Slachtoffers van Israelische napalm bombardementen.'Cornelis zei...
Eens kijken: een bloeddorstige kindermoordenaar die dan toch 29 jaar gezeten heeft. In de meeste landen is zo iemand al eerder vrijgelaten. Aan de Israelische kant zijn geen kindermoordenaars, impliceert Valk. Palestijnse en Libanese kinderen sneuvelen - zijn dus combattanten in zijn opvatting. Het schokkendste vind ik eigenlijk dat dit soort berichtgeving zo gewoon en vanzelfsprekend overkomt. Er zijn twee mensen, die hebben een naam. En er zijn honderden onmensen zonder naam, en een Heel Erg Onmens die als zodanig dan weer wel een naam meekrijgt. Honderd dode en 2,5 levende Arabieren zijn 1 dode joodse Israeli waard.Mocht een Libanese televisiepresentator zijn tranen niet kunnen bedwingen - maar zouden we dat toch al ongelooflijke detail te horen krijgen? - dan is het toneelspel. Ook dat weten we al bij voorbaat.'
200 Libanese en Palestijnse doden krijgen van Guus geen naam, hebben geen gezicht, geen identiteit, geen familie die treurt, ze bestaan voor Guus Valk niet, behalve als cijfer. 2 joods Israelische doden hebben een naam en een familie die treurt, die krijgen van de NRC-correspondent een gezicht, ze bestaan voor hem. Zij zijn belangrijk, de Arabieren zijn onbelangrijk. Waar is dit racisme nu precies op gebaseerd? Guus Valk, ik e-mail dit naar jouw krantenredactie. Die zal het ongetwijfeld naar je doormailen. Als collega van je verwacht ik een antwoord. Ik zal het natuurlijk onveranderd op deze weblog publiceren. In tegenstelling tot de slijpsteen voor de geest laat ik ook mijn tegenstanders aan het woord.
1 opmerking:
Het zijn ook de details. Elders in de NRC: Libanezen "kwamen om" maar Israëliërs waren "slachtoffers".
Trouw: "In Israël is de ruil omstreden, omdat de twee Israëliërs dood zijn en een van de Libanese gevangenen, Samir Kantar, een beruchte moordenaar is." Nu was Sharon dat bijvoorbeeld ook, die daardoor de bijnaam 'de slager' kreeg, maar daar heeft Trouw nog nooit over geschreven. "Sharon wordt door radicale Arabieren gehaat," schreef Trouw wel, alsof de haters van Sharon wel radicalen moeten zijn, amders was daar geen enkele reden toe.
Vandaag geeft Trouw ook wat 'achtergrondinformatie': "Dat de gevechtskracht van de militaire tak (het Islamitisch Verzet) groot is, bleek in de zomer van 2006 toen Israël en Hezbollah een bloedige strijd uitvochten. Hezbollah bestookte Israël met duizenden raketten en trof een Israëlisch marineschip voor de Libanese kust." En dat was het dan, punt.
Het Parool bericht: "De ontvoering van de twee soldaten leidde tot een oorlog tussen Hezbollah en Israël, die ruim een maand duurde." Zomaar op een dag op precies hetzelfde tijdstip besloten Israël en Hezbollah elkaar aan te vallen. Echt waar.
Martin Schrijver van DAG kopt "Israël betaalt hoge prijs voor soldaten" dus dan weten we dat ook weer, en kan Nederland gerust verder slapen na het wegpinken van een traantje voor het arme, kleine, en kwetsbare Israël. Ook hier "sneuvelden" er 1200 Libanezen. Ze schrijven elkaar blijkbaar gewoon over.
Een reactie posten