Vanochtend ontmoette ik op weg naar het Stedelijk Museum deze Italiaanse jongedame met hond. In haar hand heeft ze de stengel van een Reuzenbereklauw. Ze vertelde dat ze er een didgeridoo van ging maken, zo'n Australische toeter. Thuis gekomen las ik het volgende over die plant: 'Reuzenbereklauw, Heracleum mantegazzianum: een gevaarlijke plant!
Het aanraken van deze plant en vervolgens blootstelling aan zonlicht kan fotodermatitis veroorzaken. Aanvankelijk verkleurt de huid rood en gaat jeuken, maar na verloop van tijd ontstaan blaren zoals bij een brandwonde. Wanneer het getroffen oppervlak groot is kan dit zeer erge gevolgen hebben, die opname in een ziekenhuis noodzakelijk maakt. Wanneer de ogen getroffen zijn, bv. door met besmette handen in de ogen te wrijven, kan dit tot tijdelijke of zelfs blijvende blindheid leiden. De reacties zijn het gevolg van de aanwezigheid van lineaire furocoumarine-derivaten in het sap van de plant, vooral in de stengel. Deze stoffen dringen doorheen de huid en kunnen tot in de kern van de epitheelcellen doordringen. Onder invloed van UV-licht kan daar een covalente binding ontstaan met het DNA (erfelijk materiaal) van de cellen die hierdoor afsterven. Dezelfde soort stoffen komen voor bij talrijke schermbloemigen (zelfs bij worteltjes, peterselie, pastinaak, enz.) maar hebben daar een veel kleinere concentratie en zijn dan ook minder gevaarlijk.' Ik hoop dat die gifstoffen in een dode Reuzenbereklauw uitgewerkt zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten