Yehoshua werd geboren in een derde-generatie Jeruzalemse familie van Sefardische afkomst uit Salonika, Griekenland. Zijn vader Yaakov Yehoshua, de zoon en kleinzoon van rabbijnen, was een geleerde en auteur die zich specialiseerde in de geschiedenis van Jeruzalem. Zijn moeder, Malka Rosilio, is geboren en getogen in Mogador, Marokko, Frankrijk, en emigreerde in 1932 met haar ouders naar Jeruzalem... Als jongere was Yehoshua actief bij de Hebreeuwse Scouts. Na zijn studie werd Yehoshua opgeroepen voor het Israëlische leger, waar hij van 1954 tot 1957 als parachutist diende en deelnam aan de Sinaï-oorlog van 1956. Na zijn studie literatuur en filosofie aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem begon hij met lesgeven.
https://en.wikipedia.org/wiki/A._B._Yehoshua
In 1990 verklaarde Yehoshua desgevraagd tegenover mij:
‘Ik vrees ten zeerste dat het almaar door laten gaan van “het conflict” onze identiteit uiteindelijk zal vernietigen. Er zijn Joods-Israëli’s die de externe strijd voortdurend zoeken, want — zo zeggen ze — zolang er een externe druk bestaat zal er onder de Joden zelf geen gewapend conflict uitbreken. Vooral sommige religieuze fanatici zijn buitengewoon bang voor vrede, omdat dan de seculiere Joodse identiteit in Israël zich vrij zal kunnen ontwikkelen. Juist uit angst daarvoor zijn de zeloten zo fel tegen vrede. Zij zijn ervan overtuigd dat de Joden gedoemd zijn om in een permanent conflict met de buitenwereld te leven, niet alleen met de Arabieren, maar met alle andere volkeren op aarde. Aan dat conflict ontlenen ze hun identiteit, vrede zou hun identiteit vernietigen. Die sluimerende strijd tussen extremistische en gematigde joden is al millennia-oud, en leidde er tweeduizend jaar geleden toe dat de Joden in ballingschap gingen. De Buitenwereld moet zich goed realiseren dat wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen de staat en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in het buitenland bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer. De gola, oftewel de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over vragen als: wie en wat is een Jood en volgens welke regels moet hij zich gedragen?
Overview. The Sicarii were a group of the Jewish Zealots who, in the decades preceding the Jewish Revolt of 66 CE, opposed Jews who were sympathetic to Roman domination. The Sicarii carried sicae, or small daggers, concealed in their cloaks.
Door de stichting van de staat Israël is dit oeroude conflict ineens weer uiterst actueel geworden. Dat probleem betreft niet alleen een religieus vraagstuk, ook onder seculiere joden in Israël bestaat hierover veel verwarring. Een deel van hen heeft, net als de religieuze fundamentalisten, dit permanente externe conflict nodig om hun identiteit te kunnen bepalen. Zij zijn niet zeker over zichzelf, ze geloven niet echt in hun seculariteit. Zij zijn bang dat als er vrede uitbreekt ze niet langer meer als Jood worden beschouwd, dat ze dan als het ware gedwongen worden zich te bekeren tot de religie om weer Jood te kunnen zijn. Die onzekerheid over wie zij zijn, ervaren zij als een bedreiging. Zij kunnen hun nationale Joodse identiteit alleen handhaven dankzij het externe conflict.
Het was Theodor Herzl, de Oostenrijks-Hongaarse ‘vader van het moderne zionisme' die al in een vroegtijdig stadium besefte dat ‘de antisemieten onze betrouwbaarste vrienden [zullen] worden, de antisemitische landen onze bondgenoten, want zonder antisemitisme zou de staat Israel niet kunnen bestaan. Vandaar dat dit fenomeen van cruciaal belang is voor de Joods-Israelische politici,' aldus Yehoshua:
 |
'Kijk, de uiterst orthodoxe Joden van Neturei Karta zijn absoluut niet bang voor vrede, omdat zij een religieuze identiteit bezitten. Zij hebben Israël niet nodig om Joods te kunnen zijn. Waar zij ook leven, al zouden op de maan wonen, dan nog zullen ze uiterst orthodoxe Joden blijven. Sterker nog: zij zijn fel gekant tegen de staat Israël die volgens hen de normen en waarden van het Judaïsme probeert te vernietigen. Die mensen zijn dus niet bang voor vrede met de Arabieren. Het zijn evenwel de semi-religieuzen, de Gush Emunim, het fanatieke Blok der Getrouwen, zoals zij zichzelf noemen en de lui die eromheen hangen, die het permanente conflict zoeken, want alleen op die wijze kunnen ze telkens weer de inhoud en de grenzen van hun identiteit bepalen.’
WOORDVOERDER GUSH EMUNIM.
Maar in wezen is dit een valse identiteit, want niet de Jood bepaalt wat zijn identiteit is, maar de niet-Jood, de goj met zijn antisemitisme. In feite is de niet-Jood vanaf het allereerste begin een afgeleide geweest van de Jood, en vice versa. Abraham Yehoshua verwoordde dit fenomeen als volgt in zijn boek Naar Een Normaal Joods Bestaan (1983):
‘Diep in het wezen van onze identiteit ligt de eis dat wij anders, afwijkend, uniek en bijzonder zullen zijn; dat wij ons van alle andere volkeren moeten onderscheiden… Een volk dat ánders is, héél anders. De idee om “als andere volkeren’’ te zijn, klinkt de Jood zonder meer negatief in de oren… En toch, ook al lijkt de wens om uitverkoren te zijn en verschillend van de medemens in het individuele vlak dwaas of zelfs krankzinnig, is het merkwaardig te zien hoe wij in het nationale vlak deze opvatting of roeping als bijna vanzelfsprekend accepteren. Ik schrik vaak wanneer ik orthodoxe Joden, maar ook wel niet-gelovigen, hoor zeggen: “Wij mogen niet als andere volken zijn; als Israël een staat zou worden als alle andere, dan verliest hij zijn recht van bestaan.” Niets lijkt beledigender voor zelfs een Diaspora jood, en zeker voor veel Joodse Israëli’s, dan een volk te moeten zijn als alle andere… Is het principieel mogelijk anders te zijn, afgezien van de al bestaande verschillen tussen allerlei volken? Het is inderdaad mogelijk om anders te zijn, maar binnen relatieve grenzen — het verschil is nooit absoluut. En in dit relatieve verschil delen alle volken. En toch wordt aan het Joodse volk op ondubbelzinnige wijze de eis gesteld dat het verschillend, ánders zal zijn dan alle andere volken. Stapels interpretaties zijn al over dit onderwerp geschreven. Het Joodse volk zuchtte onder de last van deze innerlijke opdracht, die het niet kon vervullen binnen het raam van het normale soevereine bestaan in zijn land, eenvoudig omdat hij onuitvoerbaar was. De enige manier om deze opdracht uit te voeren, was in ballingschap te gaan. Zolang het volk zich in de gola (diaspora svh) bevindt, onderscheidt het zich inderdaad fundamenteel van de rest van de volkeren… De gola schept het verschil tussen ons en alle andere volken. Aangezien we fundamenteel onmachtig zijn onszelf anders te maken, brengen we een ‘‘technische’’ scheiding aan, als we een dergelijke uitdrukking in deze context kunnen gebruiken. En deze technische afscheiding schept een essentie die, ook al bevalt ze ons niet en bezorgt ze ons geestelijk en lichamelijk leed, een uiterst neurotische oplossing biedt voor een onuitvoerbare opdracht. Zijn eenzame bestaan onder vreemde volkeren, ook al lijkt de Jood in ieder opzicht op het volk temidden waarvan hij leeft, al spreekt hij zijn taal en deelt hij zijn leven — dit bestaan en het Jood-zijn op zich onderscheiden hem, en geven hem het prettige en bevredigende gevoel ánders te zijn. Maar het betreft in werkelijkheid allemaal illusies: een uitverkoren volk, een voorbeeldige maatschappij – het blijven niet meer dan lege frasen.’
Toch hebben deze loze kreten gedurende naar schatting drieënhalf millennia de kern uitgemaakt van het Joodse bestaan op aarde, een geloof waaraan men zich krampachtig vastklampte, en die sinds de twintigste eeuw ook de Palestijnse bevolking zoveel leed heeft toegebracht. Yehoshua: ’De religie werkte enerzijds als een zegen en anderzijds als een banvloek. De Joden plaatsten zich bewust buiten de gemeenschap der volkeren, met als gevolg dat zij werden gehaat door onder andere de Christenen.’ Als volstrekt willekeurige voorbeeld maak ik de lezer attent op een pamflet dat in 1925 in Culemborg verscheen onder de titel Jood Of Niet? En Zo Ja, Dan… De inleiding van een anonymus begint aldus:
Het woord ‘Jood’ heeft, zelfs in beschaafde christelijke kringen, een min of meer geringschattende betekenis. Men zal daar dus wel wat verwonderd zijn, als zij nu horen, dat wij, Joden, tegen de westerling, nu niet zo heel hoog opzien. Wij zijn er ons zeer goed bewust van dat ons geslacht reeds een hoge trap van beschaving had bereikt, toen de volken hier nog in beestenvellen rondliepen en in ontwikkeling misschien nog onder de tegenwoordige Hottentotten of negers stonden; dat, toen de heerlijke tempel van Salomo gebouwd werd, men hier nog holbewoner was. En tegenwoordig? Op elk gebied, in de kunst en wetenschap, industrie en handel, overal zien wij onze stamgenoten een eervolle plaats innemen. Velen beseffen dikwijls allerlei feiten, die de anderen eerst na moeilijke denkarbeid, tot hun verrassing, ontdekken. Hebben wij niet het gevoel, dat wij de gist der samenleving zijn, het zout, dat bederf weert?
Na eerst zijn afschuw en haat te hebben geuit over met name ‘de Katholieken,’ neemt zijn pro-Joodse betoog ineens een opmerkelijke wending:
‘Laten we nu verder ook eens eerlijk zijn tegenover onszelf: zijn wij nog wel Joden? Kom me nu niet aan met dat woordenspel van wél nationaal-Joods, doch niet Joods-godsdienstig te zijn. Tot het Joodse volk werd gerekend, wie de Joodse godsdienst omhelsde; hoeveel Grieken, Semieten en anderen uit de volkeren der diaspora waren dat niet? en hoevelen van ons stammen van deze af, en niet van één der twaalf zonen van Jacob? Dit kunnen wij zelf niet meer nagaan.
Op boven bedoelde vraag moeten wij dus — als wij oprecht willen zijn — antwoorden: ‘Dat is geen Jood, die zich niet meer stipt houdt aan de Mozaïsche wetten en de overgeleverde gebruiken, waardoor God ons geheiligd heeft. En het is de grote meerderheid onder ons, die eigenmachtig vele van deze geboden voortdurend buiten werking stelt, alsof wij daartoe het recht hadden.’
Het land Israel werd volgens de ‘Joden' door het hoogste gezag dat zij kenden, te weten God, aan hen geschonken onder de voorwaarde dat de Joodse stammen de oorspronkelijk bewoners zouden uitmoorden. Hier begint het Joodse probleem pas goed. Zo staat in Deuteronomium de goddelijke opdracht om genocide te plegen, het uitmoorden van alle volkeren die lang voor de nomadische joodse stammen “het land overvloeiend van melk en honing" binnenvielen zoals in de bijbel vermeld staat. Eenmaal beseffend hoe vruchtbaar “Het Beloofde Land” eruit zag geeft hun God, in tegenspraak tot ‘Gij zult niet stelen’ tevens opdracht het bezit van de oorspronkelijke bewoners in beslag te nemen, door ‘alles dat ademt’ te vermoorden, zoals de eerste Volkerenmoord in de geschiedenis beschreven staat, aldus De Thora, ‘de eerste vijf boeken van de Tenach (Hebreeuwse Bijbel), die de grondslag van het joodse geloof vormen en daarmee als de voornaamste heilige boeken van deze monotheïstische godsdienst gelden.’ Belangrijk is te weten dat de Thora om twee redenen voor het (religieuze) Jodendom van zeer groot belang is. Enerzijds omdat erin wordt verhaald dat God een verbond met drie personen heeft gesloten Abraham, zoon Isaak en kleinzoon Jakob die als de aartsvaders zijn gaan fungeren van de Israëlieten. Vanwege dit verbond verkreeg Gods uitverkoren volk het Eretz Israel dat zich van de Nijl tot aan de Eufraat uitstrekte.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Thora
Aangezien de joodse Europeanen die de eerste generatie kolonisten in Palestina vormden, voor het merendeel niet gelovig was, en zelfs neerkeek op de religie, ontbrak het hen aan een rechtvaardiging om ‘het heilige land’ te claimen. Maar toch bekleedden zij na 1948 alle belangrijke posten in het bestuur van het land en zijn strijdkrachten, zeer tot de frustratie van Joodse Arabieren, die naderhand via allerlei machinaties uit het Midden-Oosten en de Maghreb naar Israel werden gehaald. Dankzij de religieuze Joden uit de Arabische wereld konden de joodse Europeanen achteraf de etnische zuivering van een groot deel van het voormalige Palestina voor zichzelf rechtvaardigen. Toch kijken de Asjkenazische joden uit vooral Oost-Europa nog steeds neer op de Sefardische Joden uit de Arabische wereld, met hun door de Arabische cultuur beïnvloede stijl. In het begin moesten zij zoveel mogelijk van hun Arabische cultuur afzweren, hun muziek mocht bijvoorbeeld geruime tijd niet op de nationale radiozenders ten gehore worden gebracht. Zij moesten ont-arabiseren via scholing en propaganda. Bovendien keek de eerste generatie joodse Europeanen die eind negentiende, begin twintigste eeuw naar ‘het Beloofde Land’ waren vertrokken neer op de joden die de Holocaust hadden overleefd, en wel omdat die zich niet hadden verzet tegen de christelijke nazi’s, maar zich zelfs gewillig tot slaven hadden laten degraderen, en dit notabene door allereerst de nauwelijks ontwikkelde Duitse onderkaste, afstammelingen van de ooit in ''berenvellen'' gehulde barbaren. Soortgelijke opvattingen en ressentimenten doen nu ook in Israel opgang.
In het ergste geval haten de Jood en de Goj elkaar, in het beste geval staan zij onverschillig tegenover elkaar. Maar altijd bleef de Jood in de christelijke cultuur de buitenstaander, terwijl op zijn beurt de Goj in de Joodse cultuur een buitenstaander bleef. Na de Tweede Wereldoorlog hebben de zionisten dermate handig gebruik gemaakt van de Holocaust dat de joods-Amerikaanse oud hoogleraar en auteur Norman Finkelstein eind twintigste eeuw zich genoodzaakt zag zijn boek The Holocaust Industry: Reflections on the Exploitation of Jewish Suffering (2000) te schrijven. Op zijn beurt waarschuwde de prominente zionist Nahum Goldmann, 12 jaar lang president van de World Zionist Organization en oprichter van World Jewish Congress, al in 1981 voor het gecultiveerde Joods-Israelische slachtofferschap: ‘De Holocaust gebruiken als een excuus voor het bombarderen is een soort “ontheiliging,” een banalisering van de onschendbare tragedie van de Holocaust, die niet misbruikt moet worden om een politiek twijfelachtig en moreel onverdedigbaar beleid te rechtvaardigen.’
‘Dit boek is een ontleding van en een aanklacht tegen de Holocaust-industrie. Op de hiernavolgende bladzijden zal ik betogen dat de ‘Holocaust’ een ideologische voorstelling is van de holocaust van de nazi’s. Net als de meeste andere ideologieën vertoont ze een, zij het vaag, verband met de werkelijkheid. Den Holocaust is niet een arbitraire, maar eerder een intern samenhangende constructie. De centrale dogma’s ervan ondersteunen significante politieke en klassenbelangen. De Holocaust is zonder meer een onmisbaar ideologisch wapen gebleken. Door het in stelling brengen heeft een van de meest geduchte militaire machten ter wereld (Israel. svh), met een verschrikkelijke staat van dienst wat de mensenrechten betreft, zich opgeworpen als een ‘slachtoffer-staat’; en evenzo heeft de meest succesvolle etnische groep (de joden. svh) in de Verenigde Staten zich de slachtoffer-status toegeëigend.’
De prominente Joods-Israelische historicus Benny Morris toont via onderzoek van militaire archieven aan dat ‘cultureel ontwikkelde officieren’ ten tijde van de stichting van de staat ‘in ordinaire moordenaars [waren] veranderd en dit niet in het heetst van de strijd,’ maar ‘vanuit het systeem van verdrijving en vernietiging; hoe minder Arabieren bleven, des te beter het was; dit principe was de politieke motor voor de verdrijvingen en de wreedheden.’ The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited (2004).
Ari Shavit, correspondent bij Haaretz, gaf commentaar op Morris' rechtvaardiging voor het met geweld verdrijven van de Palestijnse in 1948 door de meer recente ‘burger’ Morris te contrasteren met ‘historicus’ Morris. Hij merkte op dat de ‘staatsburger Morris en de geschiedkundige Morris tewerk gaan alsof er geen verband tussen beiden bestaat; de één probeert te redden wat de ander graag wil vernietigen,’ een schizofreen kenmerk die mij al ruim drie decennia geleden was opgevallen bij de meeste zionisten zowel in als buiten Israel die zich politiek links voelen.
Over de etnische zuivering van 1948 stelde de in Israel gezaghebbende Morris dat zijn land ‘rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als Ben-Gurion een grote verdrijving had uitgevoerd en het hele land had schoon gemaakt — het hele land Israël tot aan de rivier de Jordaan. Het zou nog wel eens zijn fatale fout kunnen blijken. Als hij een volledige verdrijving had uitgevoerd — in plaats van een gedeeltelijke — zou hij de staat Israël generatieslang hebben gestabiliseerd. Zelfs de grote Amerikaanse democratie had niet tot stand kunnen komen zonder de vernietiging van de Indianen. Er zijn gevallen waarin het algehele, uiteindelijke goede, de wrede daden rechtvaardigt die in de loop van de geschiedenis zijn gepleegd.’ Deze extremistische uitspraak demonstreert dat zowel Joodse academici, intellectuelen, autoriteiten, politici, en gewone burgers nazi-opvattingen erop nahouden. Begrippen als ‘Heim ins Reich,’ ‘Lebensraum,’ ‘Übermenschen,’ en ‘Untermenschen’ passen verrassend naadloos in de gedachtenwereld dat 'Er gevallen [zijn] waarin het algehele, uiteindelijke goede, de wrede daden rechtvaardigt die in de loop van de geschiedenis zijn gepleegd.’ Hier doet zich het weerzinwekkende sentiment voor dat juist een Jood deze overtuiging kan aanhangen, die ook nazi's koesterden.
Uiteindelijk worden daarmee genocide en Holocaust gelegitimeerd, zoals nu blijkt uit de aanval op en de poging tot etnische zuivering van Gaza. Norman Finkelstein over zijn boek over de commercialisering van de Holocaust-industrie:
Dit boek is zowel een ontleding als een aanklacht tegen de Holocaust-industrie. Op de volgende bladzijden zal ik beargumenteren dat ‘De Holocaust’ een ideologische weergave is van de nazi-holocaust. Zoals de meeste ideologieën heeft ook deze een, zij het zwak, verband met de werkelijkheid. De Holocaust is niet arbitrair fenomeen, maar eerder een intern samenhangend constructie. De centrale dogma’s ondersteunen belangrijke politieke- en klassenbelangen. De Holocaust is inderdaad een onmisbaar ideologisch wapen gebleken. Door zijn inzet heeft één van de meest formidabele militaire machten ter wereld, met een afschuwelijke staat van dienst op het gebied van de mensenrechten, zichzelf opgeworpen als een ‘slachtoffer-staat,’ en heeft de meest succesvolle etnische groep in de Verenigde Staten eveneens de status van slachtoffer verworven. Er vloeien aanzienlijke voordelen voort uit dit misleidende slachtofferschap – in het bijzonder de immuniteit tegen kritiek, hoe gerechtvaardigd ook. Degenen die deze immuniteit genieten, zo zou ik willen toevoegen, zijn niet ontsnapt aan de morele corruptie die daarmee gepaard gaat.
Het huidige probleem is dat de meesten van ons in de luwte van de geschiedenis hebben geleefd, misschien wel de belangrijkste reden dat het merendeel van de Westerlingen niet bij hun volle verstand is. Men voelt zich 'entitled,' is verdwaald geraakt temidden van de instituten die nog bestaan, maar niet langer meer functioneren; zij vormen slechts de achtergebleven façades van een voorbij tijdperk, een tijd die voor de huidige westerling een niet doorleefde werkelijkheid is.
Telkens weer vergist men zich door te denken dat wij vandaag de dag de bodem van de afgrond hebben bereikt. In werkelijkheid is alles waarvan wij getuige zijn, slechts een opmaat naar de totale vernietiging. Wie had ooit kunnen bedenken dat Joden na de Holocaust een genocide op hun Palestijnse buren zouden plegen, dat de dynamiek van het Westen is uitgewerkt, een moreel en cultureel berooid landschap achterlatend. Desondanks bereidt de elite zich voor op een alles vernietigende Derde Wereldoorlog. We zien machteloos toe hoe een herhaling van zetten de geschiedenis versteend heeft terwijl wij omringd zijn door verdriet en eenzaamheid; er is geen licht aan het einde van de tunnel. Diep in ons onderbewustzijn hebben wij altijd geweten dat er geen oplossing is voor de condition humaine. De man die over water liep is er niet in geslaagd de drenkelingen te redden, het rationalisme van de Verlichting is geëindigd in Aushwitz en Hiroshima. De hedendaagse consument — de eens zo overtuigde burger — bezit geen trots meer, geen gevoel voor eigenwaarde. Hij laat zich meeslepen, steeds dieper de eigen hel in, niet beseffend dat alle pracht en praal van de hoer van Babylon vergankelijk is, dat het 'uitverkoren' zijn geen recht oplevert, maar een verplichting. Onverzadigbaar zijn wij, in alles, maar waar we werkelijk naar verlangen weten we niet, of het moet het verlangen naar de dood zijn, wanneer alles stilvalt.
Israel dreigt de aanleiding te worden van een Derde Wereldoorlog, omdat de Joodse religieuze extremisten niet kun samenleven met geseculariseerde Joden. Opnieuw luidden de sicarri kolonisten de ondergang inluiden van de Joodse staat en zullen steeds meer gematigde Joden hun heil elders zoeken. Al ruim een miljoen zionisten hebben het land de afgelopen decennia ontvlucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten