woensdag 20 augustus 2025

Amalek en Joodse Oorlogsmisdadigers

Sinds de verspreiding van een aanzienlijk deel van de Joden zo’n twee millennia geleden toen radicale Israeli’s met grof geweld in opstand kwamen tegen het Romeinse Rijk, omdat zij meenden God’s ‘uitverkoren volkje’ te zijn, en derhalve weigerden het wereld’s gezag te accepteren. Zij geloofden rotsvast dat hun hoogste autoriteit, de wraakzuchtige Oud-Testamentische God hen het ‘Beloofde Land’ had geschonken onder de voorwaarde dat ‘van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God, ten erve geeft, zult gij niets laten leven, dat adem heeft. Maar gij zult ze ganselijk verbannen: de Hethieten, en de Amorieten, en de Kanaänieten, en de Ferezieten, de Hevieten, en de Jebusieten, gelijk als u de HEERE, uw God, geboden heeft,’ aldus Deuteronomium, het vijfde boek van de Thora. Nog enkele voordeelden uit de Joodse bijbel:

(1 Samuel 15:3) Ga nu heen, en sla Amalek, en verban alles, wat hij heeft, en verschoon hem niet; maar dood van den man af tot de vrouw toe, van de kinderen tot de zuigelingen, van de ossen tot de schapen, van de kamelen tot de ezelen toe.

(1 Samuel 5:9) En het geschiedde, nadat zij die hadden rondom gedragen, zo was de hand des HEEREN tegen die stad met een zeer grote kwelling; want Hij sloeg de lieden dier stad van den kleine tot den grote.

(Jeremia 13:14) En Ik zal hen in stukken slaan, den een tegen den ander, zo de vaders als de kinderen te zamen, spreekt de HEERE; Ik zal niet verschonen noch sparen, noch Mij ontfermen, dat Ik hen niet zou verderven.

(Ezechiel 9:5-6) Maar tot die anderen zeide Hij voor mijn oren: Gaat door, door de stad achter hem, en slaat, jullie oog verschone niet, en spaart niet! Doodt ouden, jongelingen en maagden, en kinderkens en vrouwen, tot verdervens toe.’

Dit zou de Joodse God zijn ‘uitverkorenen’ hebben toevertrouwd en is al 2000 jaar de leidraad van zijn fanatiekste volgelingen.Voor gelovige Joden en fundamentalistische Christenen kan aan ‘God’s woord’ niet getornd worden. Tijdens ‘een op televisie uitgezonden persconferentie op 28 oktober 2023, toen Israël zijn grondinvasie van Gaza begon, kondigde premier Benjamin Netanyahu Israëls "enige, allerhoogste doel aan: de moorddadige vijand vernietigen." Israëlische soldaten, zo pochte deze Joodse psychopaat, ‘verlangen ernaar de moordenaars te vergelden... Ze zijn vastbesloten dit kwaad uit de wereld te bannen.’ Vervolgens citeerde Netanyahu Deuteronomium 25:17: "Bedenk wat Amalek jullie heeft aangedaan." In een brief aan soldaten, die een paar dagen later werd gepubliceerd, herhaalde Netanyahu dit citaat en legde uit dat "de huidige strijd tegen de moordenaars van 'Hamas' een nieuw hoofdstuk is in het generaties-lange verhaal van onze nationale veerkracht." Het citaat verwijst naar het Bijbels verslag van de ‘onuitgelokte’ aanval van het volk Amalek op de vermoeide Israëlieten nadat ze Egypte hadden verlaten, en eindigt met een bevel van God "om de herinnering aan Amalek van onder de hemel uit te wissen.”

‘Zuid-Afrika citeerde al snel Netanyahu's opmerkingen, samen met andere aanhalingen van Amalek door Israëlische politici en militairen, in zijn klacht bij het Internationaal Gerechtshof als bewijs voor Israëls genocidale intentie in Gaza. Netanyahu antwoordde dat "de vergelijking met Amalek door de eeuwen heen is gebruikt om degenen aan te duiden die het Joodse volk willen uitroeien, meest recent de nazi’s,"' en wees erop dat het Haagse monument voor joodse Nederlanders die in de Holocaust zijn omgekomen, het vers citeert. Deuteronomium is een herhaling van de oud testamentische wetten en leringen die Mozes aan het volk Israël zou hebben gegeven, vlak voor hun intrede in het Beloofde Land. ‘Zou hebben gegeven,’ want het bestaan van Mozes is nooit wetenschappelijk bewezen.

Toch bepaalt een mythe van het tweeduizend jaar oude judeo-christelijke geloof de genocidale koers van de zelfbenoemde ‘Joodse staat.’ Wie het Oude Testament leest ziet dat roven en moorden als een rode draad door de hele Thora loopt. En nu de globalisering van de neoliberale- en neoconservatieve ideologie zo goed als voltooid wordt beschouwd, denkt een niet te verwaarlozen deel van de Joden in Israel en in de diaspora dat hun God op het juiste spoor zat, en nog steeds zit. Een voorbeeld uit 1948, toen de Joodse zionisten niet alleen dat deel van Palestina dat de Verenigde Naties aan hen toewees, maar ook een niet gering deel van het land dat de VN aan de Palestijnse bevolking had toegewezen bezette en confisqueerde.

Slechts één voorbeeld van een Joodse Israeli dat de joodse lobby ook in Nederland probeert te verzwijgen, inclusief het CIDI:

Over het bloedbad in Tantura

Home / Getuigenissen / Over het bloedbad in Tantura

Persoonlijk getuigenis van Yael

03/03/2024

al-Tantura

Wanneer is het juiste moment om over het bloedbad in Tantura te schrijven? Is het ooit het juiste moment? De woorden zijn zo zwaar beladen. Sinds het gebeurde – tijdens de "Onafhankelijkheidsoorlog" van 1948 – worden de feiten nog steeds betwist.

In mei 1948 werd het Palestijns-Arabische dorp Tantura bezet door de Alexandroni Brigade. Ongeveer vijftig jaar later onthulde Teddy Katz, destijds geschiedenisstudent aan de Universiteit van Haifa, dat de inwoners van het dorp na de slag waren afgeslacht. Als reactie hierop begon een groep veteranen van de Alexandroni Brigade een campagne om hun reputatie te beschermen.

Mijn vader coördineerde de juridische campagne tegen Teddy en de Universiteit van Haifa, die eindigde met het intrekken van zijn diploma en zijn degradatie. Hier komen mijn moeilijke herinneringen in beeld. Ik zag hoe mijn vader volledig betrokken was bij deze campagne. Iedereen die ons huis binnenkwam, moest de processtukken doornemen en de campagne rechtvaardigen. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik had de neiging de getuigenissen van Teddy te geloven en was enorm verontrust door wat er daar gebeurde. Ik schaamde me voor wat ze in Tantura hadden gedaan, en nu met Teddy, en vroeg me af of mijn vader aan het bloedbad had deelgenomen. Maar ik verzette me niet tegen de agressie van mijn vader. Ik schaamde me er ook voor dat de Universiteit van Haifa toegaf.

Na de affaire voelde ik dat ik niet langer in de bezettende staat Israël kon leven en vertrok. Ik had weinig kennis van de verdere ontwikkelingen totdat ik de film Tantura (Alon Schwartz, 2022) zag. De film maakte me duidelijk dat mijn vader, die zich voordeed als een rechtvaardig man, had gelogen. Dat is niet makkelijk voor me. We zullen nooit weten of hij actief aan het bloedbad had deelgenomen. Hij beweerde die nacht niet in Tantura te zijn geweest. Maar in een interview met Teddy, waarvan delen in de film voorkomen, geeft hij toe te weten wat er daar is gebeurd. Mijn vader stierf in 2003. De meeste van zijn wapenbroeders, inmiddels in de negentig, verschijnen in de film terwijl ze moord en zelfs verkrachting bekennen en toegeven dat ze gelogen hebben om hun reputatie te beschermen in de strijd tegen Teddy. Zou hij zich nu bij hen hebben aangesloten en hebben toegegeven dat hij tijdens hun campagne tegen Teddy heeft gelogen?

Dit zijn de helden, de nobele en mooie jongemannen, die trots hebben gevochten voor de oprichting van de staat Israël. Dezelfde die hardnekkig alles hebben ontkend wat hun waardigheid bedreigde, elke historische waarheid die niet strookte met hun collectieve versie.

Persoonlijk is een van de meest schokkende dingen aan deze zaak voor mij, afgezien van het bloedbad zelf, dat reizen naar Tantura Beach (net als vele anderen gebruikte mijn vader nog steeds de Arabische plaatsnaam) in mijn jeugd een bijzondere ervaring was. Een prachtig strand, en geen woord over wat er na de slag is gebeurd. Vandaag weet ik dat de parkeerplaats bij het strand bedekt is met wat nu bekendstaat als een massagraf voor de slachtoffers van het bloedbad. En dat mijn vader van dit bloedbad wist. Hoe rechtvaardigde hij dit? Ik denk dat we het nooit zullen weten. Misschien heb ik een groot deel van zijn schuldgevoel op me genomen, en misschien heeft hem dat wat verlichting gebracht.

In 2023 bewees een onderzoek van Forensic Architecture dat er daadwerkelijk drie massagraven op de locatie waren. Dit bevestigt de omvang van het bloedbad. De nabestaanden van de slachtoffers mogen nog steeds geen monument voor de doden oprichten. Toch hebben de veteranen van Alexandroni al verschillende monumenten voor zichzelf opgericht. Waar is de machtige Israëlische staat zo bang voor?

Vandaag weten we dat er in de oorlog van 1948 nog meer bloedbaden hebben plaatsgevonden, niet alleen in de beruchte Dir Yassin. Zo'n 70% van de vooroorlogse bevolking van wat later Israël werd, raakte ontheemd en werd vluchteling. De staat Israël verhinderde hun terugkeer en nam hun grondgebied in. Ze vechten nog steeds voor gerechtigheid, voor hun land en hun huizen.

Zonder de wreedheden van Hamas op 7 oktober te rechtvaardigen, is het niet zo moeilijk om de verbanden te leggen en te begrijpen wat de nakomelingen van deze vluchtelingen in Gaza motiveert om te haten en wraak te nemen. Zal de cyclus van wraak eeuwig voortduren? Ik denk dat die niet zal stoppen voordat de staat Israël zijn historische rol erkent – namelijk dat hij is gesticht op land dat van zijn Palestijnse eigenaren is afgenomen. Zoals Desmond Tutu zei na het einde van de apartheid in Zuid-Afrika: "geen verzoening zonder waarheid". Dus misschien is het tijd om een einde te maken aan de blindheid en de historische context recht in de ogen te kijken – de historische waarheid, zonder beschuldiging.

Yael, december 2023

https://www.zochrot.org/testimonies/view/56414/en?On_the_Massacre_in_Tantura_

‘Butcher of Tantura’, who bragged about murdering Palestinians, dies

Saturday, 25 March 2023 6:33 PM [ Last Update: Saturday, 25 March 2023 6:33 PM ]

File photo of Amitsur Cohen

By Syed Zafar Mehdi

The ‘Butcher of Tantura,’ who often bragged about murdering unarmed Palestinians after invading their small hamlet on the Mediterranean coast in the summer of 1948, is dead. He was 96.

Amitzur Cohen was groomed as part of the Zionist terrorist group Lehi and went on to carry out some of the most horrendous crimes against humanity, including the Tantura massacre.

After the illegitimate Zionist entity came into existence in May 1948 as part of the British project to colonize Palestine, hundreds of Palestinian villages and cities were ethnically cleansed and destroyed.

On the intervening night of May 22-23, the Palestinian coastal village of Tantura with a population of around 1,500 was among the last to be ambushed and occupied by the Israeli army’s Alexandroni Brigade, leaving behind a trail of death and destruction.

In his book ‘The birth of the Palestinian refugee problem’, historian Benny Morris writes that the occupying regime forces took the decision to “expel or subdue” native Palestinians in Tantura.

A communique issued by the Israeli military a day after the Tantura massacre brazenly boasted that “hundreds of Arabs and a large quantity of booty fell into our hands”.

As per activists and researchers, more than 200 Palestinians were killed and buried in a mass grave measuring 115 x 13 feet following the carnage carried out by the Zionist terrorist group.

Last year, Israeli media reported the discovery of a mass grave in the village, which prompted calls from Palestinian groups for an international commission to probe the series of massacres that followed the forcible expulsion of at least 750,000 Palestinians from their homeland, known popularly as the Nakba, or catastrophe.

An explosive documentary film by Alon Schwarz titled ‘Tantura’, which premiered late last year at the Sundance festival in the US, documented in detail the horrifying details of the colossal tragedy.

One of the vilest testimonies in Schwarz’s film was that of Cohen, the Zionist mass murderer who boastfully spoke about his first months as the Israeli regime soldier and how he killed for sport.

“I do not remember the number of Arabs I killed in 1948. I never counted the number, because I was a murderer, and I did not take any prisoners,” Cohen admitted, bursting into peals of laughter.

“I didn’t count. I had a machine gun with 250 bullets. I can’t say how many,” he said on being asked how many Arab Palestinians he remembered murdering in the events of May 1948.

Cohen eerily and unapologetically acknowledged that if a group of Arabs was standing in front of him, with their hands raised in a show of surrender, he would still shoot them dead.

The testimonies in the documentary film, including that of Cohen, were collected by Teddy Katz, who interviewed 135 people and collected 140 hours as part of his thesis at the University of Haifa in the late 1990s. Katz was later harassed by the Israeli regime for letting skeletons out of the closet.

Cohen, who was a member of the Zionist terrorist group Lehi that eventually took the shape of Israeli military force, had earned notoriety for carrying out complex terrorist operations, including derailing passenger trains and planting landmines on the tracks, as mentioned on the Lehi website.

“Amitzur took part in Lehi operations, such as derailing trains by laying mines on the tracks and blowing up the large railway bridge by Hotel HaCarmel,” the website states, referring to the railway line that linked the coastal Palestinian city of Haifa and Cairo at the time.

According to a report, Cohen joined the Lehi group “to resist and exterminate the Arabs in 1946” although his father and brother were members of the armed Zionist “Haganah” gangs.

“I was looking for work when I was captured by the Zionist underground ideology,” he was quoted as saying in the report. “I was ready for that, to kill without worrying (for consequences).”

On Saturday, the “butcher of Tantura” died at the age of 96 in the Binyamina settlement that he founded in 1922, named after French banker and supporter of Zionism, Benjamin de Rothschild.

Syed Zafar Mehdi is a Tehran-based journalist, political commentator and author. He has reported for more than 13 years from India, Afghanistan, Kashmir and West Asia for leading publications worldwide.