Verkiezingen voor het Europees Parlement: een verkwistende maskerade
De Europese verkiezingen dienen om aan te tonen dat de Europese Unie democratisch is, omdat ze verkiezingen organiseert. Natuurlijk heeft dit Parlement geen van de eigenschappen van de nationale parlementen. In werkelijkheid heeft het vrijwel geen betekenis... behalve om gekozen te worden. Gedurende zijn ambtstermijn zal 15 miljard euro kosten, de kosten van de verkiezingen niet meegerekend.
De verkiezingen voor het nieuwe Europees Parlement worden gehouden van 6 tot 9 juni, afhankelijk van de lidstaat. De parlementariërs zullen zeer beperkte macht hebben: ze stemmen over wetten die door de Commissie worden opgesteld. Sinds haar oprichting is zij slechts het doorgeefluik van de NAVO voor de Europese instellingen. Ze steunt zowel op de Raad van staatshoofden en regeringsleiders als op Europese werkgevers (BusinessEurope). Parlementariërs hebben ook de macht om, met een kleine meerderheid, resoluties aan te nemen, wat hen in staat stelt om hun mening te uiten zonder dat iemand het leest of opvolgt. Aangezien de huidige meerderheid Atlantisch gezind is, zijn al deze meningen een klankbord van de NAVO-propaganda. -
Traditioneel worden deze verkiezingen gebruikt om de gemoederen in de verschillende lidstaten bezig te houden. De uitvoerende macht is bang voor hen en stimuleert daarom een wildgroei van alternatieve lijsten in de grondgebieden van hun concurrenten. In Frankrijk, waar de wetgeving op de financiering van campagnes zeer restrictief is, komt het geld dat de Verenigde Staten en het Élysée-paleis in deze campagnes pompen voornamelijk van buitenlandse (meestal Afrikaanse) staten en van de drukkerijen van de kandidaten. Deze strategie heeft geleid tot een indrukwekkende toename van het aantal lijsten: al 21 in Frankrijk en 35 in Duitsland!
Hoewel verkiezingen altijd per lijst zijn, heeft elke staat zijn eigen stemsysteem. In de meeste gevallen zijn dit bloklijsten, zoals in Duitsland en Frankrijk. In sommige andere landen worden overdraagbare lijsten gebruikt: elke te vervullen post wordt één voor één verkozen (wat de rol van de partijen verkleint en toch een evenredige vertegenwoordiging behoudt), zoals in Ierland en Malta. In andere gevallen kunnen kiezers de volgorde van de kandidaten in de lijst die ze kiezen veranderen, zoals in Zweden en België. Of, zoals in Luxemburg, kunnen ze kandidaten van verschillende lijsten kiezen. Elk van deze stemsystemen heeft zijn voor- en nadelen, maar ze meten niet allemaal hetzelfde.
De Verdragen voorzagen in Europese partijen, maar tot op heden zijn er geen; een teken dat er geen Europees volk is.
Nationale partijen worden daarom uitgenodigd zich te verenigen in Europese partijallianties, die hun kandidaat voor het ambt van voorzitter van de Europese Commissie kunnen voordragen. Vervolgens moet de Europese Raad van staatshoofden en regeringsleiders hem of haar uit hun midden kiezen. Deze indirecte verkiezingsmethode werd in 2014 ingevoerd. In de praktijk werd vooraf vastgesteld wat de grootste coalitie zou zijn. Jean-Claude Juncker en vervolgens Ursula von der Leyen werden daarom benoemd voordat hun coalitie een relatieve meerderheid kreeg.
Als Mario Draghi aan het hoofd van de Commissie zou komen te staan, zou de coalitie die als winnaar uit de bus kwam, haar standpunten op het laatste moment moeten wijzigen. Ze zou Ursula von der Leyen opnieuw hebben voorgedragen, maar na kennis te hebben genomen van Draghi’s rapport over het concurrentievermogen van Europese bedrijven, zou ze in zijn voordeel beslissen. Deze manipulatie zou een abrupte verandering van de gespreksonderwerpen mogelijk maken: Tijdens de verkiezingen wordt er gesproken over een beoordeling wat de EU onder von der Leyen voorstaat, maar dan opeens over de federalisering van de Europese Unie ten koste van de lidstaten.
Dit is een onderwerp waar de kiezers niets van begrijpen. Ze denken misschien dat “kracht in aantallen” bestaat, maar niet wat het verdwijnen van de individuele lidstaten voor hen zou betekenen. De Unie is al helemaal geen democratische organisatie, en de Europese staat zou dat nog minder zijn.
Zelfs als Mario Draghi zijn opwachting niet kan maken, is de centrale, maar verborgen vraag: "Moeten de volkeren van de Europese Unie één staat vormen of niet, ook al hebben ze tot nu toe geen één volk gevormd? Met andere woorden, zullen ze accepteren dat hen beslissingen worden opgelegd door een meerderheid van "regio’s" (we mogen niet langer spreken van lidstaten) waarvan ze geen deel uitmaken?
Deze kwestie werd in 1939 expliciet aan de orde gesteld door de Duitse kanselier Adolf Hitler. Zijn bedoeling was om een Groot-Duitsland te creëren, bestaande uit alle Duitstalige volkeren, in het centrum van een constellatie van kleine Europese staten, elk gebaseerd rond een bepaalde etnische groep. Na de val van het Reich in 1946 wilde de Britse premier Winston Churchill een Verenigde Staten van Europa zien ontstaan, waarin zijn land geen rol zou spelen [1]. Het idee was dat het "Rijk waar de zon nooit onderging" zou kunnen omgaan met één partner die niet met hem zou hebben kunnen concurreren. Ook dit project werd niet gerealiseerd, deze keer ten gunste van een "gemeenschappelijke markt". Daar komen we nu op terug.
Economisch gezien gaat de Unie in de richting van een specialisatie van arbeid: Duitsland zal zich bijvoorbeeld specialiseren in auto’s, Frankrijk in luxegoederen en Polen in landbouwproducten. Maar wat zullen de Duitse en Franse boeren denken, die zullen worden opgeofferd, of de Poolse autofabrikanten, die ook zullen worden opgeofferd?
Op het gebied van buitenlands en defensie beleid volgt de EU al een Atlantische lijn. Met andere woorden, ze verdedigt dezelfde standpunten als Washington en Londen. Maar deze lijn zou aan iedereen worden opgelegd, inclusief de Hongaren, die weigeren anti-Russisch te worden, of de Spanjaarden, die weigeren de Israëlische genocide te steunen. Volgens de verdragen is de NAVO verantwoordelijk voor de defensie van de Unie. De Amerikaanse president Donald Trump eiste dat deze verdediging de Verenigde Staten niets zou kosten en dat de Europeanen daarom hun militaire budgetten zouden verhogen tot 2% van hun BBP. Tot nu toe hebben slechts 8 van de 27 staten dit gedaan. Als de EU één staat zou worden, zou de wens van Washington een verplichting voor iedereen worden. Voor sommige landen, zoals Italië, Spanje en Luxemburg, zou dit een plotselinge aanslag op hun sociale programma’s betekenen. Het is onwaarschijnlijk dat de betrokken bevolkingen dit zouden waarderen.
Daarnaast is er het speciale geval van Frankrijk, dat een zetel heeft in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en over de atoombom beschikt. Het zou deze troeven ten dienste van de eenheidsstaat moeten stellen, met het risico dat de meerderheid van de Europese Raad ze tegen de Franse opinie zou kunnen gebruiken. Nogmaals, de betrokken bevolkingen, in dit geval de Fransen, zullen dit niet accepteren.
Overigens zou de staat Europa (die niets te maken heeft met het veel grotere continent Europa) dus een rijk zijn, ook al is een deel van zijn grondgebied (Noord-Cyprus) sinds 1974 bezet door Turkije en is het daar tevreden mee.
Geen van deze problemen is nieuw. Het was vanwege deze problemen dat bepaalde politici, waaronder generaal Charles De Gaule, de "gemeenschappelijke markt" accepteerden en het "federale Europa" verwierpen. Deze kwesties staan nu opnieuw in het middelpunt van de belangstelling van de Atlantische Europese leiders, maar niet van hun volkeren. Daarom zullen ze er alles aan doen om ze tijdens deze verkiezingen te verdoezelen. Het is de centrale kwestie, maar het is de kwestie die lastig is.
Naast deze politieke problemen is er ook een organisatorisch probleem. Het industriële tijdperk heeft plaatsgemaakt voor het tijdperk van informatietechnologie en kunstmatige intelligentie. De verticale organisaties van het begin van de 20e eeuw, zowel in de economie als in de politiek, hebben plaatsgemaakt voor horizontale, genetwerkte organisaties. Het verticale model van de Europese staat is dus al achterhaald nog voor het het daglicht heeft gezien. Bovendien heeft iedereen die ermee vertrouwd is al gezien hoe leeg deze enorme administratieve machine is, die uiteindelijk alleen maar dient om de groei af te remmen die hij verondersteld werd te stimuleren. De Unie ligt nu ver achter op China, Rusland en de Verenigde Staten. Het federale project zal niet alleen voorkomen dat ze zich herstelt, maar zal haar zelfs op achterstand zetten ten opzichte van de opkomende machten.
Je zou denken dat de voorstanders van de Europese staat belang hebben bij een grote opkomst om hun project te legitimeren. Maar dat is niet het geval, want er wordt tijdens deze campagne met geen woord gerept over het federale project; dat is gereserveerd voor de dag erna met Mario Draghi. Dus doen ze er alles aan om te benadrukken dat de instelling verkiezingen houdt (wat dus volstaat om ze democratisch te maken) en om ervoor te zorgen dat zo weinig mogelijk mensen meedoen. De opkomst in de hele EU zal misschien niet de helft van de kiezers halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten