De SP heeft een probleem wanneer de partij 'op zoek [is] naar een nieuwe koers voor Nederland' en zijn achterban raadpleegt welke die koers precies moet zijn.
In Century of Self toont programmamaker Adam Curtis aan hoe de politiek van zowel Bill Clinton als Tony Blair volledig verwaterde nadat ze zich lieten leiden door het wensenlijstje van de calculerende consument. In de laatste aflevering van deze televisieserie verklaart de politiek deskundige Derek Draper: 'The point about focusgroup politics is that there is not one, because people are contradictory, irrational, and so you have a problem in terms of deceiding what you are going to do if all you do is actually listen to a mass of individual opinions that are rather fluctuating, do not have any coherence, and crucially are not set in context. That is why people can say: "I want lower taxes and better public services." Of course they do! But when you ask: "Do you want to pay more taxes to get better public services" people are less sure. They than don't believe that if they pay more taxes they will be spent on better public services. So you end up in this quagmire, and the truth is the politicians have to say: "Look, this is what I believe, I believe you have to pay slightly more taxes to make better public services and I pledge that I will use that money wisely. Do you want that, vote for me yes or no!" And this is what Blair failed to do. Tony Blair tried to feed back to them what they allready believed and given the fact that what they believed in was a load of individual, incoherent, contradictory nonsense that was all he had to offer. And than he wondered why the people didn't get it. Why the people didn't get it was because they were looking for someone to do something they can't do themselves, and come up with a coherent political opinion they might have faith in.'
Welnu, de SP wordt geconfronteerd met een dilemma en dat is kort samengevat: de moderne calculerende consument die eens in de vier jaar mag stemmen wil als kiezer al zijn angsten bezworen zien en in al zijn begeertes bevredigd worden, net zoals hij als consument bevredigd wordt in al zijn verlangens. De SP wil daarin tegemoet komen om kiezers te trekken. Tegelijkertijd bezit de SP een ideologie die ze ten uitvoer wil brengen. Die twee drijfveren zijn in strijd met elkaar. En het lijkt er nu op dat de populistische aanpak het gaat winnen van de ideologische benadering. Net als andere -- in de woorden van Jan Marijnissen -- 'naar meeregeren hunkerende' politici wil de SP nu deelnemen aan de regering en zoekt daarvoor toenadering met de regeringspartij bij uitstek, het CDA. En zo is de Socialistische Partij in dezelfde onmogelijke positie geraakt als new Labour en de Democraten onder Bill Clinton.
In de Pedagogie van de onderdrukten schreef de Braziliaanse pedagoog Paolo Freire in de jaren zeventig van de vorige eeuw: 'In een situatie van manipulatie komt links bijna altijd in de verzoeking "snel terug te keren tot de macht" en vergeet dat het noodzakelijk is zich samen met de onderdrukten te organiseren. Ze geraakt in een onmogelijke "dialoog" met de heersende elite. Het eindigt ermee, dat ze door deze elite gemanipuleerd wordt -- en niet zelden vervalt ze zelf in een soort elite-spel, dat ze "realisme" noemt... De populistische leider die uit dit proces naar voren komt, is een dubbelzinnig, een tweeslachtig wezen, een "amfibie", die in twee werelden leeft. Hij pendelt tussen het volk en de heersende oligarchieen en draagt de kenmerken van beide groepen.'
Door publiekelijk zijn steun te verlenen aan het kapitalistische systeem heeft Marijnissen zijn geloofsbrieven ingediend bij bankdirecteuren en uitgevers. Hij is voor financiele steun aan hen. Zonder de steun van de ware macht komt een politicus in het kapitalistische systeem nooit verder. Marijnissen, de winnaar van de Machivalliprijs weet dat maar al te goed. En niet alleen hij, maar ook de Stichting Machiavelli die hem de prijs gaf en die 'in 1987 [is] opgericht door PR bureau Van Rossum & Partners, dat inmiddels is opgegaan in Total Identity'
TOTAL IDENTITY, want daar gaat het om, IDENTITY in een conformistische massamaatschappij. Schijn dus. Public-relations, marketing.
TOTAL IDENTITY, want daar gaat het om, IDENTITY in een conformistische massamaatschappij. Schijn dus. Public-relations, marketing.
En zo zijn we als het ware weer terug bij het begin, bij de grondlegger van de Public Relations-industrie, Edward Bernays, de neef van Sigmund Freud, over wie ik eerder al schreef: 'topadviseur van Amerikaanse politici en zakenmensen, Edward Bernays, waarschuwde de elite voor de gevaren van de democratie, aangezien op die manier grote groepen burgers een greep konden krijgen op hun eigen toekomst. Dit zou de macht van de elite drastisch beperken. In 1947 schreef Bernays een belangrijk artikel voor het prestigieuze Annals of the American Academy of Political and Social Sciences, getiteld 'The Engineering of Consent'. In dit artikel schreef Bernays dat 'the engineering of consent is the very essence of the democratic proces, the freedom to persuade and suggest.' Het zal duidelijk zijn dat die 'freedom' alleen in handen kan zijn van de machtigen en rijken, die de middelen hebben om die 'freedom' vorm en inhoud te geven. Voor alle duidelijkheid schreef Bernays dan ook dat de gemiddelde Amerikaan 'has only six years of schooling... [Therefore] democratic leaders must play their part in... engineering consent... Today it is impossible to overestimate the importance of engineering consent; it affects almost every aspect of our daily lives.'
Voor zijn invloedrijke wetenschappelijke bijdragen werd Bernays in 1949 geëerd door de American Psychological Association. Hoe invloedrijk de inzichten van Bernays waren werd hetzelfde jaar nog eens duidelijk gemaakt door Fortune. De redactie van dit tijdschrift stelde zonder enige ironie dat 'it is as impossible to imagine a genuine democracy without the science of persuasion [ i.e. propaganda] as it is to think of a totalitarian state without coercion. The daily tonage output of propaganda and publicity... has become an important force in American life. Nearly half of the contents of the best newspapers is derived from publicity releases; nearly all the the contents of the lesser papers... are directly or indirectly the work of PR departments.'
Al in de jaren twintig van de vorige eeuw schreef de befaamde Amerikaanse columnist Walter Lippmann dat journalisten als ‘gespecialiseerde klasse’ de taak hebben om de ‘gemeenschappelijke belangen… die voor het overgrote deel de publieke opinie ontgaan’ zo te presenteren dat ze door de massa aanvaard werden, waarbij natuurlijk de ‘gemeenschappelijke belangen’ vooral de rijken dienden. Met andere woorden: de media moesten de visie van de machtigen propageren. De toonaangevende Lippmann, een fervent adept van de imperialistische presidenten Theodore Roosevelt en Woodrow Wilson, was uiterst sceptisch over de mogelijkheid van een ware democratie in een complexe moderne samenleving. Het gewone volk kon zijn eigen belangen niet zomaar gaan formuleren, want dan zou het een chaos worden. ‘Het publiek moet zijn plaats weten,’ zodat ‘verantwoordelijke mensen… niet gestoord door het gestamp en het gebrul van een verbijsterde kudde’ hun beleid kunnen bepalen. De enige ‘functie’ in een democratische samenleving van ‘onwetende en bemoeizuchtige buitenstaanders’ was die van ‘geïnteresseerde toeschouwers.’ Lees verder: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/10/de-commerciele-massamedia-143.html
Al in de jaren twintig van de vorige eeuw schreef de befaamde Amerikaanse columnist Walter Lippmann dat journalisten als ‘gespecialiseerde klasse’ de taak hebben om de ‘gemeenschappelijke belangen… die voor het overgrote deel de publieke opinie ontgaan’ zo te presenteren dat ze door de massa aanvaard werden, waarbij natuurlijk de ‘gemeenschappelijke belangen’ vooral de rijken dienden. Met andere woorden: de media moesten de visie van de machtigen propageren. De toonaangevende Lippmann, een fervent adept van de imperialistische presidenten Theodore Roosevelt en Woodrow Wilson, was uiterst sceptisch over de mogelijkheid van een ware democratie in een complexe moderne samenleving. Het gewone volk kon zijn eigen belangen niet zomaar gaan formuleren, want dan zou het een chaos worden. ‘Het publiek moet zijn plaats weten,’ zodat ‘verantwoordelijke mensen… niet gestoord door het gestamp en het gebrul van een verbijsterde kudde’ hun beleid kunnen bepalen. De enige ‘functie’ in een democratische samenleving van ‘onwetende en bemoeizuchtige buitenstaanders’ was die van ‘geïnteresseerde toeschouwers.’ Lees verder: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/10/de-commerciele-massamedia-143.html
Het mag niemand verbazen dat Jan Marijnissen juist commerciele journalisten met belastinggeld wil subsidieren, en dat allemaal in het kader van het beschermen van 'de democratie'. Jan is er helemaal klaar voor, hij is even salonfähig als zijn collega Wilders. Uiteindelijk gaat het alleen nog maar om macht. Meer hierover later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten