het is het niet nadenken over de consequenties van daden. Eichmann verplaatste zich niet in de ander, in zijn slachtoffers. ‘Gespaltenheit’ noemde hij dat zelf. Juist het feit dat dit een veel voorkomende doodnormale houding is, maakt het zo angstaanjagend. Eichmann werd onmiddellijk alom afgeschilderd als het absolute kwaad omdat hij niet mocht gaan lijken op een doorsnee westerling. Dan komt het te dichtbij, en kunnen we niet meer onszelf wijs maken dat wij niet zo zijn. In potentie lopen er miljoenen Eichmannen rond, die zodra de tijd rijp is aan de slag gaan, gehoorzaam hun werk zullen doen. Overal functioneert dit mensentype, in Israel, in Nederland, in de Verenigde Staten. De bureaucraat, de conformist, dat is de hedendaagse vorm van het kwaad. En dat beeld is voor de meeste burgers onacceptabel. Vandaar dat die mevrouw erop bleef hameren dat wij Eichmann veel meer als een duivel hadden moeten portretteren.
Je verklaarde tijdens een debat over het Midden-Oosten en de Media dat ‘het moderne antisemitisme in Europa het filosemitisme is’.
‘Ja. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn. Daarom koesteren de Europeanen het slachtoffer, die vervult een onmisbare functie in hun leven. En hier zie ik een relatie met het diep in het westerse bewustzijn verankerde icoon van Christus, de jood aan het kruis. Hij lijdt voor de christen, hij verlost hem van het kwaad. De jood Christus is het slachtoffer bij uitstek dat in de christelijke cultuur als maatstaf functioneert voor de eigen goedheid. En zodra er geen enkele twijfel meer bestaat over de eigen voortreffelijkheid stopt men met nadenken. Daarom ben ik als filmmaker veel meer geïnteresseerd in de dader dan in het slachtoffer. Het slachtoffer geeft de mens een gemakkelijk antwoord op de moeilijke vraag: wie ben ik? De dader daarentegen dwingt ons permanent na te denken over wie we werkelijk zijn.
Op de achtergrond van jouw werk speelt altijd het totalitarisme een rol. In jouw ogen is totalitarisme het veroveren van tijd en ruimte.
Ik bedoel daarmee dat er dan geen onderscheid meer is tussen het publieke- en privédomein. Niemand kan meer aan het alziend oog ontsnappen. Ik zag hier op het IDFA een poster van een Nederlandse vrouw die haar dementerende moeder in een luier had afgebeeld. Ik was gechoqueerd, en wel omdat die moeder weerloos is, en haar dochter van alles met haar kan uitspoken. Dit is een perfect voorbeeld van totalitarisme. Ieder mens probeert zijn privésfeer te beschermen. En toch wordt dit steeds meer ervaren als iets verdachts. Wat heb je te verbergen? Vandaar dat er in toenemende mate inbreuk wordt gemaakt op het privédomein. De filmmaakster bezit nu de totale macht om haar moeder af te beelden zoals zij dat wil. Het gaat niet om de moeder, het gaat om haar. En dat terwijl haar contact met de moeder voorheen problematisch was. Ze kan rekeningen vereffenen. Het echt rampzalige is dat er hiervoor een publiek bestaat. Het komt uiteindelijk uit angst voort. De mensen hier leven weliswaar in een rustige, goed georganiseerde omgeving, maar wanneer je geen innerlijke kracht bezit dan ben je voortdurend bang dat de boze buitenwereld ineens met geweld naar binnen dringt. En daarom probeer je de werkelijkheid naar je hand te zetten, te bezweren als het ware, te beheersen door alles in beeld te brengen, werkelijk alles.
Eyal, jouw naam gaat meestal vergezeld van het adjectief ‘controversieel’. Wat bedoelt men daar precies mee?
Dat viel ook mij op, dus heb ik de etymologische betekenis ervan opgezocht. Het komt uit het Latijn en betekent zoveel als dat men van mening kan verschillen. Het heeft dus een positieve connotatie, maar het wordt negatief gebruikt, in de zin van: daarover gaan we niet discussiëren, want het is controversieel. Zodra men de macht ter discussie stelt, volgt al snel het verwijt controversieel te zijn. Ook al berust je betoog op onweerlegbare feiten. Veel mensen leven in twee werelden tegelijk, net als Eichmann, in gespletenheid, die mede wordt veroorzaakt door pure macht. Het gevolg is dat intellectuelen bijvoorbeeld kunnen stellen dat moslimvrouwen in Frankrijk onderdrukt moeten worden uit naam van hun eigen bevrijding. Dat is namelijk de rechtvaardiging van het verbod op hoofddoeken in overheidsgebouwen. Mensen met macht kunnen in een paradox leven, in een leugen, ze zijn daardoor immuun geworden voor de realiteit. Men stelt zich bepaalde vragen niet meer. Neem de zionistische leiders. Die handelen alsof de geschiedenis niet bestaat, alsof imperia niet te gronde gaan, alsof ze altijd beschermd zullen worden, alsof ze voor eeuwig sterker zullen zijn dan hun vijand. Natuurlijk weten ze wel beter, maar ze kunnen door hun macht de werkelijkheid negeren. Tot het te laat is.
Sinds 1985 woon je in Parijs, je doceert in Londen. Tegelijkertijd sta je uiterst kritisch tegenover de Europese cultuur, in de brede zin van het woord.
Ja. Er is iets heel erg fout gegaan met de Verlichtingsidealen. In Europa is het niet echt toegestaan om de Verlichting serieus te bekritiseren. Het is een dogma. De Verlichting betekende enerzijds de emancipatie van de mens, maar anderzijds het afschaffen van een traditioneel bewustzijn. Laat ik mijn kritiek toelichten door wat John Berger schreef over het feit dat niet voor alles een oplossing bestaat, en dat we daarom het tragische in het leven weer onder ogen moeten zien. Berger heeft gelijk, Europa heeft het Messiaanse denkbeeld vernietigd, de gedachte dat de Messias ooit eens zal komen. Nooit nu, altijd in de toekomst, met andere woorden de realiteit is per definitie tragisch, omdat de verlossing pas in de toekomst zal plaatsvinden. En dat dus elke Messias die nu opduikt niets anders kan zijn dan een valse Messias. Op het moment dat men gelooft dat de Messias is gearriveerd in de vorm van bijvoorbeeld de Verlichting dan is men verloren. Het paradijs ligt niet op de aarde. Ook het verlies van dit besef maakt me woedend. De zelfgenoegzaamheid van het Europese bewustzijn, de overtuiging beter te zijn dan de rest van de mensheid. Zodra ik iets af heb, kijk ik alleen naar de fouten die ik heb gemaakt en niet naar mijn eigen vermeende voortreffelijkheid. Die zelfkritiek ontbreekt in Europa. Van fouten leer ik, van ijdelheid niet. Het ging werkelijk fout toen de Verlichting beschouwd werd als de oplossing voor het lijden van de mens. Ondanks deze claim lukte het de verlichte Europeanen niet om met de ander samen te leven, en nog steeds heeft de Europeaan de ander nodig, nu de Arabier, om zichzelf een postuur te geven. Hetzelfde gaat op voor de zionist die Israel presenteert als de oplossing voor alle joden, het einde van de geschiedenis, de diasporajoden keren allemaal terug naar waar ze thuishoren. Dit is een waanidee. In het traditionele judaïsme is het exil niet de diaspora, het is geen fysiek verschijnsel, het is niet zo dat ik in ballingschap leef en dat er ergens een heilig land bestaat. Geenszins, de oorspronkelijke gedachte was dat de hele wereld in exil was, en dat de jood die verbanning van de mens symboliseert. Het exil eindigt pas wanneer ooit eens de Messias verschijnt, en dat is dan tegelijk het einde van de geschiedenis. Maar voor het zionisme is de jood in exil een onacceptabele tegenstrijdigheid, op dezelfde manier als voor het christendom de jood een onacceptabele ontkenning is van de komst van Jezus Christus als de verlosser. Voor de christenen zijn de joden die na de komst van de Messias zich niet bekeerd hebben een probleem, net zoals voor het zionisme de diasporajood een doorn in het oog is. Daarom moet het beeld van de diasporajood vernietigd worden. Het kan geen alternatief zijn omdat in hun geseculariseerde wereldbeeld de jood in exil een permanente ontkenning is van de juistheid van de zionistische ideologie.
Waarin eindigt dit zionistisch project?
In wat heet de Samson Optie, een nucleaire genocide, in collectieve zelfmoord. Dan hoeven we ook niet meer op de Messias te wachten.
2 opmerkingen:
Het vineer is eraf:
Bibi, de Joodse hulp aan Haiti en het feelgood effect
Cuba, China, Venezuela Send Immediate Assistance to Haiti
Zionist disaster relief
A baby named Israel...who, if he reaches adulthood, would never be welcome in Israel
De Nederlandse berichtgeving is over het algemeen veel pro-Israëlischer dan de BBC, door heel veel niet te melden wat de BBC wel meldt.
Een reactie posten