Guus Valk van de NRC

Libanese kinderen die bij Israelische aanvallen in o.a. 2006 vermoord werden, en die volgens Guus Valk van de NRC gewoon in de strijd "sneuvelden". Het graf en bedevaartsoord van Baruch Goldstein, die door joodse extremisten vereerd wordt vanwege het vermoorden van 29 biddende Palestijnen.

De NRC bericht:

''Ruil begint tussen Israël en Hezbollah

Gepubliceerd: 16 juli 2008 13:35 Gewijzigd: 16 juli 2008 13:45

Door onze correspondent Guus Valk

Tel Aviv, 16 juli. Vanochtend begonnen Israël en het shi’itische Hezbollah doden en gevangenen te ruilen. „Libanon huilt uit vreugde, Israël van verdriet." Volgens afspraak staan om negen uur lokale tijd de vrachtwagens klaar bij het grensplaatsje Rosh Hanikra. Aan de Israëlische zijde van de grens met Libanon staat een truck van het Rode Kruis, die de lichamen bevat van 200 Libanezen en Palestijnen. In een nabij gebouwtje zitten de vijf Libanese gevangenen die vrij zullen komen.

Israëlische én Arabische televisiestations doen deze ochtend allemaal rechtstreeks verslag van de ruil tussen Israël en de shi’itische beweging Hezbollah. Na maanden wikken en wegen besloot het kabinet-Olmert ermee akkoord te gaan om de ontvoerde soldaten Eldad Regev en Ehud Goldwasser via deze ruil terug te krijgen. Zij werden in de zomer van 2006 ontvoerd aan de Libanese grens. Dat leidde tot een oorlog tussen Israël en Libanon. Er sneuvelden ruim duizend Libanezen en tientallen Israëliërs, maar Regev en Goldwasser werden niet mee teruggebracht.
Onder de vrijgekomen gevangenen bevindt zich Samir Qantar, in Israël bijgenaamd ‘Het Monster’, een van de meest besproken gevangenen die het land had. Hij is veroordeeld tot levenslang wegens de moord op een man en zijn vierjarige dochtertje, in 1979. Op Israëlische televisiebeelden was te zien hoe hij, gespannen en met wallen onder de ogen, de gevangenis werd uitgeleid.

Hezbollah TV laat om tien over half tien zien hoe mannen twee zwarte kisten op de grond zetten. Iedere Israëliër weet nu wat al maanden gevreesd werd: Regev en Goldwasser leven niet meer. Hierna neemt het Rode Kruis de lichamen over voor identificatie.

De Israëlische televisie doet bedrukt verslag. De presentator van Israël 10 valt stil als de kisten in beeld komen en komt even later met betraande ogen in beeld. De familieleden van Eldad Regev geven commentaar. Vader Zvi Regev zegt dat hij opgelucht is dat hij de verdwijning van zijn zoon kan afsluiten. Hij heeft niet gekeken, zegt hij, dat kon hij niet aanzien.
Van Israëlische zijde gaat men er tegenin. Kolonel Miri Eisen geeft langdurig commentaar bij de Arabische televisiezender Al-Jazeera. „Als moeder ben ik verdrietig”, zegt ze. „Maar als burger ben ik trots op Israël, dat er alles aan doet om haar zonen en dochters terug te krijgen.” Het zegt alles over Hezbollah, zegt ze, dat Qantar als held wordt binnengehaald. „Zij vieren de vrijlating van een bloeddorstige kindermoordenaar.”

Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article1172218.ece/

Ruil_begint_tussen_Israel_en_Hezbollah

Opvallend is de geweldige onevenwichtigheid in de berichtgeving van Guus Valk, de kwalificaties en negatieve meningen, de verdraaiingen en het ontbreken van een context.

Deze zin: "Er sneuvelden ruim duizend Libanezen en tientallen Israëliërs, maar Regev en Goldwasser werden niet mee teruggebracht." Sneuvelden? Waren het allemaal zwaar bewapende Libanezen die gedood werden? Nee! Sterker nog, door het Israelisch geweld werden 1191 Libanese burgers gedood en raakten 4409 burgers gewond, van wie velen zwaar. Slechts 46 gewapende verzetsstrijders sneuvelden. Hoewel Guus Valk met het begrip 'sneuvelen' suggereert dat het hier militairen betreft is dit dus een aperte leugen.

Vervolgens schrijft Valk dit: "De Israëlische televisie doet bedrukt verslag. De presentator van Israël 10 valt stil als de kisten in beeld komen en komt even later met betraande ogen in beeld. De familieleden van Eldad Regev geven commentaar. Vader Zvi Regev zegt dat hij opgelucht is dat hij de verdwijning van zijn zoon kan afsluiten. Hij heeft niet gekeken, zegt hij, dat kon hij niet aanzien." Een onafhankelijke Israelische presentator in tranen, terwijl "Libanon huilt van vreugde," zo vertelt ons de correspondent helemaal vanuit Tel Aviv. Want zo liggen de zaken, joden treuren, Arabieren juichen zodra het om doden gaat. Niet gauw zult u Guus Valk betrappen op berichtgeving die lijnrecht tegenover dit cliche staat. Ik geef een voorbeeld:

"Baruch Kappel Goldstein (December 9 or December 12, 1956 – February 25, 1994, was an American born Israeli physician who perpetrated the 1994 Cave of the Patriarchs massacre in the city of Hebron, killing 29 Muslims at prayer in the Ibrahimi Mosque (within the Cave of the Patriarchs) and wounding another 150 in a shooting attack.
Goldstein is buried at the Meir Kahane Memorial Park in Kiryat Arba, a Jewish city next to Hebron. The park is named in memory of Rabbi Meir Kahane, founder of the Israeli far-right political party Kach, a group classified by the United States and Israeli governments as a terrorist organization. Goldstein was a long-time devotee of Kahane.[18]
The gravesite has become a pilgrimage site for those with extreme right-wing political views; a plaque near the grave reads "To the holy Baruch Goldstein, who gave his life for the Jewish people, the Torah and the nation of Israel."

Deze informatie past niet in de consensus die de pro-Israel propaganda kenmerkt en wordt dus doorgaans verzwegen. Niet verzwegen wordt de tragische dood van 1 joods kind. Dat wordt juist nog eens extra benadrukt: 'Van Israëlische zijde gaat men er tegenin. Kolonel Miri Eisen geeft langdurig commentaar bij de Arabische televisiezender Al-Jazeera. „Als moeder ben ik verdrietig”, zegt ze. „Maar als burger ben ik trots op Israël, dat er alles aan doet om haar zonen en dochters terug te krijgen.” Het zegt alles over Hezbollah, zegt ze, dat Qantar als held wordt binnengehaald. „Zij vieren de vrijlating van een bloeddorstige kindermoordenaar.”'

Zij dus, die anderen. Wij joden in Israel hebben onze strijdkrachten honderden Libanese kinderen laten vermoorden, zonder enige wroeging, maar wij zijn heilig, goed, beschaafd, zij, de Arabieren, zijn de waren monsters, de barbaren, de schoften, want zij hebben 1 van onze kinderen vermoord. En Guus Valk werkt vrijwillig aan deze stigmatisering mee. Arabische moeders en vaders huilen niet als hun kinderen gedood worden, dat doen alleen joodse moeders en vaders, zo is kennelijk de racistische opvatting van Guus Valk. Geen enkele moeite heeft Guus gedaan om Libanese ouders te vragen naar het verlies van hun geliefden, terwijl er toch volgens zijn verslaggeving niet alleen 2 Israelische doden werden overgedragen, maar ook 200 Libanese en Palestijnse doden, honderd keer zoveel. Maar die spelen geen rol, hun dood is onbelangrijk voor hem. Hij gaat het ver schoppen deze ideologisch gemotiveerde broodschrijver. Succes Guus.