Dit is de journalist Max van Weezel. Max was vroeger communist. Wat hij nu is weet niemand, naar alle waarschijnlijkheid hijzelf ook niet. In elk geval is hij zeker geen communist meer. Van Weezel is nog wel pro-Israel. Dat brengt hem als journalist in moeilijkheden, zo bleek in juni 2002, toen Amira Hass, de joods-Israëlische correspondente op de Westbank van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz, in de Amsterdamse Balie sprak. De bijeenkomst vond plaats onder voorzitterschap van Max van Weezel, die in Nederland wordt gezien als de deskundige bij uitstek op het gebied van de Israelische politiek. Amira Hass, wier werk door de Israëlische auteur David Grossman is geprezen als ‘een van de zeldzame tekenen van gezond verstand, moed en menselijke waardigheid,’ leeft al jarenlang tussen de Palestijnen in bezet gebied. Dit in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten. De meesten van hen spreken geen Arabisch en gaan zelden of nooit naar de bezette gebieden, met als excuus dat ze zich daar als joodse journalisten niet welkom voelen. Nadat Amira Hass ruim een uur lang voor een volle zaal over de Israëlische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking had verteld, stelde Van Weezel de vraag: ‘Waarom hebben wij in Holland niet enkele van de ontwikkelingen gezien waarover Amira Hass schreef en zag in Gaza en Ramallah? Waarom hebben wij daar nooit over gediscussieerd?’ Een luid gejoel steeg op. Een jonge vrouw in het publiek reageerde met de opmerking: ‘Spreek voor je zelf. Je moest je schamen dat je dit vraagt. Als je het had willen zien dan had je het makkelijk kunnen zien. Veel buitenlandse journalisten hebben daarover geschreven, veel mensen hier zijn in Israël geweest en zagen zelf wat daar gebeurde. Als journalist zou je hebben moeten spreken met de mensen die daarheen gingen en terug kwamen, en verhalen te vertellen hadden,’ daarbij verwijzend naar onder andere joodse Nederlanders in de zaal die spontaan applaudisseerden. Het was de spijker op de kop. Veel Nederlandse journalisten zijn zodra het Arabieren betreft bevooroordeeld, inclusief Van Weezel, de voormalige adjunct hoofdredacteur van Vrij Nederland. Het was hetzelfde Vrij Nederland dat in 2000 een Israëlische aanslag op een Tanziem-leider omschreef als ‘een knappe surgical action,’ zonder te vermelden dat daarbij twee onschuldige voorbijgangers, huisvrouwen van middelbare leeftijd, gedood werden. Kennelijk een te verwaarlozen detail, 'collateral damage.’ Max dus. Als er een Guinness Book of Records voor het introduceren van absurde begrippen zou bestaan dan zou ik onmiddellijk Van Weezel voordragen. Afgelopen zondag sprak hij als presentator van het Radio I Journaal over 'Niet Marokkaanse Nederlanders.' Het moest even inzinken voordat ik de omvang van deze absurditeit volledig kon bevatten. Maar nu begrijp ik het: ik ben sinds afgelopen zondag een 'niet Marokkaanse Nederlander.' Herhaalt u luid en duidelijk dit begrip voor uzelf eens honderd keer, proef die woorden op uw tong en ontdek dat het nog lekker bekt ook. 'Niet Marokkaanse Nederlander.' De onvermijdelijk vraag is nu of een fatsoenlijke burger zich bij een 'Niet Marokkaanse Nederlander' veilig kan voelen? En bij een 'Marokkaanse Nederlander,' wat dat dan ook wezen mag? En bij een 'Niet Nederlandse Nederlander,' zoals ik me begin te voelen? Bij welke categorie voelt u zich het veiligst? Een tijdje geleden verklaarde Max van Weezel: 'De belangrijkste levensles die ik heb geleerd gaat over vertrouwen in mensen. Dat kreeg je vroeger mee van je ouders als je net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren en joods was. Als ik iemand leer kennen vraag ik me af of ik in tijden van nood bij hem of haar zou durven onderduiken, zou ik me bij deze persoon veilig en geborgen voelen?' Dat benoemen van iedereen, dat eeuwige kwalificeren. Zou Max er als journalist nooit moe van worden, ik bedoel van die levenslessen die hij als kind kreeg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten