→ Hoogwerkers versus mensenrechten in Israël
In de joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever is een soort juridisch niemandsland ontstaan. Dat trekt bedrijven aan. Een Nederlandse firma is nauw betrokken bij het schenden van mensenrechten.
DOOR SIMONE KORKUS
Reageer op dit artikel
ARIEL, WESTELIJKE JORDAANOEVER – Op de groene heuvels langs snelweg 5 op de Westelijke Jordaanoever ligt de joodse nederzetting Ariel. De rode pannendaken van de eengezinswoningen steken fel af tegen de azuurblauwe lucht. Dertig jaar geleden werd deze forensennederzetting, zo’n tien kilometer achter de afscheidingsmuur, uit de grond gestampt; zij telt nu twintigduizend settlers. Achter de ijzeren toegangspoort met een bewaker die zorgvuldig iedere bezoeker checkt – Palestijnen worden niet toegelaten – verrijst een comfortabele wereld met rustige langgerekte asfaltwegen, supermarkten, scholen, woonblokken – keurig vierkant met speelpleinen voor de kinderen en parkeerhavens voor ouders – een zwembad en een universiteit. De werkstad Tel Aviv is slechts vijftien autominuten verwijderd en de prijzen van huizen zijn redelijk. Voor wie zijn werkkring naast de deur zoekt, is er het moderne industriegebied van Ariel met zo’n 110 fabrieken. Een tweede industriepark, ‘Ariel West’, met een terrein van zo’n twintig hectare is in aanbouw en zal werk bieden aan tweeduizend werknemers. Op het eerste gezicht een perfecte locatie voor Israëlische yuppies en gezinnen met kinderen.
Kennelijk is de bouw en instandhouding van Ariel en de andere 160 joodse kolonies ook een interessante business. Onlangs keurde de Israëlische minister van Defensie Barak de bouw van nog eens 455 nieuwe eenheden goed. De nederzettingen worden grotendeels gefinancierd door de overheid, die nog eens een slordige tweeënhalf miljard sjekel (een half miljard euro) betaalt voor extra kosten per jaar aan aannemers, producenten en toeleveranciers – aldus de Israëlische krant Ha’aretz.
Een van die toeleveranciers is het Nederlandse bedrijf Riwal. Materieel van deze Dordtse kranenverhuurder werd onlangs door een medewerkster van de Israëlische vrouwenvredesorganisatie The Coalition of Women for Peace in Ariel gesignaleerd. Diverse hoogwerkers van Riwal waren druk bezig om in het nieuwe industriepark van de nederzetting fabrieksgebouwen op te zetten. In 2006 kwam Riwal al in opspraak nadat bij toeval werd ontdekt dat het bedrijf via zijn Israëlische vestiging – Riwal Israel – materieel verhuurde voor de bouw van de Israëlische afscheidingsmuur. Het Internationaal Gerechtshof in Den Haag bestempelt die afscheiding als illegaal. Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Bot noemde de betrokkenheid van Nederlandse bedrijven bij de bouw van die muur en activiteiten die in strijd zijn met de richtlijnen voor maatschappelijk verantwoord ondernemen, ongewenst.
De relatie tussen Riwal Nederland en Riwal Israel was in eerste instantie door holdingconstructies onduidelijk, maar een in opdracht van de vredesorganisatie UCP door Profundis uitgevoerd onderzoek bracht aan het licht dat de Nederlandse holding Lima BV uit Spijkenisse – de eigenaar van Riwal Israel – en de Nederlandse Riwal-groep in dezelfde handen zijn, namelijk van Dick Schalekamp en Prodelta Holding, dat weer toebehoort aan de Israëliër Doron Livnat. Livnat is een telg uit een invloedrijke Israëlische transportfamilie en lid van het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël). In een rapportage van RTV Rijnmond in juli 2006 erkende Riwal zijn betrokkenheid. Het beloofde de activiteiten te staken, maar werd een jaar later door minister Verhagen op de vingers getikt omdat bleek dat de Riwal-kranen nog steeds aan de muur werkten.
Lees verder: http://www.groene.nl/2009/41/Maatschappelijk_verantwoord_onderdrukken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten