Deze genocide zal ons achtervolgen. Het zal de geschiedenis in echoën met de kracht van een tsunami. Het zal ons voor altijd verdelen. Er is geen weg terug.
En hoe zullen we ons herinneren? Door ons niet te herinneren.
Als het voorbij is, zullen allen die het steunden, allen die het negeerden, allen die niets deden, de geschiedenis herschrijven, inclusief hun eigen geschiedenis. Het was moeilijk om iemand te vinden die toegaf een nazi te zijn in het naoorlogse Duitsland, of lid te zijn van de Ku Klux Klan toen de segregatie in het zuiden van de Verenigde Staten eindigde. Een natie van onschuldigen. Zelfs slachtoffers. Het zal hetzelfde zijn. We denken graag dat we Anne Frank hadden gered. De waarheid is anders. De waarheid is dat we, verlamd door angst, bijna allemaal alleen onszelf zullen redden, zelfs ten koste van anderen. Maar dat is een waarheid die moeilijk onder ogen te zien is. Dat is de ware les van de Holocaust. Die kan beter worden uitgewist. In zijn boek "One Day, Everyone Will Have Always Been Against This" schrijft Omar El Akkad:
‘Mocht een drone een naamloze ziel aan de andere kant van de planeet verdampen, wie van ons wil er dan nog ophef over maken?
‘Mocht een drone een naamloze ziel aan de andere kant van de planeet verdampen, wie van ons wil er dan nog ophef over maken? Wat als blijkt dat het een terrorist was? Wat als de standaardbeschuldiging waar blijkt te zijn, en wij impliciet als terroristensympathisanten worden bestempeld, verstoten en uitgescholden? Over het algemeen worden mensen het meest gedreven door het ergste wat hen zou kunnen overkomen. Voor sommigen is het ergste wat waarschijnlijk is, het einde van hun bloedlijn door een raketaanval. Hun hele leven is in puin veranderd en dat alles wordt proactief gerechtvaardigd in naam van de strijd tegen terroristen die bij voorbaat terroristen zijn omdat ze gedood zijn. Voor anderen is het ergste wat waarschijnlijk is, dat er tegen hen geschreeuwd wordt.
U kunt mijn interview met El Akkad hier bekijken. [https://chrishedges.substack.com/p/one-day-everyone-will-have-always]
Je kunt een volk niet decimeren, twintig maanden lang bombardementen uitvoeren om hun huizen, dorpen en steden te vernietigen, tienduizenden onschuldige mensen afslachten, een belegering instellen om massale hongersnood te bewerkstelligen, hen verdrijven van land waar ze eeuwenlang hebben gewoond en geen terugslag verwachten. De genocide zal eindigen. De reactie op het staatsterreurbewind zal beginnen. Als je denkt dat dat niet zal gebeuren, weet je niets van de menselijke natuur of geschiedenis. De moord op twee Israëlische diplomaten in Washington en de aanval op aanhangers van Israël tijdens een protest in Boulder, Colorado, zijn slechts het begin.
Chaim Engel, die deelnam aan de opstand in het nazi-vernietigingskamp Sobibor in Polen, beschreef hoe hij, gewapend met een mes, een bewaker in het kamp aanviel. "Het is geen beslissing," legde Engel jaren later uit. "Je reageert er gewoon op, instinctief reageer je daarop, en ik dacht: 'Laten we het doen, en ga het doen.' En ik ging. Ik ging met de man op kantoor mee en we doodden die Duitser. Met elke stoot zei ik: 'Dat is voor mijn vader, voor mijn moeder, voor al deze mensen, alle Joden die jullie hebben gedood.’"
Verwacht iemand dat Palestijnen anders handelen? Hoe moeten ze reageren als Europa en de Verenigde Staten, die zichzelf als de voorhoede van de beschaving beschouwen, een genocide steunen die hun ouders, hun kinderen, hun gemeenschappen heeft afgeslacht, hun land heeft bezet en hun steden en huizen in puin heeft geblazen? Hoe kunnen ze degenen die dit hun hebben aangedaan niet haten?
Welke boodschap heeft deze genocide niet alleen aan Palestijnen, maar aan iedereen in het Zuiden overgebracht?
Die is ondubbelzinnig. Jullie doen er niet toe. Het humanitaire recht is niet op u van toepassing. Uw lijden, de moord op uw kinderen, kan ons niet schelen. U bent ongedierte. U bent waardeloos. U verdient het om gedood, uitgehongerd en onteigend te worden. U zou van de aardbodem moeten worden weggevaagd.
"Om de waarden van de beschaafde wereld te behouden, is het noodzakelijk om een bibliotheek in brand te steken," schrijft El Akkad:
Om een moskee op te blazen. Om olijfbomen te verbranden. Om u te verkleden in de lingerie van gevluchte vrouwen en vervolgens foto's te maken. Om universiteiten te verwoesten. Om sieraden, kunst, voedsel te plunderen. Banken. Om kinderen te arresteren voor het plukken van groenten. Om kinderen neer te schieten voor het gooien van stenen. Om gevangenen in hun ondergoed te laten paraderen. Om iemands tanden te breken en een wc-borstel in zijn bek te duwen. Om gevechtshonden los te laten op een man met het syndroom van Down en hem vervolgens te laten sterven. Anders zou de onbeschaafde wereld kunnen winnen.
Er zijn mensen die ik al jaren ken en met wie ik nooit meer zal spreken. Zij weten wat er gebeurt. Wie weet het niet? Ze zullen het niet riskeren hun collega's te vervreemden, als antisemiet te worden besmeurd, hun status in gevaar te brengen, berispt te worden of hun baan te verliezen. Ze riskeren de dood niet, zoals Palestijnen dat wel doen. Ze riskeren de pathetische monumenten van status en rijkdom die ze hun hele leven hebben opgebouwd, te bezoedelen. Afgoden. Ze buigen voor deze afgoden. Ze aanbidden deze afgoden. Ze worden erdoor tot slaaf gemaakt.
Aan de voeten van deze afgoden liggen tienduizenden vermoorde Palestijnen.
Dit is een verslag van de befaamde Amerikaanse journalist en auteur Chris Hedges, 15 jaar lang correspondent van The New York Times in onder andere Het Midden Oosten. Nu het schaamteloze geklaag van de joodse Amsterdammer Keren Hirsch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten