Annelys de Vet heeft een heel bijzonder boek gemaakt. Het heet Subjective Atlas of Palestine, het is een aflevering in een serie van subjectieve atlassen. Het laat mensen, zien, gewone mensen, en planten, en cartoons, en patronen en de Muur en stoelen en lachende mensen en een Israelische soldaat die een andere soldaat fotografeert terwijl die zijn geweer richt, en prachtige landschappen met cypressen, en mensen met mooie gezichten. Ik zal er verder niets over zeggen, u moet het zelf maar bekijken.
Zie: http://www.annelysdevet.nl/politiek/atlas_palestina/images/Subjectieve%20Atlas%20Palestina.pdf En ook:
http://www.annelysdevet.nl/
Wat mij ook opviel was dit interview met Annelys de Vet. Ze is iemand met een hart. Ze vertelt over hoe geschokt ze was over de situatie waarin de Palestijnen leven en ook over het feit dat de Nederlanders dit niet willen aannemen. Het past niet binnen het propagandistische beeld dat zij van de Palestijnen en de Israeli's hebben. En ja hoor, dan stelt de NRC-journaliste de volgende vraag: 'De Subjectieve Atlassen moesten toch een onpartijdig beeld schetsen?' Herhaal die vraag nog eens voor uzelf. Impliciet in deze vraag ligt een oordeel, namelijk dat het gruwelijke beeld dat Annelys aan de onderdrukking van de Palestijnen overhield niet onpartijdig is. Ze heeft volgens de vragenstelster in feite niet gezien wat ze gezien heeft. Ze is partijdig geweest en heeft dus een vertekend beeld overgehouden van de werkelijkheid. De werkelijkheid is minder erg. Dat denkt de journaliste te weten omdat ze meent dat ze onpartijdig is door bijvoorbeeld deze vraag te stellen. Ze beseft niet hoe onnozel ze daardoor is. Vragenstelster impliceert dat hier sprake is van een subjectieve mening, geen onpartijdige feiten. Voor de journaliste betekent onpartijdigheid de waarheid. Stel Annelys was getuige geweest van het vermoorden van joden in Polen tijdens de oorlog en ze was geschokt teruggekomen, dan had de journaliste geconstateerd dat Annelys niet onpartijdig was geweest, want onpartijdig zijn betekent dat je niet geschokt kunt raken. Met andere woorden: alles dat schokkend is, is gekleurd, misschien bestaat het schokkende niet eens. Dit is het standpunt van jonge mensen die beschermd zijn opgegroeid in een cocon van welvaart. Alles is voor hen consequentieloos. Niets is echt van waarde, waardoor alles van waarde weerloos is geworden, zoals Lucebert maar al te goed besefte. Om dat nog eens te benadrukken stelt de journaliste vervolgens de vraag of er ook een Subjectieve Atlas van Israel komt? want dan is voor haar kennelijk de zaak weer in evenwicht. De waarheid ligt ergens in een onbestemd midden. Ach, er zal wel eens iets verkeerd gaan daar, maar waar niet? Gruwelijkheden bestaan voor haar niet. En zouden ze toch bestaan dan moet ze als journaliste die werkelijkheid neutraliseren door een ander verhaal ernaast te plaatsen, meestal propaganda, interpretaties en meningen die ons vertellen hoe we de werkelijkheid moeten ervaren. Want de waarheid bestaat voor haar niet, de waarheid is een kwestie van enerzijds anderzijds, van geven en nemen, van een onsje meer of minder. Feiten spelen geen rol voor de journaliste. Alles ligt voor haar ergens in het grijze midden. Ze zal het ver schoppen in de moderne journalistiek.
In de journalistiek van de commerciele massamedia zijn vragen steeds meer de dragers van meningen. Moet u maar eens opletten, de meningen zijn weliswaar verborgen, maar ze liggen toch vlak onder de oppervlakte.
3 opmerkingen:
"Met andere woorden: alles dat schokkend is, is gekleurd, misschien wel bestaat het schokkende niet eens. Dit is het standpunt van jonge mensen die beschermd zijn opgegroeid in een cocon van welvaart. Alles is voor hen consequentieloos."
Okee Stan. Ik vroeg aan een vriend van me, een Amerikaanse activist op leeftijd (Vietnam, yippies, etc.), wat nou de uiteindelijke aanleiding voor hem was om te radicaliseren. Zonder enige aarzeling zei hij "police brutality". En dan zie ik deze week op televisie politieagenten met wapenstokken op scholieren meppen (al meppende, tegen een journalist: "Wilt u mij niet hinderen in het uitoefenen van mijn vak!"). Ik vond het vreselijk - mijn dochter is 13 jaar. Nee, zei mijn man, dat is juist goed. Ik hoop dat ze nog veel harder gaan meppen. Want, zei hij, hoe sneller ze leren wat macht is, hoe eerder ze zich ertegen gaan verzetten. Ik heb daar over nagedacht. En ik moet hem gelijk geven. Het kan een aanleiding zijn om je uit die 'cocon' te bevrijden. Om de maatschappij te zien zoals zij werkelijk is, en niet meer de bullshit die we dagelijks voor zoete koek moeten slikken.
"Kijk je uit?" zei ik nog bezorgd tegen mijn dochter, i.v.m. de scholierenstakingen. "Je denk toch niet dat ik me bang laat maken door de politie of zo," zei ze. Mijn dag was weer goed.
Het is misschien een onnozele constatering. Maar het viel mij op.
Kasparov en zijn makkers (volgens mij een CIA-actie, maar goed) waren aan het demonstreren. Zij werden ook uit elkaar gemept door de politie van Poetin.
De media sprak schande over dit optreden.
Bij wijze van spreke een dag later, mept de nederlandse politie jonge scholieren uit elkaar.
Sprak de media hier schande van?
Nee.
Hoi Stan
Uistekend commentaar over het morele relativisme waarvan Vets interviewster blijk geeft. En ja, dat is een breder verschijnsel, met name ook binnen Links. Nogmaals het citaat van Andrew Bard Schmookler over Amerikaanse 'liberals' maar onverkort van toepassing hier bij ons:
"The moral blindness of many liberals lies in their sliding into a moral relativism that sees matters of right and wrong as merely matters of individual opinion. Unwilling to judge anything but “judgmentalism,” willing to tolerate anything but “intolerance,” too many liberals have become unable to see the difference between good personal choices and bad ones." Ze begrijpen niet meer dat goed en kwaad echt bestaan, om die geladen termen maar eens te gebruiken. Groet!
Een reactie posten