Bankiers gokten met woonhuizen als fiches
 |
„Angst en hebzucht drijven het kapitalisme... In The Power of Yes legt Hare precies uit hoe de crisis over ons is gekomen. Voor geen financiële vakterm schrikt hij terug in zijn documentaire leerstuk. Als het moet, haalt hij er zelfs een schoolbord bij... Het Britse National Theatre zag in David Hare de aangewezen toneelschrijver om een stuk over de kredietcrisis te schrijven. Eerder schreef hij met groot succes heldere, indringende documentaire stukken over de politieke aanloop naar de Amerikaanse inval in Irak (Stuff Happens), over de privatisering van de Britse spoorwegen (The Permanent Way), en over het Israëlisch-Palestijnse conflict (Gethsemane). Hare is bovendien een man die niet alleen fijnproevers aanspreekt, maar ook een groot publiek, gezien zijn films Strapless, The Hours en The Reader... Met sterke vergelijkingen toont Hare dat de financiële zeepbel die voorafging aan de instorting dreef op een heilig geloof in gokken... Een interessante lijn die Hare door het stuk weeft, gaat over het gebrek aan historisch besef bij de huidige generatie bankiers. Hij laat oudere bankiers aan het woord en financiële experts die ooit hun geboorteland ontvluchtten, die weten dat een leven zonder plotse catastrofes niet bestaat. Voorspoed is nooit voor eeuwig, houden zij de anderen voor... De ‘Schrijver’ noemt nog een ander slachtoffer: de idee dat markten altijd wijs en goed zijn . Dat zijn echter abstracte slachtoffers; geen mensen met wie je kunt meevoelen. Eén foto in de krant van tentenkampen bij Amerikaanse steden waarin onteigende huizenbezitters wonen, zegt meer over de crisis dan Hares twee uur college over blind gokkende bankiers.'
De vraag waarom de NRC-redacteuren deze algemeen bekende feiten niet op de voorpagina kunnen melden is duidelijk: zij werken voor een commercieel medium wier eerste en belangrijkste opdracht is: winst maken. Met andere woorden: stoot de adverteerders van het corrupte kapitalistische systeem niet voor het hoofd. Speel het spel mee. Analyseer de werkelijkheid niet werkelijk. Alleen als het theater is dan mogen de angst en hebzucht getoond worden, want het is immers maar theater, toneelspel. Daarentegen dienen de letterknechten te zwijgen over de dagelijkse werkelijkheid. Geen woord van hen over het morele en financiele failliet van het kapitalisme. In plaats daarvan dient men op de voorpagina met jubelende woorden meldden:
'Goudprijs stijgt naar recordhoogte
 |
De goudprijs is vanochtend gestegen tot 1.047 dollar per ounce (31,1 gram), de hoogste prijs tot nu toe. Het is een van de vele recente signalen die duiden op een voorzichtig herstel van de financiële markten. De beurskoersen stegen vanmorgen tot een van de hoogste niveaus sinds de kredietcrisis in volle hevigheid toesloeg,' zoals mijn grote vriend en collega Maarten Schinkel berichtte over de breedte van zes kolommen.
Theater, vrienden, het is allemaal theater. En voor de werkelijkheid moet u de wereld van de fictie raadplegen. Alleen daar en nergens anders mag de werkelijkheid weergegeven worden. Wat dat betreft is er geen spat veranderd. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Dat wordt nog eens in de NRC benadrukt door onder het artikel van Schinkel een foto te plaatsen van 'The Power of Yes', met de volgende tekst:
Londen, 7 okt. Het was een casino, en woonhuizen waren fiches. Zo illustreert de Britse toneelschrijver David Hare de financiële crisis in zijn nieuwe toneelstuk The Power of Yes. De zeepbel die voorafging aan de kredietcrisis dreef op een heilig geloof in gokken zonder risico, toont Hare. „Te veel hebzucht, te weinig angst”, vat een bankier het in het stuk samen. Toch is de nieuwe Hare geen pamflet tegen bankiers. Het ging niet om banken die huizenkopers voor de gek hielden, vindt Hare. „Dit is een verhaal van bankiers die zichzelf voor de gek houden.” Foto Catherine Ashmore Recensie: pagina 9.
Theater. Toneel. The Power of Yes. Inderdaad. Maarten Schinkel weet er alles van. Hij is er een sprekend voorbeeld van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten