-- For what it is Worth. Buffalo Springfield.
Dat Auschwitz en Hiroshima geen geïsoleerde incidenten waren, maar het onvermijdelijke product van de Westerse cultuur bewijzen vandaag de dag de Joodse staat Israel en zijn politieke en militaire bondgenoten in Europa en Noord-Amerika. Sinds de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw is een dodelijk kanker het lichaam van de westerse samenleving binnengedrongen, en heeft nu een voorlopig dieptepunt bereikt in de genocidale zionistische aanvallen op de Palestijnse bevolking in Gaza, waar 83 procent van de meer dan 60.000 Palestijnse doden uit ongewapende burgers zijn, voor het merendeel vrouwen en kinderen.
Voor het eerst sinds 1948, toen de Israëlische staat werd uitgeroepen, is voor de westerse massa uiterst zichtbaar geworden dat Joden even immoreel, wreed en misdadig kunnen zijn als de nazi's. Daar zullen alle joden wereldwijd een hoge prijs voor gaan betalen. Vrijdag 8 maart 2019 verklaarde Gideon Levy, de vooraanstaande Joods-Israelische auteur en journalist van Haaretz, tegenover de joods-Amerikaanse interviewster Amy Goodman van Democracy Now!:
'De Israëlische lobby, de Joodse lobby, is verreweg te sterk en te agressief. Dat is niet goed voor de Joodse gemeenschap. Dat is niet goed voor Israël.
Wat er nu gebeurt, is dat er een soort frisse wind, een soort nieuwe stemmen opduiken van Capitol Hill, die legitieme vragen stellen over Israël, over het Amerikaanse buitenlandse beleid ten opzichte van Israël en over de Israëlische lobby in de Verenigde Staten. Dat zijn zeer legitieme vragen, en het is meer dan nodig om ze te stellen. Maar de Israëlische propaganda en de Joodse propaganda van de afgelopen jaren hebben het tot een systematische methode gemaakt: wanneer iemand het waagt om vragen te stellen of Israël te bekritiseren, wordt hij onmiddellijk en automatisch als antisemiet bestempeld, en dan moet hij zijn mond houden, want wat kan hij daarna nog zeggen?
Deze vicieuze cirkel moet worden doorbroken. En ik hoop echt dat grote politici de moed zullen hebben om die beschuldigingen te weerleggen en te zeggen: "Ja, het is legitiem om Israël te bekritiseren. Ja, het is legitiem om vragen te stellen. En dat betekent niet dat we antisemieten zijn. Wij zijn niet langer bereid om dit spel te spelen, waarin zij ons de mond snoeren met die beschuldigingen, die in de meeste gevallen loos zijn.'''
https://www.democracynow.org/2019/3/8/its_time_to_tell_the_truth
Wat Levy kwalificeert als ‘gerechtvaardigde vragen over Israël, over de Amerikaanse politiek ten aanzien van Israël en over de Israëlische lobby in de Verenigde Staten,’ noemt mijn oude vriend, de journalist Ian Buruma die claimt joods te zijn, ‘Links antisemitisme’ dat meestal ‘stoelt op fanatieke weerstand tegen de Israëlische behandeling van de Palestijnen.’ Eerder had Buruma als mainstream-opiniemaker de Britse Liberaal Democratische politicus David Ward beschuldigd van ‘anti-Semitisme’ omdat deze volksvertegenwoordiger volgens Buruma, ‘Israëls bestaansrecht’ zou hebben ontzegd. In werkelijkheid had Ward opgemerkt dat het hem pijn deed:
'dat de Joden, die tijdens de Holocaust ongelofelijk veel vervolging hebben ondergaan, binnen een paar jaar na de bevrijding uit de vernietigingskampen wreedheden zouden kunnen aanrichten aan de Palestijnen in de nieuwe staat Israël, en dat op een dagelijkse basis zouden kunnen blijven doen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza.'
https://www.bbc.com/news/uk-politics-21216801
Kortom, Buruma was niet geschokt door het feit dat het merendeel van de Joden in Israel weigeren hun persoonlijke verantwoordelijkheid te erkennen. Daarnaast behoren joden buiten Israel tot het volk van het land waar zij leven. Hier kan dus onmogelijk sprake zijn van ‘anti-Semitisme,’ wanneer Ward het expliciet over de Joodse (hoofdletter!) Israeli's heeft. Juist het over één kam scheren van alle — in Buruma’s terminologie — ‘Joden,’ dus inclusief de joden buiten Israel, kan een vorm van anti-semitisme zijn. Opvallender nog is het feit dat Buruma zo graag hoog opgeeft van zijn geloof in de Verlichting, dus in de Vooruitgang van samenleving en individu door meer kennis en ervaring, met andere woorden: dat wij allen door meer kennis en inzicht de fouten van het verleden niet zullen herhalen. Ik hoop niet dat Buruma nu meent dat dit niet voor de ‘Joden’ in de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ opgaat, een staat die volgens premier Netanyahu 'only of the Jewish people’ is, waarmee eenvijfde van de bevolking die uit Palestijnse burgers bestaat in feite statenloos is verklaard. Buruma’s dwaasheid past naadloos in de huidige campagne van opportunistische westerse politici en corrupte mainstream-media -- die kennelijk het internationaal recht niet accepteren -- om elke kritiek op de zionistische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid meteen te demoniseren als ‘anti-Semitisme.’
Laat ik wat langer stilstaan bij dit onderwerp om duidelijkheid te scheppen, nu elke opportunist kritiek op de zionistische terreur tracht te délegitimeren. In zijn boek
The Fatal Embrace. The Politics of Anti-Semitism in the United States (1998), die door de
Jewish Herald-Voice werd geprezen als één
‘van de belangrijkste onderzoeken naar antisemitisme in dit land. Het zou verplichte lectuur moeten zijn voor alle leiders van de Joodse gemeenschap en voor elke Jood die betrokken is bij electorale politiek, op welk niveau dan ook,’ aldus deze joods-Amerikaanse hoogleraar
Politieke Wetenschappen aan de
Johns Hopkins Universiteit, Benjamin Ginsberg:
'Hun rol in de Amerikaanse economische, sociale en politieke instellingen heeft de Joden in staat gesteld aanzienlijke invloed uit te oefenen in het openbare leven van het land. De meest voor de hand liggende indicator van deze invloed is de 3 miljard dollar aan directe militaire en economische hulp die de Verenigde Staten elk jaar aan Israël verstrekt, en overigens hetzelfde bedrag dat aan Egypte wordt gegeven sinds het land ermee instemde vreedzame betrekkingen met Israël te onderhouden. Dat driekwart van het Amerikaanse budget voor buitenlandse hulp wordt besteed aan de veiligheidsbelangen van Israël, is in aanzienlijke mate een eerbetoon aan de lobbykracht van AIPAC en het belang van de Joodse gemeenschap in de Amerikaanse politiek.'
Ginsberg wijst erop dat:
'Amerikaanse joden hebben hun machtspositie vrij recentelijk veiliggesteld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontbrak het de joodse gemeenschap aan voldoende invloed om de Amerikaanse regering ertoe te bewegen actie te ondernemen die de slachting van Europese joden zou kunnen hebben belemmerd.'
Veelzeggend in dit verband is dat hoewel:
'Het United States Office of Strategic Services (de voorloper van de Central Intelligence Agency (CIA) dat in 1941-1942 was opgericht om inlichtingen- en spionageactiviteiten in vijandelijk gebied te coördineren) ontving in 1942 rapporten over Auschwitz,' terwijl"de drie daaropvolgende jaren de spoorlijnen, die joodse Europeanen als vee naar de vernietigingskampen deporteerden, niet door de Geallieerden werden gebombardeerd. Bovendien werd tijdens en na de Eerste Wereldoorlog het Amerikaanse Jodendom het doelwit van antisemitisme door diverse sociale groepen, waaronder de Ku Klux Klan en diverse voorstanders van immigratiebeperking. Ivy League-universiteiten vormden daarop geen uitzondering, en verschillende van deze eerbiedwaardige universiteiten beperkten in de jaren twintig de Joodse inschrijving... In 1922 stelde de president van Harvard, A. Lawrence Lowell, een quotum voor op het aantal joden dat tot de universiteit werd toegelaten. Lowell was ervan overtuigd dat Harvard alleen kon overleven als de meerderheid van de studenten uit oude Amerikaanse families kwam.'
Lowell betoogde 'dat het terugdringen van het aantal Joden aan Harvard tot maximaal 15% goed zou zijn voor de Joden, omdat beperkingen verder antisemitisme zouden voorkomen. Lowell redeneerde: "Het antisemitische gevoel onder de studenten neemt toe, en het groeit evenredig met de toename van het aantal Joden. Als hun aantal 40% van de studentenpopulatie zou bedragen, zou het racismegevoel intenser worden."'
En wat Yale betreft, de andere ‘Ivy League’-universiteit:
'Pas begin jaren 60 maakte Yale University een einde aan een informeel toelatingsbeleid dat de Joodse inschrijving beperkte tot ongeveer 10 procent, aldus een nieuw boek uitgegeven door Yale University Press.'
Vanwaar dan de plotselinge omslag die geleid heeft tot de ‘aanzienlijke invloed’ van joodse Amerikanen op de ‘economische, maatschappelijke, en politieke instituten’ in hun land? Ook het Joods-Israelische Ynet wierp op 26 oktober 2011 deze vraag op, onder de kop ‘Hoe zijn Amerikaanse joden zo rijk geworden?’:
'Sinds de massa-immigratie zo’n 100 jaar geleden zijn joden de rijkste religieuze groep in de Amerikaanse samenleving geworden. Zij vormen slechts 2% van de Amerikaanse bevolking, maar 25% van de 400 rijkste Amerikanen. Hoe is dit gebeurd en hoe cruciaal is hun hulp aan Israël?'
'Uit een onderzoek van het Pew Forum-instituut uit 2008 bleek dat joden de rijkste religieuze groep in de VS zijn: zesenveertig procent van de joden verdient meer dan $100.000 per jaar, vergeleken met 19% onder alle Amerikanen. Uit een andere Gallup-enquête van dit jaar bleek dat 70% van de Amerikaanse Joden een "hoge levensstandaard" geniet, vergeleken met 60% van de bevolking en meer dan welke andere religieuze groep dan ook.
Meer dan 100 van de 400 miljardairs op de Forbes-lijst van rijkste mensen in Amerika zijn Joden. Zes van de 20 toonaangevende durfkapitaalfondsen in de VS zijn volgens Forbes eigendom van Joden…
Joden zijn goed vertegenwoordigd op Wall Street, Silicon Valley, het Amerikaanse Congres en de Amerikaanse regering, Hollywood, tv-zenders en de Amerikaanse pers – veel meer dan hun percentage in de bevolking…
Hun succesverhaal is nog fenomenaler gezien de snelheid waarmee ze rijk werden…
De immigranten arriveerden in de VS op overvolle boten en de meesten van hen waren straatarm. Dr. Robert Rockaway, die die periode bestudeerde, schreef dat 80% van de Amerikaanse Joden vóór de Eerste Wereldoorlog werkzaam was als handarbeider, de meesten in textielfabrieken.
Veel werkplekken waren geblokkeerd voor Joden vanwege een antisemitische campagne onder leiding van industrieel Henry Ford. De meesten van hen woonden in overbevolkte en smerige sloppenwijken in New York – Brooklyn en de Lower East Side.
Veel films en boeken beschrijven de wereld die zich in die buurten afspeelde: levendig, maar hard en bruut. Er heerste een levendige cultuur van cabarets en kleine Jiddische theaters, naast een Joodse mafia met beroemde criminele bazen zoals Meyer Lansky, Abner ‘Longie’ Zwillman en Louis ‘Lepke' Buchalter, die opgroeiden in de smerige steegjes.
Veel Joden, die in Europa socialisten waren, werden actief in vakbonden en in stakingen en protesten van arbeiders. Veel vakbonden werden door Joden opgericht.
De Joodse immigranten ontgroeiden echter de armoede en maakten sneller vooruitgang dan welke andere immigrantengroep dan ook. Volgens Rockaway (schiereiland gelegen in het zuidoosten van de Amerikaanse stad New York. svh)had in de jaren 30 ongeveer 20% van de Joodse mannen een vrij beroep, twee keer zoveel als onder de gehele Amerikaanse bevolking.
Het antisemitisme nam af na de Tweede Wereldoorlog en de beperkingen op het aannemen van Joden werden verminderd en later opgeheven als onderdeel van de Civil Rights Act van 1964, dankzij de strijd van liberale activisten, van wie velen Joods waren.
In 1957 was 75% van de Amerikaanse Joden een kantoorarbeider, vergeleken met 35% van alle blanke mensen in de VS; in 1970 werkte 87% van de Joodse mannen in administratieve functies, vergeleken met 42% van alle blanke mensen, en verdienden de Joden 72% meer dan het algemene gemiddelde. Het enige overblijfsel van hun armoede is dat de meesten van hen nog steeds een socialezekerheidsregeling en de Democratische Partij steunen.
Naarmate ze rijker werden, integreerden de Joden zich in de samenleving. Ze verhuisden van de sloppenwijken naar de buitenwijken, lieten het Jiddisch varen en namen de kleding, cultuur, straattaal en dating- en winkelgewoonten van de niet-Joodse elite over...
Naast de Joden arriveerden miljoenen immigranten in de VS uit Ierland, Italië, China en tientallen andere landen. Ook zij hebben zich sindsdien gevestigd, maar de Joden waren succesvoller dan wie dan ook. Waarom? Alle experts die we ondervroegen, gaven aan dat de reden Joods onderwijs was. De Joods-Amerikaanse studentenorganisatie Hillel ontdekte dat 9 tot 33% van de studenten aan vooraanstaande universiteiten in de VS Joods is.
"De Joodse traditie heeft studeren altijd geheiligd, en de Joden hebben zich vanaf hun aankomst in Amerika ingezet om te studeren," zegt Danny Halperin, voormalig economisch attaché van Israël in Washington. "Bovendien hebben de Joden een sterke traditie van zakelijk ondernemerschap. De Ieren kwamen bijvoorbeeld uit families van landarbeiders met een andere mentaliteit, studeerden minder en namen minder initiatief.
"De Joden maakten vooruitgang omdat veel gebieden voor hen geblokkeerd waren," zegt Halperin. "Veel Ieren werden bijvoorbeeld opgenomen in de politiemacht, en slechts weinig Joden. De Joden begaven zich in nieuwe sectoren waar behoefte was aan initiatiefnemers. Ze integreerden zich niet in het traditionele bankwezen, dus richtten ze de investment banking op."
'De filmindustrie werd in de jaren 30 van de vorige eeuw van de grond af opgebouwd en de Joden namen die in feite over. Tot op de dag van vandaag zijn er veel Joodse namen in de top van Hollywood en de televisienetwerken. Later veroverden ze ook de hightech – een andere nieuwe industrie die leervermogen vereist.'
"De Joden waren de eersten die globalisering ondergingen," zegt Rebecca Caspi, senior vicepresident van de Jewish Federations of North America (JFNA). "Ze hadden een wereldwijd netwerk van connecties."
Meer over de successtory van de joden in de VS en hun macht dat tevens leidde tot corruptie en genocide zoals we nu zien, de volgende keer.
Bloedgeld van de VS. Daarover meer de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten